⛄ Biała Trumna Demoniczna Gra

SUPERCENA. 00 zł. TRAVEL 460l KUFER TRUMNA BOX BOKS DACHOWY NA DACH. darmowa dostawa. dostawa do pon. 13 lis. Kup Trumna w Boxy dachowe i kufry - Bagażniki - Bagażniki - Akcesoria samochodowe na Allegro.pl. Najlepsze oferty na największej platformie handlowej. Kliknij i kup teraz!
– Proszę o szczegóły – powiedział Lan Wangji, siadając. Jego prośba bardziej brzmiała jak groźba, więc Nie Huaisang w końcu zaczął tłumaczyć. – Hanguang-jun, dobrze wiesz, że sekta Nie różni się od pozostałych. Jej założyciel był rzeźnikiem, więc podczas gdy inne sekty kultywują za pomocą mieczy, to nasza korzysta z szabli. Była to wiedza powszechnie znana. Nawet motywem sekty Nie była drapieżna głowa bestii, która z wyglądu przypominała psa lub świnię. – Z powodu tej różnicy w podstawie kultywacji i faktu, że założycielem był rzeźnik, to normalne, że polała się krew. Szable poprzednich liderów sekty aż drżały od złej energii i morderczych intencji. Prawie wszyscy z nich zmarli z powodu eksplozji wywołanej dewiacją qi. Ich drażliwe temperamenty też się do tego przyczyniły. – To bardzo zbliżone do demonicznej kultywacji – powiedział Wei Wuxian. – To coś innego! – Nie Huaisang szybko obronił swoich ludzi. – Demoniczna kultywacja jest taką tylko dlatego, że wykorzystuje ludzkie życia. Nasze szable zaś żywią się życiami złych duchów i bestii. Przez całe swoje istnienie zabijały takie istoty, więc jeśli nie mogą dłużej tego robić, to zaczynają powodować problemy. Duch szabli za swojego pana uzna tylko jedną osobę i nikomu innemu nie pozwoli się użyć. To nie tak, że możemy je stopić. Nie dość, że byłoby to brakiem szacunku do naszych przodków, to możliwe, że wcale nie rozwiązałoby problemu. – Strasznie napuszone, co nie? – skomentował Wei Wuxian. – Dokładnie, ale szable, które walczyły i kultywowały z naszymi przodkami, mają prawo być napuszone – odpowiedział Nie Huaisang. – Z pokolenia na pokolenie liderzy sekty mieli coraz wyższe poziomy kultywacji i problem się pogłębiał. Aż do czasu, kiedy szósty lider wpadł na pewien pomysł. – Żeby wybudować pożerający ludzi zamek? – Nie, nie. Choć te sprawy są ze sobą połączone, to rozwiązanie pojawiło się później. Szósty lider zrobił trumny na szable swojego ojca i dziadka, po czym wybudował grobowiec. Do środka zamiast cennych skarbów włożył setki ciał, które były na skraju transformacji w dzikie trupy. Lan Wangji zmarszczył brwi. – Hanguang-jun, mogę wytłumaczyć! – wypalił natychmiast Nie Huaisang. – Nie zostali zabici przez ludzi z naszej sekty, tylko zebrani, niektórych nawet kupiliśmy. Szósty lider powiedział, że skoro duchy szabel chciały walczyć z niecnymi istotami, to należy im zapewnić, by zawsze walczyły. Ciała zostały zakopane razem ze schowanymi w trumnach szablami, jakby były ich darami pochówkowymi. Duchy ostrzy powstrzymywały transformację ciał, a ciała uspokajały pragnienia i furię szabel. W ten sposób obie strony pilnowały się nawzajem i tylko tak późniejsze pokolenia mogły żyć w spokoju. – To dlaczego później wybudowano ten zamek? Po co włożono ciała w ściany? I czy nie powiedziałeś, że ten budynek kogoś zjadł? – zapytał Wei Wuxian. – Te pytania są ze sobą połączone. W sumie… Można powiedzieć, że pożarł ludzi. Ale to nie było specjalnie! Nasz szósty lider skonstruował grobowiec w ten sposób, by wyglądał jak każdy inny. Przyszłe pokolenia zrobiły tak samo, ale jakieś pięćdziesiąt lat temu rozkopali go złodzieje. Wei Wuxian zrobił głośne „och”. Co za przypadek budzenia śpiącego lwa, pomyślał w duchu. – Kiedy w grę wchodzi budowanie takiego grobowca, to pomimo ostrożności i dyskrecji nie da się niczego w pełni ukryć. Grabieżcy się o tym dowiedzieli i byli przekonani, że to miejsce pochówku antycznej dynastii z grani Xinglu. Planowali od dawna i byli przygotowani. Pośród tej niesfornej zgrai były tylko dwie osoby, które coś potrafiły. To one pomogły grupie odkryć to miejsce, ominąć szyk labiryntu i znaleźć nasz grobowiec szabli. Widzieli wystarczająco dużo martwych w swoich życiach, więc po wykopaniu dziury i wejściu do środka w ogóle nie przejęli się widokiem ciał. Przeszukali całe miejsce w poszukiwaniu złota i skarbów, oddychając obok trupów, a do tego wszyscy byli młodymi mężczyznami w kwiecie wieku, po brzegi wypełnionymi energią yang. Pamiętajcie, że wszystkie ciała były na skraju transformacji! Nie trudno było sobie wyobrazić, co stało się później. Część ciał z pewnością przeszła transformację w żywe trupy. – Jednak to nie byli zwykli ludzie. Jakimś cudem udało im się powybijać zmarłych, kąpiąc podłogę w krwi i kawałkach mięsa. Wreszcie zdali sobie sprawę, że to miejsce było niebezpieczne i postanowili je opuścić. Niestety zostali pożarci, kiedy wychodzili! Liczba ciał w grobowcu była dokładnie kontrolowana. Nigdy nie było ich za mało ani za dużo, zawsze wystarczająco, by panowała równowaga między nimi i duchami szabli. Nic by się nie stało, gdyby grabieżcy tylko doprowadzili do transformacji, bo potem na nowo zostałaby ona stłumiona przez broń. Jednak w chaosie sytuacji wszystkie ciała zostały poszatkowane na kawałki, więc nagle było ich mniej niż przedtem. By zapewnić wystarczającą ilość ciał do kontrolowania szabli, grobowiec mógł tylko… Mógł tylko zamknąć w środku grupę, która spowodowała niedobór. Po zniszczeniu grobowca przez grabieżców lider sekty zaczął szukać innych rozwiązań. Wybrał inne miejsce na grani Xinglu i wybudował halę szabli. Ciała zostały ukryte w ścianach na wypadek, gdyby znowu pojawili się złodzieje. To właśnie to miejsce zapoczątkowało plotki o pożerającym ludzi zamku. Grabieżcy udawali przed mieszkańcami Qinghe, że są myśliwymi. Nigdy nie wrócili po zapuszczeniu się na grań Xinglu i nie znaleziono ich ciał, więc ludzie zaczęli mówić, że coś ich pożarło. Kiedy wybudowano zamek, ale zanim nakreślony został nowy szyk labiryntu, wpadł na niego jakiś przechodzień. Na szczęście nie zamontowano żadnych drzwi i okien, więc nie mógł wejść do środka. Po zejściu z grani zaczął rozpowiadać wszystkim o wybudowanych tam dziwnych, białych budynkach i mieszkających w nich potworach. Uznaliśmy, że dobrze będzie podsycić te plotki, by nikt nie śmiał się zbliżyć, więc stworzyliśmy przesadzoną legendę z pożerającym ludzi zamkiem. Jednak on naprawdę może kogoś pożreć! Nie Huaisang wyjął z rękawa chusteczkę i biały kamień wielkości główki czosnku. Wytarł pot z czoła i podał im przedmiot. – Spójrzcie na to. Wei Wuxian wziął kamień do ręki. Po bliższych oględzinach zauważył, że coś białego z niego wystawało. Wyglądało jak… Kość z ludzkiego palca. Natychmiast zorientował się, co się wydarzyło. – To… Panicz Jin… Jakoś spowodował eksplozję, która zrobiła dziurę w ścianie. Że też zniszczył tak gruby mur! Musiał mieć ze sobą wiele narzędzi duchowych… Chwila, nie o to chodzi. Przypadkiem przebił się do pierwszej hali szabel, którą wybudowaliśmy w grani Xinglu. Wtedy jeszcze nie myśleliśmy o wykorzystaniu kamiennych cegieł po obu stronach i wypełnieniu wnętrza ziemią, by nie wpuścić energii yang, co utrudniłoby transformację. Po prostu włożyliśmy ciała do środka, więc kiedy panicz Jin zrobił wejście, zniszczył także jeden ze znajdujących się w środku szkieletów. Szybko został wciągnięty przez ścianę, by zastąpić zniszczonego trupa. Co jakiś czas przychodzę tu, by zbadać sytuację. Dzisiaj, kiedy to odkryłem, zaatakował mnie pies. Ach…! Ta hala to praktycznie nas rodzinny grobowiec. Naprawdę… – Im więcej Nie Huaisang mówił, tym gorzej się czuł. – Większość kultywatorów wie, że to nasz teren, więc nie udają się na nocne łowy w Qinghe. Kto by się spodziewał… Kto by się spodziewał, że będzie miał takiego pecha. Najpierw nieposłuszny Jin Ling obrał sobie grań Xinglu na cel, a potem Wei Wuxian i Lan Wangji udali się w stronę wskazywaną przez upiorną dłoń, co doprowadziło ich tutaj. – Hanguang-jun i ty… Już mówiłem, że nie możecie nikomu o tym mówić. Inaczej… Oceniając po obecnej sytuacji sekty QingheNie, gdyby sprawa wyszła na jaw, Nie Huaisang zostałby nazwany grzesznikiem i hańbą dla swoich przodków, nawet gdyby umarł. To normalne, że wolał być pośmiewiskiem wszystkich sekt, zamiast skupiać się na kultywacji czy ostrzeniu swojej szabli. Kiedy jego kultywacja osiągnie konkretny poziom, to stopniowo stanie się coraz bardziej podatny na złość i ostatecznie umrze w ataku szału tak jak jego brat i przodkowie. Nawet po jego śmierci dzierżona przez niego szabla będzie prześladowała żywych i zakłócała spokój całej sekty. W takiej sytuacji bycie bezużytecznym nieudacznikiem wydawało się lepszą opcją. To był problem nie do rozwiązania. Nic się nie zmieniło od czasów założenia sekty Nie. To chyba nie oznaczało, że przyszłe pokolenia też będą musiały wyrzec się ścieżki naznaczonej przez założyciela? Każda sekta miała inne zdolności. Tak jak GusuLan miało talent do muzyki, tak okrucieństwo i siła duchów szabli sekty QingheNie przyćmiewała wszystkie inne. Gdyby porzucili tę ścieżkę i zaczęli szukać innej, to kto wie, ile lat by im to zajęło i czy w ogóle by im się powiodło? Zresztą Nie Huaisang nigdy nie zdradziłby tradycji sekty na rzecz innej metody kultywacji. Dlatego jedyną możliwością było bycie nieudacznikiem. Gdyby nie był liderem sekty i spędził całe życie w ten sam sposób, co młodzieńcze lata w Zaciszu Obłoków – wygłupiając się całymi dniami – to z pewnością znajdowałby się obecnie w wygodniejszej pozycji. Jednak jego brat już przeszedł do zaświatów, więc nie miał wyboru i musiał niepewnie dzierżyć to brzemię. Nie Huaisang wyszedł po wielokrotnym powtórzeniu prośby o zachowanie milczenia, a Wei Wuxian na chwilę odpłynął. Nagle zauważył, jak Lan Wangji do niego podszedł, uklęknął na macie i zaczął podwijać nogawkę jego spodni. – Czekaj, znowu? – zapytał szybko Wei Wuxian. – Najpierw zdejmiemy symbol klątwy. W ciągu jednego dnia Hanguang-jun uklęknął przed nim tyle razy… Choć Lan Wangji wyglądał poważnie, to Wei Wuxian nie mógł dłużej na to patrzeć. – Sam to zrobię. Szybko podwinął do końca nogawkę. Wyraźnie było widać, że siniak pokrywał całą łydkę i piął się wysoko ponad kolana. – Już jest powyżej ud – powiedział Wei Wuxian, patrząc na nogę. Lan Wangji odwrócił wzrok i nic nie powiedział. Wei Wuxianowi wydało się to dość dziwne. – Lan Zhan?
Trumna T13. Trumna T14. Trumna T15 . 507 507 487. ul. Ostrobramska 72, 04-175 Warszawa. ul. Łukowska 27, 04-133 Warszawa. Zakład usług pogrzebowych Gralewski NAJGŁOŚNIEJSZY ARTYKUŁ BOHDANA GADOMSKIEGO w 2011 roku!!! BENEFIS VIOLETTY VILLAS Z rewii Casino de Paris w Las Vegas do Domu Kultury w Kielcach „Starość, nie radość…” Relacja z koncertu jubileuszowego VIOLETTY VILLAS BOHDAN GADOMSKI - jedyny przedstawiciel mediów, który obejrzał od początku do końca i dalej.... koncert VIOLETTY VILLAS, który trudno nazwać koncertem. Nie było ani jednej próby, jubilatka była do swojego benefisu zupełnie nieprzygotowana... Początkowo nie chciałem jechać na ten koncert, bo miałem niedobre przeczucia. Równia pochyła, po której od 1999 roku stacza się Violetta Villas, zdawała się prowadzić ją na samo dno. Wybrany przez nią styl życia i całkowita abnegacja artystyczna oraz ciągle pogarszający się stan zdrowia, degradowały ją coraz bardziej. Zabarykadowana w zdewastowanym domu po rodzicach, odizolowana od świata i ludzi, niemająca kontaktu z rzeczywistością, popadała w coraz to większy marazm, a każdy występ w kościele czy jakiekolwiek sali widowiskowej, co prawda na początku wzbudzał zainteresowanie, ale po występie wywoływał nawet wśród największych fanów, głęboki niesmak i wielkie rozczarowanie. Villas przestała występować i wszystko wskazywało, że nie zobaczymy artystki na estradzie i w telewizji. Tymczasem… Walka o Gloria Artis 16-letni fan Violetty Villas, Jakub Bocheński z Nowego Sącza, widząc coraz to nowe Gloria Artis i Złote Krzyże dla zasłużonych polskich piosenkarek, doszedł do wniosku, że tak dalej być nie może. Najbardziej niezwykła wśród gwiazd polskiej estrady, Violetta Villas, nie powinna pozostawać pomijana wśród tych odznaczeń. W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego jakby zapomniano, kim była kiedyś Violetta Villas, że w 2011 roku mija 50 lat od jej debiutu, że jej dorobek i działalności były znane i cenione także na forum międzynarodowym. W końcu tylko Villas spośród naszych gwiazd, znalazła się w amerykańskiej rewii na najlepszych francuskich wzorach „Casino de Paris” w legendarnym Las Vegas. Rola vedetty w wielkiej, bogatej rewii, chociaż tylko hotelowej, to ogromne wyróżnienie, tym większe, że była wtedy artystką zza żelaznej kurtyny. Niestrudzony i konsekwentny Jakub Bocheński, do którego starań o medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” dla Villas, przyłączył się w końcowym etapie Damian Śniegula, 24-letni student prawa z Kalisza, słał w 2009 roku pisma do ministerstwa, a w nich obszerne argumentacje na temat jubileuszowego odznaczenia dla ukochanej gwiazdy. Były 2 pisma do prezydenta, 3 do ministra kultury. Od prezydent przyszła jedna odpowiedź, od ministra dwie. Niestety, nic nie wskazywało, żeby Villas otrzymała medal Gloria Artis. Może nastolatka (obecnie prawie 19 –latka) nie potraktowano należycie poważnie, ale impuls w tej sprawie pozostał w pamięci urzędników. VIOLETTA VILLAS z JAKUBEM BOCHEŃSKIM w obskurnej garderobie gwiazdy BOHDAN GADOMSKI z JAKUBEM BOCHEŃSKIM Dopiero Michał Długosz, szef firmy ”EMDE Studio” Kielce, wraz ze swoimi prawnikami, wysłał stosowny wniosek do marszałka województwa świętokrzyskiego, a ten do ministra kultury, że przy okazji koncertu jubileuszowego można by było taką nagrodę wręczyć artystce. Podobnego mogło już przecież nie być. Nie była to, co prawda złota Gloria, tylko srebrna, ale była… Prezydent RP nie przyznał Violetcie Villas Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski, bo wniosek utknął w Urzędzie Gminy Lewin Kłodzki. Na szczęście dokonania niezwykłej piosenkarki doceniło Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych, przyznając swoją statuetkę za zasługi w działalności artystycznej. Przedstawicie zarządu tego stowarzyszenia; Ewa Śnieżanka i Aleksander Nowacki, nie zostali wpuszczeni przez ochronę na przydzielone im miejsca VIP, bo domagano się od nich biletów. Ostatecznie usiedli na …dostawkach. ALEKSANDER NOWACKI, EWA ŚNIEŻANKA, BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI i ALEKSANDER NOWACKI ALEKSANDER NOWACKI, EWA ŚNIEŻANKA, BOHDAN GADOMSKI EWA ŚNIEŻANKA i BOHDAN GADOMSKI Mówi Ewa Śnieżanka: - Takiej amatorszczyzny organizacyjnej jeszcze nie widziałam! Ten benefis nie powinien się w ogóle odbyć, bo nie można na scenie pokazywać osoby w takim stanie zdrowia. Oglądałam śpiewającą Violettę Villas i było mi bardzo smutno, aż łza zakręciła się w oku. Mimo, że znamy się od lat, że razem występowaliśmy, to nie rozpoznała mnie. Miałam wrażenie, że nie wiedziała, co się tak naprawdę wokół dzieje. Nie winię jej za to, natomiast jestem oburzona na ludzi, którzy ten koncert zorganizowali i wyrządzili Villas tak wielką krzywdę. Towarzyszyło mi zażenowanie. Wykorzystano artystkę, która wymaga pomocy, a nie wystawiania na pośmiewisko, bo nie wszystko jest na sprzedaż. Organizatorzy wydawali mi się wręcz odczłowieczeni. Na zebraniu zarządu naszego stowarzyszenia wszystko zreferowałam i będzie wystosowany list z dezaprobatą do organizatorów tego skandalu. Czuję się winny - powiedział mi organizator koncertu Michał Długosz. Uzupełnił, że jego firma ”EMDE STUDIO” starała się, żeby wszystko było w porządku, ale wyszło jak wyszło i z pokorą przepraszają, ufni, że sam koncert był cudowny dla samej artystki, a zaskoczeniem dla widowni. Tak wielkiego widowiska, firma „EMDE STUDIO” jeszcze nie organizowała. Jej szef, przytłoczony i oszołomiony, wyjaśnił mi, że pani Villas przyjechała na koncert z opóźnieniem, ponieważ przed Wojewódzkim Domem Kultury był wypadek i policja zblokowała cztery drogi dojazdowe, w wyniku, czego, samochód z Violettą Villas nie mógł się przedostać na koncert. –„Nieprawdą jest, że pani Violetta zamknęła się w pokoju hotelowym, bo nie chciała wystąpić. Przeciwnie, nie mogła się doczekać tego koncertu. Cieszyła się, że Kielce ją pamiętają i zorganizowały jubileusz. Zamieszanie, które się zrobiło, zniweczyło możliwość realizowania koncertu zgodnie z planem. Jeżeli chodzi o media, to zostało już wcześniej ustalone, że wchodzą na widownię dopiero w momencie wręczania Gloria Artis. Nieprawdą jest, że ja uciekłem do toalety, aby schować się przed nimi. Po prostu rękaw przejścia do garderoby jest tak niefortunnie usytuowany, że przechodzi przez toaletę męską. Ja tylko nim przechodziłem. Nie przyjechałem na umówione spotkanie z VIP-ami i mediami do restauracji, bo byłem z panią Violettą w zablokowanym samochodzie. Nieprawdą również jest, że pani Villas była pod wpływem alkoholu, nie była też pod wpływem narkotyków i środków uspakajających”. Fotoreporterzy na kracie okna garderoby Villas Koncert miał rozpocząć się godzinie Widzowie z biletami zostali wpuszczeni na salę o Ochrona wiedziała, że Violetty Villas nie ma jeszcze w budynku Wojewódzkiego Domu Kultury w Kielcach. Mimo to, zaplecza (kulisy, garderoby) strzegli jak twierdzy. Gwiazda ponoć nie zezwoliła na obecność mediów (fotoreporterzy, kamery telewizyjne) w trakcie trwania koncertu, jedynie w dwóch ostatnich piosenkach i części benefisowej (odznaczenia, kwiaty, te ostatnie miały być podawane jej ochronie na scenie, w żadnym wypadku osobiście). Gdy wreszcie pojawiła się z blisko 1,5 godzinnym spóźnieniem, wystraszona uciekała przed paparazzi, aż dziw bierze, że tak szybko, bo przecież jest osobą słabo chodzącą Jakże wielkie było jej zdziwienie, gdy zobaczyła fotoreporterów i kamerzystów przywieszonych do krat okna jej garderoby! Impreza miała scenariusz. Sam do niego zaglądałem. Ostatecznie został zrealizowany w kilku punktach. Zaczęła się bez powitania, bez przeproszenia widzów, bo jak się okazało, nie było prowadzącego (prowadzącej), organizatora również. Była 12-letnia Magda Welc, która z piosenkami Villas, nie miała nic wspólnego i może, dlatego, jej słynną pieśń „Do ciebie mamo”, wykonała bez najmniejszych emocji, bezbarwnie, sztampowo, z wielką tremą. Ta „mała-stara” dziewczynka nie przez wszystkich jest lubiana. W Internecie aż huczy od krytycznych uwag pod jej adresem. „Ty Madziu, przerosłaś smutnego skrzypka na dachu -płaczesz i płaczesz, i pokazujesz te okropne zęby jak strzyga. Wyglądasz jak….” „Ta dziewczynka przypomina królową karlicę”. „Brak emocji w śpiewie, a głos 40-letniej kobiety”. ”Taka malutka płaczka-naciągaczka, idealnie wpasowana w scenerię i styl Villas”. „Welc już tak mnie wkurza, że nie mogę wytrzymać”. I rzeczywiście, zwyciężczyni programu „Mam talent”, nie ma nic do powiedzenia od siebie, ani głosem (przeciętny, nieciekawy w barwie), ani emocjami, którymi wzruszała jej poprzedniczka Klaudia, Kulawik, (kto, ją dzisiaj pamięta, kto dalej pokierował jej losem?). Smutny występ w ramach suportu, tak jak smutny był koncert głównej gwiazdy, porównywany na miejscu do dołującej stypy. Gdy Villas ciągle nie przyjeżdżała do domu kultury, sytuację usiłowała ratować 18 letnia piosenkarka-amatorka Małgorzata Główka (rodem z Kielc). Dziewczyna ładna, utalentowana, ale zupełnie nie ukształtowana wokalnie i muzycznie. Jej śpiewanie było jakby z innej, zamierzchłej dekady („Eurydyki tańczące”). Rozśpiewana do niemiłosiernych rozmiarów czasowych, nie mogla zejść ze sceny, bo Villas wciąż nie było. Zdenerwowani widzowie zaczęli opuszczać salę, pozostali byli coraz bardziej zdenerwowani i zniesmaczeni całą sytuacją. Atmosfera stawała się napięta i nerwowa. Zadzwoniłem do doświadczonego w takich sytuacjach syna Villas, Krzysztofa Gospodarka, z zapytaniem, czy matka w końcu się pojawi? „Jeżeli jest w budynku, to tak, ale to może potrwać, nawet do dwóch godzin”-odpowiedział. Wersja wtajemniczonych fanów Jak mi powiedzieli fani gwiazdy, przyczyną opóźnienia zapewne był fakt, że Elżbieta Budzyńska, menadżerka, opiekunka, garderobiana i służąca, nie zdążyła przygotować, Violetty Villas do występu i dlatego gwiazda zwlekała z wyjściem do publiczności, zastanawiając się, czy w ogóle powinna wyjść na scenę? W rezultacie Budzyńska wypuściła podopieczną zupełnie nie przygotowaną, w starym, nieświeżym stroju, zupełnie innym niż ten zaplanowany i czekający w garderobie. Spóźniając się na koncert, gwiazda zmieniła jego drobiazgowo zaplanowany bieg, niwecząc założenia scenariusza na niekorzyść organizatora. Mało tego, była całkowicie nie przygotowana do swojego ostatniego występu. Nikt jej w tym nie pomógł, nie było reżysera, nie było prowadzącego. Była pusta scena i powiewające brudno-szare kotary, których grozę podkreślała niefortunnie dobrana muzyka z taśmy (dołująca i psychodeliczna). Bohaterka wieczoru wystąpiła w tej samej sukni, w której jechała na koncert, opatrzonej, starej, nieświeżej, niemodnej, z nieestetycznie przyfastrygowanymi piórkami, w wymiętym, przybrudzonym kapeluszu. Pod suknią widać było nie zasznurowane kozaki. Nieuczesana, słabo umalowana, niechlujna, sprawiająca wrażenie zaniedbanej. Kilka lat temu widzieliśmy w telewizji braki w górnym uzębieniu. Tym razem, ogromne ubytki w dolnym. Dla fanów jeżdżących za Violettą Villas na jej koncerty, nie było to długie opóźnienie, bo zdążało się, że trwało ponad 4 godziny. Gwiazda jest zdolna do tego, żeby w ogóle nie wyjść na scenę, o czym się też przekonali. Usprawiedliwiali ją, że z wiekiem, coraz bardziej stresuje się przed każdym koncertem, których ma niewiele. Że ten stres oddziaływuje na nią w negatywny sposób. Że na słabą kondycję ma wpływ to, jak żyje, na co dzień, nie wychodzi z domu, nie spaceruje, nie podróżuje, nie dba o zdrowie, nie dba o wygląd. Widać, że jej zdrowie jest w złym stanie, kondycja psychiczna również.. Fani zauważają, że jest coraz gorzej, że Villas „idzie na dno”. Benefis ocenili jako wyjątkowo przykry finał jej kariery. Twierdzą, że nie sprostała zadaniu, chociaż się starała. Opiekunka w niczym nie pomogła, sprawiając wrażenie, jakby jej na niczym nie zależało. Gwiazda odwołała kolację z fanami i specjalnymi gośćmi. Była całkowicie wyczerpana, chociaż zaśpiewała tylko 6 piosenek. Koncert Zaczął się od falstartu. Violetta Villas ginąca w wielkim fotelu, w którym wyglądała jak zagubiona, wyniszczona życiem Bubulina (postać z musicalu, „Zorba”) zapomniała tytułu pierwszej piosenki, którą wykonywała dziesiątki razy. To było „Szczęście”. Pianista Maciej Kieres (wraz z bratem Bartoszem) z pełnym poświęceniem i dużym wyczuciem ratowali sytuację, pomyłkę za pomyłką, rozciąganie frazy lub jej niespodziewane skracanie, szarżowanie dźwiękiem, nieczystości intonacyjne, kłopoty z oddechem itp.). Każda piosenka miała mniej lub bardziej zmieniony tekst. Bardzo przydałby się prompter (ściągawka do czytania tekstów). Słynny głos miał resztki dawnej mocy, ale jego barwę i czystość zakłócała wada wymowy spowodowana brakami w uzębieniu. Nie mają już znaczenia tytuły niemodnych, wyświechtanych starych piosenek. Wykonując je, Villas, co pewien czas, błogosławiła publiczność. Raz pod barwami Jezusa, innym razem pod dostojeństwem Maryji Dziewicy, a jeszcze innym samego Pana Boga Wszechmogącego. Szeptała: „Panie Jezu, Matko Najświętsza, Maryjo, Dziewico, Panie Boże”, jakby szukała ratunku dla swojej niemocy. Starała się, chciała dać z siebie coś więcej, ale nie dawała rady. Była bezsilna i wewnętrznie zrozpaczona. W pewnym momencie powiedziała, że pójdzie się przebrać i wyniesiona za kulisy, udawała, że to robi. Przed wyjściem wyszeptała” Starość, nie radość”. Dysząc ciężko, stała tam nieruchoma, podtrzymywana przez młode dziewczyny, do których powiedziała: „Ja już nie wrócę na scenę, nie jestem w stanie. Nie dam rady.” Wszyscy zamarli, bo uroczystości jubileuszowe dopiero miały się zacząć. Tylko cud sprawił, że ta ciężko chora kobieta, resztkami sił wróciła na scenę i z powrotem usiadła w fotelu. O Boże! O Matko święta! Kwiaty (skromne, standardowe wiązanki,), Gloria Artis, statuetka z wielkim koszem róż od Stowarzyszenia Artystów Wykonawców, do którego się zapisała, finalizowały tę smutną, poruszającą uroczystość. Na sam koniec wystrzeliły srebrne konfetti, które pokryły scenę i widownię. Zmaltretowana tą uroczystością Violetta Villas, patrzyła jak leciały het w górę i szeptała: „O Boże! O Matko Święta!, jakby wcześniej nie widziała czegoś takiego. Patrzyłem na Violettę i nie poznawałem wielkiej gwiazdy o wielkim głosie, w której zakochałem się wiele lat temu. Panie siedzące tuż obok, płakały. Zapytałem, czy ze wzruszenia? Nie, z litości -odpowiedziały. Mnie też zakręciła się łza w oku. Rozmarzyłem się i wyobraziłem sobie jak powinien wyglądać tego typu koncert. Gwiazda na złotym tronie, w złotej sukni, złotych pantofelkach, złotych balowych rękawiczkach, z cudownie ufryzowanymi lokami, w pełnej charakteryzacji, patrzy jak na wielkim ekranie są wyświetlane fragmenty jej najlepszych telewizyjnych i filmowych występów. Jest tam w swoich baśniowych hollywoodzkich kreacjach. Młode piosenkarki z autentycznymi glosami śpiewają jej największe przeboje: „Dla ciebie miły”, „16 lat”, „Spójrz prosto w oczy”, ”Mechaniczna lalka”. Ona sama nie wydobywa dźwięku. Już nie musi. Wyśpiewała się przez 50 lat. Pozdrawia wykonawców, uśmiecha się do publiczności. Dziękuję za medal, upominki i kwiaty. Jest radosna i szczęśliwa. Publiczność po zakończonym koncercie wstaje i bije jej brawa. Wszyscy śpiewają sto lat. Jest pięknie i uroczyście. Potem wielki bankiet z tańcami. Tańczę z Violettą Villas, wspominając dawne czasy, nasze wielogodzinne rozmowy telefoniczne, spotkania we dwoje, modlitwy w domowej kaplicy. Niezapomniane chwile.. Szkoda, że to tylko sen, bo rzeczywistość okazała się zupełnie inna. BOHDAN GADOMSKI VIOLETTA VILLAS w 2011 roku na swoim benefisie w Wojewódzkim Domu Kultury w Kielcach VIOLETTA VILLAS tonęła w konfetti. Tylko ten akcent dekoracyjny udał się organizatorom. Szkoda, bo mogłoby być tak pięknie. Ta wielka postać polskiej piosenki w pełni na to zasłużyła. Kiedy mijasz bramy śmierci... Relacja z pogrzebu VIOLETTY VILLAS Relacjonuje Bohdan Gadomski BOHDAN GADOMSKI w kościele w oczekiwaniu na celebrę księży żegnających VIOLETTĄ VILLAS Był to skromny, standardowy pogrzeb, jakich wiele…W skromnej prostej trumnie leżała największa gwiazda polskiej piosenki, jedyna, która swego czasu stanęła u progu kariery światowej. Chociaż jej nie zrobiła (także z własnej winy), była znana na całym świecie nie tylko wśród Polonii. Nie było takiego głosu, takiej osobowości i takiej autokracji na obu półkulach. Wielki smutek redaktora... Prezydent odmówił VIOLETTA VILLAS zasługiwała na bardziej wystawny pogrzeb, nawet na orkiestrę (śpiewała z najlepszymi), na wspaniałą, bogatą trumnę, na ukłony ze strony związków zawodowych - ZASP, sekcja estrady, mimo, że nie była ich członkiem, na przemówienia przedstawicieli swojego środowiska. Zasługiwała na pośmiertne odznaczenia, znacznie wyższe niż to jedno jedyne - Srebrny Medal Zasługi Gloria Artis, podczas, gdy inni z o połowę mniejszym dorobku i nieporównywalnej z nią sławie, otrzymali medale i krzyże złote oraz inne bardziej prestiżowe nagrody. Gdy jeden z najwierniejszych fanów gwiazdy, 19-letni Jakub Bocheński, tuż po śmierci wystąpił z wnioskiem do Prezydenta, RP Bronisława Komorowskiego o…Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski, spotkał się ze zdecydowaną odmową na piśmie. Wystąpił również do ministra kultury o Złoty Medal Gloria Artis i nie otrzymał odpowiedzi. Violetta Villas nie otrzymała w Polsce żadnej nagrody łącznie z festiwalami piosenki w Opolu i Sopocie, chociaż jej występy do dzisiaj są najbardziej pamiętane i przypominane. W trumnie, na zimnym katafalku tak naprawdę nic się już nie liczy. Ciało czeka na pogrzebanie zgodnie ze zwyczajem, a duch unosi się wysoko i nikt, kto nim nie został nie wie, gdzie leci i jakie miejsce we wszechświecie zajmuje… BOHDAN GADOMSKI na warszawskich Powązkach z różowymi storczykami dla VIOLETTY VILLAS w trakcie wywiadu dla SUPER STACJI W czarnej sukni, różowej czapie i różowym szalu… Do przejścia przez bramy śmierci została przygotowana starannie. Nie ubrano jej jak zapowiadano w prasie bulwarowej, w balową suknię po matce Janinie Cieślak, ani w złotą estradową, w której ją przede wszystkim pamiętamy. Do trumny miała nową czarną sukienkę, nowe rękawiczki, czarne pantofelki, różową futrzaną czapę (wzorowaną na tej, w której często pokazywała się w telewizji) i różowy szal. Wieloletnia przyjaciółka Violetty Villas, dziennikarka Mariola Pietraszek powiedziała mi, że kiedyś, gdy rozmawiały o śmierci, zwierzyła się, że chciałaby zostać pochowana cała na różowo, bo to odmładza kobietę. Do krótko ściętych włosów dołożono blond perukę, aby stanowiła namiastkę najbardziej niezwykłej fryzury gwiazdy estrady na świecie. Zrobiono makijaż i nawet doklejono sztuczne rzęsy. Jeszcze przed tą globalną charakteryzacją, zmarła nie przypominała Violetty Villas, jeżeli to rzeczywiście miała być ona, to raczej Czesławę Marię Elizę Violettę Cieślak–Gospodarek–Kowalczyk, pozszywaną z kawałków w wyniku analitycznej sekcji zwłok (nadal badane są przyczyny śmierci). W białym kościele, w jasnej trumnie …leży Violetta Villas. Za nią tłum ludzi przeważnie z jej pokolenia (70-ciolatkowie). Prości, ubodzy (przeważają samotne kobiety, które często odwiedzają cmentarze i chętnie biorą udział w ceremoniach pogrzebowych). Są tak samo samotne jak ONA, ich idolka, -ubóstwiana gwiazda z Las Vegas. W rzędzie krzeseł tuż za trumną, rodzina. Cztery osoby, z których trzy są znane Violetcie (żony wnuka nigdy nie poznała, ich dziecka też nie). Zmarła nie życzyła sobie obecności syna i synowej i tylko ona wiedziała - dlaczego. Mówiła w telewizji, że wydziedzicza syna, że nie chce go znać, że syna nie ma, za to ma ich wielu na całym świecie (to prawda) i tylko ona znała powody tak drastycznej i zapewne trudnej dla niej samej decyzji. Synowej Małgorzaty nie cierpiała, wręcz nienawidziła, czego dowodem jest taśma z nagraniem zarejestrowanym przez jedną z uczestniczek libacji alkoholowej w jej domu. Tuż przed pogrzebem została rozesłana do osób blisko zaznajomionych z Violettą Villas, Te dalej i dalej… Mam to nagranie. Jego zapis nie nadaje się do publicznego zacytowania. Violetta zdecydowała się ujawnić tajemnicę rodzinnych nieporozumień, wrogości, wręcz nienawiści do rzekomo najbliższych sobie osób. Nie zdążyła. Patrzę w kościele na te osoby i nie dostrzegam w ich poważnych, wręcz zaciętych twarzach wzruszenia, współczucia, żalu. Zdają się być tutaj z obowiązku. Z drugiej strony współczuję im, bo jak muszą czuć się w środku? Niechciani, wydziedziczeni, publicznie ośmieszeni. Ci ludzie (poznałem ich dobrze), całe życie byli w cieniu sławnej matki. Syn Krzysztof Gospodarek, w trakcie jednego z nielicznych wywiadów, powiedział dziennikarce poza protokołem, że nie kocha matki, bo bardzo go krzywdziła. Zapomniał jak sam się do niej odnosił, jak np. kazał płacić za benzynę, gdy przywoził wmuszone zakupy. Doszło do tego, że Violetta nie miała z najbliższą rodziną żadnego kontaktu. Gdy dowiedziała się, że to syn umieścił ją w szpitalu psychiatrycznym, straciła w stosunku do niego resztki matczynego uczucia. BOHDAN GADOMSKI udziela wywiadu dla Super Stacji na temat zmarłej VIOLETTY VILLAS Samotna gwiazda W poprzednim domu w Magdalence pod Warszawą, najczęściej była sama, co nie najlepiej odbijało się na jej psychice. Gdy pojawiłem się na moment w jej życiu, powitała mnie euforycznie i zaproponowała małżeństwo. Dzisiaj wiem, że przede wszystkim, dlatego. W Lewinie Kłodzkim była jeszcze bardziej samotna, zdana na łaskę i humory swojej pseudo opiekunki. Ta odgrodziła ją od ludzi świata szczelnym murem i nie dopuszczała nikogo. Violetta była coraz bardziej chora i jednocześnie całkowicie uzależniona od Elżbiety Budzyńskiej (z zawodu dozorczyni), która widząc postępującą degradację zdrowia, wyglądu i psychiki swojej pani, posuwała się coraz to dalej w swoich prostackich metodach panowania nad nią i zrujnowanym domem, który miał być zapłatą za lata jej „harowania przy pańci”. Ona i miejscowe pijaczki, były w ostatnich latach życia Violetty Villas jedynym jej towarzystwem. Teraz Budzyńska schowana pod wielkim kapturem, za słonecznymi okularami, w widocznym stanie nieważkości, snuła się po cmentarzu w okolicy grobu Villas. Rozpoznana, została wyzwana od morderczyń, od pijaczek (odór alkoholu i tam się roznosił). Czując groźbę pobicia, uciekała pod murem cmentarza, goniona przez fotoreporterów. VIOLETTA VILLAS często śpiewała w kościołach... Ekspertyzy lekarskie, które czytałem, wyraźnie określały, co należy robić, jakie leki podawać, aby pomóc chorej. Zbagatelizowała to nie tylko ona, również syn, synowa, wnuczek, którzy zbyt biernie czekali, co będzie dalej i o stanie zdrowia matki dowiadywali się od znajomych lub z telewizji. Wystarczyło zadzwonić, wysłać list, pojechać. Violetta nie przyznawała się do tego, ale podświadomie czekała. Mówi o tym na wspomnianej taśmie prawdy. Ja też ich do tego wielokrotnie namawiałem, proponując swoje towarzystwo. Nadaremnie. Ponieważ obie strony (rodzina i opiekunka) ponoszą odpowiedzialność za to, co się stało, jakiekolwiek pieniądze należne im z tytułu spadku, winny być przekazane na schroniska dla bezdomnych psów i kotów, wśród których są do dzisiaj dawne zwierzęta, Violetty Villas. Ostatnie pożegnanie VIOLETTY VILLAS Samotna na cmentarzu To smutne i zastanawiające, że środowisko estradowe zlekceważyło pogrzeb Violetty Villas. W kościele, przy grobie, pojawiło się zaledwie kilka osób spośród piosenkarzy: Waldemar Kocoń, Edward Hulewicz, Andrzej Rosiewicz. Jej świetni imitatorzy: Jacek Mureno z Teatru „Sabat” i Robert Kędzierski z Londynu. Był Michał Wiśniewski, który swego czasu deklarował Violetcie pomoc(sama o nią poprosiła), ale skończyło się na podaniu konta jej przytuliska dla zwierząt i paru workach karmy. Żadna ze śpiewających koleżanek nie przyszła. Czyżby nie wytrzymały ogromnej siły medialnej, jaka nagłaśniała śmierć Villas? Z aktorek tylko Ewa Kasprzyk (kiedyś wcielała się w filmie „Bellisima” w postać Violetty). Była tancerka i choreograf Małgorzata Potocka, bo lubiła oryginalność i charyzmę widziała ją w swoich fantastycznych rewiach…Przedstawicielka Ministerstwa Kultury i Sztuki, odczytała bardzo oficjalny list kondolencyjny i właściwie to wszystko ze strony świata kultury. Na szczęście przybył Grzegorz Wilk, który przepięknie zaśpiewał „Ave Maria” w kościele, a przy grobie przejmująco i wzruszająco piosenkę „Melancholie” z repertuaru Villas. GRZEGORZ WILK przepięknie wykonał pieśń "AVE MARIA' i piosenkę z repertuaru VILLAS "Melancholie", tę ostatnia bisował, co nie zdarza się na tego rodzaju uroczystościach na cmentarzu...Na zdjęciach w kościele i przy grobie z BOHDANEM GADOMSKIM Ludzie płakali, a potem gromko bili brawa i wymusili na piosenkarzu bis, co na takich uroczystościach jest rzeczą niespotykaną. Stoję nad grobem Violetty Villas z różowymi storczykami i patrzę na tabliczkę z jej nazwiskiem. Przed oczami przesuwają się jak w filmie nasze spotkania, długie rozmowy… Na storczyki padają łzy. Ocieram oczy, chociaż chce mi się płakać, bo mam świadomość, że jest to nasze ostatnie spotkanie na ziemi. Ona w grobie, ja nad grobem… Ongiś tacy bliscy sobie, Teraz rozdzieleni tajemnicą śmierci. Czy spotkamy się w drugim żuciu? Do zobaczenia kochana Violetto! DO ZOBACZENIA KOCHANA VIOLETTO! Piekiełko w Bank Clubie Relacja z „Wieczoru Gwiazd Polsat-u” Polsat zaprosił Angorę na „Wieczór gwiazd”, cykliczną imprezę promującą nowe programy tej stacji, seriale, rodzimej i obcej produkcji. To zastanawiające, że tak wielka stacja telewizyjna organizuje ją w tak małych salach klubowych(w tym roku w warszawskim Bank Clubie), gdzie nie ma gdzie usiąść, rozłożyć notatki i w pewnym komforcie obejrzeć proponowaną ofertę. Jak zauważyłem, impreza jest adresowana głównie do fotoreporterów, którzy od wczesnych godzin potrafią okupować najlepsze miejsca przy scence, ale zupełnie niepotrzebnie, bo i tak ścisk jest tak duży, że tylko najbardziej doświadczeni potrafią w miarę swobodnie poruszać w tym chaosie. Udało mi się zauważyć jurorów nowego reprezentacyjnego show stacji „Tylko muzyka. Must be the music”. Troje z nich prezentowałem w Angorze: KORĘ (kapitalnie wystylizowana, z obłędną figurą, fantastyczną fryzurą, z charakterystycznym rysem wielkiej osobowości i doświadczeniem wokalno-muzycznym), ADAMA SZTABĘ(wielki powrót najwyższej klasy profesjonalisty, znającego się nie tylko na muzyce i dyrygowaniu, ale w jednakowym stopniu na talentach wokalnych), ELŻBIETĘ ZAPENDOWSKĄ, (która do tej pory była zbyt oszczędna w swoich ocenach, a przecież stać ją na bardziej konkretne, fachowe oceny). Nie jeden ja ze zdziwieniem zastanawia się, co w tak szacownym gronie robi taki amator jak WOJCIECH ŁOZOWSKI, któremu palma po sukcesie Afromentalu (usiłuje tam śpiewać), tak odbiła, że z nim nie pogadasz. Podobno w show też usiłował się wymądrzać, ale szybko gasiła go Kora. Był największy gwiazdor Polsatu, KRZYSZTOF IBISZ, dyżurny „chłopiec do bicia” dla różnych mediów, tu tylko w gronie wykonawców serialu. Z tandemu prowadzących: AGNIESZKA POPIELEWICZ, MACIEK ROCK powinni sobie nieźle poradzić z rolą gospodarzy, czego nie można powiedzieć o MACIEJU DOWBORZE, który się w międzyczasie zmanierował i fatalnie ubrał. Pominięto zupełnie niemogącego się odnaleźć na nowo w telewizji TOMASZA KAMMELA, przemknął prawie niezauważony w tłumie. BOHDAN GADOMSKI i KRZYSZTOF KWIATKOWSKI BOHDAN GADOMSKI i SEBASTIAN FABIJAŃSKI Starych wyjadaczy serialowych, zdystansowała młodzież: ujmujący wszystkie panie KRZYSZTOF KWIATKOWSKI(świetny jako główny recepcjonista Artur Górski w znakomitym serialu „Hotel 52”) i zbuntowany, szalenie interesujący SEBASTIAN FABIJAŃSKI (po głównej roli w „Tancerzach”, przerwanych studiach aktorskich), powracający na mały ekran w serialu „Linia życia”(Kamil Nowik). BOHDAN GADOMSKI i ZBIGNIEW SUSZYŃSKI Konsternację wzbudziła aktorka-amatorka, zawodowa celebrytka AGNIESZKA WŁODARCZYK(jakoś dziwnie odmieniona, niemiłosiernie odchudzona, sztuczna, udająca Audrey Hepburn). Gwiazdek było sporo, tylko wielkich gwiazd zabrakło. BEACIE ŚCIBAK pomyliły się miejsca i ranga imprezy, bo ubrała się w srebrną, mocno błyszczącą długą suknię, w której wyglądała jak matrona. Te wystudiowane miny, te pozy hollywoodzkiej gwiazdy. Okropne! Na szczęście więcej takich nieporozumień nie było. Można było podziwiać urocze młode polskie gwiazdeczki serialowe i fotoreporterzy mieli radochę. One zresztą też. Bankiet trwał do rana, przy malutkim stole i skromnym poczęstunku. Wytrzymałem w tym piekiełku dwie godziny. BOHDAN GADOMSKI Ps. Idzie nowe pokolenie 20-latków, które szturmem wpada na duże i małe ekrany. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują 24-latkowie: KRZYSZTOF KWIATKOWSKI (seriale "Hotel 52"", "Prosto w serce") oraz...SEBASTIAN FABIJAŃSKI (seriale"Tancerze", "Linia życia") BOHDAN GADOMSKI na TOPTrendy"SOPOT 2011" W TUMANACH KURZURelacja z IX SOPOT TOPTrendy FESTIWAL Hala Ergo Arena w Gdańsku nie była odpowiednim miejscem na duży trzydniowy festiwal z piosenką w roli głównej. Pozostająca nadal w remoncie Opera Leśna w Sopocie dawała niepowtarzalny klimat i była wprost idealna na takie igrzyska muzyczne. Moloch sportowy „Ergo” nie tworzył go, wręcz przeciwnie, pobawił imprezę uroku i stosownego skupienia zarówno wykonawców jak i publiczności. Od strony Sopotu nie było ani dojazdu, ani dojścia na pieszo. Jeżeli ktoś decydował się na taką wyprawę, tonął w tumanach kurzu. Na miejscu nie było, czym się posilić (koncerty trwały do 5 godzin!), serwowano jedynie zimne nachosy, hot-dogi (szybko się wyczerpały) i ciastka. Wnoszenie jakiegokolwiek prowiantu i napojów było zabronione (łącznie z soczkami w kartoniku). Na szczęście typowo polskie mankamenty organizacyjne przysłaniała widowiskowa i funkcjonalna scenografia, a wrażenie potęgowały półprzezroczyste ekrany w kształcie walca. Wizualizacja festiwalu była na wysokim europejskim poziomie! BOHDAN GADOMSKI na pierwszej konferencji prasowej Festiwalu TOPTrendy w Sopocie Największą gwiazdą miała być Doda, którą zmogła awaria kręgosłupa. Jak powiedziała leżąc w pozie umożliwiającej jej konwersację, daje on znać o sobie zawsze w najmniej oczekiwanym momencie. Zamiast stawić się na konferencję prasową, pojechała do szpitala na wstrzyknięcie blokady. Jej 40 minutowe wysublimowane, bajkowe show z akcją w krainie elfów i pół ludzi, a pół koni, robiło duże wrażenie, acz nie ustrzegło się elementów kiczu i drobnych obsceniczności. Osobiście wyeliminowałbym kilka wyświechtanych piosenek (”Nie daj się”, „Dżaga”), które w ogóle nie pasowały do konwencji, do nowej Dody z płytowym, ciekawym repertuarem i imponującym wokalem. Jaka szkoda, że śpiewała w niewłaściwej tonacji i obok dźwięku. Odnosiło się wrażenie, że nie słyszy podkładu. Na prawidłową tonację weszła po dłuższej chwili…Będąc pozbawiona talentu tanecznego, wypadła sztywno, co pogłębił chory kręgosłup. O wiele lepiej w tańcu estradowym operuje ciałem nawet Agnieszka Orzechowska (polska Angelina Jolie). Oj, daleko Dodzie do Lady Gagi, daleko. Oglądalność jej występu to telewidzów. Emitowany w tym samym czasie „X-Factor” z rewelacyjnym Michałem Szpakiem (śpiewał jak natchniony anioł) zgromadził telewidzów. Adam Darski „Nergal” zaproszony na TOPTrendy, wybrał… X-Factora zamiast Dody. Szpak wygrał z Dodą! Bohdan Gadomski na drugiej konferencji prasowej w Festiwalu TOPTrendy Tym razem mało mówiło się na miejscu o wokalu Maryli Rodowicz, która właśnie przeżywa kryzys formy związany z wiekiem piosenkarki i prześpiewaniem (rekordowa ilość występów z programem bez scenariusza, bez reżysera i co gorsze bez pomysłu). Wytykano jej dziwny repertuar („Cicha woda”, „Karuzela”, Autobus czerwony”), który już dawno w Polsce się opatrzył. Gromy sypały się na dziwaczny, niegustowny, nieefektowny strój, w którym nowa stylistka podkreśliła mankamenty obłej figury Rodowicz (chyba dopadł Marylę efekt jojo). Nie pomógł elektryczny wiatrak wywołujący wiaterek dmuchający w tren, bo ten efekt nie robi już żadnego wrażenia. Brak obuwia również jest opatrzonym chwytem estradowym. Dziennikarze na konferencji prasowej szeptali o nieudanym występie Maryli Rodowicz, sugerując, że chyba pora odejść. Ale Rodowicz nie odejdzie, raczej wyniosą ją ze sceny. Z Sopotu popędziła do Opola. Czy będzie także na festiwalu w Międzyzdrojach? Jubilatka Kora Nie łatwo jest utrzymać się na topie wokalistce rockowej z 35 letnim stażem i 60-tką na karku. Kora miała w swojej długiej karierze wzloty i upadki. Ma świadomość, że w show-biznesie niczego się nie wie na pewno. Dzisiaj nie jest już tą samą beztroską osobą sprzed lat. Na festiwalowej ogromnej scenie zobaczyliśmy wciąż charyzmatyczną wokalistkę w sztandarowym repertuarze, który znamy prawie na pamięć. Rozbiegana, bardziej improwizująca aniżeli perfekcyjnie przygotowana do jubileuszowego koncertu, nie miała tak licznej publiczności, na jaką zasłużyła, ale tych, którzy pozostali do końca (północ) nie zawiodła. Nie było „Boskiego Buenos”, „Oddechu szczura”, najlepszych piosenek w jej repertuarze, na które czekałem, ale pewnie już ich dzisiaj nie wyśpiewa (piekielnie trudne). Pozazdrościć figury, kondycji, formy wokalnej. Brawo! Najlepiej przygotowana była Kayah Najlepszy program, najlepszy głos, największą dynamikę i najlepszy kontakt z publicznością miała Kayah. W jej bogatym show ze znakomitym tempem, było to wszystko, co być powinno. Świetni tancerze, znakomity chórek, oryginalny zespół cygański, ciekawi goście. Kayah nie kalkuluje i wciąż potrafi zaskoczyć. Jej kariera jest pełna muzycznych zwrotów, od ambitnego popu z jazzową nostalgią, przez niebanalne kompozycje w stylu disco soul, aż po bałkański folk czy muzykę klasyczną. Recital artystki na TOPTrendy był szalenie różnorodny, a ona zachwycająca na tyle, żeby być najjaśniejszą, najlepiej przygotowaną gwiazdą tegorocznego festiwalu. Ach, jakie efektowne stroje, jaka błyskawiczna przebiórka na scenie i poza sceną. Wszystko wirowało razem z, Kayah, która pokazała, czego się nauczyła przez te wszystkie lata i to, jak bardzo dojrzałą i świadomą w tym, co robi jest dzisiaj. Gratulacje! Najbardziej topowi W tym roku w ocenie radiowców z najpopularniejszych stacji radiowych i prezes Niny Terentiew, najbardziej topowymi wykonawcami muzyki rozrywkowej byli: Ania Wyszkoni, której urokliwa bezpretensjonalność i skromność podbija Polaków, bo chętnie kupują jej płyty. Na festiwalu otrzymała Platynową Płytę, co podkreśla jej coraz mocniejszą (już solową) pozycję w show-biznesie. Perfekcyjnie przygotowany występ z 40 osobowym baletem (początkowo organizatorzy zapewniali 14 osobowy) potwierdził jej profesjonalizm i wysoki pozom warsztatu nie tylko wokalnego. Równie świeża i odważnie awangardowa była niesympatyczna z „natury” Monika Brodka, dla której odnalezienie nowego stylu śpiewania, bycia estradowego, nowej muzyki, było być albo nie być. Temperamentnej góralce udało się zaistnieć na nowo. Mimo braku przełożenia piosenek nagranych w studio na przekaz estradowy, nie musiała podpierać się wypchanymi jeleniami. Dobre wrażenie swojego występu popsuła, mówiąc, że nagrody trzyma w toalecie. Czy wszystkie góralki są takie prymitywne? Aż dziw bierze, że płyty zespołu Raz, Dwa, Trzy dobrze się sprzedają, że ludzie chodzą na ich koncerty, chociaż nie mają ciekawego pomysłu na siebie i przy dłuższym oglądaniu są nudni. Ania Dąbrowska na moment przerwała urlop macierzyński, co było widać w tym, co mówiła i jak śpiewała. Ona też budzi moje zdziwienie, że istnieje i radzi sobie całkiem nieźle. Czesław Mozil (wielka osobowość) przebił wszystkich „topowców” gigantyczną peruką, na której czubku kołysał się miniaturowy czarny stateczek. Ostatni z laureatów Kazik Staszewski odmówił odebrania statuetki, co publiczność, nagrodziła gwizdami. W tym przypadku organizatorzy powinni wycofać nagrodę dla wyjątkowego gbura. Nie odmówił występu Andrzej Piaseczny (w znakomitej formie), którego wspierał nostalgiczny Seweryn Krajewski. Przyjęcie mieli owacyjne. BOHDAN GADOMSKI i najsławniejszy polski iluzjonista MACIEJ POL, który na festiwalu zaprezentował ekscytujący numer z piłą, którą przecinał na pół swoją asystentkę Ibisz i inni Obserwując Krzysztofa Ibisza jak przygotowuje się do minutowych wejść prezenterskich, byłem zaskoczony, że aż tak się denerwuje, że ciągle przepowiada teksty, co powodowało, że był zbyt mechaniczny, za mało sympatyczny w kontakcie z publicznością. W tym roku zadania miał niewielkie. Górowali Maciej Rock i Maciej Dowbor, którzy utemperowali swoje prezenterskie temperamenty, co wyszło im na dobre. Rock zdaje się być za bardzo rutynowany, co zabija naturalność i wdzięk osobisty. Dowbor odchudzony, świetnie ubrany nabiera formy sprzed lat. Obie panie Agnieszka Popielewicz i Paulina Sykut są na żywo naprawdę ładne i dobre w tym, co robią. Świetnie zgrane, solidnie przygotowane, z furą niewymuszonego wdzięku i dobrą dykcją, Czy trzeba więcej, żeby błyszczeć w prezenterskim fachu? Ale wszystkich wymienionych przebił duet kabareciarzy Igor Kwiatkowski i Robert Motyka, którzy prowadzili ostatni dzień Festiwalu Trendy. Kwiatkowski wydostał się z okrutnie już zgranej Mariolki, a Motyka dzielnie mu partnerował. Doskonałe tempo, brawurowe popisy komizmu i błyskotliwości. Kwiatkowski pokazał, że nieźle śpiewa i jeszcze lepiej parodiuje piosenkarzy. Ubawiłem się bardziej niż na Kabaretonie (14 aktualnie najlepszych), który nie bardzo nadaje się na piosenkarskie igrzyska, ale ponieważ ma najwyższą oglądalność, wciąż na nich funkcjonuje. Sensację wzbudził numer iluzjonistyczny, w którym Maciej Pol przecina na pół swoją asystentkę (żonę) Izę Pol. Po występie na próżno szukano tej drugiej połowy. Odnalazła się w…samochodzie. BOHDAN GADOMSKI, IZA POL, MACIEJ POL Trendy Ze szczególną uwagą przyglądałem się tegorocznym debiutantom z koncertu konkursowego „Trendy”. W Internecie oglądałem ich teledyski, aby jeszcze przed występem oddać głos na swojego faworyta. Wybrałem śliczną, wspaniale zapowiadającą się Honoratę Skarbek „Honey”, 18 letnią wokalistkę i blogerkę, która dostała nagrodę Internatów. Dzięki prowadzonym przez siebie blogom zyskała ogromną popularność. Jej photoblog przekroczył 6 milionów wyświetleń tylko w jednym miesiącu! Teledysk do piosenki „No one” obejrzało ponad milion osób. Za jej nagraniami stoją niemieccy kompozytorzy i amerykański producent. O przyszłość Honoraty jestem spokojny. Ma wszystko. Konkurs Trendy wygrali Neo Retro, czyli czterech muzyków, który obudzili się nagle w XXI wieku otoczeni współczesnymi zabawkami, w których rezonują echa odległych dźwięków. Ich muzyka jest syntezą tradycyjnych akustycznych dźwięków z gitarą elektryczną, wysublimowaną elektroniką, a czasami baglamą i klawesynem. Wokalistą zespołu jest londyńczyk Skyboy. Na tyle inny od naszych, że od razu widać, kim jest i co sobą reprezentuje. Ich sukces jest podwójny, bo otrzymali nagrodę publiczności, czyli Trendy (poprzez głosowanie SMS-ami) i od jury (obradujące na miejscu w dość tajemniczych sposób). Za rok jubileuszowe X TOPTrendy. Mam nadzieję, że już w Operze Leśnej w Sopocie. Tegoroczne Bursztynowe Słowiki jednak przynależą do Międzynarodowego Sopot Festiwal i nie powinny być wypożyczane nawet przez prezydenta miasta. Sopot Festiwal ma być reaktywowany pod opieką organizacyjną i telewizyjną Polsatu, który takie imprezy realizuje wybornie i z dużym rozmachem. BOHDAN GADOMSKI MIASTO SOPOT na czas trwania TOPTrendy FESTIWAL nie było przygotowane do tej imprezy. W mieście nie było atmosfery festiwalowej, może dlatego, że festiwal odbywał się w ARENIE ERGO w...Gdańsku. Ten wielki obiekt też nie był przygotowany ani pod względem drogi prowadzącej do niego, ani w środku. Jedynym miejscem do festiwalowych imprez jest... OPERA LEŚNA w Sopocie (ciągle w remoncie) KRAJOWY FESTIWAL PIOSENKI POLSKIEJ W OPOLU 2011 Red. BOHDAN GADOMSKI jest już w nowym amfiteatrze. Bacznie obserwuje próby, ocena piosenkarzy i festiwalu zaczyna się u redaktora od momentu pobrania akredytacji. Rodowicz pokazała płonące pazury, Gawęda odważne mini i błyszczące-cekinowe majteczki, Kowalska brokatowe-złote szpilki, Wilk spadła ze sceny i rzuciła butami w publiczność… W ekspresowym tempie Relacja z 48 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Opole nareszcie ma amfiteatr z prawdziwego zdarzenia, chociaż nie wszystko udało się w nim skończyć na czas. Bardziej zadbano o publiczność i komfort oglądania największej imprezy piosenkarskiej w kraju, aniżeli jej wykonawców. Obecna widownia posiada miejsc. Ma nie tylko krzesełka z oparciem, ale dwa tarasy, które pomieszczą ekipy telewizyjne i 4 stoiska gastronomiczne Na jednym z nich jest dodatkowa mała widownia na 200 osób. Jest nowy dach nad sceną (nad widownią nie starczyło pieniędzy), dodatkowe pomieszczenia dla telewizji i miejsce na Muzeum Polskiej Piosenki, a także nowy przeszklony budynek wejściowy z kasami. Koszt 28 milionów 300 tysięcy złotych, cześć pieniędzy (40 procent) pochodzi z UE. Zarządcą obiektu jest Narodowe Centrum Polskiej Piosenki, którego dyrektorem jest profesjonalista Rafał Poliwoda. Telehity Przed laty naszym oknem na świat był, „Teleexpress”, który prezentował nie tylko polskie, ale i światowe piosenki z pierwszych miejsc list przebojów. Dlatego zdecydowano, że w jego opolskim koncercie jubileuszowym (25 lat) znajdą się piosenki po angielsku, co wzbudziło kontrowersje. Reżyser Małgorzata Kosturkiewicz zrealizowała ten koncert w tak szybkim tempie, w jakim jest podawany jeden z najpopularniejszych programów informacyjnych. Niestety, nie wszyscy wykonawcy udźwignęli światowe hity. Wyszły braki warsztatowe i słabszy niż zwykle wokal Patrycji Markowskiej, która porwała się na „Satisfaction” Rolling Stones i chociaż uchodzi za wokalistkę rockową, zdemaskowała się, że tylko próbuje nią być. Głos Grzegorza Skawińskiego w ogóle nie pasował do dynamicznego „Personal Jezus”. Skawiński mieści się z nim tylko w obrębie własnych utworów, utrzymanych w tej samej stylistyce i manierze wykonawczej. Skompromitował się zespół Afromental, który za wcześnie uwierzył, że są gwiazdami… Hit Michaela Jacksona „Smooth Criminal” był wręcz amatorsko wykonany. Chłopacy nie raczyli opracować układów tanecznych (tak charakterystycznych dla Jacksona) i po scenie spacerowali nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Wcześniej nie chcieli pozować do zdjęć fotoreporterom, a kiedy się zdecydowali, ci odwrócili się od nich plecami i zdjęć nie było. Na szczęście mamy profesjonalnych wokalistów, którzy doskonale poradzili sobie z postawionym zadaniem. Wielkie wrażenie zrobiła Maryla Rodowicz, cała w kolorowych piórach, z ciekawie zakomponowanym układem choreograficznym, roztańczona, pełna siły i werwy. Przebój Shakiry „Waka Waka” zaśpiewała po swojemu, nadając mu nowych barw. Aż chciało się tańczyć razem z nią. Perfekcyjny układ taneczny zaprezentowała najbardziej efektowna piosenkarka festiwalu, Dominika Gawęda z zespołem Blue Cafe, która odważnie sięgnęła po utwór U2 „I Still Haven’t Found What I’m Looking For”. Strój Dominiki bulwersował wszystkich, bo tym razem miała bodajże najkrótsza mini w historii opolskich festiwali, ale asekuracyjnie pod nią efektowne cekinowe błyszczące spodenki, które też można było momentami podziwiać,. Niebotycznie długie nogi w wysokich szpilach koloru cielistego, tworzyły z niej zjawisko, któremu żaden mężczyzna na widowni nie mógł się oprzeć. To tego balet, chórek (efektowny chórzysta Patryk Gibass, ściągnięty samolotem z Berlina). Cały układ opracowały Karolina Kowalska i Amelia Koziara. Mocne wrażenie! Spójrzcie na zdjęcia... DOMINIKA GAWĘDA z PAWŁEM SOKALEM DOMINIKA GAWĘDA z PATRYKIEM GIBASSEM z Berlina W jakże znakomitej formie wciąż pozostaje elegancki, szarmancki i radośnie sympatyczny Andrzej Piaseczny. Wykonany przebój Stevie-go Wondera „I Just Called To Say I Love You”, z powodzeniem może włączyć do swojego stałego repertuaru. Ryszard Rynkowski w świetnej formie, z charakterystycznym tylko dla siebie drapieżnym i sugestywnym wokalem, przekonał po raz kolejny, że to on jest polskim Joe Cocker em, („Unchain My Heart”) i nie ma nikogo, kto by mu ten tytuł odebrał. Koncert na wskroś festiwalowo podkreślała Polska Orkiestra Radiowa pod dyrekcją Tomasza Szymusia. Z prowadzących najlepszy był niestrudzony Marek Sierocki. Beata Chmielowska-Olech trochę zagubiła się na wielkiej scenie, ale pozostał jej kameralny urok z ekranu. Maciej Orłoś w dobrym stylu. BOHDAN GADOMSKI i MAREK SIEROCKI to weterani opolskich festiwali Super, Super,Super… W emocjonującym „Super Wieczorze”, składającym się z trzech części, wszystko w nazwie było „Super”(„Superjedynka”, „SuperArtysta”, SuperPrzebój”, „SuperZespół”, SuperPłyta”, Super Premiery”, „SuperDebiuty”). Prowadziła coraz dojrzalsza w takiej roli Paulina Chylewska (wytworne długie suknie na dużą galę) z niefortunnie dobranym do roli gospodarza Robertem Janowskim (dżinsy, TSH i sportowe buciki), bez najmniejszego poszanowania dla kreacji swojej partnerki i rangi imprezy. Janowski po raz kolejny nie sprawdził się w tej roli. Po prostu był żaden. W plebiscycie „Superjedynki” najlepszymi w ocenach głosujących zostali: Stanisław Sojka (zasłużone Grand Prix) wszakże to dobra marka i ogromne doświadczenie. Kasia Kowalska (weteranka o młodym wyglądzie i dziwnym repertuarze) została SuperArtystą, Ania Wyszkoni (SuperPrzebój, i jego wzruszająca interpretacja), Acid Drinkers (po polsku Kwasożłopy to SuperZespół, rock’n,’rollowy, który wyszedł poza scenę stricte metalową), Maryla Rodowicz (SuperPłyta) w najbardziej odlotowej kreacji festiwalu, przemyślanej i wykonanej z ogromną precyzją. Złote błyszczące, wręcz płonące pazury, podświetlany kapelusz i czarny, demoniczny kostium, czyniły z niej artystkę niezwykłą i demoniczną. W Opolu Maryla miała świetny pomysł nie tylko na siebie, ale i na przekaz piosenki „Serduszko puka w rytmie cza-cza”(nieco zagonione tempo aranżu). Nie ma się, co dziwić, że Superjedynka SuperJedynek powędrowała właśnie do niej. BOHDAN GADOMSKI z uwagą ogląda wszystkie próby i wcześniej zapoznaje się z zawartością recenzowanych podmiotów wykonawczych Premiery i debiuty Wyjątkowo skromny zestaw piosenek (jak nigdy dotąd), ale ciekawy i przykuwający uwagę widzów, miał koncert „Superpremiery”. Zwyciężyła piosenka „Boso”, tytułowy utwór nowej płyty Zakopowera, wykonany w intrygujący sposób przez Sebastiana Karpiela-Bułeckę. Drugie miejsce i Srebrną Premierę dostał Juliusz Nyk, jeszcze niepewny estradowo, z momentami nieciekawym brzmieniem głosu. Trzecie miejsce Kasia Wilk, która ze statycznej, skromnej piosenkarki, stała się wulkanem na estradzie i to tak silnym, że spadła z niej i wylądowała w głębokim dole. Jakimiś cudem wydostała się z niego, pobiegła na widownię i…zrzuciła buciki, aby wrócić na scenę na boso. Jej piosenka „Escape” ma szansę stać się przebojem, choć piekielnie trudna do zanucenia… Afrykańskim temperamentem i swobodę sceniczną popisywała się pewna siebie Patrycja Kazadi, ale z wokalem już było trochę gorzej. Żeński zespół Shemoans to pięć instrumentalistek, które są zawodowymi muzykami. Śpiewa Ewelina. Wyróżniają się niecodziennym wizerunkiem, odważnym makijażem, co jest ich znakiem rozpoznawczym. Są jak żyletki, robią wrażenie. Powinny zaistnieć w show-biznesie. Nie widzę w nim Marcina Chudzińskiego, wielokrotnego zwycięzcę telewizyjnej „Szansy na sukces”(startuje tam od 2003 roku). Mimo, że ma wielki, nośny głos, którym przebija obecnie Krzysztofa Krawczyka i Krzysztofa Cugowskiego, to nie ma cienia własnej osobowości i czegoś charakterystycznego, co pozwalałoby wyróżniać się wśród znacznie słabszych wokalnie kolegów. Prezentuje się znaczniej gorzej niż 5 lat temu. Urzędnik z prowincjonalnego biura. Czy znajdą się styliści, którzy podjęliby się karkołomnego zadania zrobienia z Chudzińskiego ciekawej twarzy w piosence? Znam go dobrze. Jest niereformowalny, a wesela, na których śpiewa, zrobiły w nim pewne spustoszenie. Jakże widowiskowi i kontaktowi na scenie są: Michał Bober (II miejsce)! Sławek Bieniek (III miejsce). MICHAŁ BOBER BOHDAN GADOMSKI na probie w opolskim amfiteatrze Po emocjach konkursowych mieliśmy relaks na koncercie z okazji 40-lecia „Lata z radiem”, na którym wystąpili wykonawcy towarzyszący tej audycji radiowej od lat. W pięknym klasycznym stylu Zbigniew Wodecki, w nowych odcieniach swojego głosu i nowej interpretacji 5 piosenek. Wprost fantastyczny był Łukasz Zagrobelny, którego w takim ciekawym wydaniu nie słyszeliśmy na tym festiwalu. Wokalista rozwija się i ma jeszcze sporo do powiedzenia od siebie. Jego występ był oglądany w skupieni i z przyjemnością. Profesjonalista z wyższym wykształceniem muzycznym! LUKASZ ZAGROBELNY Z dużą klasą, lekkością i wdziękiem, skupiona bardziej niż zwykle była odmieniona wewnętrznie Kayah, poprawna Halina Młynkowa z nową dobrą piosenką „Kobieta z moich snów”(tytuł fatalny), Stachurski, wciąż się nie poddaje, chociaż od siebie chyba już wszystko powiedział, Varius Manx z interesującą wokalistką Anną Józefiną Lubieniecką, przekonywający w tym, co robi Ryszard Rynkowski, filuterna, pełna wdzięku Ania Wyszkoni, która nadała świeży powiew trochę zakurzonej piosence Kory „Raz-dwa, raz-dwa” i zaprosiła do niej samego Marka Jackowskiego, co było wzruszające. Ciekawy jestem, co na taki mariaż Kora? Kobranocka nie powinna się ekshumować, bo brzmi fatalnie. Wokalisty Kamila Bednarka ze Star Guard Muffin nie można było zrozumieć. BOHDAN GADOMSKI w opolskim amfiteatrze obserwuje piosenkarzy już na próbach... Odkrycie festiwalu Miłym zaskoczeniem dla wszystkich okazała się Ania Rusowicz, córka niezapomnianej wokalistki Ady Rusowicz i wokalisty Wojciecha Kordy (Niebiesko-Czarni). Świetny głos, urocza aparycja, naturalność, nerw estradowy i niezwykle sympatyczna osobowość, sprawią, że z pewnością wejdzie do czołówki. Ania jest już trochę spóźniona (ma 27 lat), ale przy swoich atutach i przewadze głosowej nad pozostałymi rówieśniczkami, może tam narobić zamieszania. Bliżej poznamy Anię w mojej rozmowie z nią na końcu tej relacji. ANIA RUSOWICZ śpiewała cztery piosenki swojej mamy niezapomnianej wokalistki big-beatowej ADY RUSOWICZ, wokalistki zespołu Niebiesko-Czarni "Za daleko mieszkasz miły"... To był znakomity debiut przed opolską i telewizyjną publicznością... Panna Madonna, legenda tych lat. Pięć piosenkarek i cztery aktorki zaśpiewały piosenki z repertuaru Ewy Demarczyk. Trudne zadanie. Spora odwaga. Koncert miał swój klimat, powagę, emocje, ale był bezbrzeżnie smutny. Ewa Demarczyk taka nie jest. Jest przede wszystkim dramatyczna, tragiczna, momentami drapieżna i pełna wewnętrznego żaru. W interpretacjach jej piosenek na tym festiwalu tego nie było. Nie było przeszywającego śpiewu i nadzwyczajnych barw głosu, którym obezwładniała słuchacza. Okazało się, że zmierzenie się z jej sztuką jest niemożliwe. Dlatego Ania Dąbrowska pokazała przede wszystkim siebie (i słusznie) w „Groszkach i różach”. Justyna Steczkowska epatowała efektownością za cenę utraty czytelności tekstu „Karuzeli z Madonnami” Kinga Preis nie oddała kruchości „Tomaszowa”, zapominając, że płakać ma publiczność, nie aktor. Katarzyna Groniec po swojemu odczytała „Skrzypka Hercowicza”, łącznie z muzyką. „Poprawiła Zaryckiego” Magda Kumorek i Anna Czartoryska przeliczyły swoje siły. Kayah była mało wzruszająca w „Pocałunkach”, nie opanowała tekstu i dlatego poprawiała… Pawlikowską. Sonia Bohosiewicz miała dużą dozę prawdy w swoim przekazie, czym najbardziej zbliżyła się do Ewy, Demarczyk, ale tylko zbliżyła. Debiutantka Marta Florek miała tylko wdzięk w jedynej pogodnej piosence wieczoru „Na moście w Awignon”. Po koncercie długo rozmawiałem z Ewą Demarczyk, ale nie chciała go komentować. Żeby to wszystko przeżyć, dotknąć, posmakować, trzeba być w Opolu, a nie biadolić przy telewizorze, jak niektórzy pseudo recenzenci gazetowi. 48 KFPP w Opolu był udany. Ze satysfakcją go smakowałem na próbach, na koncertach, wszędzie…Polsat na TOPTrendy wszystko zablokował i wszędzie postawił ochroniarzy. Wiele się musi uczyć od organizatorów największego święta polskiej piosenki. BOHDAN GADOMSKI JUSTYNA STECZKOWSKA w arcytrudnej, porywającej piosence "KARUZELA Z MADONNAMI" z repertuaru EWY DEMARCZYK Recenzent festiwalu BOHDAN GADOMSKI z fotoreporterem PIOTREM KAMIONKĄ, autorem zdjęć z "OPOLA 2011" XVI FESTIWAL GWIAZD W MIĘDZYZDROJACH 2011 relacjonuje GADOMSKI Już 112 dłoni jest odciśniętych w Alei Gwiazd Na luzie Relacja z XVI FESTIWALU GWIAZD w Międzyzdrojach Władze Międzyzdrojów nie złożyły w tym roku propozycji zrealizowania XVI Festiwalu Gwiazd jego pomysłodawcy i wieloletniemu szefowi Waldemarowi Dąbrowskiemu, mimo ubiegłorocznego sukcesu (sam pisałem, że był najlepszym z dotychczasowych festiwali). Podjęcia się kontynuacji bodajże najsympatyczniejszego, najbardziej wakacyjnego, na największym luzie z letnich festiwali nad Bałtykiem, zdecydował się ceniony aktor, reżyser, producent Olaf Lubaszenko. To on opracował koncepcję artystyczną tegorocznej imprezy, podkreślając, że największą siłą tego festiwalu jest możliwość bezpośredniego kontaktu widzów z artystami nie tylko poprzez sesje autografowe, ale również prezentację najnowszych dokonań gości. Nie dokonał rewolucji w wypracowanej i przez lata doskonalonej formule, raczej ją zachował i bardzo starannie, profesjonalnie prowadził przy pomocy producentów Zbigniewa Dobosza i Macieja Szwarca oraz głównego organizatora Jadwigi Bober, dyrektora Międzynarodowego Domu Kultury w Międzyzdrojach. Nie duża ekipa, niewielu pracowników, jednak wszystko przebiegało zgodnie z planem i szczegółowym programem (pierwsze imprezy zaczynały się o godzinie ostatnie kończyły po północy i tak przez cztery dni non stop). BOHDAN GADOMSKI recenzent festiwalu i dyrektor artystyczny OLAF LUBASZENKO Duch Waldemara Dąbrowskiego Na festiwalu momentami czuło się obecność Waldemara Dąbrowskiego. Może, dlatego, że odsłonięcie jego pamiątkowej tablicy na murze przy wejściu do Domu Kultury (a nie jak podawano w Alei Gwiazd) przypominało, czego dokonał dla festiwalu i dla uczestniczących w nim artystów. Znacznie bardziej efektownie i prestiżowo potraktowano zmarłego aktora Krzysztofa, Kolbergera, którego stolik-pomnik zaprojektowany przez Michała Selerowskiego było pięknym gestem uczczenia jego pamięci. Kolberger był skomplikowaną i trudną osobowością jako człowiek, o czym miałem okazję przekonać się. Jako aktor wybitny, jeden z najlepszych. Jego role zapisały się w historii kina i pamięci widzów. Krzysztof siedzi przy stoliku na krześle, przed nim książka z wierszami, które tak pięknie czytał, obok puste krzesło dla gościa, który zechce przy nim usiąść, zrobić pamiątkowe zdjęcie. Usiadłem, zadumałem się i wróciłem do naszego 2 godzinnego spotkania w jego warszawskim apartamencie. Jeszcze w ubiegłym roku był na festiwalu, jeszcze rozmawiał ze swoimi sympatykami, jeszcze raz uśmiechnął się do mnie smutno. Był całkowicie wyczerpany przez chorobę, był cieniem samego siebie. Niewesoły początek festiwalu, za to potem… BOHDAN GADOMSKI przy pomniku KRZYSZTOFA KOLBERGERA Ostatni z prawdziwych konferansjerów Tak przedstawił siebie Krzysztof Materna, trochę dziwna postać(nie zawsze przyjemny w kontaktach, zadufany i pewny siebie) w naszym biedniutkim dwuosobowym spektaklu gra siebie, jak mówi ze sceny – ostatniego konferansjera z tych wielkich, niezastąpionych na czele z Lucjanem Kydryńskim. Materna jest osobowością estradową (mniej telewizyjną, chociaż przez lata chciał to nam wmawiać) i na swój sposób jest ciekawy, ale nie na tyle, żeby nie czuć się lekko znużonym w 50 minucie przydługiego spektaklu. Partnerująca mu Olga Bołądź wychodzi na szarą myszkę, niewiele ma tu do powiedzenia. Aktorka jest wyraźnie zgrana, pracuje pond siły i możliwości, przez co niekiedy szarżuje, przerysowuje swoje serialowe postaci (szczególnie recepcjonistkę z „Hotelu 52”, w którym obok wręcz rasowego, wzorcowego w tej samej profesji Krzysztofa Kwiatkowskiego, wypada wręcz sztucznie). Spektakl nazywa się „Dobry wieczór państwu”(premiera odbyła się w styczniu tego roku w Teatrze Polonia)). Tylko dla wytrwałych! Nie dorosłem! Tak zatytułowany jest inny spektakl festiwalowy z Teatru Syrena w Warszawie.(premiera w kwietniu 2011). Właściwie jest to wieczór piosenek Stanisława Staszewskiego, w reżyserii Jacka Bończyka. Muzyczna podróż w czasie do rzeczywistości lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych (warszawskiej i paryskiej) W obsadzie mało znane nazwiska, poza Mirosławem Baką, Grażyną Strachotą, Piotrem Szwedesem, Krystyną Tkacz i Arturem Andrusem. Zapewne adresowany do starszego widza, któremu powinien się trochę podobać. Nostalgia. Wspomnień czar! Na finał pierwszego dnia, a właściwie na ceremonię otwarcia, wybrano legendarne „Metro” z Teatru Studio Buffo, w reżyserii i choreografii (plus rola główna) Janusza Józefowicza (premiera styczniu 1991 roku). Obejrzeliśmy wersję plenerową, skróconą, zmniejszoną, uszczuploną obsadowo, która z kilkoma późniejszymi niewiele miała wspólnego. Nie zaistniała w niej żona reżysera Natasza Urbańska, która nie ma aktorskiego wnętrza, nie ma charyzmy i głosu, przez co jej Anka jest papierowa, jakby marginalna, przemieszczająca się, niegrająca w scenach zbiorowych i duetach z partnerem-mężem. Pewna doświadczona artystka oglądająca spektakl, powiedziała dość głośno, że nareszcie wie, dlaczego Urbańska nie może się przebić jako piosenkarka i jako aktorka. Wystarczy obejrzeć ją w „Metrze”. Na szczęście zawsze świetny aktorsko Olaf Lubaszenko w niedużej roli producenta musicalowego, jest najbardziej wiarygodną postacią w tym przedziwnym „Metrze”. Odciski dłoni w Alei Gwiazd W 1998 roku (przykładowo) w Alei Gwiazd swoje dłonie odciskało 17 gwiazd, najlepsze nazwiska aktorskie. W 2011 roku wyróżniono dłońmi z mosiądzu 4 osoby, w tym żadnego aktora czy aktorki. Zapowiadana, rozlatana, rozmieniająca się na drobne, Izabela Kuna nie dojechała (ponoć w tym dniu i o tej godzinie, była zajęta i nie mogla wydostać się z klauzuli kontraktowej). W zamian pojawiła się całkowicie zapomniana piosenkarka jednej piosenki(„Diamentowy kolczyk”) Anna Jurksztowicz, której towarzyszył też odciskający dłoń, kompozytor, dyrygent, skrzypek, aranżer Krzesimir Dębski (kandydatura polemiczna)… Tuż za nimi zasłużony, doświadczony dyrygent, kompozytor, aranżer, wielokrotnie nagradzany Zbigniew Górny i wspomniany Janusz Józefowicz, obaj zasłużenie, za całokształt tego, co zrobili w swoich dziedzinach sztuki. W sumie odciśnięto 112 dłoni w Alei Gwiazd. BOHDAN GADOMSKI I BU BU MON CHERI ADOREA z tytułami plażowych misterów Diabli mnie biorą Tak zatytułowany jest spektakl z Teatru Nowego w Łodzi (premiera w 11września 2011). Nieciekawy tekst. Nieprofesjonalna gra młodych aktorów (introwertyczna Monika Buchowiec) i zbyt pewny siebie Bartosz Turzyński, o których starsi koledzy mówili, że niewiele jeszcze umieją. Za to Krzysztof Kiersznowski i Olaf Lubaszenko to aktorstwo wysokiej próby. Lubaszenko odważny, bo nie tylko dyrektorował, ale grał, zapowiadał otwarcie, odsłonięcia, odciski, sesje zdjęciowe itp. Idąc na 1,5 godziny monodram Katarzyny Kwiatkowskiej „Wielki apetyt”(premiera 24 marca 2010 roku) myślałem, że będę uczestniczył w wydarzeniu artystycznym festiwalu, bo słynna parodystka rozbawiająca wszystkich postaciami Dody, Magdy Gessler z Rozmów w tłoku”, dysponuje zdumiewającym warsztatem aktorskim i rzadką u nas specjalizacją. Kwiatkowska imponuje tym, co potrafi, zdumiewa biegłością przeistaczania się w 42 przeróżne postaci, które dzwonią do niej recepcjonistki(tak naprawdę aktorki bez etatu) w renomowanej restauracji, w sprawie rezerwacji stolików na biesiady. Nie wszystkie są w jej wykonaniu wyraziste i zabawne, na tyle żeby utrzymać uwagę widzów w napięciu przez cały czas trwania spektaklu. Przeszkadza aktorce w tym brak własnej określonej i silnej osobowości. Ona tylko chowa się za odtwarzanymi postaciami, nie wnosi w nie nic od siebie.. Ale i tak z obejrzanych na festiwalu spektakli, ten był najlepszy i trzymający w napięciu, co dalej, co dalej, jak to się skończy? Ku pamięci. Z okazji 20 rocznicy tragicznej śmierci znakomitego piosenkarza Andrzeja Zauchy, przygotowano w międzyzdrojskim amfiteatrze koncert. Utwory z repertuaru Zauchy w nowych aranżacjach wykonywali młodzi studenci krakowskiej PWST i rutynowani piosenkarze: zakrzepła w swojej denerwującej manierze wykonawczej Krystyna Prońko, udziwniony wokalnie Kuba Badach, wątlutka wokalnie Dorota Miśkiewicz czy znakomity pedagog śpiewu Janusz Szrom. Na tym przydługim koncercie, odkryłem rewelację wokalną 24 letniego Michała Kaczmarka, studenta wydziału wokalnego Instytutu Jazzu Katowicach i pedagogiki w Akademii Muzycznej w Katowicach, który dał taki popis dezynwoltury dźwięków wszelakiego autoramentu, aż publiczność ze zdumienia szeroko otwierała usta. Warto było wybrać się na ten koncert, żeby ze satysfakcją posłuchać najlepszego głosu festiwalu. BOHDAN GADOMSKI I MICHAŁ KACZMAREK Na wyróżnienie zasługuje brawurowa Paulina Łaba i młodziutki, debiutujący Paweł Wolsztyński. Konkurencyjny koncert „Fabryka seriali” miał nierówną konstrukcję, brak reżysera i niemiłosiernie rozgadanego Krzysztofa Hanke, który rozwalił swoim monologiem tempo koncertu i popsuł nastrój. Świetnie przygotowany był Kwartet „Rampa”, w nim najlepszy był jak zwykle Stefan Każuro. Pozostałych wykonawców przemilczę, co też jest formą oceny. Jeszcze będzie przepięknie Publiczność codziennie oglądała filmy polskie na czele ze „Skrzydlatymi świniami”. Dla dzieci „Król Maciuś I” i „Wielka podróż Bolka i Lolka”. Był nawet mecz piłkarski Festiwal Gwizd kontra Samorząd Województwa Zachodniopomorskiego. Na to spotkanie specjalnie przyjechali młodzi aktorzy drugiego planu z kilku seriali i… Radosław Majdan. Monodram Katarzyny Żak pominąłem, bo nie wierzę w jej możliwości w tak trudnym gatunku. „Dzienniki” Gombrowicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, odpuściłem z premedytacją, bo wiedziałem, że są przegadane i nudne. Okazało się, że nie zawiodła mnie intuicja, bo ci, co widzieli, właśnie tak odebrali ten spektakl, z trudem wytrzymując do finału. Z kolei spektakl „Ja” z Arkadiuszem Jakubikiem, potraktowano jako obsceniczny skandal (same wulgaryzmy słowne). Premiera odbyła się we wrześniu 2010. Na koniec wybrałem się na wyjątkowo głupawy i momentami też obsceniczny spektakl „Jeszcze będzie przepięknie”, bo w obsadzie była Ewa Kasprzyk. Okazało się, że gra drugoplanową rolę matki i to o dwuznacznej przeszłości. Sztywna, wręcz martwa aktorsko. Nie rozbawił mnie aktor trzeciego planu, człowiek szafa, Michał Piela, nawet Rafał Rutkowski był tym razem za mało zabawny. Monika Dryl zamiast grać, nieustannie się przebierała i śpiewała, chociaż przegrała program „Jak oni śpiewają”, co usiłowano aktoreczce zrekompensować. Jako ostatnią pozycję festiwalową zaserwowano film „Śniadanie do łóżka” z Małgorzatą Sochą i zgranym już niemiłosiernie Tomaszem Karolakiem. BOHDAN GADOMSKI z MARKIEM WŁODARCZYKIEM BOHDAN GADOMSKI z MAŁGORZATĄ POTOCKĄ Na wielki finał zabrakło pieniędzy, bo jeden z głównych sponsorów wycofał się tuż przed rozpoczęciem festiwalu, a inny czeka na rozprawę w sądzie. Na szczęście sponsor generalny Europejskie Centrum Odszkodowań nie zawiodło. Miasto Międzyzdroje raz jeszcze udowodniło, że zasługuje na miano „wakacyjnej stolicy kultury i sztuki”. Gwiazdy i goście zjedli 3 tysiące jajek, 100 kilogramów pomidorów i wpili 350 litrów soku. Na tatara przeznaczono 50 kilogramów polędwicy wołowej. Tłumy od rana do nocy koczowały przy wejściu do Hotelu Amber Baltic, gdzie mieściły się biura festiwalowe i mieszkały gwiazdy. Co prawda tych za wiele nie było, ale przyleciała niezwykła para małżeńska Małgorzata Potocka i Jan Nowicki, wprost oblegani i rozdający największą ilość autografów. Byli najczęściej fotografowaną parą artystów na festiwalu, podobnie jak seksowna Agnieszka Orzechowska (polska Angelina Jolie) z miniaturową małpką. Obie były sensacją i główną atrakcja dla fotoreporterów i międzyzdrojskiej publiczności. BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI z pudlem BU BU MON CHERI i AGNIESZKA ORZECHOWSKA z małpką ENDŻI BOHDAN GADOMSKI z AGNIESZKĄ ORZECHOWSKĄ na plaży w Międzyzdrojach BOHDAN GADOMSKI z AGNIESZKĄ ORZECHOWSKĄ w restauracji Hotelu AMBER BALTIC Fenomen TRUBADURÓW Relacja z benefisu 45-lecia zespołu Trubadurzy BOHDAN GADOMSKI z legendarną gitarą SŁAWOMIRA KOWALEWSKIEGO z TRUBADURÓW 18 kwietnia 2011 roku, w Filharmonii Łódzkiej, miał miejsce trzygodzinny benefis jednego z najpopularniejszych zespołów bigbitowych lat 60 i 70 -tych, do dzisiaj aktywnie działający jako zespół rockowo-popowy. SŁAWOMIR KOWALEWSKI ZE SWOJĄ SŁYNNĄ GITARĄ Ogromną widownię i balkony, po brzegi zapełnili nie tylko łodzianie (przeważało pokolenie 50 i 60–latków), bowiem byli goście z różnych miast na czele z Warszawą, a nawet z zagranicy. Fani tego zespołu i takiego stylu śpiewania, też chcą mieć swoją muzykę, gwiazdy swojej młodości, piękne wspomnienia i wzruszeń czar. Mieli to wszystko na tym koncercie w Łodzi. A przebojów ile mieli! Trzy tysiące może mniej Fani rzeką im płynęli! Popularni, że aż hej! Cóż wam życzyć w jubileusz? W te 40- kilka lat, By Gadomski B. napisał: Pięknie grają - ale czad! I napisze on w Angorze: Że Trubadur jeszcze może Bawić – no, bo świetnie znają ten swój fach! A ja mamo przed chłopcami biję w dach! Cztery! Taki limeryk przygotował dla jubilatów, znany śpiewający satyryk Andrzej Janeczko z Trzeciego Oddechu mu jak zwykle urocza MAJA PIWOŃSKA To Janeczko napisał scenariusz benefisu, współprowdził go ze źle dobranym partnerem z łódzkiej TVP3 (Leszek Bonar) i chociaż usiłował nadać poważnej bądź, co bądź imprezie, lżejszy, dowcipny ton, to nie bardzo mu się to udawało przy zachowawczym, śmiertelnie poważnym dziennikarzu zajmującym się głównie muzyką klasyczną. Jeżeli Janeczko już miał być gospodarzem takiego koncertu, to może ze swoją uroczą, filuterną partnerką z zespołu(prywatnie żoną), Mają Piwońską. Telebimy, stół i ławy z epoki „trubadurskiej” Aż trzy wielkie Telebimy wykorzystano na koncercie wspomnień, które pokazywały widzom z dalszych rzędów, co dzieje się na estradzie, jak prezentują się jubilaci i ich śpiewający goście (Iwona Węgrowska, Magdalena Tul, Don Wasyl) a także wspomnienia z festiwali piosenki w Opolu (1967, 1968) i bardziej współczesne migawki ze znanych miejsc Łodzi. Na wielkim stole bukłaki, kawa, herbata, owoce, napoje… Obok wóz cygański i jakieś elementy z tamtej epoki. Na Telebimach napis: „45 lecie, TRUBADURZY”. IWONA WĘGROWSKA (w kryzysie) DON WASYL (z playbacku) MAGDALENA TUL (przed porażką na Konkursie Eurowizji) BOHDAN GADOMSKI ze SŁAWOMIREM KOWALEWSKIM (po sukcesie)... Jubileuszową galę rozpoczął film o zespole z piosenką, „Bo muzyka jest życiem”, podczas której na scenę w półmroku wyszli bohaterowie wieczoru. A że dziarscy sześćdziesięciolatkowie (tylko jeden ma 36 lat) trzymają się wciąż świetnie, na dobry początek zaserwowali przebój „Zagrajmy rock and rolla jeszcze raz”. Jak mają się wokalnie, muzycznie i wizualnie Trubadurzy w 2011 roku? Udowadniają, że jeszcze nieźle, szczególnie na koncertach, które grają po całej Polsce. W finale zawsze bisują i mają owacje na stojąco. W czym tkwi fenomen zespołu i ich ponadczasowej muzyki? Z pewnością w paru wielkich hitach, które pokochano w Polsce w czasach największej popularności. Przetrwały liczne mody na piosenki i zespoły podobne do nich. Być obecnym 45 lat w show biznesie, to wyczyn nie lada. W Polsce udało się to jak do tej pory tylko Czerwonym Gitarom, (ale w jakże zmienionym, nie zawsze trafnie dobranym składzie) i mało aktywnym i właściwie już dawno zapomnianym Skaldom. BOHDAN GADOMSKI w foyer FILHARMONII ŁÓDZKIEJ, gdzie odbywał się benefis TRUBADURÓW Mistrzowie estrady Dużym powerem, temperamentem i działalnością na wielu polach muzycznych dysponuje Marian Lichtman(perkusista i wokalista, kompozytor, aranżer). Silny głos, muzykalność, niezła kondycja, co udowodnił serią tzw. pompek na scenie i popisem w utworze „Perkusja nam gra” na motywach „Ody do radości” Beethovena. Niestety wiele do życzenia pozostawiały jego robocze spodnie i nieestradowe buty(córka projektantka, a ojciec abnegat mody!). Zresztą pozostali koledzy w tym samym utworze pokazali, jakiej klasy są muzykami: wspaniałe solo gitarowe Piotra Kuźniaka - gitara solowa, finezyjne i perfekcyjne dźwięki wydobywane z gitary basowej Sławomira Kowalewskiego, robiąca duże wrażenie umiejętność gry na klawiszach Ryszarda Poznakowskiego. Niestety, byli też wśród nich znacznie słabsi. Nadwyrężony zębem czasu i niezliczonymi występami Krzysztof Krawczyk, który był w bardzo złej formie, także wokalnej oraz Jacek Malanowski i jego próbki umiejętności gry na instrumentach klawiszowych i fortepianie, pozostający w głębokim cieniu kolegów, na co ma wpływ także brak jakichkolwiek rysów indywidualności, za to widoczne są wpływy jego występów na weselach, bankietach, ulicach i więzieniu, bo i tam występował. Smutna rzeczywistość muzyka, który na co dzień uczy młodzież śpiewać w Domu Kultury w Koluszkach. BOHDAN GADOMSKI z gościem TRUBADURÓW DON WASYLEM i MARIĄ MRZYGŁÓD, która imprezę fotografowała i filmowała Gloria Artis –wysoko ceniona w tej branży nagroda ministra kultury i dziedzictwa narodowego, w imieniu ministra wręczyła ją Wojewoda Łódzki Jolanta Chełmińska. Glob Sukcesu Trubadura - wręczyli przedstawiciele kapituły tej nagrody. Pośmiertnie otrzymała ją była wokalistka Trubadurów, Halina Żytkowiak (zmarła niedawno w Los Angeles). Nagrodę odebrał syn Krzysztof Krawczyk junior. Statuetkę Stowarzyszenia ZAIKS wręczył Ryszard Ulicki, a podobną od SAWP (Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych) nestor Jerzy Połomski i Aleksander Nowacki (ongiś lider Homo Homini). Był dyplom ŁKS-u, wyróżnienia Urzędu Marszałkowskiego i Urzędu Miasta. Szkoda, że nie zaszczyciła imprezy nowa prezydent Łodzi Hanna Zdanowska, dla której ekipy zarezerwowano połowę pustych miejsc w pierwszym rzędzie. Ogólnopolska widownia telewizyjna zobaczy to wszystko, o czym piszę w miesiącu maju w TVP Polonia. Będzie też DVD z benefisu, a dostojni jubilaci zapowiadają nową płytę na jesieni. We wrześniu benefis zobaczą warszawiacy w Sali Kongresowej, a następnie mieszkańcy największych polskich miast. BOHDAN GADOMSKI spotkał się na bankiecie z gościem Trubadurów piosenkarką IWONĄ WĘGROWSKĄ, która akurat weszła w kryzysowy etap swojej kariery... TRUBADURZY na zdjęcia z benefisu w FILHARMONII ŁÓDZKIEJ... ZARYZYKUJĘ... Tak śpiewają Trubadurzy. Wśród nowych piosenek jest ta piosenka oraz „Bez ciebie tak mi źle”(bijąca rekordy oglądalności na YouTube). Kiedy w 1963 roku zaryzykowali, aby stworzyć big beatowi zespół, nie przypuszczali, że dadzą 6 tysięcy koncertów w ówczesnym Związku Radzieckim (byli tam w tamtym okresie najpopularniejszym polskim zespołem i sprzedali 10 milionów płyt), a także w Ameryce, Australii i Europie Zachodniej. W Polsce tych koncertów też dali gigantyczną ilość, bo licząc 300 rocznie przez 45 lat wychodzi około 13 tysięcy. Mają 5 złotych i 4 platynowe płyty. Dostali także tort, w którym tkwiły czekoladowe gitary. Goście zjedli go błyskawicznie na bankiecie w kawiarni filharmonii. Oni sami nie mieli okazji delektować się jego smakiem, a i gitary z toru szybko zniknęły. BOHDAN GADOMSKI W finale KRZYSZTOF KRAWCZYK witał BOHDANA GADOMSKIEGO z estrady, ale to serdeczne powitanie nie miało wpływu na recenzje jego smutnego występu na benefisie kolegów "TRUBADURÓW". MARIAN LICHTMAN prezentował sportową formę i robił pompki! ...i szalał na swojej perkusji!!! SŁAWOMIR KOWALEWSKI z dumą pokazywał jedną z jubileuszowych nagród... KRZYSZTOF KRAWCZYK robił dobrą minę do złej gry... Łodzianom czas nigdy się nie dłuży kiedy Śpiewają im Trubadurzy. Znikają smutki , znikają troski, kiedy na scenie jest Poznakowski. Kolor z szarego zamienia się niebieski gdy na basie gra Sławek Kowalewski. Serce dziś jak zegar tyka gdy widzą z nimi Krzysia Krawczyka. Ludzie czekali już od rana by usłyszeć Solo Mańka Lichtmana. Gratka To też nie byle jaka słyszeć gitarę Piotra Kuźniaka. Jest z nimi przystojny jak apollo boski zdolny pianista Jacek Malanowski. Grajcie nam jeszcze chociaż lat pięć bo my na Kasię wciąż mamy chęć. Ps. I Gadomskiego natchnij panie Boże by dobrze napisał o nas w Angorze. Tadeusz Urbański Recenzent GADOMSKI ze swoim psem championem BU BU MON CHERI DODA - KRÓLOWA PARKINGÓW „Nie podoba mi się mentalność polska i nie chcę się z nią utożsamiać. Jest tu za dużo buraków i to mi przeszkadza” DODA –KRÓLOWA PARKINGÓW Relacja z koncertu DOROTY RABCZEWSKIEJ w PORCIE ŁÓDŹ To zastanawiające, że uzurpująca sobie tytuł „królowej” Dorota Rabczewska z Ciechanowa, zwana Dodą, wcześniej Dodą Elektrodą, nie mając dobrego zdania o Polsce i Polakach, jeszcze występuje w Polsce. „Nie podoba mi się mentalność polska i nie chcę się z nią utożsamiać. Jest tu za dużo buraków i to mi przeszkadza” –powiedziała w wywiadzie dla jednej z lokalnych gazet Łodzi. Lady Dżaga Mało tego, Doda chce wyjechać z kraju. Jeszcze nie wie gdzie, ale „mogłabym polerować deski windsurfingowe za granicą”. Jej zdaniem, Polacy, nie potrafią doceniać swoich artystów i muszą mieć porównanie do gwiazd zza oceanu. Jest oburzona porównaniem do Lady Gagi, której nie słucha i nigdy nie słuchała. „Nie mogę inspirować się kimś, kogo twórczości nawet nie śledzę. Jestem Lady Dżagą!” Być może takie myślenie powoduje, że np. show Dody na parkingu w Porcie Łódź, był wyjątkowo nieudany. Gwiazda jak zwykle się spóźniła całe 40 minut (brak profesjonalizmu) i kazała czekać na siebie w 30 stopniowym upale. Niektórzy opuszczali parking, inni przychodzili, aby szybko wyjść, bo decybele ogłuszały nawet najbardziej odpornych na hałas. Doda darła się niemiłosiernie, wręcz krzyczała. Ludzie mający zawodowo do czynienia ze śpiewem, z muzyką, których zaprosiłem na ten koncert, stwierdzili, że ma tylko dwie oktawy i jej najwyższy dźwięk sięga zaledwie do cis. Zauważyli, że głos, chociaż mocny (znakomite nagłośnienie) jest mocno prześpiewany, a do zdarcia brakuje tylko kilku kroków. Niełatwo jest wytrzymać 70 minutowy program, ale jak na polskie warunki, Doda robi autentyczny show, tylko brakuje jej zdolności tanecznych, ruchowych, wdzięku estradowego, umiejętności nawiązywania kontaktu z widzami. Co prawda raz wyłania się spod sceny i porusza na specjalnym podnośniku, a innym razem lata na wielkich srebrzystobiałych skrzydłach. Ale to tylko sztuczki estradowe, puste efekty dla samego efektu. Pewne wrażenie robią buchające, co jakiś czas płomienie i dymy. Niestety, te atrakcje tylko w części można było podziwiać, bo ginęły w dziennym świetle. Nie można było delektować się światłami, które też odgrywają swoją znaczącą rolę. Koncert powinien rozpocząć się o godzinie Przemęczona, przygaszona… Właśnie taką Dodę odebrali łodzianie i pabianiczanie. Podobnie było w Turku, gdzie spóźniła się godzinę i część ludzi wyszła, nie czekając na gwiazdę. Czy podobnie było w Oleśnicy, Gostyninie, Łomży i Głogowie, bo w takich miejscowościach przede wszystkim śpiewa Dorota z Ciechanowa? W Łodzi planowano oblężenie, MPK zwiększyło częstotliwość kursowania tramwaju nr „11”, ale nie było ani oblężenia, ani histerii, ani bisów. Ludzie stali na parkingu i patrzyli na zmieniającą stroje w błyskawicznym tempie wokalistkę. Kreacje estradowe według własnego pomysłu. Nie ma już sztabu stylistów. Jej projektanckie dzieła imponują połyskiem (np. złota bluzka z rękawami ala nietoperz, czy złote buty) przypominały nabłyszczany papier od tanich czekolad. Stylizacja, co rusz inna, raz Doda wcielała się w postać syreny, innym razem w groźnego wampa. Gadżetów było kilkadziesiąt, ale jak zaobserwowałem, nie robiły wrażenia na znudzonej i wyjątkowo biernej publiczności w drugiej połowie parkingu, gdzie stałem wśród tłumu. Ludzie bardziej zainteresowani byli wielkim ekranem LED, wartym, co najmniej milion złotych, na którym były wyświetlane wizualizacje do poszczególnych piosenek. Niestety, tempa w prezentowanych utworach na żywo, były bardzo nierówne.. Dodzie brakowało na nie nowych pomysłów, nie miała radości, ani emocji w tym, co robiła na scenie. Wszystko było schematyczne, powtarzalne i…przewidywalne. Ona niczym mechaniczna kukiełka wyuczona na pamięć poszczególnych kroczków, ruchów, min…, miotała się po scenie, usiłując być wszędzie, gdzie tylko mogła się pokazać. Zarejestrowałem to kamerą i można popatrzeć jak było na moim kanale na YouTube. Kontakt bohaterki show z publicznością ograniczał się przede wszystkim do… zapowiedzi piosenek. Całość sprawiała wrażenie, jakby miała przykry obowiązek je odśpiewać Siedem Pokus W repertuarze nowe dynamiczne piosenki z płyty „7 pokus”, która okazała się niezbyt atrakcyjna dla odbiorców dotychczasowej muzyki Dody. Gwałtowna zmiana z wokalistki pop („Nie daj się”, „Szansa”, „Dżaga”, „Dwie bajki”) na „hard rockową”(„Gra Temidy”, „Fuck it”, „XXX”, „Piąty żywioł”), spowodowała, że płyta, mimo, że w 7 różnych okładach (do wyboru) nie sprzedaje się tak jak oczekiwała tego sama Doda. Jak mówią sprzedawcy płyt: „dalej nie pójdzie”, słaba promocja.” Nie zapewnił jej wokalistce były antypatyczny pseudo menadżer Jarosław Burdek, i chyba nie zapewni Jakub Majoch (falstart w roli menadżera Violetty Villas, skandal po współpracy z Michałem Wiśniewskim, kontrowersyjnie prowadzona hodowla kotów rasowych). Nie pomoże firma Universal, która w swoim gronie ma także amatorki od promocji i czym prędzej powinna się ich pozbyć, bo los wydawanych płyt może być zagrożony. Doda miała nawet jeden dzień promocyjny dla płyty, z którego nic nie wniknęło. Kolorowe pisemka nie zajmują się takimi rzeczami. Ich nie interesuje nowa muzyka Dody. Bidulka zapomniała, że promocję nowych polskich płyt robi teraz właściwie tylko…”Angora”. Doda recenzji płyt nie czyta, w domu nie ma Internetu, jest kompletnym abnegatem wszelakich nowości technicznych. Lawina krytyki Nie tylko ja krytycznie oceniam show Dody i ją samą w akcjach scenicznych. Na piosenkarkę spadła ostatnio lawina krytyki w prasie i w Internecie. Atmosfera wokół Dody jest bardzo gęsta. Jej stawka koncertowa wynosi 65 tysięcy złotych i jest jedną z najwyższych w kraju. Za takie pieniądze organizatorzy koncertów dla masowej publiczności (w Porcie Łódź wstęp był bezpłatny!), mają prawo wymagać najwyższej jakości występu, publiczność zresztą też. Co prawda ona sama mówi: „Nie jestem serkiem homogenizowanym, którego opakowanie uzależniam od potrzeb klienta”. To jednak jest takim samym produktem jak ów serek. Różnica polega na tym, że opakowania dla smakołyku wymyślają specjaliści od reklamy, a Dodę ona sama. „ Mój image nie jest pijarowskim wymysłem sztabu stylistów. Jestem bardzo spontaniczna osobą, która w zależności od dnia i humoru robi to, na co ma ochotę. Tak też wyglądam na scenie”. W Łodzi Doda humoru nie miała i dlatego prezentowała się nieciekawie. Ale nas nie interesują nastroje i humory rozkapryszonej gwiazdki. Mimo aroganckiego i wyjątkowo bufoniastego sposobu myślenia i zachowania, wcale nie zamierza kończyć kariery, jak sugerowano po jej oświadczeniu na Facebook: „ja wysiadam”… W planie ma sporo koncertów. Tylko, kto zechce kupić Dodę bez dawnego błysku w oczach, błądzącą myślami, obecną tylko ciałem, nie duchem i sercem? Może jest już wypalona? Po niecałych trzech miesiącach od premiery, jej album „7 pokus” jest na 44 miejscu Oficjalnej Listy Sprzedaży. Cwaniara Postanowiłem zdać 7 pytań Dorocie Rabczewskiej. Rzekomo nie miała siły na nie odpowiedzieć w rozmowie telefonicznej (ongiś, gdy przeprowadzałem z nią wywiad w Krakowie, też wyręczała się Radkiem Majdanem, bo jej główka nie mogła ogarnąć po raz pierwszy na poważnie traktujących ją pytań) i… poprosiła o ich przesłania mailem. Posłałem, bo zawsze badam sprawę do publikacji z kilku stron. Gdy się z nimi zapoznała (cwaniara), zrezygnowała z odpowiedzi i… odesłała mnie do… strony jej fanów, gdzie można znaleźć bałwochwalcze peany na jej część. Poniżej zestaw pytań, które wystraszyły Dodę do tego stopnia, że zaniemówiła. 1. Występy na parkingach deprecjonują królową, bo Jej Wysokość powinna śpiewać w zupełnie innych miejscach. Dlaczego się na nie godzisz? Doda….. że to opinie wynikające ze złośliwości twoich wrogów? Doda… kazałaś czekać swoim fanom 40 minut w ponad 30 stopniowym upale? Doda… 4. Koncert był zdecydowanie za wcześnie, było przecież jasno i wiedziałaś, że nie zagrają efekty świetlne... Doda… 5. Była mała wpadka, zapomniałaś kilku wersów tekstu. Nie znasz słów swoich piosenek. Za 65 tysięcy złotych powinnaś je wykuć na blachę! Doda… 6. Powiedziałaś, że nie podoba się tobie mentalność Polaków. bo wśród nich jest za dużo buraków, dlatego najchętniej wyjechałabyś z Polski. Gdzie by ciebie przyjęli? Chyba tylko na parkingu hipermarketu w Chicago, gdzie zresztą byłaś? Doda… 7. Napisano w relacjach internetowych, że miałaś słaby kontakt z publicznością w Porcie Łódź, że wyglądało, jakbyś miała przykry obowiązek odśpiewania koncertu i czym prędzej chciałaś zakończyć show. Tak było? Doda milczy. BOHDAN GADOMSKI A oto jak skomentował tą recenzję 17-letni MATEUSZ WORSZTYNOWICZ ze Śremu: Witam, tak jak obiecałem, obejrzałem filmik z DODĄ. Tak jak Pan mówił, to co ona robi, to KATASTROFA. Bardzo podobała mi się wypowiedź tego małego chłopca. Bardzo dobrze, że ją Pan tak opisał, przynajmniej ludzie poznają jej prawdziwe oblicze. Na stronie widziałem także te pytania. Szkoda, że nie odpowiedziała, byłoby ciekawie. Ale pewnie się ich wystraszyła. Coś czuję, że zniszczył ją Pan już do samego już nikt nie pójdzie na jej pseudo koncert Widziałem także zdjęcia i kontrowersyjny wywiad z Agnieszką Orzechowską. Bardzo się cieszę, że to wszystko wiem dzięki Panu. Jest Pan moim przewodnikiem i mam nadzieję, że nim Pan pozostanie :). Pana strona jest arcyciekawa!! Mnóstwo na niej zdjęć i informacji, których nigdzie poza nią nie ma. A 369 filmików na YouTube to również wielka atrakcja dla wszystkich oglądających. Oglądam codziennie. Gratuluję i pozdrawiam ze Śremu MATEUSZ WORSZTYNOWICZ WIKTORY 2010 Grupa MCarta została tak marginalnie potraktowana przez reżysera gali, że prawie na niej niezaistniała. Szkoda Rewizja osobista Relacja BOHDANA GADOMSKIEGO z 26 edycji Plebiscytu Wiktorów i SuperWiktorów Zdobywcy "Wiktorów" nie odliczyli się w komplecie po odbiór prestiżowych nagród, a ci, co je otrzymali nie zawsze na nie zasłużyli. 24 października 2011 roku, o godzinie odbyła się doroczna gala wręczenia statuetek Wiktorów i SuperWiktorów osobowościom telewizyjnym wyróżniającym się w minionym roku. Impreza jak na plebiscyt bardzo mocno spóźniona, bo niezbyt fortunnym terminem jest przyznawanie takich nagród u schyłku następnego roku, tym bardziej, że 27 edycję zaplanowano za…cztery miesiące (marzec 2012). Nie jest to winą organizatora Media Corporation, które reprezentują Akademię Wiktorów, lecz Telewizji Publicznej, która zbyt długo zastanawiała się, czy patronat medialny nad najstarszą i najbardziej prestiżową imprezą o charakterze plebiscytu, będzie się jej opłacał, czy też nie, bo w przypadku nagrodzenia przedstawicieli stacji komercyjnych, będzie musiała je promować. Ostatecznie TVP wycofała się z patronatu i bezpośredniej transmisji. Zastąpił ją TVN. BOHDAN GADOMSKI na uroczystości wręczenia "Wiktorów 2010" w 4 rzędzie Wielkiej Sali Zamku Królewskiego w Warszawie, w towarzystwie MAŁGORZATY POTOCKIEJ, dyrektora jej Teatru Rewiowego "SABAT", w 5 rzędzie IRENA JEZIERSKA Nie wszyscy goście dopisali… …dlatego sala na 260 miejsc nie była zapełniona. Jak się okazało, na dwuosobowe zaproszenia przyszli goście pojedynczy. Zdarzało się, że niektórzy w ogóle nie pojawili się na Wiktorach. Dzięki temu do Wielkiej Sali Zamku Królewskiego wpuszczono fotoreporterów, chociaż początkowo mieli tam zakaz wstępu. Na malutkiej zaimprowizowanej scence giął się niczym trzcina na wietrze przeraźliwie wysoki Marcin Prokop, który wzrostem przytłaczał laureatów i wręczających statuetki, spośród których nawet wysocy panowie, wydawali się w towarzystwie rozbuchanego i przesadnie swobodnego prezentera, wyjątkowo niscy. Dysonans był niekorzystny zarówno dla prowadzącego galę jak i bohaterów plebiscytu. Nietrafionej decyzji obsadowej dopełniały teksty wypowiadane przez Wielkoluda poza ustalonym scenariuszem. To, co dobre w śniadaniowym programie telewizyjnym, okazało się nie do przyjęcia na gali z udziałem prezydenckiej pary. „Ja, ja, ja…” zbyt często potwierdzał swoje ego i kompleksy związane z brakiem Wiktora, niestrudzony Marcin Prokop. Prezydent BRONISŁAW KOMOROWSKI z BEATĄ TYSZKIEWICZ podczas odbioru WIKTORA dla POLITYKA ROKU Strój Beaty Tyszkiewicz pozostawiał wiele do życzenia, fryzura i płaskie pantofelki -również. Oto i BEATA TYSZKIEWICZ w fatalnej formie i opakowaniu... Na widowni Bronisław Komorowski z małżonką (ich krótka obecność spowodowała rewizję osobistą wszystkich wchodzących, co nie było zbyt przyjemnym powitaniem) oraz nominowani do Wiktorów. O dziwo, ci przegrani nie przyszli w zdecydowanej większości, jakby przeczuwali porażkę lub byli o niej uprzedzeni. Jako przykład wielkich nieobecnych podam: Ninę Andrycz, Andrzeja Grabowskiego, Krzysztofa Kowalewskiego, Barbarę Krafftówną, Mariana Opanię, Jerzego Skolimowskiego, Stanisława Tyma…. Wszyscy nominowani do Super Wiktora 2010 za całokształt osiągnięć. Byli też goście reprezentujący różne dziedziny sztuki jak np. bulwersujący Michał Szpak (tym razem zieloną peruką ala Lady Gaga i czarną długą suknią wieczorową), szalenie ostatnio popularna Alicja Węgorzewską ze świata opery, Irena Jezierska (primadonna operowa, obecnie pedagog i konsultant wokalny, działaczka w randze przewodniczącej sekcji ZASP-u), czy Małgorzata Potocka, choreograf, właścicielka jedynego w Polsce teatru rewiowego. Daniel Olbrychski, nie wiadomo, dlaczego, w czerwonych okularach do czarnego smokingu, Beata Tyszkiewicz, jak zwykle w smutnych, postarzających czerniach, płaskich pantofelkach, siwiuteńka, źle uczesana. Zjawiskowa Anna Samusionek, o figurze modelki, w gustownej małej czarnej, świetnie korespondującej z jej blond włosami. BOHDAN GADOMSKI z ANNĄ SAMUSIONEK na bankiecie... ANNA SAMUSIONEK jest jedną z ulubionych aktorek BOHDANA GADOMSKIEGO Fascynująca urodą i kreacją Kinga Rusin z super przystojnym przyjacielem. Najbardziej wszechstronny dziennikarz Polsatu, Marcin Cejrowski, który znakomicie, z wielką klasą prowadzi podobne gale i byłby tutaj idealnym gospodarzem tej wielkiej imprezy. Gdyby dodać mu do towarzystwa uroczą, na wskroś profesjonalną Paulinę Sykut, impreza miałaby zupełnie inny charakter. Ale są to ludzie Polsatu, a scenariusz i reżyserię powierzono Rafałowi Piekoszewskiemu, człowiekowi TVN. Tej ostatniej nie dostrzegłem choćby na przykładzie kompletnie niewykorzystanej zabawnej i oryginalnej w tym, co robi Grupie Mocarta (jedyny wykonawca w części artystycznej!). DOROTA WELLMAN otrzymała Wiktora dla Prezentera Telewizyjnego, podczas, gdy tak naprawdę jest anty prezenterką ze wszystkimi swoimi wadami i fatalną posturą i anty telewizyjną urodą. Jak sama przyznała to pewnie dlatego, że skończyła 50 lat, a takie prezenterki przygotowywane są do...odstrzału. Anty prezenterem uroczystych gal jest MARCIN PROKOP, który fatalnym zachowaniem, głupimi minami i egocentrycznymi powiedzonkami zniszczył charakter tego spotkania. Zwycięzcy odliczyli się prawie w komplecie… Zarówno nominowani jak i zdobywcy Wiktorów i SuperWiktorów, jak zwykle byli kontrowersyjni, a niektórzy z nich budzili zdziwienie. Michał Szpak Zdziwiona trzecim Wiktorem dla siebie w kategorii „Publicysta-komentator” była kostyczna Anita Werner, która przez miniony rok nie rozwinęła się na tyle, żeby być wyróżnioną, bo w tej samej redakcji są lepsze dziennikarki i dziennikarze (Pochanke, Tadla, Kuźniar, Rymanowski), a i konkurencja w innych stacjach poszła do przodu. Porażka Tomasza Lisa potwierdza wyraźny spadek popularności i wartości tego dziennikarza. Dziwił Wiktor w kategorii „Osobowość telewizyjna” dla Macieja Stuhra, ale w konkurencji z Robertem Janowskim, Jerzym Kryszakiem, Katarzyną Montgomery czy Kingą Rusin, mógł się wyróżniać, natomiast sama obecność w tej kategorii była jednak nieporozumieniem. „Politykiem Roku” został Bronisław Komorowski, który pokonał 4 innych konkurentów łącznie z Donaldem Tuskiem, który w mojej ocenie powinien ten tytuł dzierżyć. Zdziwienie wzbudził Wiktor dla „Aktorki Roku”, czyli Małgorzaty Braunek (ubrała się jak na seans przedpołudniowy w kinie), drugoplanowej aktorki nudnego serialu, tym bardziej, że powinna go dostać zdumiewająca skalą środków aktorskich Magda Cielecka (genialna w parodii Joanny Krupy). „Gwiazdą Piosenki” w minionym roku była mimo wszystko niestrudzona Maryla Rodowicz, a nie smutny duet Krajewski-Piasecki. Na szczęście nie zauważono Chylińskiej, IRY czy Malańczuka (też nominowanych) i na gali nieobecnych. BOHDAN GADOMSKI i Michał Sszpak Doskonale bawikli się na bankiecie MICHAŁ SZPAK i BOHDAN GADOMSKI na sali bankietowej... Zwycięzcy nie przybyli po odbiór nagrody, czym wykazali swój stosunek do niej. Obwołanie anty telewizyjnej Doroty Wellman „Prezenterką TV”, było wielkim nieporozumieniem już przy jej wytypowaniu do tej kategorii, ale jak sama przyznała podczas wręczania statuetki, ma już 50 lat, a takie osoby w telewizji przygotowywane są do odstrzału i pewnie, dlatego Wiktora dostała. Trafnie wytypowano Magdalenę Gessler jako „Odkrycie telewizyjne roku”, bo słynna mistrzyni kulinariów bezsprzecznie nim była. Podobnie jest z Justyną Kowalczyk i statuetką Sportowca Roku”, nagrody nie odebrała, bo jest na kolejnych zawodach w górach. Producentem programu telewizyjnego słusznie został Andrzej Fidyk. Wiktora Publiczności dostał Szymon Hołownia, który czasami niebezpiecznie idzie w ślady szarżującego Marcina, Prokopa, ale na szczęście ma większą od niego klasę, a ta trzyma go w odpowiednich ryzach. Czesławowi Lang zasłużenie należał się Super Wiktor Specjalny, bo to sportowiec i działacz, jakich w kolarskiej branży niewielu mamy. Dwa Super Wiktory: dla kompozytora Krzysztofa Pendereckiego i dziennikarza-polityka Adama Michnika, nie były trafione, bo wielkie nazwiska aktorskie w tej samej kategorii, były do tego lauru bardziej predestynowane (Andrycz, Krafftówna, Opania, czy reżyser światowej klasy Jerzy Skolimowski). BOHDAN GADOMSKI i KINGA RUSIN na bankiecie... Mus chałwowy z sezamem Skromną, zaledwie godzinną galę w Wielkiej Sali, uratował wyjątkowo wystawny bankiet w restauracji Piąta Ćwiartka w Arkadach Kubickiego należącej do państwa Kręglickich. Te i inne atrakcje zawdzięczamy fantastycznej Katarzynie Ocioszyńskiej z Media Corporation, która dwoi się i troi, aby impreza była na odpowiednim poziomie. W tym roku bankiet zdominował galę. Menu było wyjątkowo wykwintne, potrawy bardzo smaczne. Wśród 10 potraw na zimno wyróżniały się: łosoś marynowany w wasabi, podany ze wstążkami dyni sezonowanymi w oliwie z cytryną, wybór mięs pieczonych na miejscu z piklami, plastry rostbefu z pomidorami i oliwą truflową, liście szpinaku z pieczonymi boczniakami w jogurtowym sosie kuminowym, z żurawinami gotowanymi w soku jabłkowym. W bufecie gorącym prym wiodły: confitowany schab karkowy w sosie własnym, dynia z ciecierzycą i czarnuszką, delikatne piersi kurczaka w sosie truflowym. Z deserów najsmaczniejszy był mus chałwowy z sezamem, konkurujący z musem z gorzkiej czekolady z orzechami i figami macerowanymi w metaxie. BOHDAN GADOMSKI w przyjacielskim gronie: IRENY JEZIERSKIEJ (sopran dramatyczny), ALICJI WĘGORZEWSKIEJ (mezzosopran) i MARCINA CEJROWSKIEGO (prezenter telewizyjny). BOHDAN GADOMSKI, ALICJA WĘGORZEWSKA, MARCIN CEJROWSKI... Całość zakulisowych spotkań, rozmów, wspólnych zdjęć, filmowała realizatorka telewizyjna Monika Jeznach, która kręci film dokumentalny o mojej działalności dziennikarskiej i życiu prywatnym. Wiktory okazały się wyjątkowo atrakcyjnym rozdziałem dla tego filmu, którego finał będzie miał miejsce podczas mojego benefisu w Teatrze „SABAT” w Warszawie. BOHDAN GADOMSKI Recenzent gali "WIKTORY 2010" kończy wizytację imprezy na Zamku Królewskim w Warszawie FOTOSY z gali "WIKTORY 2010" Autor zdjęć:PIOTR KAMIONKA ALICJA WĘGORZEWSKA i BOHDAN GADOMSKI na bankiecie BOHDAN GADOMSKI i najlepszy dziennikarz-prezenter POLSATU MARCIN CEJROWSKI BOHDAN GADOMSKI przyjaźni się z KRZYSZTOFEM IBISZEM od lat... Obaj z radością spotkali się na WIKTORACH Humor i dobry nastrój dopisywał obu panom na bankiecie.. BOHDAN GADOMSKI i MAGDA GESSLER MAGDA GESSLER 'WIKTOR -Telewizyjne Odkrycie Roku" MAGDA GESSLER i BOHDAN GADOMSKI spotkali się na bankiecie. Powitanie było serdeczne i ciepłe... BOHDAN GADOMSKI w towarzystwie jednej z gwiazd wieczoru ALICJI WĘGORZEWSKIEJ i znakomitej organizatorki gali i bankietu vice prezes KATARZYNY OCIOSZYŃSKIEJ DO ZOBACZENIA na WIKTORACH 2011! Relacja z Wiktorów na tej podstronie jest uzupełniona specjalnym filmikiem "BOHDAN GADOMSKI -WIKTORY 2010, od Ibisza do Szpaka, kulisy-bankiet" i można go obejrzeć na moim oficjalnym kanale na YouTube. Poniższe wrażenia dotyczą właśnie tego filmu i relacji w prasie oraz na stronie. Autorzy to bardzo młodzi ludzie. Opinia pierwsza Panie redaktorze! W słowie "dobry" nie mieści się : - wspaniały dobór muzyki! Utwory uniwersalne, które trafiają do różnych gustów, zarówno kobiet jak i mężczyzn, starszych i młodszych (czego przykładem jestem ja). Muzyka nie powinna w takim materiale denerwować, zbytnio odwracać uwagi ani rozpraszać. Utwory, które Pan wybrał były znakomitym tłem, ale skoro jest to tło, które się pamięta, to znaczy że było trafione i przede wszystkim bardzo dobrze dobrane - a to już Pańska zasługa! Kolejną rzeczą, z tych "technicznych" spraw, na którą chcę zwrócić uwagę, jest dobry dobór zdjęć i długość ich wyświetlania (odbiorca zdąży "napatrzeć się" na fotografię, zanim zmieni się na inną). Poza tym bardzo ciekawa koncepcja scalająca materiał w spójną całość, czyli początek materiału, oraz jego koniec zaczynają się tymi samymi zdjęciami (na ruchomych schodach). Pora, bym przeszedł do kwestii artystycznych... Gdybym chciał opisać to zdawkowo i na "odczep się", powiedziałbym po prostu "Gratuluję" i zakończył temat. Ale tu znów obrazą i niedocenieniem byłoby zmieszczenie tego w jednym słowie. To wspaniałe móc widzieć, z jakimi gwiazdami Pan obcuje (obcował i będzie obcował) i miło się patrzy także na to, że w zasadzie na wszystkich zdjęciach zawartych w materiale filmowym z Wiktorów zaprezentował Pan gwiazdy, zarówno te wschodzące jak i z potężnym dorobkiem artystycznym, które na Pańską uwagę zasługują. Świadczy to o niezwykłym wyczuciu, dobrym smaku i guście. Szkoda tylko, jak sam Pan przyznał, że w tym roku bankiet wypadł okazalej od Gali, ponieważ w zasadzie powinno być na odwrót. Ale przecież, z punktu widzenia czysto towarzyskiego, bankiet służy nawiązaniu znajomości, podtrzymaniu tych zawartych wcześniej lub mówiąc wprost: dobrej zabawie. Zdjęcia zawarte w Pańskiej fotorelacji bardzo dobrze to oddają. Z punktu widzenia odbiorcy żałuję, że mnie tam nie było, a chyba o tą zachętę chodziło :) A już zupełnie na zakończenie: bardzo ładnie Pan wyglądał! Nazwałbym to... artystyczną elegancją. Nie mógł Pan pozostać niezauważony! Pozdrawiam serdecznie, życzę kolejnych tak udanych bankietów i Gali! Te najlepsze czekają tylko na Pana. BARTOSZ ŁATA, lat 19, student dziennikarstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie Kraków, 6 listopada 2011 roku BOHDAN GADOMSKI z MONIKĄ JEZNACH, realizatorem filmu dokumentalnego, do którego zdjęcia były kręcone na Wiktorach w Zamku Królewskim, a którego bohaterem jest...BOHDAN GADOMSKI Opinia druga Witam, po przeczytaniu relacji z Wiktorów myślałem, że spadnę z krzesła !! To co Pan napisał to jest arcydzieło. Trafna i obiektywna relacja z Gali Wiktorów. Wszystko przekazane z emocjami. Po prostu poczułem się jakbym tam był. Wnikliwe opisy strojów, opis zachowań oraz rewelacyjne komentarze i opinie. Cudowne zdjęcia, których nigdzie nie można zobaczyć. Po prostu jest Pan Geniuszem i tak na prawdę to Pan powinien dostać tego Wiktora a nie Dorota Wellman. Jest Pan o niebo lepszy od tej pseudo dziennikarki. Bardzo chciałbym też zobaczyć Pana w roli prowadzącego tak wielką galę. Do tego jest wymagany wygląd i klasa, którą Pan ma a Prokop nie! Na prawdę jestem bardzo szczęśliwy, że mogłem przeczytać ta relację bo dzięki temu wiem, co tak na prawdę się tam wydarzyło. Pokazał pan prawdę i tylko prawdę. Gratuluję i pozdrawiam MATEUSZ WORSZTYNOWICZ, lat 17, uczeń Liceum Artystycznego w Śremie Śrem, 3 listopada 2011 roku Opinia trzecia Szanowny Panie Redaktorze Jestem pod wielkim wrażeniem obejrzanego materiału relacjonującego Pańskie spotkanie z Gwiazdami na uroczystej gali wręczenia Wiktorów i SuperWiktorów 2010 w Zamku Królewskim w Warszawie. Obierając Pański przekaz poczułem się delikatnie kołysany rytmem nastrojowej muzyki idealnie współgrającej z obrazem pojawiających się na ekranie fotografii. Ten obraz widziany na ekranie monitora w mojej wyobraźni subtelnie zaczął wirować pochłaniając mnie całkowicie w przestrzeń tego przepięknego widowiska. Poczułem się częścią stworzonej przez Pana scenerii i lekko zamyślony z przymkniętymi oczami wprowadzony zostałem w nastrój nieprawdopodobnego spokoju, ciszy i zadumy. Siedząc na widowni tego wielkiego teatru z ogromną uwagą odczytywałem każdy zamysł i każdy Pański reżyserski krok, odbierając całość jako wybitne dzieło, rzetelnie, z wielkim wyczuciem i smakiem dopracowane. To było wielkie przeżycie estetyczne, to była uczta dla ducha, której byłem świadkiem. Uczta, która jednocześnie stała się chwilą wyciszenia pozwalając mi, choć chwilę uciec od bram codzienności, by zanurzyć się w przestrzeń marzeń i pragnień o lepszym świecie o lepszym dniu jutrzejszym. Gdy oglądam i podziwiam Pańskie filmy i relacje, gdy czytam wywiady z Gwiazdami, taki właśnie obraz świata, tego lepszego, kolorowego maluje się zaraz przed moimi oczami. Taki też wizerunek przyszłości – tej lepszej, kolorowej staram się kształtować i stopniowo budować w swojej podświadomości, życząc każdemu by również jej doświadczał. Tak piękny i kolorowy jest przecież świat – ten, który Pan stworzył ten, którego Pan jest częścią, wreszcie ten, który wprowadził Pan w ruch, by dawać innym wytchnienie, pocieszyć każdego, komu potrzebna jest odrobina nadziei i radości w przestrzeni często nie łatwego życia. Te barwy i kolory zaczerpnięte z palety, które trzymają w swoich dłoniach wielkie gwiazdy, dają wiele ciepła i radości i są potrzebne wszystkim ludziom, zwłaszcza tym smutnym, tym, którym może czegoś brakuje, może czegoś potrzebują, by ich rzeczywistość mieniła się kolorami wiosennej tęczy, czy majowej ukwieconej łąki. Taki świat kształtuje się w Pańskich filmach, w Pańskich obrazach. Dają one ogrom przeżyć rysujących trwały i nieusuwalny obraz wrażeń dotykający ludzkiej wrażliwości. Doskonała korelacja płynnie przechodzących fotografii obserwowana przez pryzmat dobiegającej z oddali nastrojowej muzyki, niezwykle trafnie dobranej gatunkowo, pozwala pretendować twórcę filmu do tytułu mistrza dziennikarstwa. Wielkość Pańskiego absolutnie niepodważalnego talentu odczytać można w każdym akapicie zamieszczonego tekstu, którego sukcesywne odczytywanie unosi kurtynę zdarzeń mających miejsce podczas wielkiego, doniosłego wydarzenia kulturalnego – wręczenia statuetek Wiktorów i SuperWiktorów wybitnym osobowościom telewizyjnym. Forma reportażu, sposób ubrania całości w trafny i wyszukany obraz słów – w pełni oddaje emocje, które tej wielkiej gali towarzyszyły. Ogromne Pańskie doświadczenie zawodowe, wrodzony talent, pasja pisania musiała bezapelacyjnie przynieść kolejny sukces i zwycięstwo. Stopniowe poznawanie treści napisanego przez Pana tekstu w powiązaniu z analizą barwnych fotografii precyzyjnie kadrowanych i trafnie wpisanych w całość artykułu zakreśla obraz przedstawienia i daje jego pełen obraz bez konieczności bycia gościem wydarzenia. To niezwykłe, w jaki sposób przekazuje Pan emocje, opisuje postaci dając tak nieprawdopodobny, rzeczywisty obraz osiągalny poprzez wyciągnięcie ręki. Panie Bohdanie, nie byłem gościem gali, bardzo żałuję, ale czytając Pańską relację w pełni poczułem się uczestnikiem tego niezwykłego spotkania. Pragnę na zakończenie powiedzieć, że po przeczytaniu artykułu i obejrzeniu materiału filmowego dostarczył mi Pan wielu niezapomnianych przeżyć, za co Panu z całego serca dziękuję. Z wyrazami szacunku i uznania Hubert Habrat, lat 31, architekt krajobrazu, przewodnik turystyczny miejski po Warszawie Warszawa,9 listopada 2011 roku BOHDAN GADOMSKI przed ZAMKIEM KRÓLEWSKIM w WARSZAWIE, gdzie odbywały się Wiktory 2010 MAGICZNA GALA i JEJ GWIAZDY Relacja z XXX III KONGRESU ILUZJONISTÓW w ŁODZI BOHDAN GADOMSKI z JERZYM STANKIEM, głównym animatorem MAGICZNEJ GALI i KONGRESU ILUZJONISTÓW 8 października 2011 roku, zostałem zaproszony na MAGICZNĄ GALĘ w ramach XXX III KONGRESU ILUZJONISTÓW, który odbył się w gościnnym Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi. Nie miała ona w sobie radość i nie była prezentacja możliwości rodzimego środowiska reprezentantów tej dziedziny sztuki, bo jak podkreślała lokalna prasa nie było pieniędzy na taką dużą o międzynarodowym charakterze imprezę. Nie wiadomo, czy Łódź, która ma coraz mniej imprez wykraczających poza lokalny charakter, chce takiej imprezy u siebie, czy też nie. Co innego łódzka publiczność, która dopisała i nagradzała występujących gorącymi brawami. Władze Łodzi jakby nie zauważały, że mają w mieście jedyną taką imprezę w Polsce. Warto przypomnieć, że krajowi iluzjoniści swoją siedzibę mają właśnie tutaj, a szefujący Krajowemu Klubowi Iluzjonistów, niestrudzony pasjonat Jerzy Stanek (też iluzjonista) mieszka… w Łodzi. W tym roku do Łodzi przyjechali iluzjoniści z 13 krajów świat. Nie wszyscy występowali, część pozostała obserwatorami. Myślę, że doceniali organizację takiego kongresu, ale jednocześnie widzieli skromność tego, co na scenie i poza nią łącznie z bankietem, bo Magiczną Galę nie bardzo, kto chciał wspomóc. Jedynym sponsorem była PGE Obrót z siedzibą w Rzeszowie (oddział w Łodzi). Dałi 5 tysięcy złotych na specjalne oświetlenie, które Teatr im. S. Jaracza nie posiadał. Pani Prezydent Miasta Łodzi dała 10 tysięcy złotych do podziału dla 5 laureatów konkursu iluzjonistycznego, jaki odbywał się w ramach kongresu w dwóch kategoriach. Marszałek w ramach dofinansowania dał 70 tysięcy złotych (25 tysięcy mniej niż rok temu i 50 procent mniej niż dwa lata temu). Po rozliczeniu imprezy, brakuje kilkunastu tysięcy, żeby zbilansować całkowicie imprezę. Znaczna cześć tej kwoty to skutek nieprzewidzianego wzrostu kursu EURO. Wystąpili: 4 gwiazdy zagraniczne - dwie z Francji, po jednej Finlandii, Ukrainy i dwie z Polski. Bankiet i lampkę wina dla widzów jak zwykle finansował znany restaurator ARTUR, JARCZYŃSKI, który jest wieloletnim członkiem Krajowego Klubu Iluzjonistów. To zastanawiające, że impreza, która z roku na rok się rozwija, i ma niewątpliwe sukcesy, mimo wspaniałych opinii zagranicznych artystów, nadal nie znajduje adekwatnego wsparcia ze strony władz miasta. Oto zdjęcia z bankietu w renomowanej restauracji „ESPLANADA” z udziałem iluzjonistów biorących udział w Magicznej Gali 2011. BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI recenzent MAGICZNEJ GALI, w Restauracji "ESPLANADA" w Łodzi, gdzie gości wita ogromny jeleń, co tworzy pewną atmosferę i nadaje klimat temu miejscu w samym sercu miasta. BOHDAN GADOMSKI z MACIEJEM POLEM, najsławniejszym polskim iluzjonistą, który na Kongresie pojawił się jako gość, jaka szkoda, że nigdy nie zaprezentował tu swojego programu, choćby w części... BOHDAN GADOMSKI z IZĄ POL, asystentką MACIEJA POLA, która na kongres przyszła prosto z uczelni na której studiuje psychologię BOHDAN GADOMSKI z ARKADIUSZEM CYWIŃSKIM, który też nie prezentuje swoich umiejętności iluzjonistycznych na kongresie, bo nie ma nowości, a przecież stać byłego akrobatę na oryginalny program BOHDAN GADOMSKI i MAREK WOŹNIAK "CORELLI", który nie prezentuje swoich programów na kongresie, bo nie ma nowości w oprawie godnej międzynarodowej gali. BOHDAN GADOMSKI ze SŁAWOMIREM PIESTRZENIEWICZEM "ARSENE LUPIN", który wykonał etiudę fabularną wcielając się w Arsena Lupina (2 miejsce na Mistrzostwach Świata w 1991 roku) oraz znakomicie współprowadził galę BOHDAN GADOMSKI z MARKO KARVO (Finlandia), który występował w duecie jako Marko Karvo&Vanessa. Prezentował atrakcyjny numer z ptakami, w tym wręcz kultowy przelot papugi nad widownią. Iluzjonista przez 12 lat był na kontrakcie w paryskim kabarecie "LIDO" BOHDAN GADOMSKI z Mikaelem Szanyiel z Francji, komikiem, który wcielając się w śpiewaka wykonywał numer z niesfornym mikrofonem, a na końcu wyczarował niezliczoną ilość kartek z pięciolinią. Jest laureatem nagrody specjalnej w kategorii iluzji komicznej na Mistrzostwach Świata! BOHDAN GADOMSKI z NESTOREM HATO (Francja), specjalistą od kart, który zmienił kolor włosów, przez dwa lata występował w paryskim "Crazy Horse". XV edycja TELEKAMER 2012 Zamiast telewizyjnej gali, uroczysta kolacja... Ciekawym jest, czy TELE TYDZIEŃ, organizator tegorocznych, Telekamer przewidział, że jego plebiscyt zostanie przeprowadzony wyłącznie na jego łamach, a kontrowersyjna impreza (niejasny system glosowania i nagradzania tych, których podobno lubimy oglądać w telewizji) pozostanie w pamięci jej uczestników uroczystą kolacją, o której nie wiedzą głosujący, bo nie mogli jej nigdzie oglądać. O tym jak ostra jest rywalizacja naszych państwowych i komercyjnych stacji telewizyjnych przekonujemy się właśnie na tym przykładzie. Nie odnotowano jeszcze w historii telewizyjnych plebiscytów buntu nadawców komercyjnych (Polsat i TVN wycofały swoich kandydatów do Telekamer w różnych kategoriach) i braku transmisji czy retransmisji wielkiej gali. Firma Bauera, wydawca Tele Tygodnia, zdecydowała się jednak na zorganizowanie uroczystej kolacji w restauracji Amber Room w Pałacu Sobańskich w Warszawie, podczas której Telekamery zostały wręczone laureatom. System SMS-wego glosowania. Kandydaci byli nominowani przez redakcję Tele Tygodnia w 15 kategoriach. Czytelnicy głosowali poprzez SMS-y, z których dochód był przeznaczony na konto Domu Artystów Weteranów w Skolimowie (szlachetny gest). Tworząc tegoroczne kategorie i nominując do nich kandydatów, redakcja brała pod uwagę opinie wyrażane w listach i telefonach. Podobno w niektórych kategoriach do ostatniej minuty ważyły się losy zwycięzców. W kategorii „Aktorka” nominowano Joannę Brodzik, Magdalenę Cielecką, Małgorzatę Kożuchowską, Maję Ostaszewską i Katarzynę Zielińską. Zwyciężyła Ostaszewska, która zawsze wzbraniała się przed graniem w serialach. Nieobsadzana w filmach kinowych, zmuszona została do pracy w kulinarnym serialu „Przepis na życie”, w którym wcale nie jest główną postacią (tę świetnie gra Magdalena Kumorek). Dla mnie najlepszą aktorką jest gwiazda zupełnie innego serialu (hotelarskiego) „HOTEL 52”, Magdalena Cielecka (fantastycznie pokazująca dwoistości swoich bohaterek (gra także w innych serialach), zmagających się z silnymi emocjami. Mistrzostwo! Za najlepszych aktorów serialowych - kategoria „Aktor”, widzowie uznali: Piotra Adamczyka, Marka Bukowskiego, Tomasza Karolaka, Piotra Polka i Jana Wieczorkowskiego. Zwyciężył Adamczyk, który wyzwolił się z posągowych ról i gra amantów, niewiernych mężów czy przenikliwych drani z gestapo. Gra świetnie, ale zdecydowanie za dużo, co już spowodowało jego opatrzenie, a to niedobry znak. Porażkę poniósł ojciec Mateusz, czyli, na co dzień Artur Żmijewski, tym większą, że zdystansował go i słusznie Piotr Polk, który stworzył wyrazistszą i barwniejszą postać inspektora policji z tego samego serialu. Dziwi wśród kandydatów obecność Jana Wieczorkowskiego, którego zaangażowanie do „Rezydencji” było nieporozumieniem. Aktor nie czuje roli, w zamian pokazuje nonszalancję nie do przyjęcia.. Z licznych seriali wytypowano „Czas honoru”, „Hotel 52”, „Ojciec Mateusz”, „Przepis na życie” i „Rodzinkę pl”. Zwyciężył historyczny, opowiadający o czasach okupacji i walce cichociemnych z hitlerowcami „Czas honoru”, co przerosło oczekiwania jego twórcy. Moje również, bo Telekamera, powinna powędrować do znakomicie realizowanego „Hotelu 52” lub będącego poza nominacją, niesłusznie przerwanego, a jak perfekcyjnie granego, z bardzo ciekawymi wątkami serialu „Linia życia”. Najlepsze seriale w minionym sezonie miał... Polsat. Jan Wieczorkowski i Karolina Gorczyca("CZAS HONORU") Osobowości telewizyjne W tym roku wyraźnie ich zabrakło, bo głosujący byli zdezorientowani, kto tak naprawę jest taką osobowością i typowali np. Roberta Górskiego, który jeżeli ma coś do powiedzenia, to przede wszystkim w kabarecie, ale w telewizji niewiele. Dziwi obecność Roberta Makłowicza, który nową jakość w programach kulinarnych już dawno stworzył i nic nowego nie wnosi poza własnym apetytem na podróże. Dziwi obecność Tomasza Raczka, który w telewizji był rzadko, a planowany program z jego udziałem nie wypalił. Na szczęście telewidzowie to zauważyli. Zwyciężyła Magda Gessler i słusznie, bo to prawdziwy, nieudawany wulkan energii i postrach restauratorów. Formuła jej programu jest prościutka i schematyczna, więc pewnie długo nie pociągnie. Wtedy restauratorka na poważnie zajmie się swoimi coraz bardziej licznymi restauracjami otwieranymi pod jej patronatem w dużych miastach. W łódzkiej „Polce” w Manufakturze, kaczka w pomarańczach była twarda i niestrawna, a pomarańczy jak na lekarstwo, deser nie do przełknięcia, spód na starym, a nie kruchym cieście. Trochę lepiej było, w „Marcello”, ale chyba, dlatego, że degustowałem pierś z kurczaka w sosie bazyljiowym za 84 złotych (!), która była bardziej polskim aniżeli włoskim daniem. Prezenterzy informacji, pogody, sportu W informacji wytypowano tych, co zawsze, a przecież jest grono dojrzałej młodzieży, która w najwyższym stopniu opanowała ten rodzaj dziennikarstwa. Pora nagrodzić wspaniałego, pełnego ciepła i zawodowstwa weterana Jarosława Gugałę, ale zwycięstwo, przesympatycznego Krzysztofa Ziemca też jest uzasadnione i niech prezesi TVP wiedzą, kogo najbardziej lubią telewidzowie, bo chcieli mu ograniczyć pole manewru i pensję. Piotr Kraśko imponuje pasją, zaangażowaniem i wiadomościami. Anita Werner wcale nie jest najlepsza, tylko najzimniejsza, a Joanna Racewicz bezbrzeżnie smutna, co źle wpływa na oglądających ją na małym ekranie. Wśród prezenterów pogody zabrakło najlepszych, najbardziej atrakcyjnych i najbardziej urokliwych: Doroty Gardias, Omeny Mensach i Agnieszki Cegielskiej, ale przede wszystkim pogodowego showmena Bartłomieja Jędrzejaka, który nie ma sobie równych. Cóż za błyskotliwość, jaki refleks! Jarosław Kret już się opatrzył, co w końcu było do przewidzenia, ale z drugiej strony, to on dostał Telekamerę, bo ciągle jest popularny. Skąd w tym gronie Maja, Popielarska, która przebywa na macierzyńskim? Marzena Słupkowska jest bardzo poprawna, za to Marzena Sienkiewicz rasowa, showmenka, jakich w tej kategorii nie ma, ale goni ją równie świetna Aleksandra Kostka. Głosujący nie mają pomysłu na komentatorów sportowych i głosują wciąż na tych samych (Babiarz, Borek, Sobczyński, Szpakowski), tego ostatniego od dawna nie widać na ekranie. Zwyciężył Mateusz Borek, mimo, że Polsat wycofał swoich kandydatów. Adamczyk, Ostaszewska,Kozyra,Gessler Jurorzy Jest to nowa kategoria, ale słusznie wprowadzona, bo w naszych popularnych show muzycznych to na nich się patrzy, a nie na kandydatów do tytułu nowej gwiazdy. Niestety, zaszła tutaj pomyłka, bo juror Janusz Józefowicz był najsłabszym w gronie jurorów „Tańca z gwiazdami”, i tylko o jeden stopień lepszym od jurorki amatorki, aktoreczki serialowej drugiego planu Jolanty Fraszyńskiej, która okazała się największym nieporozumieniem. Na szczęście nie znalazła się w gronie nominowanych…Osobiście najwyżej cenię fachowość Adama Sztaby. Imponującą wiedzę w zakresie tańca towarzyskiego posiada Iwona Pavlovic, a do tego, jaką intrygującą osobowość(!). Zwyciężył, nie wiadomo, z jakich powodów, Robert Kozyra, całkowicie pozbawiony rysów jakiejkolwiek osobowości. Nie pokazał ciętego języka, bezkompromisowych ocen i poczucia humoru, a podobno otrzymał 30,01 procent głosów. Telekamera powinna powędrować do kapitalnego w roli jurora, Czesława Mozilla, który jest największym odkryciem wśród jurorów. Programy rozrywkowe i interwencyjne Mimo, że „Jaka to melodia” zestarzała się tak jak jej siwiuteńki prowadzący Robert Janowski, to jeszcze bawi ludzi(zwycięstwo w tej kategorii i 46,10 procent). Niedawno pokazała swoją najsłabszą stronę, katastrofalnie realizując niedobry odcinek poświęcony Violetcie Villas, której było tam za mało, a wykonawcy jej piosenek dramatycznie bezbarwni. Reżyserowi zabrakło pomysłu, a przecież Villas to najbarwniejsza z postaci naszego show-biznesu. Na szczęście odcinek z kabaretem „Paranienormalni” był świetny. Ubawiłem się do łez! Coraz bardziej intrygujące są programy interwencyjne, wśród których pogorszyła się Uwaga, polepszył Celownik i Interwencja... Odżyła Sprawa dla reportera, z niezawodną, życzliwą ludziom, szczerą w tym, co robi, niekiedy wzruszającą Elżbietą Jaworowicz. Zabrakło kategorii „Reporter”, bowiem to reporterzy przynoszą nam codziennie najważniejsze informacje, newsy wypełniające programy przeróżnych wydań z wiadomościami, wydarzeniami i faktami na czele. Błyskotliwą i w pełni zasłużoną karierę zrobił reporter, teraz także prezenter Aleksander Przybylski z Poznania. Świetnie radzi sobie Tomasz Mildyn z Wrocławia. Rozczarował gburowaty i mało telewizyjny Maciej Cnota Teraz czekamy na Wiktory. Ufni, że znajdą one należne miejsce w TVP, która nie powinna obawiać się konkurencji. Telewidzowie, lubią i czekają na gale z czerwonym, dywanem, one zawsze zapewniają dużą oglądalność. A o to przecież w tej branży chodzi. BOHDAN GADOMSKI WIKTORY 2011 50 nominowanych walczyło o statuetki w 10 kategoriach Pascha bakaliowa Relacja z 27 edycji WIKTORY 2011 Już na samym początku sympatyczną atmosferę (podobnie jak w ubiegłym roku w przypadku prezydenta Bronisława Komorowskiego) popsuła ochrona spóźnionego premiera Donalda Tuska, której przedstawicielka nie wiedziała, kto jest, kim i nadgorliwie kontrolowała ludziom torebki, a posiadającym aparaty fotograficzne kazała robić zdjęcia. Chciałem ją sfotografować, aby publicznie napiętnować, ale za nic nie chciała się poddać identyfikacji (cwaniara). Mimo tego zgrzytu przed drzwiami, dalej już można było spokojnie delektować się wspaniałym, bogatym wystrojem najpiękniejszej w Zamku Królewskim balowej sali złotej, zdobionej olśniewająca ornamentyką, sufitem pokrytym malowidłem Marcello Baccavelli „Rozwikłanie chaosu, czyli stworzenie świata”, imponującymi żyrandolami, czymś dostojnym i podniosłym... Jak do tej pory rozdano 253 figurki z „Wiktorami”, oraz 77 pozłacanych Super Wiktorów. Przypomnę, że ojcem plebiscytu jest niestrudzony, pełen godności i poczucia własnej wartości Józef Węgrzyn. Jego zastępcą prawdziwa perła menedżerska Katarzyna Ocioszyńska. Oboje z Media Corporation, jak zwykle panowali nad uroczystą galą w pierwszej części w Wielkiej Sali Zamku Królewskiego, dlatego potem mogli się bawić w doborowym towarzystwie na wystawnym bankiecie w Arkadach Kubickiego. Gospodarzem była Akademia Wiktorów. Partnerem medialnym TVP. Galę prowadził Robert Janowski, który chyba wziął pod uwagę moje sugestie odnośnie stosownego stroju (dobrze skrojony smoking z trafnie dobranymi dodatkami), a pewną nonszalancję, z „Jakiej to melodii”, zamienił na elegancką klasę gospodarza uroczystości na wysokim poziomie. Był to jego najlepszy występ w roli prezentera estradowego, jaki do tej pory widziałem. Scenariusz prosty i klarowny, reżyseria (jeszcze bardziej) w rękach doświadczonego Bolesława Pawicy. Przypomnę, że laureatów wybierają ich poprzednicy, wypełniając ankiety i wysyłając kartki do kancelarii prawniczej, gdzie liczone są głosy. Co roku tworzy się grono nowych laureatów Wiktorów. Jacy dołączyli w tym roku? Czy Akademia trafnie nominowała kandydatów zgłoszonych przez stacje telewizyjne, a potem postawiła na rzeczywiście najlepszych? Polityk Roku. Ryszard Kalisz, Bronisław Komorowski, Ewa Kopacz, Janusz Palikot, Donald Tusk. Zwyciężył Donald Tusk, chociaż nie miał urzędowo i medialnie dobrego roku. Na laureata pasowałbym Janusza Palikota, barwniejszą, dynamiczniejszą i ciekawszą osobowość telewizyjną. Publicysta Roku Dorota Gawryluk, Jarosław Gugała, Tomasz Lis, Janina Paradowska, Justyna Pochanke. Zwyciężyła patrząca na wszystkich z góry, ale bardzo profesjonalna, zawsze przygotowana do swoich zadań Justyna Pochanke, chociaż w stacji TVN są wcale nie mniej dobrzy publicyści (Grzegorz Kajdanowicz, Beata Tadla, Piotr Marciniak). Najwyższa pora zauważyć i przyłączyć do grona wiktorowiczów, doświadczonego, pełnego fachowości i ciepła Jarosława Gugałę z Polsatu i tegoroczny Wiktor powinien powędrować do niego. Prezenter Roku Jarosław Gugała był i tutaj nominowany, Jarosław Kuźniar (ależ się rozwinął jako dziennikarz informacyjny i gospodarz porannego bloku!), Marcin Prokop (nareszcie się uspokoił i spoważniał), Paulina Sykut (jej kandydatura powinna się znajdować w nie ujętej przez Akademię kategorii „Prezenter pogody”) i Krzysztof Ziemiec, który wygrał, bo jest wręcz wzorcowym prezenterem wiadomości, grupującym w sobie wszystkie cechy osobowości telewizyjnej, o której mówi się „doskonała”, acz w innych zdaniach telewizyjnych wypada słabiej. Twórca programu telewizyjnego Od początku faworytką w tej kategorii była odważna i bez kompromisowa Ewa Eward, mistrzyni dokumentu, które oglądamy z zainteresowaniem w TVN24. Pani Ewa otrzymała tę nagrodę po raz drugi, dystansując Jana Kępińskiego z ciekawie realizowanym, „Must be The music”, Okiła Khamidova z „Trudnymi sprawami” i „Dlaczego ja”, Rinke Rooyensa za The Voice of Poland (świetni jurorzy, z których każdy jest osobowością telewizyjną i kandydatem do Wiktora: Tatiana, Okupnik, Czesław Mozil i Kuba Wojewódzki) i Macieja, Ślesickiego, który reżyseruje najmniej udany z polsatowskich seriali „Szpilki na Giewoncie” ze słabiutką aktorsko, za to z manierami i samopoczuciem gwiazdy hollywoodzkiej Aneczką Czartoryską, której poprzewracało się w główce, co nawet we wspominaj roli jest widoczne. Aktor Roku Trzy panie (Kinga Preis, Krystyna Janda, Magdalena Cielecka), dwóch panów (Maciej Stuhr i Artur Żmijewski) kandydowało do tego tytułu. Janda niczego wyróżniającego nie zagrała ani w filmie, ani w serialu, więc jej osoba budziła zdziwienie, Artur Żmijewski okrutnie opatrzył się jako ksiądz Mateusz, a ubogie środki aktorskie, jakie stosował w tej roli, eliminują go z grona nominowanych. Sthur zawsze się obroni, nawet w najmniej odpowiednim dla niego zadaniu (komisarz policji), Cielecka to zdumiewająca wszechstronność i klasa. Członkom Akademii najbardziej przypadła do gustu Kinga Preis, za naturalność, żywiołowość, warsztat aktorski i bardzo sympatyczną rolę gospodyni na plebani). Należy się jej wreszcie Wiktor! Gwiazda Piosenki Coraz uboższy jest nasz rynek piosenkarski, jego gwiazdy coraz bardziej się starzeją, a obecne 40 latki zmuszone są udawać 20 latki. Kolejna nominacja dla Maryli Rodowicz, Seweryna Krajewskiego i Macieja Malańczuka jest tego potwierdzeniem. Jedynie bracia Golec oraz rozwijający się muzycznie i wokalnie, ambitny, szczery w tym, co robi Sebastian Karpiel-Bułecka, byli na swoim miejscu. Wiktora dostał Sebastian. Osobowość telewizyjna Bardzo ważna i prestiżowa kategoria. Dziewięciokrotną laureatką Wiktora jest Grażyna Torbicka (25 lat w rewelacyjnej formie w telewizji!).Tegoroczne zwycięstwo ugruntowało jej pozycję w TVP, chociaż powinna być bardziej wykorzystywana na małym ekranie, bo Polacy chcą ją wciąż oglądać i podziwiać nie tylko z uwagi na telewizyjną urodę (po wspaniałej mamie Krystynie Losce, która też była obecna i zadziwiła blaskiem, jaki od niej bił!). Pani Grażyna została okrzyknięta „królową Wiktorów”. Zwyciężyła mając tak wielkie rywali jak: Elżbieta, Jaworowicz (jeszcze wyżej podniosła poprzeczką i ogląda się jej „Sprawę dla reportera” z coraz większym zainteresowaniem), Monikę Olejnik ( taka jak zwykle, zatrzymana w wypracowanej formule zadawania pytań, dalej już chyba nie pójdzie), Agatę Młynarską, też nominowaną, mimo, że rzadko pokazuje się w Polsacie. To zastanawiające, że Marcin, Prokop, którego jest za dużo na ekranie, przegrywa z innymi, których jest za mało. Jeżeli już, to na nominację zasłużyła świetnie radząca sobie w programach porannych Jolanta Pieńkowska, bezsprzecznie najlepsza obecnie ich gospodyni nie tylko w TVN. Odkrycie Roku Tutaj wystąpił wyraźny falstart, bo Danuta Wałęsowa, ani nie jest odkryciem telewizyjnym, ani autorką poczytnej książki, którą napisał za nią ktoś wynajęty. Wiktor dla Wałęsowej jest takim samym nieporozumieniem jak jej nominacja. Największym odkryciem minionego roku był... Bigun Ariunbaatar, zjawisko telewizyjne, jakiego dawno nie było. Zespół Endej znalazł się tutaj chyba przez pomyłkę, bo Wiktory to nie TOP Trendy. Paulina Sykut coraz sprawniejsza, ale musi ustąpić Patrycji Kazadi, dynamicznej, nowoczesnej, wyjątkowo na swoim miejscu w roli prowadzącej You Can Dance. Na gali zaprezentowała najgłębszy dekolt z tyłu długiej sukni, najbardziej niepokojącą urodę i w ogóle zadatki na gwiazdę. Czekamy na płytę, która mam nadzieję umocni jej pozycję jako piosenkarki. Sportowiec Roku Została nim Justyna Kowalczyk, imponująca wszystkim, co powinien mieć każdy uprawiający sport. Justyna pokonała Małysza, Adamka, Radwańską i Stocha. Zasłużenie. Wiktor Publiczności W tym roku zabiegali o niego: Kinga Preis (masowa sympatia od dawna), Marcin Prokop (podejrzewam, że na wieki pozostanie nominowanym, bez statuetki) Maciej Rock (już dojrzał do nagrody, już przyszedł na niego czas), Andrzej Turski (są lepsi, młodsi, bardziej rozwojowi) i Robert Janowski (też swoisty fenomen, obecnie w znakomitej formie, tylko pogratulować) i to właśnie on otrzymał Wiktora Publiczności, co mam nadzieję zwiększy jego profesjonalizm. SuperWiktor, SuperWiktor Specjalny Tylko raz można zgodnie z regulaminem otrzymać te statuetki. Maciej Orłoś, któremu zabrano programy, a pozostawiono Teleexpress, doszedł do takiego momentu, że trzeba sumować to, co się zrobiło. Ludzie nadal go lubią i cenię i nie wyobrażają sobie Teleexpressu bez niego. Tylko czy ambitny Orłoś jest rzeczywiście usatysfakcjonowany tym zaszufladkowaniem? SuperWiktor Specjalny dla krakowskiego reżysera Krzysztofa Jasińskiego należy się za całokształt. Czy pana Krzysztofa stać jeszcze na coś, co przebije jego poprzednie programy telewizyjne? Tegoroczna gala była skromna, bez części artystycznej, bez oprawy muzycznej, a jednak sam plebiscyt obronił się i przekonał do słuszności organizowania takich plebiscytów pobudzających do rywalizacji, stymulujących do dalszego rozwoju, walki o uznanie i sympatię telewizyjnej publiczności. Wystawny bankiet Odprężenie nominowanych, zwycięzców, gości, organizatorów następuje zawsze na bankiecie, na którym zwykle pokazują swoje prywatne oblicza, niekiedy jakże różne od tych znanych z małego ekranu. W tym roku bankiet był tak samo wystawny jak w roku ubiegłym. W menu wyróżniały się desery: pascha bakaliowa z coulis z czarnej porzeczki, mus z gorzkiej czekolady z figami macerowanymi w metanie, biały mus chałwowy z sezamkami i karmelem, z dań ciepłych dorsz w sosie muślinowym, pod listkami brukselki, z zimnych przekąsek łosoś marynowany w wódce z sosem miodowo musztardowym i pasztet jagnięcy z konfiturą z białej cebuli. Nie wszyscy z Wiktorami pojawili się w wielkich salach podziemnych w Arkadach Kubackiego, gdzie jest duża przestrzeń do towarzyskich pogawędek i zdjęć. Jako pierwsza dopadła frykasów rodzeństwa Kręglickich, Danuta Wałęsowa i jadła, jadła... Z radością powitałem przy filecie z łososia z koprem włoskim i zielonym pieprzem powracającego do telewizji i na salony Warszawy, w kilku programach telewizyjnych, Anglika Kevina Aistona (z nową żoną). Zobaczyłem i pogadałem z rozluźnionym bardziej niż ostatnio Krzysztofem Ibiszem, spotkanie przy kremie z wędzonego pstrąga. Sebastiana Karpiela-Bułeczkę ze swoim młodziutkim menadżerem Rafałem Podlewskim, spotkałem przy wstążkach marynowanej dyni, Ewę Ewart w olśniewającej kreacji autorstwa Michała Starosty (buty z Londynu), obsypałem komplementami, podobnie jak cieszącą się wielkim zainteresowaniem fotoreporterów cudną Patrycję Kazadi przy sałatce z liści szpinaku. Przesympatycznego Krzysztofa Ziemca przepytałem podczas konsumpcji schabu wieprzowego pieczonego w ziołach. Zeszłoroczna laureatka Wiktora, Magda Gessler przybyła na imprezę z ukochanym Waldemarem Kozerawskim. Wbrew plotkom, związek tej pary kwitnie(wkrótce ślub), czego dowodem jest drogocenna kolia z Nowego Jorku –prezent od ukochanego, który restauratorka miała na sobie tego wieczoru. Kolia idealnie prezentowała się na szczupłym ciele Magdy(schudła prawie 20 kg!). Nie było wszędobylskich Grycanek (mamunia Marta Grycan z tłuściutkimi córeczkami), bo progi tej gali i tego miejsca okazały się za śliskie dla ich koszmarnie wysokich kiczowatych szpilek. Zainteresowanie wzbudził mistrz iluzji Arkadiusz Cywiński, który wyczarował tęczę, a następnie błyskawicznie zamieniał 10 złotówki w setki. Szybko zgromadziła się kolejka, bo kto by nie chciał wyjść z imprezy wzbogacony 10 krotnie? Ja wyszedłem zadowolony, bo cenię profesjonalizm, nawet w drobiazgach, które tworzą całość, w tym przypadku udaną galę, wspaniały bankiet, czego w tym roku nie mieliśmy na jakże skromnie potraktowanych przez media Telekamerach, o których zapomniano zaraz po zakończeniu imprezy. BOHDAN GADOMSKI „TANGO NOTTURNO” w „KAMIENICY” recenzja GADOMSKIEGO z premiery sztuki o POLI NEGRI 22 kwietnia br., odbyła się w warszawskim Teatrze KAMIENICA premiera spektaklu „Tango Notturno” na motywach biografii Poli Negri, autorką scenariusza jest Magda Gauer, reżyserem Barbara Sass. W rolę polskiej gwiazdy Hollywood wcieliła się Justyna Sieńczyłło. Akcja rozgrywa się w ciągu jednego wieczoru 1938 roku, w berlińskim apartamencie Negri, która wraz z sekretarką czeka na przyjęcie u marszałka Hermana Goeringa, tuż przed podjęciem decyzji o ucieczce z Niemiec. Kameralny portret wielkiej gwiazdy na malutkiej scenie w równie małej sali na 90 widzów jest bardziej wyobrażeniem Poli Negri niż prawdziwą fotografią gwiazdy. Reżyser Barbara Sass mówi –„Pola była ambitna i bezkompromisowa, ale także wrażliwa, krucha i tragiczna, pełna empatii, potrafiła być nieczułym potworem”. I dodała „to typ kobiety, który mnie zawsze fascynował i często pojawiał się w moich filmach”. Sztuka została napisana na zamówienie w 2008 roku. Justyna Sieńczyłło odtwórczyni roli Poli Negri, doszła do wniosku, że Polacy mało o niej wiedzą, a jej fascynującym życiorysem można by obdzielić wielu artystów. Aktorka oglądała nieme filmy Poli Negri, czytała biografię, rozmawiała z ludźmi, którzy ją znali. Powiedzieli, że będąc staruszką, miała w sobie resztki dawnej charyzmy i ogromną energię (zmarła w wieku 97 lat). Jak się okazało, nie miała geparda, którego prowadzała na smyczy, jedynie wypożyczyła go do zdjęć, co było znakomitym chwytem reklamowym. Wiedziała, jak oddziaływać na widza. A do tego miała głowę do interesów, podobnie jak matka. Bardzo trudno jest zagrać wielką gwiazdę z zupełnie innej epoki. Justyna Sieńczyłło chciała pokazać epizod z życia kobiety, która zdobyła wszystko, była najbogatszą aktorką w Hollywood. Pracowała z najlepszymi aktorami, a prywatnie związana była z mężczyznami z najwyższej półki.. Na scenie w „Kamienicy”, widzimy ją na zakręcie życiowym, kiedy nagle uświadamia sobie, że straciła wszystko, co zdobywała latami. Przekonała się, że wielka kariera i wielkie pieniądze nie dają szczęścia. W Niemczech była śledzona, inwigilowana przez Goebelsa, który podejrzewał, że pomaga Żydom. Kontrakt w Berlinie przyjęła tylko, dlatego, że miała koszmarne długi i niezapłacone w Ameryce podatki. Zagrała w ulubionym filmie Hitlera „Mazurka”, ten cierpiąc na bezsenność, oglądał go trzy razy w ciągu tygodniu. Krążyła plotka, że miała romans z Hitlerem, a tymczasem nigdy go nie poznała. W spektaklu jest samotną kobietą, gwiazdą, która dokonała złego wyboru politycznego i dopadł ją brak miłości. Tematów jest mnóstwo, a wszystko podane w zawrotnym tempie (1 godzina, 10 minut) na ogromnych emocjach. Ludzie siedzieli wbici w fotele i patrzyli na zjawiskową, rozedrganą Justynę Sieńczyłło, w której można odkryć Polę Negri(jest ubrana, uczesana jak ona, ma makijaż stosowany w tamtych latach). Widz siedzi bardzo blisko aktorek (Sieńczyłło partneruje znakomita Grażyna Leśniak-Dangel w roli jej sekretarki), mając obie na wyciągnięcie ręki. Główna bohaterka obnaża się psychicznie i fizycznie, na co potrzeba sporo odwagi. Początkowo spektakl miał się nazywać „Klatka”, ostatecznie, przybrał nazwę „Tango Notturno”, od tytułu piosenki napisanej specjalnie dla Poli Negri, która intrygująco śpiewa ją niskim, zmysłowym głosem. Justyna Sieńczyłło jako świetnie śpiewająca aktorka doskonale radzi sobie z tą piosenką i czterema pozostałymi. Ciekawy spektakl, tylko proszę go nie mylić z pompatyczną multimedialną produkcją „Polita” Janusza Józefowicza ze słabiutką aktorsko Nataszą Urbańską. BOHDAN GADOMSKI Zdjęcia z premiery "TANGO NOTTURNO" w TEATRZE KAMIENICA w WARSZAWIE BOHDAN GADOMSKI z bohaterką sztuki "TANGO NOTTURNO" i wieczoru w teatrze JUSTYNĄ SIEŃCZYŁŁO Kwiaty, gratulacje, pocałunki i...dobre słowa recenzenta sztuki BOHDANA GADOMSKIEGO Bohdan Gadomski i Justyna Sieńczyłło. Ich zdjęcia ukazały się na kilku portalach internetowych Dyrektor teatru EMILIAN KAMIŃSKI był bardzo zadowolony z sukcesu żony Justyny Sieńczyłło Bohdan Gadomski z Justyną i... Bohdan Gadomski z Katarzyną, która przywiozła go swoim wozem z Łodzi na premierę i również była zadowolona z tego co zobaczyła Tą bramą wchodzi się do prywatnego TEATRU KAMIENICA w WARSZAWIE, w którym panuje specyficzna atmosfera różniąca się zasadniczo od teatrów państwowych, oficjalnych i nico napuszonych Do zobaczenia na kolejnych premierach w "KAMIENICY" XX JUBILEUSZOWA MIĘDZYNARODOWA WYSTAWA PSÓW RASOWYCH W ŁODZI 6 maja 2012 oku Portrety wielokrotnego złotego medalisty championa Polski BU BU MON CHERI ADOREA z okresu, gdy zaczynał w 9 miesiącu życia swoją karierę wystawową BU BU jak na prawdziwą super star przystało jest psem dumnym, nieprzystępnym, dominującym i apodyktycznym. Ale jakże pięknym, mądrym, kochającym bezgranicznie swojego pana, który od 13 lat jest w nim śmiertelnie zakochany. AMIS z ZAMKU EDO to poprzedni pies (miniaturowy pudel srebrny) redaktora, który przez 12,5 roku towarzyszył BOHDANOWI GADOMSKIEMU dosłownie wszędzie. Obcując z Amisem, Bohdan Gadomski stał się niewolnikiem psów rasy pudel, które mają w swojej naturze to, że ubezwłasnowolniają swoich właścicieli. Niestety, XX JUBILEUSZOWA MIĘDZYNARODOWA WYSTAWA PSÓW RASOWYCH w Łodzi, nie była udana. Bardziej przypominała krajową, szeregową wystawę psów rasowych aniżeli imprezę zagranicznej rangi. 9 dniowy, kuriozalny weekend , wykorzystany i wydłużony z uwagi na dwa święta państwowe spowodował niską frekwencję, przynajmniej w drugim dniu wystawy w niedzielę. Największym „odkryciem” była amatorka z Internetu, największe brawa zbierał parodysta rodzimych gwiazd Jubileuszowy festiwal Relacja z X SOPOT TOPtrendy 2012 „To, to, to, to, chcesz kariery, leć na „Trendy” do Sopotu... – tak śpiewał fenomenalny Igor Kwiatkowski z kabaretu „Paranienormalni”, który nareszcie zdecydował się szerzej pokazać swoje parodystyczne zdolności jako współprowadzący drugi, konkursowy dzień jubileuszowego Sopot TOP trendy 2012. Telewizja POLSAT po raz kolejny udowodniła, że znakomicie radzi sobie z organizacją wielkiej muzycznej imprezy, którą w tym roku realizowało na różnych stanowiskach około 500 osób. Ale dziennikarze w biurze festiwalowym i prasowym widzieli zaledwie kilka osób na czele z dynamicznym i wszechobecnym rzecznikiem prasowym Konradem Stachurskim i wyjątkowo profesjonalnym, zawsze dyspozycyjnym Pawłem Czajkowskim na czele. Całością bardzo sprawnie dyrygował twórca tego festiwalu i dyrektor, ongiś menadżer gwiazd, Marcin Perzyna, znawca zarówno show jak biznesu. Nad wykonawcami przesadnie czuwała i nie zawsze trafnie ich ustawiała w programie Nina Terentiew, której gusta w doborze gwiazd i repertuaru oraz tych próbujących nimi zostać, okazały się kontrowersyjne, jakby z innej epoki festiwalowo-telewizyjnego podwórka. Szalona podróż KAMIL BEDNAREK W założeniu miała to być „szalona podróż” przez muzyczne dziesięciolecie. 10 lat to jednak za mało, żeby je świętować z wielką pompą i zadęciem. TOPtrendy nie są „najbardziej wiarygodnym miernikiem polskiej sceny muzycznej”, chociaż tak siebie reklamują. Są za to liderem telewizyjnym w czasie transmisji omawianego festiwalu i to Polsat może zaliczyć na konto sukcesów, podobnie jak jego nadworny prezenter, energetyczny i coraz bardziej profesjonalny Maciej Rock. Dziesięcioletnią historię Sopot TOPtrendy muzycznie usiłowali opowiedzieć: Ich Troje, którzy mimo kolejnej zmiany wokalistki, nie stracili charakterystycznego dla nich nerwu estradowego, a Michał Wiśniewski (w bardzo dobrej kondycji) szalał między rzędami monu- -mentalnej Ergo Areny, która nie nadaje się na festiwalowe igrzyska i psuje klimat święta piosenki. Niestety, przypadkowy ongiś (2004) duet Borysewicz&Kukiz nie potwierdzili sukcesu piosenki, „Bo tutaj jest jak jest”, widać było jak bardzo się zestarzeli i że prowadzili hulaszczy tryb życia. Za każdym razem, gdy słucham ognistego „Rock&Rollin love” zespołu Afromental chce mi się tańczyć i śpiewać razem z nimi. Tym razem też tak było. Za moment ukaże się ich DVD, które może zamieszać na rynku. Blond piękność Agnieszka Chylińska odzyskała rockowy temperament i mimo dyskotekowej piosenki „Nie mogę cię zapomnieć” porwała publiczność, chociaż więcej tańczyła niż śpiewała. Ale jest wielką osobowością i może sobie na coś takiego pozwolić. W gorszej niż zwykle formie pokazał się Sebastian Karpiel-Bułecka (Zakopower), który brzmiał nieciekawie, a to, co pokazał w inscenizacji piosenki „Kiebyś Ty”, znamy na pamięć. Czyżby zbyt duża ilość koncertów wywołała prześpiewanie i przemęczenie? Nie lubię zespołu Raz Dwa Trzy, ale występ z utworem „Jutro możemy być szczęśliwi” wprawił mnie w dobry nastrój. O fantastycznych Braciach Golec napisano, że to „jubileuszowi recydywiści”(świętowali tutaj swoje 10 lecie w 2009 roku). Swój występ z hitem „ Crazy, is my life” przygotowali niezwykle starannie. Każdy plan na ogromnej scenie został wykorzystany, oni sami, świetnie wystylizowani (bombowe marynarki!), szaleli ze swoim zespołem tak samo jak kilka lat temu i porwali wszystkich do zabawy BRACIA GOLEC . Jaka szkoda, że tylko nieliczni piosenkarze i zespoły przygotowali się tak profesjonalnie do swoich występów. Nie przygotowała się Edyta Górniak, której białą suknię typu „topielica” już widzieliśmy, a wielki przebój światowy „I will always love You” z repertuaru Whitney Houston, sprawiał jej w górnych dźwiękach wyraźne problemy intonacyjne. Podczas, gdy amerykańska gwiazda wykonywała tę piosenkę w A-Dur, Górniak o pół tonu niżej, czyli w As –Dur. Co wskazuje, że nie jest w stanie zaśpiewać w oryginalnej tonacji. W zamian sprytnie prześlizgiwała się przez górne dźwięki, które były niepewne i nie wszystkie czyste. Jej głos nie brzmiał naturalnie, gardło nie było otwarte. Nie mogę przyjąć usprawiedliwienia, że synek był chory, że mimo operacji, paluszki się nie zginają, bo w nocy pani Górniak szalała w pubie „Krzywy domek”, wyśpiewując piosenki, Rihanny, którą podobno teraz chce koniecznie być. Przyjęcie sopockiej publiczności było chłodne. Jeszcze nie zeszła z estrady, gdy brawa umilkły. EDYTA GÓRNIAK Smutne jubileusze Maryla Rodowicz Nina Terentiew nawet Maryli Rodowicz narzuciła repertuar (stare, odbezpieczone „bomby”) i dlatego publiczność po raz tysięczny słuchała „Remedium”, „Wielkiej wody”, „Niech żyje bal”, „Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma”, „Kolorowych jarmarków”, „Hej Sokoły”, „To już było” czy „Małgośki” z 1973 roku, która obchodzi 40-te urodziny. Może, dlatego, ludzie komentowali występ Rodowicz: „znowu Maryla, znowu, „Małgośka”? Ile można powielać to samo i śpiewać tak samo. Nudnego jubileuszu Maryli Rodowicz dopełniał strój bazujący na tym, co widzieliśmy wcześniej. Gdzie się podziała Maryla, której pomysły bulwersowały naród? MARYLA RODOWICZ BEATA KOZIDRAK 35 lat na estradzie i kilka muzycznych metamorfoz, które były tak bardzo podobne do siebie, że wydawało się, że to jest ciągle ta sama Beata, ten sam Bajm. Wszystkim przemianom towarzyszyła melodyjność i przebojowość piosenek, dzięki której z 14 płyt ponad połowa to płyty złote, platynowe i dwie podwójnie platynowe. Niestety, metamorfozy samej liderki zespołu były słabo wypunktowane, jakby zabrakło jej osobowości i pomysłów na kolejne wcielenia. Pisałem już, że Beata Kozidrak na estradzie spaceruje raz z prawej strony, raz z lewej strony, że jej gesty sceniczne i miny są bardzo ubogie, że dzisiaj to nie wystarcza, bo zmienił się sposób estradowego przekazu. Wjeżdżanie na scenę na łóżku dla dodatkowego wzmocnienia efektu jednej z piosenek okazało się kiczem. Do tego Kozidrak nie wyśpiewuje wysokich i mocnych dźwięków, w Sopocie często parlandowała, jakby bała się swobodnej ekwilibrystyki swoim ongiś klarownym otwartym głosem, a może utraciła go w wieku 52 lat o połowę? Niemodna kreacja , niemodna fryzura i uśmiech wręcz przylepiony do twarzy. Gdzie nowe środki wyrazu, nowy repertuar, nowy pomysł na siebie? Zamiast kupować samolot, trzeba było zainwestować we własny rozwój. Występ Bajmu w Ergo Arenie był przyjęty ze zdziwieniem, chociaż najwierniejsi fani bili brawa. BEATA KOZIDRAK Lady Pank Napisano o nich, że to 30 lat legendy, że na ich muzyce wychowały się dwa pokolenia Polaków. Zespół powstał w 1981 roku w najlepszym okresie kształtowania się naszej muzycznej sceny polskiego rocka. Dzisiaj jako pierwszy polski zespół posiadają własne radio internetowe „RMF Lady Pank”(muzyka nadawana 24 godziny na dobę). Nigdy się nie oszczędzali, dlatego skład jest po części wymieniony. Janusz Panasewicz śpiewa resztką głosu, słychać w nim zmęczenie, które pogłębiało się wraz z każdym kolejnym utworem. Ale publiczność zapewne uwielbia piosenki z lat 60-tyh, bo klaskała głośno i prosiła o bisy. Nieodgadnione są gusta masowej publiczności, która potrafi być okrutna, jednych idoli kreuje, innych błyskawicznie detronizuje. BORYSEWICZ i PANASEWICZ Wyczerpana formuła? Gdańska prasa napisała: „Formuła TOPtrendy wyczerpała się, a organizatorzy nie mają pomysłu na to, jak ją odświeżyć. Impreza, która obiecuje odkrywać trendy na scenie muzycznej i promować świeżych wykonawców, skupia się na tym, co znane i ograne. Organizacja koncertów jubileuszowych już nie wystarczy”. Animatorzy muzyki pop też specjalnie się nie zmienili, bo do koncertu „TOP” wytypowali tych samych znanych wykonawców, którzy sprzedali najwięcej płyt. Macieja Maleńczuka doskonale znamy. Zaczynał jako artysta niszowy, dzisiaj jest kontrowersyjną gwiazdą. Płyta „Wysocki Maleńczuka” ma status platynowej i zupełnie nowy wyraz, a wiersze Wysockiego nową oprawę. W Sopocie artysta znalazł ciekawy pomysł na swój występ, pełen gagów i niespodzianek. Był do niego świetnie przygotowany. Brawo! MACIEJ MALEŃCZUK Stanisław Soyka nie musi wymyślać niczego, po prostu siedzi przy fortepianie i śpiewa. W minionym roku był niezwykle czynny zawodowo i wszystko, co zrobił, znalazło akceptację odbiorców. Sylwia Grzeszczak odnalazła pomysł na swój wokal i swoją muzykę. Potwierdzeniem podwójna platyna dla płyty „Sen o przeszłości”. Występ w TOP ciekawy, gorzej ze stylizacją (fatalna sukienka). Anna Maria Jopek ponoć dwa razy objechała kulę ziemską, co przypłaciła nieobecnością na polskim rynku. Na nową płytę kazała czekać trzy lata. Aż dziw bierze jej nieporadność estradowa, brak jakiegokolwiek zorganizowania podczas występu. Samo śpiewanie choćby z najlepszymi muzykami nie wystarcza. Ale błyszcząca sukieneczka mini ładna. Ewa Farna po wypadku samochodowym nie była wstanie dolecieć na polskie wybrzeże. Dojechał za to Kamil Bednarek, prosto po koncercie w Zielonej Górze, najmodniejszy obecnie nowy polski wykonawca, który konsekwentnie pozostaje sobą i za to jest entuzjastycznie przyjmowany, także w Sopocie. Swoich coraz liczniejszych fanów nie zawiódł, wykonując „Raz dwa w górę ręce”, także „Rootsman soul i „Chcemy tutaj zostać”. Ma zaledwie 20 lat, ale dojrzałość 30 latka. Jego płyta „Szanuj” okazała się najlepiej sprzedającym się krążkiem w Polsce. Wehikuł czasu DOMINIKA GAWĘDA Koncert „Trendy” otworzył sympatyczny, gościnny występ grupy Video. A po nim wykonawcy nominowani do konkursu przez szefów największych stacji radiowych i przedstawicieli Telewizji POLSAT. Hania Stach, która od lat ciągle debiutuje i zaczyna karierę piosenkarską, ale jak na razie bez większego powodzenia (śpiewa coraz lepiej). Piotr Salata, niezwykle ciekawy głos, mocno spóźniony debiut na wielkim festiwalu, z piosenką „Czuła gra” narzuconą odgórnie przez dyrekcję Uniwersału (tam wydał pierwszą płytę) nadającą się bardziej do nucenia przy kolacji i... wielką przegraną, wcale nie z winy znakomitego wokalisty. PIOTR SALATA Kasia Wilk, szkoda, że znowu przytyła, że powróciła do repertuaru, z którym się nie przebije mimo znanego nazwiska. Mika Urbaniak nareszcie wyzwoliła się z syndromu sławy i pozycji matki (Urszula Dudziak) ojca jazzmana (Michał Urbaniak). Praca nad płytą „Follow You” w Londynie przyniosła doskonałe efekty i...dwie nagrody na TOPtrendy: jury, dziennikarzy i fotoreporterów. MIKA URBANIAK Na analizowanie występów Margaret, Me Myself And I, Loki jest zdecydowanie za wcześnie, podobnie jak totalnej amatorki rodem z Internetu Juli (Julita Fabiszewska) z Łomży, która znalazła się w Sopocie dzięki amatorskim nagraniom, a jej utwory osiągnęły 30 milionów wyświetleń w sieci. Do niedawna 21 letniej dziewczyny nikt nie widział jak wygląda. Teraz wszyscy wiedzą: niska, drobna, niepozorna, z krótkimi nóżkami... To Jula otrzymała największą ilość głosów i nagrodę publiczności (domyślam się, że przede wszystkim tej internetowej), także internatów i słuchaczy RMF Maxxx. Dalszej kariery jej nie przepowiadam. Ogromnym zaskoczeniem był efektowny show zespołu Blue Cafe, a właściwie ich frontoniki-wokalistki Dominiki Gawędy, porównywany do tych rodem z Las Vega, ale oczywiście w znacznie skromniejszym wymiarze.. Przygotowania do 7 minutowego występu pod nazwą „Wehikuł czasu” z piosenkami („Buena” i „Do nieba, o piekła” ) podobno trwały 4 miesiące! Kreacja frontmenki została wykonana przez jej stylistki na czarnym posrebrzanym materiale sprowadzonym z Londynu (imitacja skóry), z przyczepionym trenem. Była nowoczesna, futurystyczna, z nutką romantyzmu. Do tego najmodniejsze, jaskrawe odcienie, co w połączeniu z czernią, dawało wyrazisty, wręcz wybuchowy efekt. Skórzane rękawiczki w kolorze krwistego maku z nabijanymi ćwiekami, podobnie buty i... czerwony mekaup. Na scenę Dominika wjechała w lektyce (na tronie) niesionej przez półnagich tancerzy. Nie bała się wznieść na linach podciągających ją na wysokość 10 metrów nad głowami publiczności, zdumionej tym efektem, znanym przede wszystkim z wielkich show amerykańskich gwiazd. Dominikę ubezpieczała ekipa kaskaderów. Szkoda, że ten efektowny występ był jedyny na festiwalu. DOMINIKA GAWĘDA śpiewa i fruwa na wysokości 10 metrów pod kopułą ERGO ARENY Show BLUE CAFE przypominał występy amerykańskich gwiazd DOMINIKA GAWĘDA Tegoroczne TOPtrendy zakończył gwiazdozbiór naszych najlepszych kabaretów, czyli Sopocka Noc Kabaretowa. W ciągu dekady o występ na tym festiwalu ubiegało się ponad dwa i pół tysiąca wykonawców, wybrano kilkuset. Czy rzeczywiście najlepszych? BOHDAN GADOMSKI Do zobaczenia na kolejnym festiwalu, Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu KRAJOWY FESTIWAL POLSKIEJ PIOSENKI OPOLE 2012 BOHDAN GADOMSKI w słynnym opolskim amfiteatrze na próbie... MICHAŁ SZPAK starał się dać z siebie wszystko Szybkiego tempa piosenki "Płonąca stodoła" nie wytrzymywała dykcja wokalisty MICHAŁ SZPAK podczas występu na opolskiej scenie z piosenką "Płonąca stodoła", parę uwag krytycznych powinno się znaleźć, chociaż reżyser koncertu "Szalone lata 60-te" LESZEK KUMAŃSKI był zachwycony Szpakiem... Zabytki piosenkarskie nie sprawdziłyby się na tegorocznym festiwalu Pokoleniowa wymiana Relacja z 49 Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Tegoroczny Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu rozpoczął się ewakuacją wykonawców z zaplecza amfiteatru, które niewiele się różni od tego przed remontem. Miało to miejsce podczas prób, które bacznie obserwowałem. Ktoś poczuł zapach gazu i podniósł alarm. W budynku nie ma, co prawda instalacji gazowej, ale strażacy przyjechali błyskawicznie. Wszystko działo się po występie Michała Szpaka z „Płonąca stodołą” ze stosowną wizualizacją pełną ognia i pirotechnicznych efektów. Szpak chyba wywołał największe wrażenie na opolskiej, publiczności, chociaż nie pożegnano go burzą braw, lecz kurtuazyjną uprzejmością. W tym roku publiczność w Opolu, była mało wyrobiona muzycznie, a przez to mało wybredna. Rzadko oceniam widzów, ale od pewnego czasu zauważam wzajemny wpływ między tymi, na scenie a tymi na widowni (dotyczy także szeregowych koncertów). Niektórym wykonawcom wręcz nie chce się wysilać, zaskakiwać odbiorców ich produkcji. Po co, jeżeli mocniej oklaskiwani są ci, którzy grają i śpiewają gorzej, serwując prościutkie melodie i słabiutkie głosiki, za to dobrze nagłośnione. Tak było w tym roku na święcie polskiej piosenki w Opolu. Przyjrzyjmy się temu zjawisku. w opolskim amfiteatrze przed oficjalnym rozpoczęciem festiwalu... Festiwal bez dyrektora Nie wiem, czy uwierzycie, ale tegoroczny festiwal nie miał dyrektora artystycznego, W zamian - kierownictwo artystyczne w osobach Zuzanny Łapickiej–Olbrychskiej i Mikołaja Dobrowolskiego z redakcji rozrywki kultury i widowisk artystycznych Telewizji Polskiej Nie wiem, czy ze względów oszczędnościowych, czy z uwagi na wiarę w/w pary w swoje umiejętności (do tej pory bardziej pilotowali reżyserów, szefów artystycznych i muzycznych, aniżeli brali czynny i odważny udział w tworzeniu największej imprezy muzyczno-rozrywkowej Pierwszego Programu, TVP). Może pomagał im dyrektor Pierwszego Programu TVP, Piotr Radziszewski, w którego talent i umiejętności oparte na wieloletnim doświadczeniu zawsze wierzyłem (czy pamiętacie dyrektora jako prezentera telewizyjnego?) Nie dowiedziałem się tego, bo rzecznik prasowy festiwalu Mikołaj Dobrowolski był nieuchwytny. Czy uwierzycie, jeśli zdradzę wam, że na festiwalu był zaangażowany tylko jeden zawodowy reżyser widowisk estradowo-telewizyjnych? Ale Leszek Kumański reżyserował tylko dwa koncerty: „ Szalone lata 60!” i „Kultowe przeboje”. Pozostałe...realizator telewizyjny Marek Bik (taki pan z wozu telewizyjnego) i... panie redaktorki : Beata Harasimowicz i Zuzanna Dobrucka-Mendyk , z tym,że pani Harasimowicz ma spore doświadczenie w reżyserowaniu kabaretowych występów także na tym festiwalu. Dwa dni, trzeci na pół oficjalnie, nie transmitowany, ale rejestrowany. Sześć koncertów i ten siódmy w niedzielę. Wszystko w HD. Wizualizacje, animacje, świetlne zabawy. Bardzo atrakcyjne, szalenie widowiskowe! Szalone lata sześćdziesiąte Na reżysera i scenariusz tego koncertu został ogłoszony konkurs. Wygrał go Leszek Kumański, jeden z najbardziej doświadczonych reżyserów tego typu widowisk w Polce. W jego zamyśle w pokazaniu starych hitów powinna dominować świeżość i raz jeszcze świeżość, bo „zabytki piosenkarskie” nie sprawdziłyby się tutaj. Porywająca ekspresją i temperamentem estradowym EWA FARNA Ewa Farna w „Dwudziestolatkach” rzuciła na kolana nie tylko samą siebie, ale wszystkich swoich fanów. To już jest inna Ewa niż tamta sprzed kilku lat. Dojrzała i świadoma swoich umiejętności warsztatowych. Po niedawnym wypadku jest ciągle oszołomiona, szybko się męczy i potrzebuje dużo snu. Wyznała: „Myślę, że upłynie dużo czasu, zanim uda mi się wrócić do równowagi. Wiem, że stracę prawo jazdy, ale muszę ponieść konsekwencje tego, co zrobiłam”. Kasia Kowalska, ciągle młoda buntowniczka i świetny głos, który eksponuje zbyt mało. Ania Rusowicz, jeszcze ładniejsza niż przed rokiem, ale zagłuszona przez własnych muzyków, więc trudno ją ocenić. Zauważyłem pogłębiającą się manierkę wokalną, zapatrzenie na sposób śpiewania swojej mamy Ady Rusowicz, na pograniczu jej kopii, co jest niebezpieczne. Czy znajdzie własne oblicze piosenkarskie? ANIA RUSOWICZ na razie kopia matki ADY RUSOWICZ Kamil Bednarek poradził sobie z piosenką Skaldów („Wszystko mówi, że mnie ktoś pokochał”), ale i tak zrobił z niej reggae. A gdyby musiał zaśpiewać czysty pop, to?. KAMIL BEDNAREK unika popu, bo nie do wykonywania takiej muzyki żadnych predyspozycji Michał Szpak nakładając swój estradowy skórzany czerwony pancerz, czarne spodnie z wysokim stanem, czerwono-czarny tren (trwało to pół godziny) nabawił się kontuzji. Mówi - „Kiedy zobaczyłem siebie w lustrze, pomyślałem, że jestem wojownikiem Jedi lub Księciem Czerwonego Smoka” Kreacja była jego autorstwa. Profilaktycznie zabrał do Opola trzy sukienki mamy z jej szafy, bo przecież mogły się przydać. „Płonącą stodole” wykonał zgodnie z zapisanymi nutami. Czyściutko. Efektownie. W zawrotnym tempie, może, dlatego dykcja szwankowała. Wspaniała autokreacja! Ogromna ekspresja! Mini ogniste show z pomysłem! Eney nie znalazł nowego pomysłu na „Czarnego Ali Babę”, za to Mezo miał go na „Trzynastego” i odkrył ten hit całkiem na nowo. Największym odkryciem koncertu, a może całego festiwalu była Anna Zielińska, wokalistka zespołu Plan, której przypadła piosenka „Niedziela będzie dla nas”. Zespół uprawia - jak sam mówi - mrock&roll, a Ania jest „Nergalem w spódnicy”. Znana z programów poszukujących nowych talentów, właśnie w Opolu zaistniała pasowana na kogoś takiego. Zaintrygowała mnie tak bardzo, że niebawem przedstawię ją w Angorze w obszernej rozmowie. „Szalone lata 60-te” były najlepszym koncertem Opola 2012. Reżyser Leszek Kumański postawił na młodych wykonawców i wygrał. Fantastyczna Anna ZIELIŃSKA "NUNU"(wokalistka zespołu PLAN) Debiuty, Kora i Trójka Nie wszyscy młodzi wykonawcy potrafią zaintrygować sobą trzytysięczną widownię w amfiteatrze. W opolskiej gazecie napisano, że mają arcytrudne zadanie, bo muszą się zmierzyć z piosenkami, które przez lata święciły sukcesy na Liście przebojów „Trójki” i zastanawiano się, jak zabrzmią te hity w interpretacji muzycznej młodzieży? Myślę, że chodziło oto, żeby ich wersje zabrzmiały świeżo i ciekawie. Niestety, nie zaciekawiły ani w amfiteatrze, ani przed telewizorami nikogo, bo wszyscy krytykowali opolskie „Debiuty”, którym nie pomógł doświadczeni radiowcy Marek Niedźwiecki i Artur Andrus. Może jedynie reprezentant ziemi opolskiej Piotr Jurkowski z Kluczborka z zespołem „Sam Wiesz Kto”, znany z „Szansy na sukces” i „Bitwy na głosy” (bardzo rozczarowany pseudo-opieką Edyty Górniak, która nie raczyła zapamiętać imion członków swojej drużyny, nie pożegnała się z nimi, gdy odpadli, co zawdzięczają przede wszystkim swojej szefowej). 23 letni Piotr zaśpiewał piosenkę Kazika Staszewskiego „Gdy nie ma dzieci” i... został pochwalony przez Kazika. PIOTR JURKOWSKI z BOHDANEM GADOMSKIM, któremu został przedstawiony nazajutrz po swoim udanym występie w "Debiutach" W „Debiutach” był najmłodszy, czego nie można powiedzieć o rutynowanej Joannie Kondrackiej (zdobywczyni Nagrody im. Anny Jantar), która ma na koncie kilka nagród, płytę. Czyżby kryteria doboru uczestników zmieniły się od tego roku? Jak widać i słychać selekcjonerzy wykazali się dziwnym gustem. Trochę rozczarowała Kora, której głos „siadł”, pomysły na sceniczne bycie też prysły (nieustanne spacerki po scenie, nic nie wnoszą, wręcz rozpraszają)... Znakomicie brzmiący zespół muzyczny przykrył jej zanikający wokal, o posłuchaniu tekstów Olgi Jackowskiej nie było mowy. Kora była słabo słyszalna, zagłuszył ją... własny zespół, chociaż głos 60-latki też słabszy niż ongiś... Dla wielu osób, obecność Kazika i Kultu na opolskim festiwalu była gwoździem programu. Kazik krzyczy „Polska”, bo śpiewać nie potrafi, a ludzie razem z nim, bo potrzebują więzi z ojczyzną i ze sobą oraz słynnej, mocnej w wymowie piosenki „Mieszkam w Polsce”. Utwór do tej pory odrzucany przez cenzurę. Kult jest od zawsze, bo nie pozwolił zapomnieć o sobie nawet na chwilę i mimo wszystko ma swoją pozycję. W Opolu to potwierdził. Super, super, super... W drugim dniu festiwalu wszystko miało być „Super, Super, Super...” Niestety, ze 156 zgłoszonych utworów, komisja złożona z przedstawicieli TVP, Polskiego Radia i Super Expressu, wybrała 10 nie najciekawszych piosenek. Słuchałem kilku odrzuconych (np. Grzegorza Wilka, Michała Gasza), które biły na głowę wytypowane. Zwyciężyli rozbuchani chłopacy z Eney, bo zaserwowali typowo masowy przebój do nucenia na festiwalach („Skrzydlate ręce”). Na szczęście wyróżniono piosenki wysmakowane muzycznie, aranżacyjnie: „Ja tu zostaję” Łukasza Zagrobelnego, który jest w bodajże życiowej formie i wie, po co wychodzi na estradę (zmieniłbym eleganckie szare dżinsy na coś bardziej wystrzałowego i dopasowanego do świetnej kurtki, bo buciki Guciego za 1800 zł były całkiem na miejscu). ŁUKASZ ZAGROBELNY jest w znakomitej formie Monika Kuszyńska (piosenka „Ocaleni”) jest wzruszająca i piękna, Skrzypaczka Dorota Miśkiewicz(„Samba z kalendarza”) szalenie muzykalna, ale ze słabiutkim wolumenem głosowym. Porywający w interpretacji „Ukochana żegnam Cię” Janusz Radek jest swoistym zjawiskiem na naszej estradzie. Wszystko miał dopracowane do perfekcji i ten głos bez granic, chociaż nie 4,5 oktawowy, jak mylnie podano, lecz 3 oktawowy, co potwierdzają specjaliści od wynaturzeń wokalnych. Opolska publiczność tych walorów artysty nie doceniła. JANUSZ RADEK w piosence "Ukochana żegnam cię" nie wykazał zapowiedzianych oktaw, których może ma trzy, ale nigdy 4,5 - jak zapowiedzieli prezenterzy -dyletanci muzyczni MONIKA KUSZYŃSKA zaśpiewała wzruszająco Ze smutkiem obserwuję zdetronizowanego idola Piotra Kupichę, który właśnie płaci cenę za bycie kimś takim i posiadanie dużych pieniędzy z tego tytułu. Z radością witam powrót urokliwego showmena Krzysztofa Kasowskiego, czyli „ z leciutką przyjemną pioseneczką „Oto kontrakt”, w której powinien być jeszcze bardziej ruchliwy, wręcz roztańczony. Na miejscu nikt mu w tym nie pomógł, bo nie potrafił. BOHDAN GADOMSKI z KRZYSZTOFEM KASOWSKIM W znakomitej formie jest Piotr Cugowski („Bracia”). Ale był podziębiony i jego elektryzujący głos nie zabrzmiał tak imponująco jak na porannej próbie. O tym, że Olek Klepacz nie ma głosu wiadomo, ale musi mieć coś, co powoduje, że ludzie chcą go słuchać. Porażkę poniosła onieśmielona wszystkim dziewczynka rodem z Łomży, Jula, której występ po prostu był niezauważalny, bo nie miał wyrazu, niczego ciekawego, co powodowałoby zatrzymanie się na chwilę przy jej osobie."Sukces" z Sopotu nie miał tu żadnego znaczenia. W koncercie Superjedynki wystąpiło po dwóch nominowanych w każdej z 5 kategorii. Gościnie Krzesimir Dębski, który zaginął ze swoją muzyką na wielkiej scenie i nie zrobił spodziewanego wrażenia. Ale najważniejsze, że Beyonce Knowles się spodobał i teraz ma szansę budować swoją kompozytorską karierę granicą.. Ciekawy jestem, jak dalej potoczy się kariera Sebastiana Karpiela-Bulecki, skoro już osiągnął tutaj wszystko. Na razie wygląda na zmęczonego, głos również. W podobnej sytuacji jest Sylwia Grzeszczak (zdobywczyni aż trzech Super Jedynek). Póki, co, to, co robi jest ciekawe, osobiste, inne od pozostałych wokalistek, jak się okazuje, na tyle ciekawe, że odbiorcy właśnie Sylwię typują do nagród i jej chcą słuchać. SYLWIA GRZESZCZAK śpiewa i gra na fortepianie Super zespołem roku 2011 (najlepszym i najpopularniejszy) zostało Blue Cafe. Dominiki Gawędy indywidualnie nie wyróżniono chociaż była nominowana także w innych kategoriach. W Opolu postawiła na kolor złoty i zaprezentowała sukienkę ze złotej koronki wysadzaną kamieniami Swarowskiego. Kosztowała 30 tysięcy złotych, ale jak się dowiedziałem została... wypożyczona na ten jeden wrażenie, podobnie jak piosenka „Buena” w wersji akustycznej w dwóch wersjach: romantycznej i dynamicznej. Paweł Sokal po raz pierwszy zagrał przepiękne solo na skrzypcach. Publiczność patrzyła i... bardziej zachwyciła się ulicznym śpiewakiem Gienkiem Loską, który latał po amfiteatrze, jakby i tam chciał zbierać pieniążki do kapelusza. BLUE CAFE okazało się najlepszym i najpopularniejszym zespołem minionego roku. Zasłużenie otrzymali SUPER JEDYNKĘ DOMINIKA GAWĘDA czarowała w złotej sukni z trenem za 30 tysięcy złotych(wypożyczonej!) DOMINIKA GAWĘDA prywatnie tuż po gratulacjach złożonych przez BOHDANA GADOMSKIEGO DOMINIKA w festiwalowej kawiarni pod namiotem BOHDAN GADOMSKI z rodzicami DOMINIKI GAWĘDY podczas próby... Postscriptum Duży profesjonalizm zademonstrował zawodowy rozśmieszasz publiczności na wielkich imprezach, wszechstronnie utalentowany Robert Jarek, który bawił ją przez godzinę po dwa razy i wprowadzał w dobry nastrój. Zawsze z pełnym powodzeniem. Kamil Bednarek wycofał się ze współzawodnictwa w kategorii Super Artysta, bo nie wiedział, że został nominowany. Z nocnego, prawie autorskiego kabaretu Stanisława Tyma, ludzie wychodzili, co kilkanaście minut Krystyna Janda okazała się artystką antykabaretową, bez predyspozycji do tego gatunku. Jej występ w Opolu był porażką. Ciekawy jestem, czy aktorka ma tego świadomość. Stanisław Tym w łóżku z KRYSTYNĄ JANDĄ, przeszli bez cienia zainteresowania publiczności, która wcale się nie śmiała, wychodziła z amfiteatru Starzy wyjadacze sztuki kabaretowej jak np. Janusz Gajos w pewnym wielu nie przebijają się do publiczności i nie bawią. Tak było w przypadku antypatycznego Gajosa. Potwierdzeniem na to, że młodzi bardziej są na swoim miejscu jest Maciej Stuhr, który jako jedyny wywoływał salwy śmiechu. Bardzo subtelna i literacka formuła inteligentnego kabaretu Tyma, nie przyjęła się w Opolu. Za to koncert wspomnień nie wiadomo, dlaczego nietransmitowany na żywo przez TVP, poświęcony Annie Jantar i Jarosławowi Kukulskiemu, wzbudzał wzruszenie. Nie wystąpiła na nim ani córka, ani syn Kukulskiego. Natalia tłumaczyła to zbyt wielkimi emocjami, jakie towarzyszyły jej przy powstawaniu tego przedsięwzięcia. Piotr nie został zaproszony. Za to powiększyła się o nowe gwiazdy Aleja Gwiazd Polskiej Piosenki w Oplu (Anna Jantar, 2plus 1 oraz Zakopower)...W sumie jest ich tam 34. Kto będzie następny? BOHDAN GADOMSKI Do zobaczenia na kolejnym festiwalu, FESTIWALU GWIAZD w Międzyzdrojach EDYCJA XVII 2012 rok Skandal na festiwalu: odciski w Alei Gwiazd zaznaczają: była suflerka, obecnie aktorka trzeciego planu i jej pies psychopata!!! Relacja z XVII FESTIWALU GWIAZD w MIĘDZYZDROJACH Organizatorzy tegorocznego Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach (4 -8 lipca 2012) zaprosili 110 gości, wśród nich tytułowe gwiazdy. Ale gdy zapytałem rzeczniczkę festiwalu Alicję Myśliwiec, kto tak naprawdę jest tutaj gwiazdą, usłyszałem, że może być za taką postrzegana zarówno osoba wkraczająca na czerwony dywan i rozpoznawalna, bo ktoś gdzieś ją widział w prasie lub telewizji, jak również artystka, która jest znana przez wszystkich i ceniona za to, co robi. Tych pierwszych było w nadbałtyckim kurorcie sporo, tych drugich kilka. Był to skromny budżetowo festiwal (po raz pierwszy nie było głównego sponsora). Na szczęście imprezę wspomogli miejscowi bogacze, ale nie na, tyle, aby był on jak ongiś polskim Cannes w wakacyjnym wydaniu. Był deficyt, który jednak pozwolił na zrobienie programu festiwalu. Wśród jego patronów medialnych była ANGORA, obecna w Międzyzdrojach na każdym festiwalowym kroku. Zauważalne było (jak wszędzie), że finansowanie kultury jest w odwrocie. Jednak okazało się, że można zrobić ciekawy programowo i artystycznie festiwal bez dużych pieniędzy Jana Kulczyka (wieloletni sponsor generalny) mieć na niego pomysł i niewielką ekipę realizatorów na czele z dyrektorem artystycznym Olafem Lubaszenko, producentem Zbigniewem Dobroszem, dyrektorem Międzynarodowego Domu Kultury Jadwigą Bober i dyrektorem marketingu Alicją Myśliwiec na czele. Na Promenadzie Gwiazd Imponująca i atrakcyjna zrobiła się znana w całym kraju Promenada Gwiazd w Międzyzdrojach, na której roi się od odcisków znamienitych artystów, twórców i gwiazd. Są pomniki, pamiątkowe kamienie, ławeczki... Coraz to nowi wczasowicze chodzą wokół nich od rana do wieczora, czytają nazwiska, podziwiają, fotografują. Widać, że jest to dla nich duża atrakcja w malowniczo położonym kurorcie. Wielkim zainteresowaniem cieszyło się odciskanie kolejnych dłoni nowych postaci ze świata kultury. Dobrze zorganizowana celebra, sympatyczna atmosfera, brawa, okrzyki i błyski fleszy. Dyrektor OLAF LUBASZENKO i rzecznik prasowy festiwalu ALICJA MYŚLIWIEC Po 17 latach od powstania festiwalu nareszcie przypomniano sobie tutaj o fantastycznej, wszechstronnej aktorce i ujmującym człowieku, artystce nie tylko dużego i małego ekranu, ale także sztuki plastycznej, Krystynie Sienkiewicz, która wahała się, czy wyróżnienie przyjąć po tak długim milczeniu na jej temat. Tłumaczyłem pani Krystynie, że to wina poprzedniej ekipy, że ta obecna nie tylko o niej pamięta, ale bardzo wysoko ceni. Gwiazda była uśmiechnięta i zadowolona. KRYSTYNA SIENKIEWICZ w Alei Gwizd Wspaniale pomyślano, żeby wyróżnić odciskiem znakomitą śpiewającą aktorkę z Krakowa, Beatę Rybotycką, ciągle zbyt mało znaną w Polsce, acz w środowisku o ustalonej dawno renomie. Anna Przybylska jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych młodych aktorek i chociaż nie kształciła się w żadnej uczelni aktorskiej, radzi sobie w zawodzie na tyle dobrze, że ciągle ma nowe propozycje. Szymon Bobrowski zaskakuje wszechstronnością emploi. Popularność zdobył dzięki serialom, uznanie dzięki rolom filmowym. Do tej pory zdawał się być niechętnym mediom, na festiwalu pokazał inne oblicze. Waldemar Malicki, jeden z najbardziej wszechstronnych polskich pianistów, solista, kameralista, improwizator. W projekcie Filharmonia Dowcipu łączy wirtuozerię wykonania z muzycznym humorem. Wszyscy w pełni zasłużyli na upamiętnienie odcisków swoich dłoni. Nie bardzo wiadomo, jakim cudem znalazła się w tym gronie, Zofia Czerwińska, aktorka trzecioplanowych rólek tak małych, że tylko tytuły filmów coś mówią starej daty wielbicielom kina. Współczesnemu widzowi nazwisko „Czerwińska” kojarzy się z sitkomem „Świat według Kiepskich”, a to za mało, żeby jej obecność na Promenadzie Gwiazd była uzasadniona. Nawet dyrektor artystyczny nie potrafił tego uzasadni. Aby zwrócić na siebie uwagę, aktorka wymyśliła, że wszędzie będzie jej towarzyszył pies terier Dżekuś. Nikt nie przypuszczał, że psina będzie odciskała łapę tuż obok dłoni swojej pani. Niektórzy z widzów mówili, że to gruba przesada, że łapa psa bezcześci rangę pozostałych odcisków dostojnych laureatów, że to chyba żart. Jak się okazało, nie był to żart. Odcisk Dżekusia pozostał w alei zasłużonych dla polskiej kultury, acz przeciwnicy odgrażają się, że i tak zostanie stamtąd usunięty. Psi psychopata Mało, kto wiedział, że dzień wcześniej, słodki Dżekuś pokazał w biurze festiwalowym swoją prawdziwe oblicze i puszczony bez smyczy i kagańca, chciał zagryźć miniaturowego pudelka, weterana wszystkich festiwali łącznie z Festiwalem Gwiazd (po raz 13-tu tutaj zawitał), eleganckiego i zrównoważonego Bu Bu Mon Cheri Adorea. Pieska uratowano tylko dzięki przytomności kilku osób, świadków zdarzenia. Pani Czerwińska nie znalazła nic na swoje usprawiedliwienie, plątała się w wersji zdarzenia, które wszyscy znacznie lepiej od niej zapamiętali. Targowała się o 50 złotych na pokrycie kosztów leczenia, które okazały się znacznie wyższe. Po zdarzeniu, z dumą opowiadała o agresji swojego psa, który notorycznie napada na psy małe, średnie i duże, chociaż jest pozszywany od ran. Na drugi dzień, lokalna prasa szczecińska rozpisywała się na pierwszych stronach o tym incydencie, ciągnąc temat dnia następnego i przenosząc do Internetu. Internauci pytali, czy nic ciekawszego nie działo się na festiwalu? Jako jego uczestnik odpowiadam, że dla szukających sensacji pseudo dziennikarzy, nic ciekawszego nie było, nie interesowały ich spektakle, koncerty, filmy...Nie wyniuchali kolejnej sensacji, że pies Dżekuś był akredytowany, miał identyfikator „gość” i wstęp dosłownie wszędzie, także do cocktail baru, do restauracji..., gdzie, co rusz zasiadał obok swojej pani wypatrując kolejnych ofiar. Upatrzył psa (yorka) fotoreporterki Małgorzaty Iwanickiej, która szybko wybiła mu to z głowy. Champion Polski BU BU MON CHERI Lekko, łatwo i przyjemne... Olaf Lubaszenko po ubiegłorocznych doświadczeniach wie, jakie spektakle zaprosić, że popołudnia i wieczory były dla ich uczestników sympatyczne i relaksujące. Sam wystąpił w amerykańskiej sztuce „Księżyc i magnolie”, która jest arcyzabawną historią o kulisach powstania legendarnego filmu „Przeminęło z wiatrem”, zagrał Davida Zelznicka, producenta filmowego. Zagrał tak wyraziście i prawdziwie, że stworzył kreację. Gdyby reżyserka Agnieszka Lipiec-Wróblewska znalazła ciekawszy pomysł na inscenizację i poprowadzenie aktorów, Szymon Bobrowski i Szymon Kuśmider wypadli by jeszcze lepiej. Ten ostatni był na wskroś amerykański i wiarygodny, wierzyło się, że pochodzi z Hollywood. Barbara Kurzaj była tak mocno przerysowana, że zdawała się przybywać z farsy. Spektakl „Henryk Sienkiewicz Greatest Hits” zapewne został adresowany do młodzieży z myślą o jej edukacji teatralnej, chociaż ambitnie miał być formą kabaretu literackiego dla dorosłych. Reżyserował Krzysztof Materna, piosenki tekstowo oprawił Maciej Stuhr, muzycznie Janusz Stokłosa. W obsadzie nikt się nie wyróżniał, nawet modna ostatnio Olga Bołądź, czy nagradzana filmowo Magda Boczarska i zgrany niemiłosiernie Tomasz Karolak Największą gwiazdą był...Henryk Sienkiewicz. Ależ się ubawiłem na farsie „Co ja panu zrobiłem, Pignon?”, koncertowo zagranej według reguł obowiązujących w tego typu sztukach przez Pawła Wawrzeckiego, Grzegorza Wonsa, Andrzeja Grabarczyka. Całkowity brak talentu do grania w komediach i farsach zaprezentowała Renata Dancewicz, która wręcz utrudniała kolegom ciężka pracę swoim każdorazowym bezpłciowym pojawieniem się w kilku scenach. ANNA PRZYBYLSKA odciska dłoń w Alei Gwiazd To zadziwiające, że w „Drugim rozdziale” nie mają aktorsko zbyt wiele do powiedzenia, tak wytrawni aktorzy jak: Widawska, Arciuch, Kasrzykowski i Grabowski i nie przekonują widzów do próby ułożenia swojego życia raz jeszcze. Nie ukazują przewrotności ludzkich uczuć, a tym bardziej szaleńczej miłości i życiowego niespełnienia. Nie udała się reżyseria Wojciechowi Adamczykowi, który bardziej sprawdza się w komediach i farsach. Monodram „Jekyll/Hyde” w wykonaniu wybitnego aktora Krzysztofa Globisza był zbyt ciężki, zbyt filozoficzny jak na wakacyjny czas rozleniwionych widzów. Frekwencja słaba. Aktorstwo wyborne. Tekst sztuki został napisany specjalnie dla Globisza, który szczodrze z tego korzysta. Ogromne wrażenie na mnie i na widzach zrobił spektakl wyreżyserowany przez znakomitego reżysera Krzysztofa Jasińskiego –„Na końcu tęczy”, poświęcony wielkiej gwieździe filmu i piosenki Judy Garland. Widziałem go dwa razy w Łodzi, ze świetną Anną Walczak (klasyczna śpiewaczka operetkowa). W wersji krakowskiego Teatru STU, Garland kreuje wstrząsająca aż do bólu, wywołująca w finale łzy(płakałem po raz trzeci) fantastyczna gwiazda krakowskich scen Beata Rybotycka. Akcja rozgrywa się w 1968 roku, w ostatnich miesiącach życia legendarnej Judy, matki Lizy Minnelli. Wyniszczona długoletnim uzależnieniem od narkotyków i alkoholu, przyjeżdża na koncerty do Londynu, Nie wie, że ostatnie. Ta sama sztuka jest grana w Sydney, Londynie, na Broadway, w Berlinie, wszędzie w po brzegi wypełnionych salach. W Krakowie jest grana od 2007 roku, zawsze przy stojących owacjach. Rybotycka nie jest Garland, bo być nie może. Gra jakby swoje i reżysera wyobrażenie o niej. Nie ma wielkiego, dramatycznego głosu jak, Judy, ale ma do perfekcji opanowaną technikę wokalną i jej głos brzmi w repertuarze amerykańskiej gwiazdy imponująco. Jest odrażająca i wzruszająca, męcząca i wzbudzająca chęć niesienia natychmiastowej pomocy, Wybitna kreacja. BOHDAN GADOMSKI składa gratulacje BEACIE RYBOTYCKIEJ Tuż obok niej fantastycznie, z ogromnym wyczuciem wciela się w postać jej akompaniatora geja, Jakub Przebindowski, prezentujący taką amplitudę środków aktorskiego wyrazu, że aż dech zapiera. Jego Anthony jest wrażliwy, delikatny i bardzo zafascynowany wielką gwiazdą, którą kocha na tyle na ile może i dla której jest gotów wyrzec się swojego gejostwa. Druga wybitna kreacja w przedstawieniu, nad którym Krzysztof Jasiński panuje z żelazną dyscypliną, nie zabierając aktorom tego, co w nich najlepsze. BOHDAN GADOMSKI składa gratulacje JAKUBOWI PRZEBINDOWSKIEMU Robert Koszucki w roli impresaria gwiazdy jest za mało przekonywujący do swoich niecnych zamiarów, wykorzystania podopiecznej, a w perspektywie także żony. Nie tworzy postaci, której intencje są ewidentne. Brakuje mu środków, doświadczenia do tak głębokiego wchodzenia w postać. Spektakl jest największym wydarzeniem tegorocznego festiwalu. Zamykający jego teatralną część „Zamknięty świat” w bardzo sprawnej, konsekwentnie prowadzonej reżyserii Dariusza Taraszkiewicza jest produkcją Teatru Finestria, specjalnie przygotowaną dla genialnej w głównej roli Lucyny, Krystyny Sienkiewicz BOHDAN GADOMSKI z KRYSTYNĄ SIENKIEWICZ, gwiazdą przedstawienia "Zamknięty świat" i jednocześnie największą gwiazdą Festiwalu Jest zabawnie, z przymrużeniem oka i dla tych, którzy szukają w teatrze teatru, nie tylko serialowej rozrywki na żywo. Absolutnie cudowna, zdumiewająca wachlarzem środków wyrazu jest Krystyna Sienkiewicz. Publiczność szaleje i na stojąco bije artystce brawa. Świetnie, z ogromnym wdziękiem partneruje jej Rafał Cieszyński, znany z seriali, który dopiero tutaj pokazuje, na co go stać i jakim jest aktorem. Przepyszny w epizodzie bezdomnego jest Dariusz Taraszkiewicz (reżyser). BOHDAN GADOMSKI w rozmowie z DARIUSZEM TARASZKIEWICZEM, reżyserem sztuki "Zamknięty świat" Natomiast apoteozę idiotyzmu postaci sąsiadki prezentuje robiąca przedziwne miny, Zofia Czerwińska, która jest zupełnie nie kontaktową partnerką, bo w trakcie dialogów z Lucyną nie mówi do niej, lecz do publiczności (maniera estradowa). Psuje to scenki i niweczy ich wymowę oraz sens. Kiedy w finale Krystyna Sienkiewicz wychodzi spod stołu do ostatniego ukłonu, Czerwińska nie może znieść sukcesu koleżanki i biegnie do garderoby i wlecze za sobą na scenę do swoich ukłonów psa Dżekusia, o czym nie powiadomiła reżysera. Zapytałem go po spektaklu, jak długo zmierza tolerować obecność tej pani w zespole? W odpowiedzi usłyszałem, że myśli o zmianie aktorki. Ekstaza dźwięków WALDEMAR MALICKI odciska dłoń w Alei Gwiazd Waldemar Malicki okazał się na tyle zabawny i przewrotnie inteligentny, że dystansuje Zenona Laskowika i Jacka Fedorowicza. Jego 19 –osobowa orkiestra brzmiąca jak stu osobowa, na nowo mnie zachwyciła i oszołomiła ilością i jakością dźwięków, których było aż w nadmiarze, bo np. bisy przerodziły się w osobny 22 minutowy program. Koncert ansamblu i solistów Filharmonii Dowcipu w wielkim stylu, z ogromną klasą rozpoczął festiwal, już na początku nadając mu stosowną rangę i poziom. Dla wszystkich wykonawców wielkie brawa! Dla reżysera Jacka Kęcika, twórcy tego zamieszania na polskim rynku muzycznym, osobne gratulacje! Program miał niespodziankę, młodziutką skrzypaczkę, grająca również na kontrabasie i gitarze basowej, Martę Zalewską, córkę piosenkarki i dyrygenta, która z roli skrzypaczki przeistacza się na oczach widzów w wokalistkę o znacznie lepszym, większym. mocniejszym głosie niż Edyta Górniak, wyrównanym w każdym rejestrze. Marta zachwyciła publiczność, a oszołomiła mnie. Na co dzień Marta ma zespół popowo-rockowy i pracuje nad wizerunkiem nowej gwiazdy w naszym show-biznesie. Przepowiadam jej wielką karierę. W Międzyzdrojach była największym odkryciem. W Sali Kongresowej w Warszawie będzie miała koncert, na który już teraz rezerwuję termin. Imponująca FILHARMONIA DOWCIPU, znakomici śpiewacy, zabawne, dowcipne komentarze, klasa i profesjonalizm... Jakże blado wypadła przy niej przesympatyczna i nieźle radząca sobie z pełnym koncertem Ania Rusowicz, która zaprezentowała własny repertuar przekonując, że jest nie tylko kopia swojej śpiewającej mamy Ady. ANIA RUSOWICZ w amfiteatrze w Międzyzdrojach Nie bardzo udał się koncert „W drodze do gwiazd”, bo początkującym zespołom i wokalistom nieopacznie podarowano zbyt długi czas na występ(po pół godziny). Wokalista „Mojej Adrenaliny” Adam Adamczyk, sprawił w trzecim utworze, że zacząłem bać się o stan jego zdrowia psychicznego, przy ostatnim, wskazany był kaftan bezpieczeństwa. Pozostali już mniej szarżujący, raczej nudzący Dla uspokojenia, widzom proponowano w kinie „EWA” - film „Hans Kloss. Stawka większa niż życie”(wersja 2012), ale było bardzo późno i deszczowo. Nie skorzystałem. Mecz Aktorzy kontra Drużyna Samorządowców też odbył się w deszczu i po deszczu. Zakończył się remisem 2:2 w regulaminowym czasie i 4:4 w rzutach karnych. Trzeba było się świetnie zorganizować, aby to wszystko obejrzeć i zrelacjonować czytelnikom Angory. Udało się. Wróciłem usatysfakcjonowany, z najnowszą wiadomością, że Hotel Gwiazd „Amber” tuż po zakończeniu festiwalu, został wystawiony na sprzedaż. BOHDAN GADOMSKI Recenzent festiwalu (i 15-tu poprzednich) GADOMSKI z tygodnika ANGORA" i ściana gwiazd w koktajl barze Hotelu AMBER BALTIC W tym roku słynny basen hotelowy w którym kąpały się największe polskie gwiazdy był pusty, ne widać było kąpiących się... BOHDAN GADOMSKI jak co roku sfotografował się przy tym basenie... Budżet festiwalu był skromny, ale nie stracił on swojego charakteru i dobrej pozytywnej atmosfery... BOHDAN GADOMSKI nie tylko ogląda wszystkie spektakle teatralne i koncerty, ale codziennie spotykał się z aktorami, aktorkami, piosenkarkami, reżyserami... BOHDAN GADOMSKI z EMILIANEM KAMIŃSKIM, znakomitym wszechstronnym aktorem, reżyserem i dyrektorem własnego TEATRU KAMIENICA w WARSZAWIE z aktorką MARTYNĄ KLISZEWSKĄ z aktorem, kompozytorem, pianistą, wokalistą, dramaturgiem, reżyserem JAKUBEM PRZEBINDOWSKIM JAKUB PRZEBINDOWSKI zabłysnął na festiwalu świetnie zagraną rolą Anthony w sztuce "Na końcu tęczy" JAKUB PRZEBINDOWSKI w długiej rozmowie z BOHDANEM GADOMSKIM analizującej proces budowania postaci Anthony BOHDAN GADOMSKI gratuluje KRYSTYNIE SIENKIEWICZ wspaniałe roli w sztuce "Zamknięty świat" i jednocześnie analizuje proces powstawania granej postaci... BOHDAN GADOMSKI i KRYSTYNA SIENKIEWICZ znają się od dawna i chętnie ze sobą rozmawiają. W Międzyzdrojach powstał wywiad z aktorką, który po publikacji w tygodniku ANGORA ukaże się także na podstronie "Wywiady"... Po 1,5 godzinnej rozmowie prasowej KRYSTYNA SIENKIEWICZ i BOHDAN GADOMSKI wybrali się na rybkę, którą był przepyszny halibut z pieca za 42 złotych jeden.... Było o urocze spotkanie z uroczą osobą... BOHDAN GADOMSKI z BEATĄ RYBOTYCKĄ, którą również przedstawi bliżej w Salonowych Burzach w ANGORZE BOHDAN GADOMSKI z JARKIEM JAKIMOWICZEM, jednym z najprzystojniejszych facetów w Polsce W ostatnim dniu festiwalu BOHDAN GADOMSKI spotkał się z OLAFEM LUBASZENKO na omówieniu artystycznej części Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach Teraz zapraszam na wizytę u KRZYSZTOFA KOLBERGERA pry jego ławeczce BOHDAN GADOMSKI i KRZYSZTOF KOLBERGER na festiwalu w Międzyzdrojach BOHDAN GADOMSKI tylko raz rozmawiał z KRZYSZTOFEM KOLBERGEREM w jego warszawskim, stylowym mieszkaniu. BOHDAN GADOMSKI zatrzymał się także przy pomniku JANA MACHULSKIEGO BOHDAN GADOMSKI nie miał czasu na odpoczynek nad Bałtykiem, bo spektakl gonił koncert i odwrotnie... Ostatnie koncerty kończyły się późnym wieczorem, o godzinie nad ranem... W restauracji białej Hotelu AMBER BALTIC spotykał się z gwiazdami na rozmowach... ...a także na tarasie hotelu, nad plażą i morzem tylko raz był na plaży i cieszył się słońcem... na koktajlu w Międzynarodowym Domu Kultury.. BOHDAN GADOMSKI był rozpoznawany dosłownie wszędzie, co związane było bardziej z serią jego występów telewizyjnych (programy o zmarłej VIOLETCIE VILLAS) aniżeli publikacjami prasowymi. Na zdjęciu z fankami na koktajlu. Udzielił też wielu autografów... Zajmował się także swoim ukochanym pieskiem BU BU MN CHERI, z którym oglądał kucyki... BU BU MON CHERI BU BU MON CHERI ADOREA to najbardziej medialny pies w Polsce, był największą gwiazdą tegorocznego festiwalu opisywaną na pierwszych stronach i wzbudzająca powszechne zainteresowanie. BU BU MON CHERI, morelowa piękność wystawowa... Reprezentant Polski na międzynarodowych wystawach psów rasowych zagranicą... BU BU MON CHERI i BOHDAN GADOMSKI są często zapraszani do rezydencji gwiazd. tu z wizytą we dworze słynnego iluzjonisty Macieja Pola BOHDAN GADOMSKI i BU BU MON CHERI w Alei GWIAZD w Międzyzdrojach. Ale nie planują tu wizyty za rok... Czy sopocki festiwal znów będzie naszym oknem na świat? Raz dwa, raz dwa, w górę ręce! Relacja z SOPOT TOP of the TOP FESTIWAL Opera Leśna w Sopocie ma 103 lata, dlatego musiała przejść gruntowny remont, żeby przez kolejne sto lat służyć mieszkańcom Trójmiasta i gościć na swojej scenie najróżniejsze formy artystyczne z legendarnym Międzynarodowym Festiwalem Piosenki na czele. Do dzisiaj jest on naszym estradowym oknem na świat piosenki, na to, co dzieje się w innych krajach Europy (na nowy, dobry początek zawitali tutaj -przedstawiciele 14-tu państw). Jak się okazało, przez blisko trzy lata przerwy w kontynuowaniu festiwalu, Polacy zapomnieli, że są jeszcze inni piosenkarze np. z Albanii, Szwajcarii, Islandii, Portugalii, Bułgarii czy Węgier...Patrzyli na nich z szeroko otwartymi oczami i robili docinki, bo nie mieli pojęcia o kulturze muzycznej tamtych krajów, o innym od naszego sposobie śpiewania i bycia na scenie. DYREKTOR FESTIWALU i RECENZENT FESTIWALU.. MARCIN PERZYNA i BOHDAN GADOMSKI Późna decyzja Decyzja o reaktywowaniu sopockiego festiwalu piosenki pod inną, niezbyt niefortunną nazwą zapadła bardzo późno. Zadecydowały o tym trzy podmioty, a korelacja różnych czynników finansowo-organizacyjno-technicznych każdego z nich była bezpośrednią tego przyczyną. Za późno oddano do użytku Operę Leśną. Załamanie koniunktury gospodarczej miało wpływ na finanse dla festiwalu, tym bardziej, że koszty artystyczne trzeba było liczyć w Euro, czasami w dolarach. Budżetu nie udało się wcześniej zabezpieczyć, wiec rozpoczęły się poszukiwania sponsorów, partnerów, dzięki którym mógł być on zaplanowany w miarę bezpiecznie. Brak pewności budżetowej powodował, że ciężko było prowadzić poważne rozmowy z reprezentantami poszczególnych krajów. Gdy się rozpoczęły, to należy pamiętać, że Polska nie jest dla nich oczywistym rynkiem, część z nich była w naszym kraju pierwszy raz. Biorąc to wszystko pod uwagę, festiwal powinien być przełożony na następny rok, ale niekorzystnie odbiłoby się to na kontynuacji znanej w Europie i poza nią piosenkarskiej imprezy, czego władze Sopotu chciały uniknąć. BOHDAN GADOMSKI na konferencji prasowej na temat reaktywowanego sopockiego festiwalu Mówi dyrektor festiwalu Marcin Perzyna: „Uważałem, że trzeba wystartować, nawet, gdy pojawiały się pewne niedoskonałości, bo trzeba od czegoś wyjść, a nie tylko to sobie wyobrażać. Uznałem, że chociaż jest późno, a problemy techniczne (obciążenia, parametry) wręcz uniemożliwiają jego realizację, to trzeba ten festiwal zrobić, aby zobaczyć jak to wszystko wygląda i za rok ze zdobytymi doświadczeniami, zacząć nad nim pracować od nowa. Prowadziłem rozmowy z reprezentantami Wielkiej Brytanii, Danii, którzy ostatecznie nie pojawili się na festiwalu, bo ich agenci wykazali się skrajnym, nieprofesjonalizmem, więc ze względów wychowawczych i z szacunku dla polskiego widza, nie mogliśmy się zgodzić na ich warunki.” W sumie z kraju i zagranicy było 40 podmiotów wykonawczych. Przy festiwalu pracowało około półtora osób łącznie z ochroną, ekipami technicznymi, transportowymi. Podstawowej ekipy było około 150 osób. ERIC SAADE na konferencji prasowej Kryteria doboru wykonawców W przypadku konkursu o Bursztynowego Słowika, kierowano się ilością sprzedanych płyt w oparciu o stosowne dokumenty od instytucji zajmujących się tym. W przypadku Albanii i Bułgarii, które nie są zrzeszone, ludzie z muzycznej branży sami przedstawili wyniki ze swoich krajów. Jak powiedział dyrektor festiwalu, zaproszeni piosenkarze i zespoły, bez względu na ilość sprzedanych płyt, byli wielkimi gwiazdami w swoich krajach. Na pewno jest taką gwiazdą 21 letni Eric Saade (syn Szwedki i Libańczyka), który pierwszy kontrakt płytowy podpisał w wieku 15 lat, a śpiewa publicznie od 12 roku życia. Zaczynał jako członek boysbandu What’s. Od 2009 roku rozpoczął karierę solową. W ub. roku jego piosenka „Popular” wygrała szwedzkie eliminacje do Konkursu Eurowizji, w którego finale w Dusseldorfie zajął trzecie miejsce. Na koncie ma trzy albumy. Bursztynowy Słowik dla Erica i nagroda RMF RM są w pełni uzasadnione. To dzięki temu znakomicie tańczącemu chłopcu poczuliśmy powiew Europy i zobaczyliśmy autentyczny talent. ERIC SAADE na sopockiej scenie OPERY LEŚNEJ Od trzeciego roku życia śpiewa Nicolas Takacs z Węgier. Wszechstronnie wykształcony muzycznie na dwóch uczeniach. W 2010 roku zajął drugie miejsce w węgierskim X-Factor, co dało mu w swoim kraju dużą popularność. Na koncie dwie płyty. Jest także projektantem i jedna z firm odzieżowych wypuściła jego kolekcję ubrań. Alban Skenderaj z Albanii, połowę życia spędził we Włoszech, a pierwsze kroki stawiał jako 17 latek. Debiutował na największym festiwalu w Albanii „Top Fest Albania”, na którym wyśpiewał nagrodę internautów. Ten sam festiwal wygrał w 2006 roku. Jego dyskografia liczy trzy albumy, z których ostatni osiągnął 80 tysięcy egzemplarzy. Na koncie ma tytuł Artysty Roku w Kosowie. Jest jurorem w kosowsko-albańskiej wersji X-Factora. Musigg z Łotwy to dwóch muzyków: Marats Ogleznevs i Emils Balceris. W 2011 roku reprezentowali Łotwę na Konkursie Eurowizji. Outloudz z Estoni to zespół, którego wokalistą i liderem jest Stig Rasta. Wybranym, przedstawionym tutaj gościom z zagranicy, wystawiłem jedną oceną bardzo dobrą, innym czwórki, także z plusami. Pozostałym tróje, także z plusami i minusami. Najsłabszymi byli: zespół The Beat Fleet z Chorwacji, Tony Carreira z Portugalii, chociaż ponoć sprzedał tam trzy miliony płyt. Na konferencji prasowej powiedział, że pięć milionów. Dzisiaj ma 49 lat i manierę piosenkarza lokalowego, resztki głosu i błyszczącą marynarkę z innej epoki estradowej. Maria Ilieva z Bułgarii nazywana jest bułgarską Kayah. Nasza gwiazda mogłaby poczuć się dotknięta tym porównaniem, tym bardziej, że głos Marii malutki, cichutki, chociaż ona wysoka (na niebotycznie wysokich obcasach), ale osobowość bezbarwna. Jeszcze gorsza jest MakSim z Rosji, czyli Marina Siergiejewna Abrosimowa. Podobno jej melodyjny pop trafia szczególnie do młodych ludzi w Rosji, do naszych nie trafił. Szkoda, że Rosjanie nie wytypowali do Sopotu piosenkarki z prawdziwego zdarzenia, bo takie mają. Poza konkursem wystąpiła India Martinez z Hiszpanii, wyjątkowo nostalgiczna. Piosenkarka powiedziała, że w muzyce nie chce sobie stawiać granic, jakby nie dostrzegając, że muzyka postawiła przed nią szlaban. Międzynarodowe towarzystwo ubiegł swoim energetycznym, dojrzałym i przemyślanym występem rozbiegany, dynamiczny Kamil Bednarek, który wystąpił poza konkursem, bo organizatorzy obawiali się, że zabierze Bursztynowego Słowika, który powinien rozsławiać Sopot, festiwal i Polskę poza granicami. The Beatles po polsku Z przyjemnością stwierdziłem po obejrzeniu koncertu „50 lat zespołu The Beatles” z udziałem 6 zespołów, 2 wokalistów solistów i jedynej kobiety w tym męskim towarzystwie, że z towarzyszeniem orkiestry pod dyrekcją Tomasza Szymusia, nasi dali koncert, który zachwycił sopocką publiczność i spowodował, że festiwal pozostawił po sobie dobre wspomnienia. Najbardziej podobała się Ania Wyszkoni, która z piosenek „Love me do” i „I want to hold your hand”, zrobiła perełeczki, nie tylko odkurzone, ale jakby na nowo wytworzone, z zupełnie inną wartością. Do tego świetny ruch sceniczny i wyraz artystyczny dojrzałej artystki. Wokal bez zarzutu. Brawo! Gdyby tak jeszcze zmieniła stylistkę i przebrała się w zupełnie inne stroje estradowe, byłoby super. ANIA WYSZKONI i BOHDAN GADOMSKI na trzeci dzień, już po festiwalu... Tuż za Anią zachwycił mnie debiutujący na tak wielkiej imprezie Igor Herbut, lider i wokalista zespołu Lemon, z piosenkami we własnej aranżacji „All you need is love” oraz „Let it be”. Intrygujący głos, ciekawa osobowość i własna muzyka, którą jest wypełniony po brzegi. Wielce obiecujący młody wokalista na naszym rynku. Kimś równie uzdolnionym i ciekawym jest Piotr Cugowski, wokalista zespołu „Bracia”, który brawurowo otworzył ten koncert, nadając mu odpowiednie tempo w piosenkach: „A hard day’s night” i „Can’t buy me love”. BOHDAN CUGOWSKI spotkał się w Sopocie z PIOTREM CUGOWSKI, z którym wywiad jego autorstwa ukazał się w tygodniku ANGORA w festiwalowym tygodniu. „Afromental” jak zwykle na swoim poziomie i nieokiełznany szczególnie w „Come, together”. De Mono zrewolucjonizowało słynne i nieśmiertelne „Obla di, obla da” i „Hey Jude”. Nie bardzo udały się wykonania Beatlesowskich hitów Łukaszowi Zagrobelnemu, jakby zszarzałemu estradowo. Był głos, nowe wysokie dźwięki, zabrakło wyrazu artystycznego i pomysłu na piosenki: „”Help” i „She loves you”. Do słabszych wykonań zaliczam Ryszarda Rynkowskiego, Grzegorza Markowskiego, Grzegorza Skawińskiego. Żuki jak zwykle na każdą okazję śpiewają profesjonalnie tylko repertuar The Beatles. Wspomnień czar zadziałał. Polscy piosenkarze byli lepsi od zagranicznych. Hity za grosze W zamian koncertu „Muzodajnia gwiazd” (portal za grosze sprzedaje różne hity) widziałbym koncert porywającego idola hiszpańskiej młodzieży Davida Bisbala lub jego największego rywala, również Hiszpana Davida Bustamante. Ich show estradowe pobudza każdego, na maksa. W Polsce takich piosenkarzy nie mamy. W zastępstwie zobaczyliśmy Dominikę Gawędę (w tle zespół „Blue Cafe”), która ubrała się wyjątkowo niefortunnie w spodnium hurysy z haremu szejka i robiła za gwiazdę na każdym kroku swojego nieudanego występu. Te same, co zwykle ruchy, te same miny i ten sam jakby przytłumiony wokal. Do tego szamotanina z nadajnikiem odsłuchu robiły niekorzystne wrażenie. Publiczność przyjęła „gwiazdę” wyjątkowo chłodno. Niczego jeszcze nie umie Honorata Skarbek, chociaż sili się na drugą Gawędę. Mrozu (Łukasz Mróz) pomylił szacowną scenę Opery Leśnej z dziedzińcem, bo wrzeszczał jak opętany, przebrany za nastolatka „raz dwa, raz dwa, w górę ręce” lub „Sopot śpicie, nie słyszę” itp. Od siebie nie miał nic do powiedzenia. Jula po raz kolejny potwierdziła, że poza milionową oglądalnością na YouTube, na prawdziwej estradzie nie ma nic ciekawego do przekazania, ani do zaśpiewania, bo głosik malutki, za grosik...Wyszkoni, Bracia, Afromental na wysokim poziomie. Festiwalowi prezenterzy są zbyt opatrzeni zarówno w Polsacie jak i na innych imprezach stacji. Tylko Maciek Dowbor jakby odmieniony, świetnie przygotowany, wyraźnie dystansujący przereklamowanego Macieja Rocka. Konkursowy dzień miał prowadzić Marcin Cejrowski (w języku angielskim), ale pomysł dyrektora festiwalu został przegłosowany i znów patrzyliśmy na nieprzygotowanego do tej części swoich występów Rocka, który obudził się dopiero dnia następnego, ustawiony przez reżyserkę w innej niż do tej pory pozycji. Cejrowskiemu przypadła rola rzecznika festiwalu, z której wywiązał się wybornie. Animator tego zdarzenia Marcin Perzyna chce w przyszłości sprowadzać gwiazdy, które uświetniłyby festiwal. Zamierza też przedłużyć go do trzech dni. Widzi festiwal w formie przekrojowej, którą można by rozwijać z roku na rok. Chce, żeby nadal był on oknem na świat, ale pokazywany zainteresowanym w ciekawy sposób. Z gąszcza muzyki chce wyłowić to, co dla polskiego widza będzie istotne i ważne. Chciałby, żeby festiwal był transmitowany do innych krajów, na razie retransmisję obejrzą w 4 krajach. Dyrektor marzy, żeby sopocki festiwal miał dobrą opinię, która poszłaby w świat i Sopot znów miał dawną rangę i uznanie na festiwalowej mapie. Pamiętajmy, że jego ekipa dopiero się uczy, zaczyna poznawać arkana abc międzynarodowej imprezy muzycznej. BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI z MARCINEM PERZYNĄ, dyrektorem festiwalu i wszystkich pozostałych realizowanych w Sopocie. BOHDAN GADOMSKI, wieloletni recenzent sopockich festiwali stawia na dyrektora MARCINA PERZYNĘ, który jest wysokiej klasy specjalistą od tego typu imprez. Czy w 2O13 roku spotkamy w Sopocie równie znakomicie przygotowanego piosenkarza z Europy jakim był Szwed ERIC SAADE? WALDEMAR KOCOŃ NIE ŻYJE! Ja się nie dam! Ja z żelaza jestem człowiek... Ostatnie dni, godziny życia WALDEMARA KOCONIA Wiedział, że umiera i może, dlatego nie chciał się dalej leczyć. Od kilku lat miał białaczkę, późno odkrytą. Był w depresji. Zrezygnował z trzeciej chemioterapii, nie chciał przeszczepu szpiku. Po chemii miał myśli samobójcze. Nie poszedł na transfuzję krwi, chociaż był coraz słabszy. W zamian wybrał koncert w Spale. Chciał polecieć do Londynu na koncert dla Polonii. Nie było to możliwe, bo w ostatnich dniach życia zaczął niewyraźnie mówić. Lekarka Irena Chlebińska, która opiekowała się nim, wykryła chorobę, a potem stwierdziła, że chyba ma przerzuty do mózgu (nie wiedziała wtedy, że było ich aż siedem). W sobotę złamał rękę, dostał zapalenia płuc, dlatego poszedł do szpitala. Gdy odwiedzili go przyjaciele, nie mogli zrozumieć, o czym mówi, gdyż był to bełkot. Złościł się, że nie jest rozumiany, bo jemu wydawało się, że mówi wyraźnie. Gdy przyjaciółka Krystyna Demska-Olbrychska pojechała do szpitala wieczorem, był nieprzytomny. Leżał pod aparatem tlenowym i z trudem oddychał. Pani Krystyna siedziała z doktor Chlebińską do 1 nad ranem. Trzy kwadranse po ich wyjściu przestał oddychać. Zmarł o godzinie 2 w nocy. Będzie pochowany na komunalnych Powązkach w Alei Zasłużonych dla artystów, gdzie spoczywają Lucjan Kydryński, Tadeusz Łomnicki, Elżbieta Czyżewska, Stanisław Szymański,.. Kwatera B29. Prasa pisze, że miał dwa przeboje „Uśmiechnij się mamo” i „Moje chryzantemy”, a tymczasem jego repertuar był duży i imponujący. W moim 60 minutowym programie radiowym, wyemitowanym na antenie łódzkiego Radia PARADA 15 maja 2005 roku, pokazał ogromne możliwości wokalne, niewykorzystane w Polsce. Słuchacze byli zdumieni i zachwyceni. Zaprezentował własne, bardzo oryginalne wykonania arii operowych „Aria z kurantem”(„Ten zegar stary”) ze „Strasznego dworu”, „Casta Diva” z „Normy”, arie musicalowe „To sen” z „Człowieka z La Manchy”, arię Upiora z „Upiora w operze”, piosenki „Balet”, „Roztańczona ma gitara”, „Siboney”, „Wyznania najcichsze”, a w finale jakże gorzko dzisiaj brzmiącą w swojej wymowie piosenkę „Ja się nie dam, ja z żelaza jestem człowiek” oraz „New York, New York” po polsku i po angielsku. Cały program niebawem będzie można posłuchać na moim kanale na YouTube. Jego talent nie był wykorzystany również w Ameryce, gdzie mieszkał i pracował 19 lat. Nie wyszedł poza polonijne kręgi show-biznesu. W Polsce w ogóle nie został do niego wpuszczony. Zresztą jak mi opowiadał, nie zbiegał o to, nie starał się, bo zależało mu tylko na dobrym odbiorze słuchaczy na koncertach i własnej satysfakcji z tego, co robi. Za każdym razem dawał z siebie wszystko. Śpiewał sercem. WALDEMAR KOCOŃ I AŁŁA PUGACZOWA Miał brata i siostrę, z którymi nie utrzymywał kontaktu. Na uroczystości pogrzebowe przyjechała siostra, brat się nie odezwał, podobnie jak syn. W testamencie, który z trudem został odnaleziony (pod serwetą na stole) napisał, że ich wydziedzicza, ale tak naprawdę nic nie miał poza kilkoma książkami, płytami i pamiątkami. Poprosił, żeby - gdy umrze, jego dziki afrykański kot serwal Rexus został uśpiony, chyba, że weźmie go ktoś z przyjaciół. Młodszego kota rasy savannah wzięła do siebie Krystyna Olbrychska, bo dogaduje się z jej suczką yorkshire terier. Wyraził w testamencie życzenie, aby sprzedać samochód, obrazy, a pieniądze przekazać na Dom Artystów Weteranów w Skolimowie. On sam nie był opuszczony jak pisano. Miał przyjaciół w osobach Krystyny i Daniela Olbrychskich, którymi zajmował się jak najbliższą rodziną, gdy byli w Ameryce. Teraz mieszkał koło nich. Teraz oni zajmowali się nim w ostatnim okresie życia. WALDEMAR KOCOŃ I BOHDAN GADOMSKI na FESTIWALU Kiepury w Krynicy, na którym piosenkarz wystąpił z recitalem. Pogrzeb odbędzie się dzisiaj 10 września o godzinie na wojskowych Powązkach w tzw. Domu Pogrzebowym, w obrzędzie świeckim. W czwartek 6 września został, skremowany, bo tak sobie życzył. BOHDAN GADOMSKI WALDEMAR KOCOŃ I BOHDAN GADOMSKI -zdjęcia prywatne Na YOUTUBE na kanale BOHDANA GADOMSKIEGO można wysłuchać ponad 55 minutowy program radiowy, w którym Waldemar Kocoń prezentuje się jako wokalista nieznany i fascynujący! Iść w stronę słońca Relacja BOHDANA GADOMSKIEGO z gali jubileuszu Telewizji POLSAT BOHDAN GADOMSKI wznosi toast za pomyślność dalszych działań jubilatów... 5 grudnia 2012 roku minęło 20 lat od dnia, gdy wśród polskich mediów pojawiła się pierwsza komercyjna stacja telewizyjna w Polsce – POLSAT Zygmunta Solorza. Jubileuszowy wieczór należał właśnie do niej, bo blisko trzygodzinny koncert pełen wspomnień, obejrzało średnio 3 mln 152 tysiące widzów. Aby wejść do Teatru Wielkiego-Opery Narodowej w Warszawie, potrzebny był paszport z wyznaczonym miejscem na sali. To dobry pomysł, podobnie jak z filmami na telebimach przypominającymi programy i ludzi z 20 lecia stacji. Zaczęło się pieśnią zespołową „Iść w stronę słońca”, która była także hymnem końcowym gali. Z rozrzewnieniem zobaczyliśmy na scenie wokalistów z 4 edycji „Idola” i jednocześnie ze smutkiem, bo dlaczego nie zrobili dużych karier piosenkarskich Alicja Jarosz, Krzysztof Zalewski, Damian Aleksander, którzy dysponują fantastycznymi głosami? Monika Brodka, Ania Dąbrowska, Mariusz Totoszko, też tam debiutujący, takich warunków wokalnych nie mają. Polsat nie ma do dzisiaj takiej interesującej osobowości telewizyjnej, jaką był Mariusz Szczygieł i tak pasjonujących rozmów z oryginalnymi osobami w podobnym talk-show „Na każdy temat”. On naprawdę umiał rozmawiać z ludźmi. Szkoda tylko, że ubrał się wyjątkowo nie galowo (niebieski z zielonym jakoś nie bardzo ze sobą korelują). Wreszcie pokazał się przewrotnie inteligentny Michał Koterski, potwierdzający to w swoim występie („Biały miś”). Czy Polsat przywróci go na wizję z większą częstotliwością? W gronie „nowych” postaci Polsatu wyróżniała się najbardziej efektowna prezenterka sportowa Karolina Szostak, która swoim wspaniałym biustem i wybujałą urodą sex bomby bije wdzięki Pameli Anderson. Zastanawiałem się, czy to właśnie nie ona wraz z Krzysztofem Ibiszem, nie powinna prowadzić jubileuszową galę? BOHDAN GADOMSKI ze współprowadzącym galę KRZYSZTOFEM IBISZEM Zaczęło się od niefortunnego nagłośnienia gitary Wojciecha Cugowskiego, która brzmiała tak przeraźliwie głośno, że zabiła jak zawsze pionujący wokal Piotra Cugowsiego w hicie „The Show Must Go On”. Na szczęście w telewizji dźwięk szedł prosto z wozu transmisyjnego i Polska tego straszliwego kiksa nie słyszała. Nie udało się tym razem Paranienormalnym rozśmieszyć publiczności. A Kukizowi i Borysewiczowi powtórzyć sukcesu piosenki, „Bo tutaj jest jak jest”. Andrzej Grabowski przesadził z długością swego monologu. Agata Młynarska z pompatycznością swojej nowej balowej sukni. Katarzyna Nosowska ze statycznością antyinterpretacji pamiętnej, acz mocno postarzałej i nierobiącej dawnego wrażenia piosenki „Moja i twoja nadzieja”. Afromental za długo tkwią w tej samej manierze wykonawczej. Sebastian Karpiel-Bułecka jak zwykle stylowo góralski. Szkoda, że jego krewniakowi Staszkowi Karpielowi-Bułece do tej pory nie udało się wejść na rynek muzyczny, chociaż ma wszelkie ku temu predyspozycje. Krzysztof, Cugowski w wyjątkowo dobrej formie, z nieśmiertelnym hitem „Takie tango”. Cezary Pazura jako wyborny estradowiec (ma imponującą ilość środków aktorskich) został wykreowany w tej roli, przez Polsat. BOHDAN GADOMSKI z CEZARYM PAZURĄ Edyta Górniak ma złą pasę i pecha do ważnych występów. Jej interpretacja hitu Celine Dion „My Heart Will Go On”, nie poruszyła publiczności. Zmęczony głos piosenkarki (nagrywała tuż przed galą koncert sylwestrowy dla HBO) u znawców śpiewu wykazał tzw. piasek, co niebezpiecznie oscyluje w kierunki niedomykalności strun głosowych.. Awaria odsłuchu w uchu bardziej koncentrowała jej uwagę na nieustannym zmaganiu się ze słuchawką w uchu aniżeli z autentycznością przekazu słynnej piosenki, która w jej wykonaniu zabrzmiała wręcz żałobnie. Smutna czarna suknia dopełniła całości tego mrocznego występu, co publiczność nagrodziła zdawkowymi brawami, podobnie jak tydzień wcześniej na innej gali Na szczęście była uwielbiana przez polską publiczność Maryla Rodowicz, która brawurowo zaśpiewała „Wielką wodę”,, chociaż widziałbym artystkę w jednej z jej wystrzałowych kreacji wieczorowych np. w złotej sukni, która na zdjęciach robiła ogromne wrażenie. BOHDAN GADOMSKI i MARYLA RODOWICZ Nie zrobił żadnego wrażenia na tych, którzy znają się na śpiewie klasycznym, przereklamowany Andrea Bocelli. Brzmienie jego niedużego głosu wykazało niepokojące drżenia, struny głosowe wydawały niezbyt przyjemne dla ucha dźwięki. Słyszalne były problemy z górnymi dźwiękami., poza jednym, który był popisowy, ale pioseneczka „Funiculi, funikula” jest prościutka, więc trudność żadna. Repertuar ani popisowy, ani koncertowy, co nie usprawiedliwia podróż z Berlina do Warszawy, tuż przed występem. Śpiewak był straszliwie zmęczony, a jego występ pozbawiony jakichkolwiek emocji. Ale jak wieść niosła podoba się prezesowi Zygmuntowi Solorzowi i na jego specjalne zaproszenie przyleciał. Sam prezes Solorz okazał się człowiekiem nad wyraz skromnym, wzruszonym wielką owacją. W zadumaniu kroił gigantyczny tort śmietankowy z napisem „20 lat Polsatu”. Jubilat zdawał się uczestniczyć w gali całym sobą. Pokazywały to kamery, wychwytywali widzowie. Bankiet wystawny, zimne, gorące dnia, ale niezbyt smaczne, charakterystyczne dla podobnych cateringów na zamówienie, Dlatego w drodze powrotnej natychmiast kupiłem na stacji benzynowej hod doga i pączka. BOHDAN GADOMSKI ZDJĘCIOWY SERWIS WŁASNY Wszystkiezdjęcia wykonal gość gali, solista Teatru Wielkiego wWarszawie BORYS LAWRENIW BOHDAN GADOMSKI i JUSTYNA STECZKOWSKA BOHDAN GADOMSKI z IGOREM ,liderem zespołu LEMON BOHDAN GADOMSKI i KRZYSZTOF RESPONDEK BOHDAN GADOMSKI z PAULINĄ SYKUT BOHDAN GADOMSKI z RADOSŁAWEM PAZURĄ BOHDAN GADOMSKI z NINĄ TERENTIEW BOHDAN GADOMSKI z MARCINEM PERZYNĄ I to już finał... Jeszcze pamiątkowe zdjęcie na tle choinki... I zejście po marmurowych schodach teatru do rzeczywistości Jubilaci w komplecie na scenie... Chodź pomaluj mój świat Relacja BOHDANA GADOMSKIEGO z jubileuszu telewizyjnego show, „JAKA TO MELODIA” Ten program pokazywany w TVP1, produkowany przez Media Corporation, obchodzi w tym roku jubileusz 15 lecia istnienia i z tej okazji firma Józefa Węgrzyna zaprosiła jego sympatyków na wielki koncert jubileuszowy do Sali Kongresowej w Warszawie. Zanim zobaczycie go na małym ekranie w dwóch częściach (2 i 9 lutego), relacja z tego, co widziałem 19 stycznia 2013 roku na miejscu. Warto wiedzieć, że jest to najchętniej oglądany program w historii telewizji. Jego twórcy mają na koncie 4 Wiktory i 8 Telekamer. Wyemitowano 3000 tysiące odcinków. Zagrało 6000 zawodników, którzy łącznie wygrali ponad 25 mln złotych i ponad 100 samochodów. Awaria prądu Zaczęło się niezbyt fortunnie, bo z 22 minutowym opóźnieniem koncertu, spowodowanym awarią prądu (na widowni i na scenie było jasno). Zdenerwowanie organizatorów sięgało zenitu, zniecierpliwienie publiczności na szczęście napełnione było wyrozumiałością. Gospodarz koncertu Robert Janowski nie popadł na szczęście w panikę i z rozbrajającym uśmiechem usiłował ratować sytuację, opowiadał o tym, że jako młody chłopak dorabiający na budowie w Paryżu, okradziony z czeku za pracę, zarabiał na swoje utrzymanie ulicznym graniem i śpiewaniem. Francuzi byli dla niego łaskawi. Przetrwał. Wrócił. Z zawodu lekarz weterynarii jest dzisiaj telewizyjnym showmenem, ulubieńcem publiczności, chociaż prywatnie wcale taki sympatyczny i urokliwy nie jest. Jak się przekonałem, to bardzo pamiętliwy i małostkowy osobnik. To nie on wymyślił formułę artystyczną jubileuszowego show. Reżyseria należała do Bolesława Pawicy. Scenariusz napisał Sławomir Łoński. Kierownictwo muzyczne należało do Tomasza Filipczaka. Nad całością czuwał prezes Józef Węgrzyn. Jak zwykle wspomagała go, bacząc na wszystko i wszystkich, niezawodna wiceprezes Katarzyna Ocioszyńska. Choreografem był słynny Agustin Equrolla, którego grupa taneczna Volt zdawała się pokonywać samą siebie. Efektownie, kolorowo (świetnie ustawione światła) i energetycznie rozpoczął się ten show, w którym świetni wokaliści, „Jakiej to melodii” dali brawurowy popis swoich niemałych umiejętności w hitach musicalowych. Wyjątkowo pięknie zaśpiewała Magdalena Tul bardzo trudną pieśń Wodnika z musicalu „Hair”. Dostojny i elegancki Marcin Jajkiewicz „Marię” z musicalu „West side story”, bardzo dobrze wyszkolony głos, umie nim operować, ale nie ma osobowości, przez co nie jest zapamiętywany ani na małym ekranie ani na wielkiej scenie. Odwrotnie jest u Grzegorza Wilka (kapitalne wykonanie „Your, the one that I want” z musicalu ‘Grease”!). Aneta Figiel i Agata Dąbrowska są w tym, co robią w programie świetne, ale czy solowo, w całym utworze obroniłyby swój talent na tyle, żeby zaistnieć pod własnymi nazwiskami? Trzeba dać im szansę. Tutaj jej nie miały. Jakie mamy gwiazdy? Organizatorzy zastanawiali się, czy na dobry początek koncertu dać niestrudzoną, zawsze pełną energii Marylę Rodowicz, czy może bardzo zmęczonego długoletnim śpiewaniem Krzysztofa Krawczyka? Wybrali Krawczyka, który na szczęście znalazł pomysł na ukrycie swoich niedostatków i zgrane niemiłosiernie przeboje na czele z „Parostatkiem”, potraktował na wesoło, niekiedy wręcz pastiszowo, z przymrużeniem oka i... wygrał. Co prawda publiczność nie żądała bisów, ale wpadki nie było. No, może poza żoną Ewą, którą ktoś postawił na środku wielkiej sceny, podczas, gdy jej miejsce zawsze było w chórku. Dziwnie to wyglądało, a taniec z mężusiem i pocałunki w rączkę, pachniały tanim efektem. KRZYSZTOF KRAWCZYK i ROBERT JANOWSKI Muzycy z zespołu Blue Cafe byli tak rozstawieni na scenie, że prawie ich nie było widać. Za to frontmenka Dominika Gawęda z mniej niż średniej klasy zespołem baletowym, dominowała na szczycie sceny w złotej bluzce i czarnej, rozkloszowanej, falbaniastej króciutkiej spódnicy. Podobno z sieciówki. Fryzura niedopracowana, włosy coraz słabsze, w nieciekawym kolorze. Dominisia zapomniała, że nie jest już nastolatką, na którą się stylizuje. Plusem był nowy ruch taneczny ilustrujący to, o czym śpiewała, ale na litość boską - dlaczego prawie taki sam we wszystkich 4 piosenkach? Było to nużące i widać, że zabrakło albo czasu, albo inwencji na zainscenizowanie całości występu. DOMINIKA GAWĘDA ENEJ, szalenie energetyczny zespół, grają przeważnie alternatywnego rocka, w nowych kompozycjach bazują na piosence „Radio, Hello”, którą udało im się wejść na rynek. Kolejne piosenki są do siebie zbyt podobne. Maniera wykonawcza również. Chłopcy sympatyczni, ale warunki zewnętrzne słabiutkie. Nie prognozuję dłuższej obecności na rynku. Widziałbym w Sali Kongresowej LemONA z ciekawym, ambitnym wokalistą Igorem Herbutem. BRACIA GOLEC Bracia Golec. Nowym, młodym zespołom życzę takiego poziomu, takiej pracowitości, takiego ognia wewnętrznego, jaki mają bracia Łukasz i Paweł Golec, zresztą pozostali członkowie ich orkiestry również. Od 14 lat na rynku i ciągle w natarciu. Na scenie robią porywające show, z energią wywodzącą się z góralszczyzny. Może to właśnie korzenie sprawiają, że mimo niezliczonych koncertów w kraju i zagranicą ( teraz śpiewają w Ameryce i Kanadzie) są tacy młodzi i świeży. Za moment nowa 2 płyta składająca się z 25 piosenek, wśród nich „Tango góralskie:” i nastrojowa „Życie jest muzyką”, w której Edyta Golec lśni niczym drogocenny klejnocik. Na jubileuszowym koncercie byli najlepszymi showmenami. Bracia Golec Ulubieniec, „Jakiej to melodii”. Grzegorz Wilk występuje, w „Jakiej to melodii” 7 lat. Śpiewa wszystko, za każdym razem inaczej i zgodnie z gatunkiem piosenki. Grzegorz Wilk Ma znakomity głos o rozległej skali (sięga wysokiego d, falsetem nawet do a). Ma estradową aparycję i to coś, co powoduje, że magnetyzuje rzesze fanek. To on rozdawał największą ilość autografów po koncercie o godzinie Szkoda, że przydzielono mu tylko jedną piosenkę i to z repertuaru Elvisa Presleya, z którą poradził sobie w taki sposób, że wykonał ją zupełnie inaczej niż amerykański idol. Od siebie zaproponował „Jaskółkę uwięzioną „ i „Zegarmistrza światła”. Chodź pomaluj mój świat. Tą piosenką z repertuaru zespołu Dwa Plus Jeden” w wykonaniu pełnego ansamblu, „Jakiej to melodii”, zakończył się jubileuszowy show, który byłby bardziej firmowy i ciekawy, gdyby postawiono na własnych wykonawców, którzy nie są na tyle lansowani, żeby mogli jaśnieć swoimi nazwiskami. Na telebimie nie zobaczyliśmy dawnych wykonawców i tamtej atmosfery. Proporcje w tym względzie w obu przypadkach zostały zachwiane. Scenarzyści Bolesław Pawica i Sławomir Łoński nie wzięli tego pod uwagę. Szkoda. Ale sympatyczna, radosna atmosfera telewizyjnej wersji programu mimo wszystko pozostała. BOHDAN GADOMSKI Fatalne nagłośnienie Relacja z 28 edycji plebiscytu „WIKTORY 2012” „Wiktory” zostały wręczone po raz 28, w przepięknej Sali Wielkiej Zamku Królewskiego w Warszawie. Walczyło o nie 50 osób nominowanych w 10 kategoriach. Wytypowały je wszystkie polskie stacje telewizyjne. Laureata Wiktora Publiczności wybierali telewidzowie. O wyborze najlepszych decydowała 100 osobowa ekipa laureatów z poprzednich lat, to członkowie Akademii Wiktorów, którą kierowała 15 –osobowa Kapituła, ta z kolei wybierała finałowe piątki. BOHDAN GADOMSKI na sali bankietowej Kameralna gala Sala Wielka zwana także złotą, liczy 300 miejsc i tyluż gości zasiadło w niej 6 kwietnia 2013 roku. Wiceprezes Media Corporation, Katarzyna Ocioszyńska (to ta śliczna pani w beżowej sukni, wprowadzająca na salę prezydenta Bronisława Komorowskiego), musiała bardzo się natrudzić, aby wyliczyć zaproszenia dla urzędników Kancelarii Prezydenta RP, wybranych posłów, szefów telewizyjnych, nominowanych laureatów bieżącej edycji, przedstawicieli mediów. Udało się, każdy miał swoje miejsce. Widoczność dobra, tylko nagłośnienie było w tym roku fatalne. Za jego katastrofalny stan (nie słyszeliśmy, o czym mówili wręczający Wiktory i co mieli do powiedzenia laureaci), odpowiada TVP1. Na szczęście w 50 minutowej retransmisji gali, każde słowo było czytelne, i właściwie dopiero na małym ekranie można się było zorientować, o co chodziło szczęśliwcom z Wiktorami w dłoni. Pora zmodyfikować kategorie, wszakże w międzyczasie wiele się u nas zmieniło. Twórca „Wiktorów” Józef Węgrzyn myśli o tym i na spotkaniu z Kapitułą, chce się nad tym wspólnie, głębiej zastanowić i dostosować do tego, co się dzieje dookoła. z wiceprezes Media Corporation KATARZYNĄ OCIOSZYŃSKĄ Konwencja samej gali też powinna ulec zmianie, mimo, że wszelkie działania reżyserskie ogranicza miejsce, w jakim Wiktory się odbywają. Malutka scena, nieduża sala, nie bardzo pozwalają wprowadzić choćby mały big band i poszukać nowych rozwiązań inscenizacyjnych. Organizatorzy znów stają przed dylematem, czy pozostać w baśniowej, iście królewskiej sali, tworzącej specyficzny klimat, czy może przenieść się do któregoś z wielkich teatrów stolicy, zastosować Telebimy i tam próbować wyczarować hollywoodzki charakter najstarszego plebiscytu telewizyjnego w polskich mediach. Tylko 60 minut ...trwa obecnie uroczystość plebiscytowa. Dawniej ponad 1, 5 godziny, co wywoływało znużenie, bo przecież przede wszystkim opiera się na wyczytywaniu listy nazwisk osobowości telewizyjnych. Inny plebiscyt tego typu, Telekamery, trwa dwie godziny i jest coraz bardziej nudny. Wiktory są krótsze, ale za to eleganckie. Jedynym artystą w programie był w tym roku wciąż imponujący formą wokalną i muzykalnością Zbigniew Wodecki (na powitanie w piosence „Teatr uczy nas żyć”, na pożegnanie „W małym kinie”). Od siebie zaproponowałbym organizatorom królową Internetu, następczynię Violetty Villas, szwedzko-polską wokalistkę o 3, 5 oktawowym głosie i wyglądzie amerykańskiej divy Aldonę Orłowską. Gospodarz gali Robert Janowski ze swojego zadania wywiązał się z telewizyjnie wypracowanym wdziękiem rodem z teleturnieju muzycznego, „Jaka to melodia”, co na poważnej gali z udziałem prezydenta państwa, nie było zbyt fortunnym pomysłem. Na szczęście pomysł obsadzenia w tej samej funkcji aktora Tomasza Karolaka padł tak szybko jak się zrodził. W tej roli widziałbym duet matki i córki, czyli Krystyna Loska i Grażyna Torbicka. z GRAŻYNĄ TORBICKĄ z KRYSTYNĄ LOSKĄ Triumfatorzy i przegrani W kategorii „Polityk Roku 2012” zwyciężył Bronisław Komorowski, co wywołało spore kontrowersje. Przeciwnicy w uzasadnieniu swojego sprzeciwu (patrz komentarze internetowe) twierdzili, że prezydent w telewizji był najmniej pokazującym się politykiem. Zresztą, czy ktoś taki jest jednocześnie politykiem? Kontrkandydaci do tego tytułu: Frasymiuk, Grodzka, Kalisz i Sikorski, też budzili pewne zdziwienie. Sama kategoria powinna być wykreślona, bo plebiscyt jest dla osobowości telewizyjnych, a nie ludzi ze sfer rządowych czy poselskich. Kandydatury w kategorii „Komentator lub Publicysta” też były zaskakujące. Gdzie Przemysławowi Babiarzowi do Jarosława Gugały z Polsatu lub Grzegorza Dobieckiego? Porażka Justyny Pochanke wskazuje na wyraźny spadek jej popularności. Pani Pochane staje się coraz bardziej przemądrzała i wszystko wiedząca, a telewidzowie nie lubią takich osób. Za to zwycięzca w kategorii „Prezenter telewizyjny” Jarosław Kuźniar, dziennikarz-persching, o niespotykanej błyskotliwości umysłu i własnym języku porozumiewania się z gośćmi w studio i telewidzami, nie miał konkurencji. BOHDAN GADOMSKI z JAROSŁAWEM KUŹNIAREM, najlepszym prezenterem informacyjnym (WIKTOR) Nie stanowili jej nominowani w tej samej kategorii: Krzysztof Ibisz (prowadzenie programu śniadaniowego to za mało), Joanna Racewicz (wyjątkowo nudne czytanie prasy i lodowate podawanie wiadomości), Paulina Sykut, to jednak tylko pogodynka. Jedynie, na wskroś profesjonalny, zawsze znakomicie przygotowany Piotr Kraśko, mógł być kontrpartnerem dla Kuźniara. Jaka szkoda, że TVN zabrał mu prowadzenie „X-Factora, w którym przewyższał swojego angielskiego kolegę. Zwycięstwo Michała Kwiecińskiego w kategorii „Twórca lub Producent Programu Telewizyjnego” było w pełni uzasadnione, chociaż kategorię powinno się rozdzielić, gdyż producent a twórca, to zupełnie inne role w telewizji. Najlepszym twórcą własnych dwóch programów była w minionym roku Elżbieta Jaworowicz i Wiktor powinien powędrować do niej. Najlepszym aktorem telewizyjnym został Andrzej Grabowski, który w minionym roku nie miał na koncie żadnej kreacji. Dostał Wiktora, bo nie mogla się nim cieszyć Maja Ostaszewska, której rola w „Przepisie na życie” akurat należy do najsłabszych w dorobku, a Małgorzata Socha, grająca trzy role w trzech serialach i biegająca z bankietu na bankiet, z pokazu mody na premierę, pokazująca się wszędzie, gdzie tylko się da, opatrzyła się telewidzom. Ponadto wyraźnie rozmieniła swój talent na drobne i w serialowych rólkach jest nieciekawa, postaci zarysowane powierzchownie, środki aktorskie takie same. Jej czas aktorki popularnej powoli się kończy. Macierzyństwo dołoży swoje. Lepiej jest z Magdaleną Różką, której udało się dostać dobrze napisaną rolę serialową, dopasowaną do jej warunków psychofizycznych w „Lekarzach” i Wiktor do niej powinien powędrować. Kontrowersyjny aktor-amator Jakub Wesołowski, nie sprawdził się w głównej roli dość naiwnego scenariuszowo serialu popołudniowego, w którym zdystansował go pies. Zmiana obsadowa w tej roli mówi za siebie. Największe zdziwienie budziło obwołanie „Odkryciem Roku” Kamili Baar, ale nie, dlatego, że jest słabą aktorką (jest znakomitą, intrygującą), lecz to, że 34- letnia aktorka pojawiła się w tej kategorii, będąc odkrytą już dawno i z wysoką pozycją zawodową. KAMILLA BAAR W tej kategorii bezapelacyjnie powinna zwyciężyć najlepsza polska parodystka, osobowość aktorska i w ogóle cudo aktorskie Aldona Jankowska, której liczne postaci w niezapomnianych „Rozmowach w tłoku” były perełkami w sztuce parodii, ona sama mistrzynią gatunku. BOHDAN GADOMSKI z ALDONĄ JANKOWSKĄ, najlepszą polską parodystką i znakomitą aktorką komediową Samo nominowanie Łukasza Jakóbiaka (internetowe „20 metrów kwadratowych) było kontrowersyjnym pomysłem, bo jak do tej pory nikomu z krainy Internetu nie udało się przebić do telewizji i nic nie wskazuje na to, żeby „brzydal w czerwonych trampkach” był wyjątkiem. Trampki były bardzo nie na miejscu, a ponadto skróciły pana Łukasza o połowę, gdyż na małym ekraniku wdaje się być znacznie wyższy. Osobowość Jakóbiaka wyjęta z jego kawalerki nie sprawdza się w próbach telewizyjnych, dlatego do tej pory nie przebił się na mały ekran. Za to pewność siebie nie opuszcza go na krok. BOHDAN GADOMSKI z kontrowersyjnym, bardzo pewnym siebie ŁUKASZEM JAKÓBIAKIEM, który chociaż był nominowany, to z kretesem przegrał w swojej kategorii... Marcin Prokop wypracował swój styl bycia przed kamerą telewizyjną i chociaż nie wszystkim się podoba, to jest osobowością telewizyjną. Gratuluję zwycięstwa nad Korą i Krystyną Mazurówną, bo to groźne konkurentki. Katarzyna Montgomery i Tomasz Lis osobowościami nie są, bo sprawność dziennikarska to za mało, żeby być nominowanymi w takiej kategorii. W przypadku kategorii „Gwiazda Piosenki i Estrady”, Wiktor dla śpiewaczki operowej Aleksandry Kurzak też budzi zastrzeżenia, bo jej występy w filharmoniach i na estradach wcale nie potwierdzały przereklamowanej formy, przeciwnie rozczarowywały. Śpiewaczka imprezę zignorowała, bo poczuła się nieco gorzej i przylot z Wiednia do Warszawy mógłby osłabić jej formę wokalną (była tuż przed koncertami). Wiktor w tej kategorii należy się fantastycznemu, oryginalnemu Czesławowi Mozilowi. Sportowcami roku zasłużenie ex quo zostali Justyna Kowalczyk i Tomasz Majewski. Wiktora Publiczności dostał Robert Janowski, za to, że prawie codziennie jest w telewizji. SuperWiktory za całokształt były dla Tadeusza Sznuka i Danuty Szaflarskiej. Ta ostatnia w telewizji się nie pokazywała, na gali podobnie. Oboje pokonali Ninę Andrycz, która z telewizją od lat nie ma nic wspólnego, Andrzeja Seweryna podobnie. Biorąc pod uwagę jeszcze Andrzeja Grabowskiego, Janinę Paradowską i Adama Pieczyńskiego, nie bardzo mieli, z kim walczyć.. BOHDAN GADOMSKI z KRYSTYNĄ MAZURÓWNĄ Sandacz w kremowym sosie O menu na bankiet zadbała restauracja „Piątka, ćwiartka” państwa Kręglickich, ale ani zimne przekąski (placek lotaryński z porem i serem pleśniowym, plastry pieczonej cielęciny z sosem tatarskim, rostbef z kulkami sosu cumberland, terrine z koziego sera z prażonymi ziarnami kolendry i marynowanym fenkułem), ani dania na ciepło (sandacz w kremowym sosie estragonowym ozdobiony karmelizowaną marchewką), ani desery (sernik pieczony w kąpieli wodnej z białą czekoladą, ciasto czekoladowe z malinowym coulis, czy mus z białej czekolady z kardamonem), nie wywołały u mnie zawirowania smakowego. Stoły bankietowe wydawały się skromniejsze niż w ubiegłym roku, a jedzenie mniej smaczne, chociaż nazwy potraw budziły zaciekawienie. BOHDAN GADOMSKI z MARCINEM DAŃCEM BOHDAN GADOMSKI i NATALIA LESZ Za dwa lata jubileusz 30-lecia Wiktorów. To dopiero będzie gala. Planowana jest w Operze Narodowej lub Teatrze Narodowym, bankiet w Wiktorii. BOHDAN GADOMSKI Brylanty, diamenty, strusie pióra i złote smokingi... Relacja BOHDANA GADOMSKIEGO z premiery rewii filmowej „Hollywood na Foksal” w Teatrze "SABAT" w Warszawie BOHDAN GADOMSKI z królową rewii i szefową rewiowego TEATRU SABAT w Warszawie MAŁGORZATĄ POTOCKĄ na najnowszej rewii "HOLLYWOOD na FOKSAL" To niebywałe, żeby w dobie kryzysui oszczędności, wystawić widowisko rewiowe, w którym tylko w jednym kostiumie dziewięciu tancerek jest 5 tysięcy strusich piór, brylanty, a w finale tak oszałamiające kreacje, że dech zapiera. Tylko jedna czerwona suknia pomysłodawczyni tego przedsięwzięcia, reżysera oraz choreografa Małgorzaty Potockiej (widać ją na niezliczonych bilbordah w całej Warszawie) zrobiona jest z 2 tysięcy strusich piór, kilkunastometrowego materiału i ozdobiona setkami kamieni Swarowskiego. Twórczyni rewii prezentuje cztery kreacje: wspomnianą czerwoną, srebrną i oranżową, gości wita w kobaltowej.. Rewię „Hollywood na Foksal” przygotowywała pół roku, premiera odbyła się 11 kwietnia 2013 roku. Motyw z filmu ”Ojciec chrzestny” jest pierwszym, sączącym się z dużego ekranu w głębi sceny, na początek zdarzeń, które w zawrotnym tempie biegną jedno po drugim aż do efektownego finału. Szkoda tylko, że barman z hollywoodzkiej baru, do której wpadają największe gwiazdy lub dzwonią do niego z zapytaniem, co słychać, w wykonaniu Jacka Mureno (specjalizującego się w rolach kobiecych, imitatora Violetty Villas, parodysty Dody) ani nie bawi, ani nie nadaje rewii odpowiedniego lekkiego, zabawnego tonu. Mureno ma kamienną twarz, jest śmiertelnie poważny, na głowie ma okropną blond perukę w mocno skręcone loki. Wygłaszane teksty autorstwa Tadeusza Rossa są banalne i na siłę naciągane pod „hollywoodzki klimacik”. Mureno znacznie lepszy jest w numerze „Manny, manny” z „Kabaretu”, w którym raz jest kobietą, a raz mężczyzną (świetny pomysł reżysera przepołowienia postaci w dwóch różnych kostiumach). Na szczęście niezapomniane filmowe przeboje tworzą odpowiedni czar dawnego Hollywoodu, a wykonują je w typowo rewiowym stylu wokaliści Teatru „SABAT”. I tak Jolanta Jaszkowska olśniewa w „Casablance”,, „Tytaniku” i „Sky full”. Ania Sokołowska ma piękny, duży głos, ale brakuje jej wyrazistej charakterystycznej osobowości scenicznej, co może być przeszkodą w solowej karierze utalentowanej wokalistki. To ona swobodnie i pewnie śpiewa „I will always love you” Whitney Houston i piosenkę „Sukces”. BOHDAN GADOMSKI z wokalistką rewii ANNĄ SOKOŁOWSKĄ Młodziutka Agnieszka Wojciechowska, wyłoniona z castingu, ma nerw sceniczny i dobre warunki wokalne, ale jest na początku drogi i dopiero kolejne zadania będą prognozować więcej. Na wskroś rewiową artystką w „Sabacie” jest wszechstronna Jolanta Mrotek, która z przeboju Marylin Monroe ”Moje serce należy do tatusia” tworzy cacko rewiowe. Podobną perełkę zrobiła z piosenki „Fiver”, którą szalenie sugestywnie wykonuje z towarzyszeniem seksownych i długonogich tancerek. BOHDAN GADOMSKI z super gwiazdą rewiową JOLANTĄ MROTEK JOLANTA MROTEK w akcji rewiowej Anita Klimecka mile zaskakuje w piosence „Bi, Italian” z filmu „Nine”. Tancerki bardzo rzadko dobrze śpiewają. Gorzej robi to Grzegorz Maślanka, raczkujący w próbie połączenia śpiewu z tańcem. Mario Jaśko i Rafał Sadowski potrafią śpiewać, i to, co robią jest na dobrym, profesjonalnym poziomie. Dochodzi elegancja i szarm. Teatr ma nowego wokalistę, to 21 letni Tomasz Czerski z Pionek, który wygrał ubiegłoroczny casting i teraz debiutuje w „Sabacie”. Warunki głosowe ma musicalowe. Póki, co szlifuje je z powodzeniem w rewii, uczy się abecadła scenicznego. TOMASZ CZERSKI, nowa gwiazda "SABATU" TOMASZ CZERSKI z BOHDANEM GADOMSKIM Na telebimie oglądamy cytaty z filmów „Casablanca”, „James Bond”, „Kabaret”, ‘Piraci”, „Burlesque”, „Faceci w butach”, „Flash dance”, „Bodyguard”, „Moulin Rouge”, „Blus Brothers”, ‘Titanic”, trafnie dobrane do charakteru prezentowanych piosenek. Jest także „Dumka” z filmu „Ogniem i mieczem” i piosenka „Baw mnie” z filmu „Och, Karol”. Na początku Małgorzata Potocka wybrała około 200 piosenek, do rewii weszło 36. Bardzo efektowny jest finał, w którym pojawiają się dwumetrowe litery z napisem „SABAT” a gdy znikają, otwiera się czerwona kurtyna i na scenie oglądamy wszystkich wykonawców, którzy śpiewają i tańczą „Lady Marmalade”(panie w czerwonych kreacjach, czerwonych piórach, panowie w złotych smokingach). Po raz pierwszy pojawiają się podświetlane schody. Jest, na co popatrzeć! Władze kulturalne Warszawy nie dostrzegają tej sceny, podczas gdy na premierach bywają ambasadorowie, dyplomaci i delegacje zagraniczne, posłowie i politycy. Każda prośba o jakiekolwiek wsparcie jest odrzucana. BOHDAN GADOMSKI Na premierze w Teatrze "SABAT" byli: Znana i ceniona dr MARIA DUBERT zachwyciła piękną i oryginalną włoską suknią z Mediolanu z 76 letnim piosenkarzem z dawnych lat EDWARDEM HULEWICZEM z RYSZARDEM REMBISZEWSKIM z WOJCIECHEM GĄSSOWSKIM z wicemarszałkiem SEJMU JERZYM WENDERLICHEM z posłem DARIUSZEM JOŃSKIM Do zobaczenia na kolejnej premierze Teatru "SABAT"... BOHDAN GADOMSKI i właścicielka TEATRU "SABAT", prezes MAŁGORZATA POTOCKA, choreograf i reżyser wszystkich rewii... Erotyczna komedia pomyłek Relacja z premiery "Hiszpańska mucha"w Teatrze „Kamienica” Dla SAMBORA CZARNOTY rola Artura Spendera jest porażką „Hiszpańska mucha”, czyli „Spanish, Fly Desire” to, afrozydiak, którego 5-7 kropel wlanych do dowolnego napoju i podanych 30 minut przed seksem, sprawi, że twój partner/partnerka są niesamowicie rozgrzani i gotowi na wszystko. To właśnie „Hiszpańska Mucha” inicjuje serię zabawnych wydarzeń o mocno erotycznym podtekście w nowej premierze Teatru „Kamienica”. Akcja rozgrywa się w Londynie, w klimacie lat 30-tych. Reżyser teatralny Arthur Spender przygotowuje rewię, w której ma wystąpić gwiazda londyńskich teatrów Nora Wallins, prywatnie jego partnerka. Ale ponieważ wyczerpał budżet, zmuszony jest poprosić o fundusze producenta Harrego Jo. Jego warunki okazują się trudne do spełnienia. Wydarzenia są dosyć zabawne, ale opowiedziane teatralnym językiem wymyślonym przez Jakuba Przebindowskiego, reżysera spektaklu (bez stosownego dyplomu, niespełnionego jako aktora) nie wywołały u mnie śmiechu, co w przypadku komedii jest poważnym mankamentem. Przebindowski miał kilka ciekawych pomysłów inscenizacyjnych (scena wśród widzów, prezentacja multimedialna na dwóch ekranach z filmami stylizowanymi na tamte szalone lata, wejścia i wyjścia aktorów przez drzwi dla publiczności), ale nie potrafił poprowadzić aktorów w kierunku swobodnego, niewymuszonego grania lekkiej komedii. Swoje zbyt mocno przerysowane postacie umieścili w niebezpiecznym kierunku zagrywania się, co męczyło ich samych i widzów. Celował w tym niemający prawie żadnego doświadczenia w graniu komedii, aktor dramatyczny Sambor Czarnota. Jak się okazało, dobre techniczne opanowanie trików aktorskich, nie zawsze sprawdza się w konkretnych zadaniach. Wręcz siłowe zmaganie się z rolą reżysera Arthura Spendera powodowało, że Czarnocie nabrzmiewały żyły, pojawiał się pot, plucie śliną i widoczne straszliwe zmęczenie, co granej postaci zabierało podstawowe atuty charakterystyczne dla komediowej roli. Zła passa zawodowa nie opuszcza aktora, którego ostatnia rola serialowa w „Rezydencji” umknęła ogólnej uwadze wraz ze zdjętym z anteny serialem, a główna rola w filmie „Ixjana” braci Skolimowskich, nie zaistniała w ogóle poza premierą warszawską, bo na łódzkiej byłem jedynym widzem w salce z 5 rzędami krzeseł. Film zniknął z ekranów po 3 dniach. SAMBOR CZARNOTA poniósł porażkę w roli komediowej, może dlatego, że grał do tej pory przede wszystkim dramatyczne role w zupełnie innych gatunkowo przedstawieniachKuriozalna jest rola zwariowanej Funny granej przez żonę reżysera Martynę Kliszewską-Przebindowską. Ustawienie jej na pograniczu niesmacznego kiczu i totalnego wygłupu, wyrządziło aktorce krzywdę. Anna Korcz też się za bardzo zagrywała, raz udawała, że umarła, innym razem, że jednak żyje. Jako rewiowa diwa była zbyt dramatyczna, chociaż aspiracje Nory Wallins pozostawały na poziomie teatru szekspirowskiego. Gdyby nie młody mąż, który wręczył żonie sto pąsowych róż, premierowe kwiatki były by bardzo skromne. Pani Ania przemówiła ze sceny własnym tekstem ”Ja też ciebie kocham”. Niespotykana prywata, ale były jakieś brawa. Niegustowne, niekiedy wręcz brzydkie kostiumy Tomasza Ossolińskiego nie upiększały tej i pozostałych dwóch aktorek, przeciwnie, wyglądały w nich wyjątkowo nieatrakcyjnie. Tylko Piotr Szwedes (producent Harry Jo) i Dorota Zięciowska (służąca Amanda) nie poddawali się całkowicie wizji reżysera - amatora i robili swoje, czyli grali lżej, swobodniej, naprawdę komediowo. Jaką rolę w tym zwariowanym światku odgrywa tytułowa „Hiszpańska mucha”? Poza tym, że odsłania erotyczne fantazje bohaterów, niekorzystnie wpływa na ich aktorskie pobudzenie, które niestety przekracza granicę dobrego smaku typowej angielskiej komedii. Przyjęcie premierowej publiczności było życzliwe, ale kurtuazyjne. Większość z 319 miejsc była zajęta przez zaproszonych gości i znajomych (sprzedano tylko dwa bilety!). W sumie salę zapełniło 350 osób. Ponieważ zabrakło sponsora na zapowiadany bankiet, tego praktycznie nie było, Mimo to goście rozmawiali do 1 nad ranem, W rekompensacie dyrektor teatru Emilian Kamiński opowiadał teatralne anegdoty. BOHDAN GADOMSKI Finałowy ukłon po nieudanej premierze... Recenzent BOHDAN GADOMSKI na ciekawie i oryginalnie zaaranżowanym foyer Teatru "Kamienica" w Warszawie „Baba Chanel” wydarzeniem teatralnym w Łodzi Recenzja BOHDANA GADOMSKIEGO z premiery w Teatrze im. w Łodzi Jest ich pięć. Mają od 75 do 90 lat. Tworzą zespół wokalny „Olśnienie”, chociaż nie mają już ani głosu, ani słuchu. Spotykamy się z nimi w Dzielnicowym Domu Kultury Głuchych na rosyjskiej prowincji. Emerytki przygotowują się do jubileuszowego koncertu. Ubrane w cerkiewne błękitne kostiumy, na głowach efektowne czepce, wyglądają zabawnie, ale nader atrakcyjnie. Siadają za długim stołem, na który same przygotowały potrawy. Wznoszą toasty, cieszą się życiem, wierzą w dobrą przyszłość, chociaż przez moment chcą być szczęśliwe. Czekają na kierownika zespołu, dyplomowanego akordeonistę, Siergieja, który wygląda równie niezwykle jak one. Jeszcze nie wiedzą, że znacznie młodsza od nich, chociaż też emerytowana Roza Nikołajewna (jest tutaj na etacie ochroniarki) ma śpiewać na pierwszym planie. Gdy Siergiej im to uświadamia, dochodzi o buntu, w czasie, którego bliżej poznajemy charaktery chórzystek. Trzeba mieć w zespole teatru tak doskonałe aktorki jak wybrane przez znakomitego reżysera rosyjskiego Nikołaja Koladę. To dla nich warto było wystawić tą arcyciekawą, wręcz porywającą, brawurową tragikomedię. Sztuka opowiada o życiu i przemijaniu. Groteskowe postaci wywołują śmiech, ale i zadumanie. Fantastyczną Kapitoliną jest Barbara Marszałek, która znów zaskoczyła swoimi nieograniczonymi możliwościami. Sarą Milena Lisiecka, ciągle przezabawnie recytująca poezję Cwietajewej, żyjąca w swoim wyimaginowanym świecie. Jakże trafnymi środkami wyrazu aktorskiego zbudowała Iraidę Zofia Uzalec. Dawno nie widziałem dramatycznej zwykle Bogusławy Pawelec w tak zabawnej i delikatnej zarazem roli (gra Ninę). Pyszna w roli Tamary jest Dorota Kiełkowicz. Ewa Wiśniewska-Audykowska trochę nie konsekwentna w prowadzeniu dziwnej, dwoistej postaci Rozy (zwanej też Babą Chanel), ale momenty miała świetne. Siergieja zagrał porywająco, na najwyższym diapazonie Mariusz Ostrowski, który zastąpił w tej roli Kamila Maćkowiaka, najbardziej rozhisteryzowanego aktora w Polsce, który złożył rezygnację z pracy w Teatrze im. S. Jaracza. Postąpił słusznie, bo to, co tutaj wyprawiał (zerwane w połowie spektakle, wulgarne strofowanie młodzieżowej widowni) przekraczało wszystko, co powinno być związane z kulturą bycia aktorem. Na foyer mówiono: „Król umarł, niech żyje nowy król!” W Łodzi jest nim teraz Mariusz Ostrowski, do tej pory pozostający w cieniu Maćkowiaka. MARIUSZ OSTROWSKI rewelacyjny w roli Siergieja! „Babę Chanel” wzięła na warsztat Izabela Cywińska i wystawi ją w Teatrze Polonia w Warszawie. W roli Siergieja Przemysław Bluszcz. Wydaje się, że jednak trzeba być Rosjaninem jak reżyser łódzkiego przedstawienia, aby tak wiarygodnie i przewrotnie, z rosyjskim szarmem, wyczarować rosyjski teatr ze wszystkimi jego niuansami w Polsce. Konkretnie w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. BOHDAN GADOMSKI „Wyglądam jak świeża mogiła” powiedziała jubilatka, gdy scenę zaczęło pokrywać coraz to więcej kwiatów... BENEFIS KRYSTYNY SIENKIEWICZ Relacja z Teatru Komedia w Warszawie GADOMSKI recenzent benefisu z jubilatką KRYSTYNĄ SIENKIEWICZ 19 kwietnia br., zostałem zaproszony na benefis legendarnej artystki estradowej, kabaretowej, filmowej i telewizyjnej, 78-letniej Krystyny Sienkiewicz, która w tym roku obchodzi 60-lecie pracy. Trudno tyle lat pomieścić w ciągu jednego wieczoru, który co prawda trwał artystycznie i wspominkowo aż 6 godzin, ale, mimo, że to karkołomne przedsięwzięcie, to nie nużył, nie dłużył się, przede wszystkim za sprawą fenomenalnej beneficjantki. Sienkiewicz swoją niezwykłą osobowością emanowała ze sceny Teatru „Komedia” i przytłaczała wszystkich, którzy z większym lub mniejszym powodzeniem usiłowali tam zaistnieć. Gości powitała zbyt kameralna(radiowa) jak na takie gale w dużej sali na ponad 500 miejsc, Maria Szabłowska, Maria Szabłowska której mimo wcześniejszych zapowiedzi nie towarzyszył Krzysztof Szewczyk. Pani Maria w efektownych, niebotycznie wysokich, czerwonych szpilkach, prawie natychmiast usiadła za stołem i stamtąd (nie wstając, choć wypadało) zapowiadała kolejnych gości z kwiatami, upominkami, wierszykami, pioseneczkami, wspominając także tych, którzy z nieznanych przyczyn nie dojechali (Olga Lipińska, Jerzy Połomski, Rafał Cieszyński, Maciej Damięcki, Krzysztof Kowalewski, Bohdan Łazuka). O Krystynie Sienkiewicz nie zapomnieli i dojechali: Kuba Sienkiewicz (bratanek, lekarz i artysta estradowy zarazem). Przesadnie wesolutka 80-letnia Sława Przybylska, wystylizowana na nastolatkę (krótka mini sukieneczka obszyta falbankami i wysokie szpileczki), co wzbudzało dwuznaczne uśmiechy na widowni. Weteranka piosenki z trudem wyszeptała „Pamiętasz była jesień”. Nieestetycznie utuczona i fatalnie ubrana w przykrótką, bardzo obcisłą sukienkę Lidia Stanisławska na szczęście obroniła się swoim altem, który jako najniższy z głosów najpóźniej się starzeje. Jak zwykle urocza, pełna niewymuszonego wdzięku i z klasą Olga Bończyk postawiła na piosenkę przyjaciółki Krystyny Sienkiewicz, Kaliny Jędrusik i świetnie odnalazła się w benefisowych okolicznościach. Mile zaskoczyła mnie odwagą, temperamentem i wyrazem scenicznym Małgorzata Lewińska w słynnym „Kabarecie”, wokalnie bez zarzutu. Danuta Błażejczyk ubrała się niefortunnie w strój mniszki, aby promować ekshumowany musical „Siostrunie”, zapominając, że trzeba zadbać o figurę i resztę siebie przy każdorazowym wyjściu na scenę. 75 letnia Barbara Wrzesińska albo udawała na poważnie dawną pannę Basieńkę z kabareciku Olgi Lipińskiej, albo ją parodiowała. W każdym bądź razie nowego pomysłu na siebie współczesną nie znalazła. Jakże sympatycznie zabawne, wręcz rozkoszne było trio w składzie Elżbieta Jodłowska, Grażyna Zielińska i Elżbieta Jarosik, partnerki Sienkiewicz z muzycznego spektaklu „Klimakterium”, w którym jubilatka już nie występuje. Dawne koleżanki nie zapomniały i konsekwentnie dojechały. Elżbieta Jodłowska i Elżbieta Jarosik Siwiutki jak gołąb 76 letni Jan Pietrzak był mało zabawny i coś mu się zrobiło z aparatem mowy, bo nie zawsze podawany tekst był zrozumiały. Jeszcze mniej czytelny i mało zabawny był 76 letni Stanisław Tym, który przyjechał pociągami aż z Mazur, co kilkakrotnie podkreślał. Obronił się mimo pewnych niedociągnięć wokalnych Tadeusz Chudecki w pieśni neapolitańskiej „Tevoglio bene assai”. Klasę wokalną potwierdził Zbigniew Wodecki, tylko, dlaczego ciągle śpiewa tą samą piosenkę „Teatr uczy nas”. Rozbuchana jak nigdy Bożena Dykiel, nie przygotowała nawet wierszyka, za to darła się do Krystyny Sienkiewicz „ty podły typie, ty energio chodząca”. Nieskoordynowane ruchy, całowanie po rękach jubilatki wywołało zamieszanie i chaos na bądź, co bądź poważnej uroczystości. Bożena Dykiel i Krystyna Sienkiewicz Na szczęście Olgierd Łukaszewicz zachował powagę przewodniczącego Związku Artystów Scen Polskich. Inni nieobecni udawali jak kochają Krysię z telebimu i wcale nie usprawiedliwiali swojej nieobecności (Jan Kobuszewski, Teresa Lipowska, Paweł Wawrzecki, Zbigniew Buczkowski, Krystyna Tkacz). Niezawodnym okazał się prezydent RP Bronisław Komorowski, który co prawda nie przyszedł, ale przysłał wielki kosz biało-czerwonych róż, który zdominował wszystkie inne wiązanki. Bardzo skromne były kwiatki od ministra kultury i dziedzictwa narodowego, którego reprezentantka coś sensownego usiłowała powiedzieć, ale jej nie wyszło. Jubilatka otrzymała odznakę Rady Miasta „Zasłużona dla Miasta Warszawy”. Na koncie ma także Prometeusza, Gloria Artis, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Na tronie siedzi królowa wieczoru, skromnie ubrana w lekko dopasowany kostium z nabłyszczanego materiału i wysokie, troszkę zbyt ciężkie szpilki. Gdyby nie jej poczucie humoru i błyskotliwe riposty na to, co słyszała na swój temat na uroczystości, to niewiadomo jak przebiegałby ten bardziej zaimprowizowany aniżeli perfekcyjnie przygotowany jubileusz. Scenariusz usiłowała napisać, a całość z wielkim trudem wyreżyserować nieznana szerzej aktorka i prezenterka estradowa Marzanna Graff. Wszystko zaczęło się z ponad półgodzinnym opóźnieniem, co natychmiast zawaliło konstrukcję godzinową dalszych części programu. Spektakl „Harold i Matylda” rozpoczął się o godzinie 20..00. Przedzielił go skromniutki katering z mikroskopijnymi tartinkami i cierpkim winem na 10 pierwszych osób, dla pozostałych 490 osób już nie starczyło. Organizatorzy z Impresaryjnego, „Ale, Teatr” nie sprostali tak dużemu przedsięwzięciu, które ich wyraźnie przerosło. Dobrze, że jubilatka tego nie widziała, bo popsułoby to jej humor, którym pozornie tryskała, bo tak naprawdę była śmiertelnie zmęczona. Po spektaklu „Harold i Matylda” podpisywała swoją najnowszą książkę „Cacko” dla najwierniejszych wielbicieli. Czarna, smutna, amerykańska komedia „Harold i Matylda” autorstwa Colina Higginsa opowiada o porozumieniu ludzkich dusz nieograniczonych różnicą wieku, poglądów, pochodzeniem. Pointą spektaklu jest, że zawsze można znaleźć gałąź, na której jest możliwość wspólnego języka. Harold ma 19 kat, Matylda 80, mimo tej różnicy wieku porozumiewają się ze sobą znakomicie. Finał jest wielce zaskakujący. Harolda gra 33 letni aktor serialowy Tomasz Ciachorowski, tworząc z tej postaci introwertycznego, trochę ekscentrycznego młodzieńca, szukającego drogi dla siebie. Gra go rewelacyjnie, z wielkim wyczuciem wszystkich niuansów i szalenie prawdziwie. TOMASZ CIACHOROWSKI wspaniale partnerował Krystynie Sienkiewicz w benefisowym spektaklu Rewelacyjny, prawdziwy,wzruszający i zaskakujący w roli Harolda TOMASZ CIACHOROWSKI i mistrzyni sceny, magnetyczna KRYSTYNA SIENKIEWICZ Krystyna Sienkiewicz wciela się w Matyldę, nieprawdopodobnie inteligentną i magnetyczną postać, trochę zwariowaną. Czyni to po mistrzowsku, z dbałością o każdy detal. Oboje siedząc na podświetlanym drzewie za tiulową ścianą, robią ogromne wrażenie. Są bardzo filozoficznie poetyccy. W finale tak wzruszający, że publiczność ociera łzy. Reżyser Dariusz Taraszkiewicz precyzyjnie i konsekwentnie kreśli swój spektakl, potwierdzając jak pięknie się rozwija, z wykształcenia jest także aktorem i wokalistą oraz menadżerem kultury…To jego najlepsze z dotychczasowych przedstawienie. BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI z DARIUSZEM TARASZKIEWICZEM, reżyserem "Harolda i Matyldy", a jednocześnie odtwórcą roli Księdza... BOHDAN GADOMSKI i KRYSTYNA SIENKIEWICZ zapraszają na spektakl "HAROLD i MATYLDA, który wędruje po benefisie artystki po Polsce... Moc tenorów Relacja z XV Wielkiego Turnieju Tenorów w Szczecinie 29 czerwca br., po raz 15-ty odbył się w Szczecinie Wielki Turniej Tenorów. Jako miejsce wybrano Teatr Letni (amfiteatr) im. Heleny Majdaniec. Zgromadzonej licznie publiczności nie przeszkodził deszcz, atmosferze święta sztuki klasycznego belcanta również. Wszystko zapowiadało ważne wydarzenie. Wybrani drogą eliminacji wstępnych uczestnicy (8 tenorów z Polski, Stanów Zjednoczonych, Gruzji, Włoch) w większości reprezentowali wysoki poziom, chociaż moje oceny zapisywane w notatniku, nie dla wszystkich były jednakowe. Potrzeba podzielenia się z odbiorcami sztuki śpiewania swoją estetyką i talentem połączona z wrażliwością i predyspozycjami wokalnymi dana była wszystkim śpiewakom. Mogłem się przekonać, jaka wspaniała interakcja zachodzi między artystami a publicznością, także o tym, że na Wielki Turniej Tenorów czekają w Szczecinie wykonawcy, organizatorzy i publiczność. Ciekawostką jest fakt, że nie ma jury, bo o zwycięstwie decyduje publiczność wkładając do koszy roznoszonych przez hostessy róże dla swojego ulubieńca. Rywalizacja na piękne melodie i walka o względy publiczności nieobca jest operze od samego jej początku. Wśród laureatów Wielkiego Turnieju Tenorów Opery „Na Zamku” w Szczecinie, znaleźli się Sylwester Kostecki, Tomasz Kuk, Paweł Skałuba, Dariusz Stachura, Teodor Ilincai, Marius Manea, Hector Lopez, Jiun Gim. W tym roku o tytuł najlepszego tenora walczyli: Mikołaj Adamczyk z Poznania, u mnie oceniony dwukrotnie na ocenę dobry z plusem i dobry. Theodore Chletsos z USA, z doświadczeniami rewiowymi i kabaretowymi, u mnie z ocenami dobry minus i dobry. Frederico Lepre z Włoch, z imponującymi wysokimi dźwiękami, z dobrze wyszkolonym głosem, ale nie wybitny, co sklasyfikowałem na cztery i cztery z plusem. Irakli Murjikneli wszechstronnie wykształcony, laureat wielu nagród, ale jak do tej pory nieznany poza Gruzją (pracuje w Tbilisi). Za oba występy otrzymał u mnie dwukrotnie piątki z plusami. Mateusz Myrlak z Warszawy, wychowany w rodzinie polskich śpiewaków operowych, studia ukończył w kasie swojego ojca Kazimierza Myralka. Mimo solidnego przygotowania nie mogłem go ocenić wyżej niż dostateczny z plusem. Podobno był chory. Wojciech Sokolnicki z Poznania zaimponował publiczności dużym głosem, który zrobił wrażenie w arii Cavaradossiego z III aktu „”Toski”” i to do tego stopnia, że postawiłem mu szóstkę, ale popularną pieść z kręgu muzyki pop „Time to say goodbye”” wykonał zbyt siłowo w górnych partiach i znacznie mniej atrakcyjnie aniżeli w dolnych i średnicy i za to otrzymał ode mnie pięć z minusem. Tomasz Tracz z Wrocławia to średniej klasy śpiewak, z większym powodzeniem wykonujący dzieła oratoryjno-kantatowe i pieśni niż arie operowe. Oceniłem go na trzy z plusem i cztery z minusem. Jedynym tenorem turnieju, który otrzymał dwie szóstki był tegoroczny dyplomant Akademii Muzycznej w Łodzi (klasa wybitnego tenora dr Krzysztofa Bednarka, 24-letni Łukasz Załęski. Nikt w Polsce nie śpiewa obecnie tak wzruszająco arii księcia Sou-Czonga z „Krainy uśmiechu” jak Łukasz. Turniejowa aria Rodriga z III aktu opery „Cyd” była równie popisowa i oczarowała szczecińską publiczność pasując młodziutkiego śpiewaka na ulubieńca publiczności. Glos pełen blasku i siły. Łukasz Załęski otrzymał nagrodę od Stowarzyszenia Miłośników Opery i Operetki w Szczecinie dla najmłodszego tenora i nagrodę specjalną (finansową). Niewiele więcej od niego, bo 631 róż i tytuł zwycięzcy turnieju powędrował do Wojciecha Sokolnickiego. 10 tysięcy złotych było dopełnieniem nagrody publiczności. Orkiestra Opery „Na Zamku” pod batutą Vladimira Kiradjieva uznała, że najlepiej współpracowało się jej z Gruzinem Irakli Murjikneli, który otrzymał nagrodę specjalną w postaci propozycji angażu w produkcji tego teatru w następnym sezonie. Podobną nagrodę przyznano także reprezentantowi Włoch Frederico Lepre. Na zakończenie turnieju wszyscy tenorzy zaśpiewali „O sole mio”. Zgotowano im owacje na stojąco i proszono o bis. Gospodynią turnieju była Anna Dereszowska, z klasą i wdziękiem. Ja z kolei poprosiłem za kulisami o krótką rozmowę Łukasza Załęskiego, który rozdawał największą ilość autografów. -Co daje początkującemu śpiewakowi udział w takim turnieju jak ten w Szczecinie? -Nowe doświadczenie, mnóstwo emocji, możliwość spotkania ze wspaniałymi tenorami i podpatrzenia jak śpiewają. -, Na co przeznaczy pan 3 tysiące złotych nagrody? - Na wakacje, które zamierzam spędzić w Czarnogórze. - Co szczególnie zapamiętał pan z tej imprezy? - Próby z kolegami tenorami, współpracę ze wspaniałym dyrygentem i znakomitą orkiestrą. Pan Vladimir, Kiradjiev, okazał mi dużo serdeczności i troski o jak najlepszy występ w turnieju. BOHDAN GADOMSKI Sto Gwiazd Relacja z 18 Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach Do Międzyzdrojów przyjechało w tym roku 100 gwiazd, które wzięły udział w 13 spektaklach teatralnych i 4 koncertach muzycznych. Gwiazdy można było zobaczyć także na dużym ekranie na 5 projekcjach filmowych. Na spotkaniach z fanami. Nowa ekipa szefująca festiwalowi z dyrektorami Jadwigą Bober, Olafem Lubaszenko, działa coraz bardziej profesjonalnie i mimo skromniejszego niż ongiś budżetu, z rozmachem i różnorodnością oferty programowej. Rzecznik prasowy Alicja Myśliwiec zawsze przygotowana. Nie zmieniły się główne założenia, w których widz z każdego przedziału wiekowego może znaleźć coś dla siebie. Ja też znalazłem interesujące mnie pozycje, obejrzałem, rozmawiałem z ich twórcami i artystami. Ta relacja pozwoli zajrzeć zainteresowanym w to, co było najciekawsze na festiwalu. Celebrycka plotkarka Karolina Korwin Piotrowska nazywa Festiwal Gwiazd „festiwalem lansu” i nie wie - jak sama pisze, „po, co ten spęd jest”. A wystarczyło przyjechać i po dziennikarsku naocznie zobaczyć spektakle teatralne, monodramy, warsztaty teatralne, bajki dla dzieci, koncerty zespołowe, spotkania z ich wykonawcami, wernisaże malarskie, nawet mecz piłki nożnej artyści kontra samorządowy i dopiero wtedy wyrazić swój stosunek do tego, co działo się na kilku scenach w Międzyzdrojach. Kulminacyjny punkt Miał miejsce w piątek 5 lipca. O godzinie wytypowani do odcisków dłoni w Alei Gwiazd, prezentowali się najpierw na czerwonym dywanie, a potem we wspomnianej alei, na której już jest ponad 134 odcisków najwybitniejszych polskich artystów ze świata kultury i sztuki. Siedzimy w kilku rzędach krzeseł tuż za stolikami z nominowanymi i widzimy, że zapowiada się wielka gala, rejestrowana przez Drugi Program TVP. Za barierkami cztery tysiące ludzi, którzy uwielbiają takie i podobne imprezy, oglądane przez nich tylko w telewizji. Nie bardzo wiem na czym polegała reżyseria Krzysztofa Jasińskiego, ale porządek był i każda z gwiazd wychodziła w wyznaczonej kolejności. Pewna nieporadność gospodarzy: aktora Tomasza i satyryka Andrzeja Poniedzielskiego na swój sposób wnosiła świeży powiew i osłaniała obu panów i nas widzów przed sztampą charakterystyczną w tego typu prezentacjach laudacjach. Nie bardzo wiem, dlaczego spośród piosenkarek do odciśnięcia dłoni zaproszono nieobecną od kilku lat na rynku Hannę Banaszak, ale jej obecność trochę tłumaczy występ z jedną jedyną wokalizą w koncercie „Satanorium”. Wokaliza piękna, ale strój fatalny, ponury, jak na stypę pogrzebową, zauważono brak bielizny. Dziwi obecność trojki reprezentantów niekończącego się serialu „Czas honoru”, który nie daje się już oglądać, tym bardziej, że Antoni Pawlicki, Jan Wieczorkowski, a przede wszystkim Maciej Zakościelny, nie zrobili niczego znaczącego w mijającym sezonie filmowo-telewizyjnym. Nie dotrzymał im towarzystwa popularny aktor-amator Jakub Wesołowski i zapowiadana Magdalena Różczka, chociaż ich odciski były wcześniej przygotowane. Zakościelnego bardziej interesowała czysta wódka, którą pił z Pawłem Małaszyńskim w ulicznym barze, aniżeli jakikolwiek spektakl kolegów. Ponadto ubrał się fatalnie, jakby zapomniał krawata i marynarki. Z kolei Pawlickiemu i Wieczorkowskiemu było wyjątkowo niekorzystnie do twarzy w garniturach. Za to promienna, pełna wdzięku i temperamentu Joanna Kurowska przypominała swoim wejściem i zejściem Marylin Monroe. Przyjemnie jest popatrzeć na takie urocze aktorki, doskonale ubrane. W tym wypadku suknia od Chanel, buty od Guciego, biżuteria Swarowskiego, marynarka od Zarah. Mniej efektownie wypadła Ewa Kasprzyk, czarna bluzka do przyjęcia, ale biała spódnica absolutnie nie. Aktorce przeszkadzał mąż, który jakby pomylił galę z knajpą. Ochrona interweniowała dwa razy. Marta Lipińska nowych, ciekawych ról nie ma, ale za całokształt należy się jej festiwalowe wyróżnienie. Emilian Kamiński był źle ubrany, nieogolony, doń odcisnął za aktywność biznesową (jest dyrektorem własnego teatru), nie za aktorstwo, bo gra niewiele i nic znaczącego. Edward Linde Lubaszenko za całokształt solidnego aktorstwa. Jan Wołek -wiadomo. Janusz Zaorski za to, co kiedyś zrobił. Jerzy Satanowski za twórczą konsekwencję. Janusz Morgenstern dostał nagrodę pośmiertną, odebrała żona Krystyna, Cierniak-Morgenstern. Były telebimy, efekty, podniosły nastrój... Na koniec bankiet do rana. Gran, Villas i Jędrusik Dwa spektakle oparte o biografie wielkich gwiazd-legend Wiery Gran, Violetty Villas i Kaliny Jędrusik, były tymi, na które szczególnie czekałem, Pierwszego na premierze nie widziałem, drugi oglądałem z zapartym tchem. Bardzo trudne zadania aktorskie, wymagające ogromnej kondycji psychicznej i fizycznej od aktorów. „Wiera Gran” w reżyserii Barbary Sass, opowiada o artystce kabaretowej występującej w najsłynniejszych salach koncertowych świata. Oskarżona o współpracę z gestapo, pomimo oczyszczenia z zarzutu, do końca życia nie przestała się ukrywać, Sztuka jest próbą stworzenia jej psychologicznego wizerunku. Kameralny spektakl o życiu wielkiej, ale zapomnianej w Polsce gwieździe estrady żydowskiego pochodzenia. Justyna Sieńczyłło gra Wierę fenomenalnie! Stopień aktorskiego wcielenia się w odtwarzaną postać niezwykle wysoki. Identyfikacja porażająca. Do tego piękny śpiew, prawda wewnętrzna i szczerość w budowaniu cech charakterystycznych Wiery Gran, czyni z jej roli kreację, jakiej na festiwalu nie było w innych spektaklach. Rewelacyjnie partneruje aktorce Paweł Burczyk, wcielający się w kilka postaci, idealnie korespondujący z tym, co dzieje się w jej życiu. Obje prezentują wysokiej klasy aktorstwo. Ludzie na widowni płakali. Po spektaklu pobiegłem za kulisy z gratulacjami i bohaterce wieczoru wręczyłem miniaturową złotą torebeczkę inkustrowaną szafirami i szmaragdami. „Kallas, czyli spotkanie dwóch legend...” jest opowieścią o artystkach pochodzących z zupełnie innych światów, ale sporo je łączyło. Obie niezaakceptowane do końca przez środowisko artystyczne. Spektakl opowiada o 6 spotkaniach Violetty Villas z Kaliną Jędrusik. Ale to fikcja inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. W postać Villas wciela się wybornie Ewa Kasprzyk, która pogłębiła jej postać, nabrała więcej dystansu i zastosowała moje drobne uwagi z premiery w Warszawie. Jej Villas ogląda się teraz z przyjemnością. Nie razi przerysowana prymitywność Czesławy Cieślak- Gospodarek -Kowalczyk, bardziej śmieszy aniżeli irytuje. Jeszcze większą precyzję w budowaniu postaci Kaliny Jędrusik zastosowała wspaniała Joanna Kurowska, której głos bardziej niż na premierze przypominał jedyny w swoim rodzaju wolumen Kaliny, co sprawiało, że czuliśmy jej oddech. Hanna Kochańska i Beata Kawka w epizodycznych zadaniach wprost przepyszne. Publiczność wstała i długo biła brawa. Olaf Lubaszenko reżyserując farsę „Single i remiksy”, nie po raz pierwszy pokazał swój duży talent reżyserski. Brawurowo poprowadził rozbuchane i kipiąjące temperamentem aktorki: Weronikę Książkiewicz i Annę Muchę, obie bardzo efektowne na scenie. Weronika prezentuje typową kobietę sukcesu, prezesa wielkiej korporacji wydawniczej. Mucha nie dorównuje jej warsztatem aktorskim, ale jak na aktorkę amatorkę, radzi sobie całkiem nieźle. Wojciech Medyński gra bardzo ostro, momentami niebezpiecznie zbliża się do karykatury swojej postaci, ale za to pokazuje, że posiada środki komediowe i może grać kogoś tak zwariowanego jak jego bohater. Na szczególną uwagę zasługuje Lesław Żurek, jeden z najsympatyczniejszych aktorów swego pokolenia. Tutaj zdumiał mnie i oszołomił nieznanymi wcześniej możliwościami aktorstwa komediowego. Jego postać jest jakby w opozycji do pozostałych, aktor umiejętnie to punktuje i z wielkim wdziękiem kreśli swojego bohatera, jakże innego od pozostałych postaci tej przezabawnej sztuki. W „Ślubie doskonałym” w reżyserii mistrza farsy Marcina Sławińskiego, swój wielki kunszt aktorstwa komediowego pokazuje Ewa Kasprzyk, która już samym pojawieniem się na scenie robi piorunujące wrażenie. Marta Żmuda-Trzebiatowska bardzo się rozwinęła i nie tylko pięknie wyglądała, ale i świetnie zagrała, znakomicie czując komedię. Nie można tego powiedzieć o Pawle Małaszyńskim, który jest za mocny, za twardy do zadań komediowo-farsowych i nawet tak doświadczony reżyser jak Marcin Sławiński, nie potrafił wykrzesać z aktora tego, co niezbędne w tego typu aktorstwie. Małaszyński, co rusz zalewał się potem, co nie wyglądało estetycznie. Mógłby się dużo nauczyć od świetnych Katarzyny Glinki i Andrzeja Nejmana. Szafa gra Z uwagi na opóźnienie spowodowane przedłużającą się galą w Alei Gwiazd, grupa wokalno-rozrywkowa „Szafa gra” ze znakomitą Barbarą Melzer na czele, zaprezentowała o wyjątkowo późnej porze znane piosenki, odkryte na nowo, wykonywane z dawką humoru i przymrużeniem oka, co rozbawiło publiczność w amfiteatrze. Z kolei widowisko „Santorium” z piosenkami Jerzego Stanowskiego, gdyby miało reżysera i precyzyjny scenariusz, mogłoby wznieść się na jeszcze wyższy poziom. Jak to się stało, że nie zaistniała w nim utalentowana i charyzmatyczna wokalistka, jaką niewątpliwie jest Dorota Osińska? Za to Joanna Lewandowska i Arkadiusz Brykalski uzupełnili poziom wokalny tych, którzy wypadli słabiej lub nie zaistnieli. Dla młodzieży był koncert zespołu lat 70-tych i 80-tych Dżem ze świetnym wokalistą Maciejem Balcarem. Rozczarował dziwny w charakterze i wcale nie taki zabawny jak zapowiadano koncert „Czas nas uczy pogody”, który nie wiadomo, po co i dlaczego wymyślił Krzysztof Materna. Wśród wykonawców seniorzy amatorzy wykonujący zdaniem Materny „perły polskiej muzyki rozrywkowej”. W założeniu miał to był koncert o młodości w starości, czyli o tym, że wraz z wiekiem przybywa nam doświadczeń i mądrości, ale pozostaje też radość, energia, zachwyt nad światem, czy chęć tworzenia. Do grona osób śpiewających wyłoniono 19 osób na podstawie kilku przesłuchań. Koncert miał być antidotum na stereotypowe „polskie” rozumienie starości. Czy rzeczywiście nim był? Wątpliwe. Reżyser dobrał wykonawców na zasadzie, że pokaże tych, którzy źle śpiewają, ale ludzi to rozbawi. Sprzedano zaledwie 50 biletów. Smutny, nieciekawy finał tegorocznego Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. Podobno zabrakło pieniędzy na coś bardziej wystrzałowego. Za to pozostanie 12 dłoni odciśniętych w brązie, które przez cały rok oglądają wczasowicze i odwiedzający kurort nad Bałtykiem. Gala odciskania dłoni odzyskała dawny blask. Budżet wyniósł zaledwie ok. 1, 2 mln złotych, co nie przeszkodziło, żeby było atrakcyjnie. Impreza była lokalna, sponsorzy również, ale zasięg i szum wokół niej ogólnopolski. BOHDAN GADOMSKI Ach, jak przyjemnie! Relacja z 50 Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Organizator tegorocznego festiwalu w Opolu, Program Pierwszy TVP, zamiast dyrektora, powołał dwuosobową komisję artystyczną w osobach Zuzanny Łapickiej-Olbrychskiej i Mikołaja Dobrowolskiego, który jednocześnie był rzecznikiem prasowym (tak profesjonalnego rzecznika, świetnie przygotowanego do odpowiedzi na najtrudniejsze pytania, dawno tutaj nie było). To właśnie rzecznik wytłumaczył mi, dlaczego pewnych gwiazd na jubileuszowym festiwalu nie było. Nieobecni Nie było fascynującej nas przez lata Zdzisławy, Sośnickiej, bo mimo zaproszenia, odmówiła, gdyż definitywnie wycofała się z show-biznesu. Zaocznie została odznaczona Ikoną Festiwalu, której nie odebrała osobiście. Dla Joanny Rawik również przygotowano tę symboliczną nagrodę i na pewno zostanie wręczona piosenkarce, która podobnie jak Teresa Tutinas, od lat nie funkcjonuje w środowisku muzycznym, dlatego zdecydowano się na innych wykonawców. Z kolei Edyta Geppert dostała propozycję występu w gali jubileuszowej, rozmowy trwały z jej menadżerem, ale nie interesował jej występ z jedną piosenką, za rok wystąpi z dłuższym recitalem, bo będzie znacznie mniej wykonawców. Poprosiła, żeby nie wykorzystywać w gali jubileuszowej piosenek z jej repertuaru. Krzysztof Krawczyk otrzymał dwie propozycje występu w SuperJedynkach i w Gali Jubileuszowej, rozmowy trwały długo, aż przyszedł list od jego menadżera, że nie ma możliwości odwołania wcześniej zaplanowanych koncertów. Podobnie dwa razy miał wystąpić Andrzej Piaseczny, ale mendżerka poinformowała telewizję, że ma zakontraktowane dużo wcześniej koncerty i nie może pojawić się w tym samym terminie w Opolu. W przypadku Wojciecha Młynarskiego na przeszkodzie stanęły sytuacje rodzinne i zarezerwowane miejsce na turnusie pobytu wypoczynkowego. Zastąpił go syn Jan Młynarski z Melą Koteluk w specjalnym medley piosenek z jego repertuaru. Nie było też najpopularniejszych zespołów tamtych lat Trubadurów i Czerwonych Gitar, bo nie grają w oryginalnych składach i organizatorzy bali się pokazać ich w obecnych, podobnie jak Lombard. W nowym składzie obecność na gali byłaby nieuzasadniona. Zaproszono Edytę Górniak, ale nie zgodziła się na zaśpiewanie piosenki z repertuaru Anny German, w zamian zaproponowała piosenkę „To nie ja byłam Ewą” i kilka innych. Padła propozycja medley przebojów, ale pani Edyta nie zaakceptowała tego. Nie było czasu na mini recital. Zdziwienie budzi zaproszenie antywokalistów zupełnie z opolskim festiwalem niezwiązanych; Agi Zaryan, Meli Koteluk, Marka Dyjaka, z grupy tzw. „bezgłosi”. Oni zabrali czas antenowy Górniak. Na szczęście odliczyli się inni, którzy zapisali piękne karty w historii polskiej piosenki ( Irena Santor, Jerzy Połomski, Magda Umer, Alicja Majewska, Michał Bajor, Kayah, Maryla Rodowicz, Stan Borys, Zbigniew Wodecki)... Gorzej było z młodą kadrą, spośród której pewne nazwiska budziły kontrowersje (Jula, Natalia Przybysz, Stasha, Ewelina Lisowska, Donatan)... Mimo to, jubileuszowy festiwal został na miejscu i później wśród telewidzów, uznany za najlepszy w ostatnich latach, a koncert finałowy miał rekordową ilość widzów, około 6,5 miliona (część pierwsza), druga 3 miliony, bo była niedziela, koniec weekendu, ludzie udają się rano o pracy. Koncert nie mógł trwać w nieskończoność. Ale mimo to, w udziałach było 50 procent oglądalności w tym paśmie i TVP była liderem. Analizując dokładniej słupki oglądalności, „Debiuty” miały około 2 miliony 600 tysięcy, czyli 30 procent udziałów w rynku. ”Premiery” - 4 miliony 60 tysięcy. „Superjedynki” 4 miliony 100 tysięcy, Kabareton 3 miliony 700 tysięcy w pierwszej części i 1 milion 700 tysięcy w drugiej. Maryla i nowe gwiazdy Największą gwiazdą festiwalu była niepożyta, wciąż żywa, imponująca formą i energią Maryla Rodowicz. Ubrana w czerwoną długą suknię, wywoływała sporo kontrowersji, bo suknia jednym się podobała, drugim absolutnie nie. Jako prowadząca była stremowana i momentami nieporadna, ale i tak wszyscy chcieli ją słyszeć śpiewającą, a niemówiącą. Partner Borys Szyc nie bardzo pomógł, ale też nie był „obciachowy”, można było na niego patrzeć, bo bardzo schudł. Oboje prowadzili Koncert „Debiuty”, w którym młodzi wykonawcy śpiewali piosenki z repertuaru Maryli Rodowicz, „Wariatka tańczy”, Sing Sing”, Łatwopalni”, „Małgośka”, „Ludzkie gadanie”, „Dobranoc panowie”, „Konie”. Poziom wysoki, kilka osób mocno wyróżniających się; Marta Podulka,Tomasz Korpanty, „Eden Express”. Ale za objawienia nie tylko tego jednego koncertu, lecz całego festiwalu, należy uznać prezentowaną przeze mnie niedawno 27-letnią aktorkę i wokalistkę Natalię Sikorę i 26-letniego Marcina Januszkiewicza, aktora i wokalistę. W zwycięstwie różniła ich minimalna ilość punktów. Oboje są zaprzyjaźnieni od czasów studiów w Akademii Teatralnej w Warszawie. Dali wspólny koncert „Natalia i Marcin śpiewają Joplin, Osiecką, Hendrixa i Szpilmana”. Ona jest w warszawskim Teatrze Polskim. On w Teatrze Studio. Zachwycona Maryla Rodowicz prosiła na scenie, żeby Marcin przestał grać w teatrze, a zajął się wyłącznie śpiewaniem. Zadałem mu kilka pytań. -Czy zamierza pan dalej podążać w kierunku aktorstwa, czy przychyli się do prośby Maryli Rodowicz? - Wielość możliwości wypowiedzenia się artystycznie, daje mi poczucie sensu, przyjemność i satysfakcję. -To pani Rodowicz będzie zwiedziona! -Nie zamierzam jej zawieść. Godzę aktorstwo i śpiewnie od kilku lat, o czym nie wiedziała wcześniej. -Będzie pan wokalistą, czy śpiewającym aktorem? - Zdecydowanie wokalistą, nie bardzo rozumiem nurt zwany piosenką aktorską. Chcę nie tylko śpiewać, ale komponować, aranżować i pisać teksty. Żeby nie miało to nic wspólnego z byciem szansonistą. -Kto przygotował z panem festiwalowa piosenkę „Dziewczyna ze snu”? -Sam z towarzyszeniem Łukasza Czekały, skrzypkiem, z którym pracuję Aranż zrobiliśmy wspólnie z Marcinem Majerczykiem, gitarzystą pani Maryli. Wybrałem piosenkę sam. Na początku miała być piosenka „Diabły w deszczu”, to sugestia Maryli Rodowicz, ale w mojej ocenie nie był to dobry utwór na festiwal. Sikora i Januszkiewicz nadali „Debiutom” inny wymiar artystyczny i bardzo zawyżyli poziom. Wyróżnili się na, tyle, że po festiwalu spadł na nich deszcz propozycji. Wybierają najciekawsze. Narodziły się nowe gwiazdy, o których mówi się i pisze „artyści piosenki”. Wypadek przy pracy Tak można potraktować niefortunny występ śpiewającej aktorki serialowej Joanny Moro, która ujawniła, że nie potrafi śpiewać jak Anna German, w którą wcieliła się w polsko-rosyjskim serialu. Ogromna oglądalność i zainteresowanie mediów jego bohaterką, sprawiło, że TVP postanowiła raz jeszcze postawić na Moro, z nadzieją, że jej udział w opolskim festiwalu przyniesie wysoką oglądalność. Oglądalność była rzeczywiście duża, ale aktorka smakowała porażkę, która niekorzystnie może się odbić na dalszym przebiegu jej kariery. Co prawda teraz będzie grała włoską tancerkę w serialu rosyjskim, ale ukaże się u nas płyta z jej interpretacjami piosenek z repertuaru German. Kto ją kupi, jeżeli wykonawczyni nie ma głosu i słuchu? Kto odpowiada za to, co przydarzyło się aktorce na festiwalu? Poprosiłem o rozmowę kierownika muzycznego i zarazem dyrygenta festiwalowej (znakomitej) orkiestry niezawodnego Tomasza Szymusia. - Czuje się pan odpowiedzialny za wokalną i muzyczną porażkę Joanny Moro w Opolu? - Nie mogę się czuć odpowiedzialny, bo ja nie śpiewałem? -Ale dopuścił pan aktorkę do występu, słysząc jak śpiewa na próbie. - Na próbie było lepiej, całkiem do zniesienia. Występ na koncercie był porażką. -Co było przyczyną tej porażki? - Wydaje mi się, że nadmierny stres. Już przy wyjściu na scenę przewróciła się, ja już wystartowałem z orkiestrą i głupio było przerwać. Jak zobaczyła wielotysięczną publiczność, zestresowała się dodatkowo. Zapewne nie słyszała początku granego przez orkiestrę, nie mogła się skupić. Jak się uspokoiła, w drugiej zwrotce było lepiej. Przestraszyłem się stanu, w jakim się znalazła, aż mi się jej żal zrobiło. -Rozmawiał pan z Joanną po niefortunnym występie? - Tak i starałem się ją pocieszyć. -Czyli miała świadomość nieudanego występu? - Tak. Była strasznie zdenerwowana. Nigdy nie występowała przed tak dużą publicznością. Doszła presja, że jej występ jest szczególnie wnikliwie oglądany także przez miliony telewidzów. „Premiery” były najsłabszym koncertem. Fakt, że cztery nagrody zdobyli Golec uOrkiestra, potwierdza poziom pozostałych piosenek i ich wykonawców, wśród których najlepsza była Magda Steczkowska, perfekcyjnie przygotowana do swojego występu (piosenka „Odchodzę”), Olga Bończyk (powiało profesjonalizmem, ogromną muzykalnością i kapitalną techniką wokalną). Niespodziankę zrobił ansambl „DWIE+Jeden ( Anna Dereszowska, Ada Fijał, a przede wszystkim, brawurowy Maciej Zakościelny, którego ruch sceniczny i przymrużenie oka do tekstu i muzyki był trafiony w punkt. To Maciej przygotował utwór estradowo, miał na to jeden dzień. SuperJedynki Doświadczony reżyser festiwalowy Leszek Kumański nadał świetne tempo koncertowi, w którym byli współcześni ulubieńcy polskiej, publicznści. Każdy miał swój mini blok, w którym pokazywał siebie z najlepszej strony. Blue Cafe z coraz lepszą wokalnie i ruchowo Dominiką Gawędą, dali show według najmodniejszych wzorów światowych show tego typu. Wspaniałe efekty, pochodnie, dymy, ognie, balony, to szczególnie podobało się publiczności. Podobnie było z Anią Wyszkoni, która jest już bardzo dojrzałą artystką i dobrze zna prawa rządzące na estradzie. Potwierdził to jej znakomity występ dopracowany w każdym szczególe. Pectus są zespołem, który w rodzinnym składzie robi coraz większą furorę. Mile zaskoczyła mnie Beata Kozidrak, która już wie, co to jest efektowne show i wykorzystała w nim wszystkie swoje atuty. Fantastyczna forma głosowa, kapitalny pomysł na wieloczęściowy kostium, który wzmacniał atuty jej występu, bodajże najlepszego, jaki oglądałem na festiwalu w Opolu. Gratulacje! Opole! Kocham Cię! –Gala Jubileuszowa Finałowy, 5 godziny koncert udowodnił, że dawne gwiazdy to profesjonaliści, którzy mają głosy i potrafią śpiewać. Irena Santor rewelacyjnie zaśpiewała swój wielki przebój „Powrócisz tu”, arcytrudną piosenkę, którą obok niej nagrała swego czasu tylko Violetta Villas. Gorzej było z bluzką i spódnicą, jakby nie bardzo odpowiednimi na taką wielką galę. Natalia Kukulska zaśpiewała inaczej niż zwykle i tak jak lubię. Wielka przyjemność obcowania z wokalistką o tak dużej kulturze wykonawczej. Alicja Majewska niczego nie straciła z formy i techniki śpiewania. Imponujące, że tak dobrze także i teraz. Analogicznie jest ze Zbigniewem Wodeckim (cudny był „Sen o Warszawie”, wręcz finezyjnie zaśpiewany).Łukasz Zagrobelny przy pomocy aranżera Tomasza Szymusia, tchnął nowe życie w stare przeboje Piotra Szczepanika, odświeżając je i nadając nowy urok, no i ten głos, którego Szczepanik nigdy nie miał. Urokliwe wykonanie. Michał Bajor fascynujący w „Ogrzej mnie”, orkiestra zrobiła swoje. Publiczność szalała. Ja też. Wielkim odkryciem była Natalia Niemen, bardzo podobna do swego ojca Czesława. Jej „Dziwny jest ten świat” nareszcie znalazł godną wykonawczynię z wielką prawdą w środku. No i jeszcze demoniczna Kayah, intrygujący Stan Borys, porywająca tłumy Maryla Rodowicz i Zespół Śląsk” oraz wielki tort. Obecność ministra kultury, prezesa TVP i prezesa Polskiego Radia, nadawała stosownej rangi gali. Bankiet był szalenie wystawny, tylko piosenkarzy na nim nie było. Na Starówce Trubadurzy odsłonili swoją gwiazdę, chór śpiewał ich przeboje. Podobnie było z Kayah, Anną German i Andrzejem Dąbrowskim, którzy też odsłaniali. W tym roku czuć było atmosferę festiwalu piosenki. Ach, jak przyjemnie jest pisać takie relacje! BOHDAN GADOMSKI „Zamiast tego festiwalu powinni puścić jeszcze raz mecz Mołdawia –Polska, bo mniej wkurza” Pączki tłuszczu, królowa silikonu i głucha buldożka Relacja z SOPOT TOPtrendy FESTIWAL 2013 Dla mnie tegoroczny SOPOT TOPtrendy FESTIWAL rozpoczął się wizytą na próbie w Operze Leśnej. Akurat trenowali swój jubileuszowy show, wciąż dynamiczni muzycy z zespołu Big Cyc, 25 lat na scenie w niezmienionym składzie i to bez jednego dnia przerwy! Napisano o nich w festiwalowym biuletynie: ”Zespół fenomen. Rockowi chłopcy z gitarami i kosmicznym poczuciem humoru. Znani nie tylko z piosenek, ale także z licznych skandali i happeningów. Sprzedali dwa miliony płyt. Zagrali ponad dwa tysiące koncertów”. Na otwarcie tegorocznego festiwalu, jeden z dwóch liderów, Krzysztof Skiba zapowiadał: „W tym dniu”bigcycomania” ogarnie całą Polskę. Trzydniowy festiwal wypełniony aktualnymi przebojami i najbardziej znanymi wykonawcami, też miał zawładnąć telewidzami w całym kraju, stacji przynieść oszałamiającą oglądalność, miłośnikom piosenki i festiwali radość z możliwości uczestniczenia w wielkim przedsięwzięciu muzyczno-rozrywkowym. Niestety, mniej lub bardziej nieświadome pomieszanie komercji z awangardą i muzyką niszową, dało fatalny skutek. Głucha buldożka Występ zespołu „Big Cyc” to wielki, komercyjny 45 minutowy show. Jego goście to: królowa silikonu Patrycja Pająk, znana z urody i pięknego biustu, tutaj w roli kucharki bijącej mięsko na kotlety w zaimprowizowanym telewizyjnym studiu kulinarnym. Początkowo na jej miejscu miał stać słynny bokser Dariusz Michalczewski, ale w tym czasie przebywał zagranicą. Patrycja, co prawda biust miała zakryty, ale za to pod sukienką nie miała majtek, co dość szybko odkryli wszędobylscy paparazzi. Równie biuściasta, acz mniej atrakcyjna, za to bardziej obła w kształtach była aktorka Elżbieta, Romanowska, którą zaprosiła sama Nina, Terentiew, bo liczyła, że zrobi duże wrażenie na sopockiej publiczności. Spodziewanego efektu nie było, w piosnce z Big Cycem, była prawie niesłyszalna. Legendarny Jerzy Połomski na próbie czuł się zgubiony, mało tego, nie wiedział, co ma robić na scenie. Wreszcie reżyser Bolesław Pawica zmiłował się nad 80–letnim piosenkarzem i dał mu uwagę. Podczas występu Połomski zastosował swoje stałe ruchy estradowe, te same od 55 lat i... udawał, że znów jest ulubieńcem polskich dziewcząt („Bo z dziewczynami” nagrał już w 1973 roku) i z wdziękiem zaśpiewał... z playbacku (nagranie wspomnianej piosenki z 2007 roku z towarzyszeniem „Big Cyca”). Wszystkich gości zdystansował już samym pojawieniem się w konkurencyjnej stacji Szymon Majewski, który raz był na żywo na sopockiej scenie, a raz na wielkim ekranie w filmowych gagach z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru. Towarzyszyła mu buldożka francuska, suka, którą wybrano, bo była kompletnie głucha. Biedna psina mogłaby nie wytrzymać gigantycznych decybeli, jakie przygniatały Operę Leśną ze wszystkich stron. Jakoś mało zabawny był Krzysztof Ibisz w piżamce, uprawiający ćwiczenia gimnastyczne. Czyżby zapatrzony w siebie, nie zauważył próby wyszydzenia jego przesadnej dbałości o młody wygląd? Sowizdrzalscy rockowcy wybronili się, znaleźli pomysł na swój show. Po nim byli wprost oblegani na molo i gdziekolwiek się pojawili. Awangarda w komercji Nie można tego powiedzieć o Comie, niszowym zespole rockowym, którego pojawienie się na tak komercyjnym festiwalu zbudziło spore zdziwienie. I rzeczywiście, nie bardzo tutaj pasowali. Podobnie było z producentem słowiańskiego rapu, który zrobił furorę w oryginalnych teledyskach na YouTube. W konfrontacji na żywo z publicznością, okazał się bladziutki, bez spodziewanej silnej osobowości. Podobnie zagubiona na tak dużych imprezach zdaje się być Ania Dąbrowska, która też nie jest komercyjna, albo tylko taką udaje, bo nawet w show talent wzięła udział jako jurorka. Spodziewany Seweryn Krajewski miał kolejną chimerę i nie zdecydował się wystąpić w duecie z Andrzejem Piasecznym, który raz zaśpiewał „Pastorałkę”, co dziwnie zabrzmiało u progu lata, a potem już bardziej normalnie swój przebój „To, co dobre”. Tylko bardziej niż zwykle rozkołysał się i obawiano się, że spadnie z krzesła. Kazik jak zwykle zignorował nagrodę i po jej odbiór nie wyszedł. Chociaż Maria Peszek też jest awangardowa i niszowa, to nie tylko zaśpiewała, ale i nagrodę odebrała. Internauci napisali w komentarzach „dołująca siebie i innych Peszek pasowała tutaj jak dziura w moście”. Ależ rozwinął się Krzysztof Bednarek! Pojawił się z nową formacją ”Bednarek”. Mimo, że teraz jest bardziej refleksyjny, a mniej rozrywkowy (płyta „Jestem „), łączy różne gatunki muzyczne, z dużą przewagą roots reggae. On wie jak robić hałas na scenie i na widowni. Nie mogę rozumieć, na czym polega zainteresowanie tym, co robi Artur Andrus (płyta „Myśliwiecka”” jest podwójnie platynowa), który jest antywokalistą, do tego staromodnym, wiekowo też zaawansowanym, co w show-biznesie ma swoje znaczenie. Być może Polacy chcą odetchnąć przy jego muzyce, zadumać się, rozmarzyć...Pierwsze miejsce dla Andrusa w koncercie „TOP 2013” też może być tematem do analiz socjologicznych. Pan Artur cieszy się, mówi, że teraz będzie wyskakiwał nawet z lodówki. Zobaczymy jak długo potrwa ta przedziwna kariera radiowego dziennikarza, prezentera estradowego, który czasami pokazuje się w programie „Szkło kontaktowe”. Podobno grupa „HEY” to jeden z najważniejszych polskich zespołów rockowych. Nie można tego powiedzieć o ich antywokalistce Katarzynie Nosowskiej, która nie ma głosu i marzy, żeby go wypożyczyć od Ani Dąbrowskiej. Jej statyczność na estradzie i diaboliczny wyraz twarzy (głównie oczu) drażnią i czynią z niej dziwadło artystyczne. Z drugiej strony są ludzie, którym taka „oryginalność” bardzo się podoba i kupują płyty Heya. Teraz „Do Rycerzy, do Szlachty, do Mieszczan”, która chociaż nowa, już jest platynowa i została okrzyknięta „najbardziej pozytywną płytą w historii”. Koncert w Sopocie był nudnawy, goście mało frapujący (Czesław Mozil jakby na siłę przyczepiony, bez wyrazu artystycznego, który jest jego dużym, o ile, nie największym atutem), Kto jest teraz na topie? Igor Herbut z zespołu Lemon jest coraz bardziej irygujący, ale niepokoi zarysowująca się manieryczność w wokalu, oby się tylko nie pogłębiła. Rozbuchany Eney ze swoim hitem „Tak smakuje życie”, nie tylko porwał sopocką publiczność, ale zwyciężył w glosowaniu smsowym widzów. Wygrali z Pectusem, który po zmianie składu nabrał bardziej swojskiego wizerunku, bo bracia Szczepaniakowie są tak sympatyczni na estradzie, że można ich nie tylko z przyjemnością słuchać, ale i oglądać. Występ Ani Wyszkoni atrakcyjny, ale oprawa całości (dołączył Chór Akademicki Uniwersytetu Gdańskiego) i sama piosenka „W całość ułożysz mnie” zbyt pompatyczne. Aż dziw bierze, że została zakwalifikowana jako przebój. Ewelina Lisowska i jej „W stronę słońca” (już coś takiego było w wykonaniu „Dwa plus Jeden”) chyba się dalej nie przebije. Odwrotnie jest z Sylwią Grzeszczak („Flirt”), chociaż zaczyna się powtarzać zarówno w kompozycjach, tekstach jak i wykonaniu. Jestem ciekawy jej nowej płyty, która tuż, tuż...Mamy nową Lolitkę w polskiej piosence, dość odważną, apetyczną Margaret. Na razie w wersji angielskiej, ale, z jakim tupetem! Bardzo profesjonalny Łukasz Zagrobelny mile mnie zaskoczył formą, elegancją, klasą estradową. Jest ozdobą wszystkich rodzimych festiwali piosenki i już wiem, dlaczego. Nie wiem natomiast, na czym polega popularność Libera, który nie śpiewa, tylko nieźle wygląda. Aby uzasadnić swoją obecność na festiwalu, oparł się na ślicznej Natalii Szroeder, która śpiewać potrafi. Występ Loki właściwie powinienem pominąć. Jula z Internetu traci popularność, chociaż jak sama powiedziała „poszłam krok do przodu”. Czy ci wszyscy wykonawcy rzeczywiście są na szczycie topu? Internauci są innego zdania. A może oni nie słuchają radia, które rządzi się własną polityka lansowania przebojów. Kto jest trendy? Na pewno nie, muzyk i sportowiec Andrzej Bachleda (reprezentant Polski w narciarstwie alpejskim, piąty w świecie). Ma w sobie wrażliwość muzyczną Górala wyrzuconego na szeroki ocean nut z całego świata. Ale tylko tyle, a to w muzyce za mało. Dr Misio zabawne dziwadełko pod wodzą aktora Arka Jakubika, który powinien pozostać przy wyuczonym zawodzie Wcale nie głosowałem na niego w przypadku Nagrody Dziennikarzy, którą dostał. Stawiam natomiast na zespół FairyTaleShow, złożony z czterech różnych osobowości, z Tomaszem Grządowskim na czele, grają energetycznego, brudnego około brytyjskiego rocka. Niektórzy uważają ich za „Beatlesów na sterydach”. Ma szansę być trendy zespół Kreuzberg, a szczególnie wokalista i autor tekstów Jurand Wójcik. Kuriozalna w nowej postaci jest Natalia NATU Przybysz, rozpaczliwie szukająca siebie po rozpadzie grupy Sistars. Wykazała się dużą odwagą próbując zmierzyć się z utworami Janis Joplin. z Natalią Sikorą jest bez szans. Znacznie lepiej rokują Red Lips, Uniqplan. Skandalem było zakwalifikowanie do koncertu zespołu „Pączki w tłuszczu”, którego lider Tomasz Karolak, nie przybył na konferencję prasową, na próbę wysłał zastępcę. Internauci napisali: „Kto jest odpowiedzialny na wpuszczenie pozbawionego talentu Tomasza Karolaka? Głosu za grosz, kto komuś takiemu pozwolił „zaśpiewać”, przepraszam, krzyczeć??” Dziwię się, że sprawny aktor z dużym doświadczeniem nie ma kontroli nad tym, czego nie potrafi robić. Zwyciężył Sebastian Riedel z zespołem, Cree, których mottem jest „Żeby żyć, trzeba grać, żeby grać trzeba żyć”, Sebastian jest trochę podobny do słynnego ojca Ryszarda, ale stara się w muzyce zachować własną tożsamość. Otrzymał jeszcze jedną nagrodę radiosłuchaczy. Gra dość staromodnego blues rocka z melodyjnym zacięciem. Widocznie to się ludziom podoba. Zatoka sztuki Nie jestem zwolennikiem kabareciarzy i satyryków na festiwalach piosenki. Ale festiwalowa publiczność lubi dobrą, kabaretową zabawę. Z tegorocznych wykonawców „Nocy kabaretowej” furorę zrobili Paranienormalni, czyli Igor Kwiatkowski Robert Motyka, Michał Paszczyk. Obecnie nie mają równych sobie. Rozwinęli się zresztą fantastycznie. Zaskoczył mnie Marcin Daniec, refleksyjny i poważny, choć przebrany za górala i właśnie w takiej postaci celnie i dowcipnie komentujący życie polityczne, twierdząc, że z góry najlepiej widać. Profesjonalizmem aktorskim wyróżniali się Cezary Pazura i Olaf Lubaszenko. Mało, który z wykonawców pojawił się w restauracji „Zatoka sztuki”, gdzie przede wszystkim odliczyli się ludzie Polsatu, zadowoleni z siebie, bez świadomości, że był to najgorszy z dotychczasowych Festiwali TOPtrendy. Do jedzenia prawie nic nie było, za to wódy w nadmiarze. Jeden z internautów skwitował to festiwalowe zamieszanie tak: „Zamiast tego festiwalu powinni puścić jeszcze raz mecz Mołdawia-Polska. Mniej wkurza”. BOHDAN GADOMSKI Ludzie kochają mity i nimi chcą być karmieni Tornado wokalno-estradowe Relacja BOHDANA GADOMSKIEGO z premiery rewii „Sny i marzenia” VIOLETTY VILLAS 15 września odbyła się premiera rewii, zwanej przez twórców także musicalem, „Sny i marzenia Violetty Villas”. Co prawda już 30 czerwca br., to samo widowisko muzyczne oglądali uczestnicy Festiwalu Łódź Miastem Kobiet 2013, ale jego życie sceniczne na dobre rozpoczęło się dopiero teraz na otwarcie sezonu w bardzo prężnie działającym pod wodzą dyrektor Moniki Kamieńskiej Akademickim Ośrodku Inicjatyw Artystycznych w Łodzi. Mała sala, jeszcze mniejsza scena (a właściwie jej brak), skromna scenografia (czarno-biała szachownica na materii zawieszonej na ścianie, uzupełniona przez popartowskie obrazy Sebastiana Skalskiego)) i Ona, tornado wokalno-estradowe w efektownych kreacjach. Chociaż słynna diva odeszła w zaświaty 5 grudnia 2011 roku, to 15 września 2013 roku zmartwychwstała, aby przez dwie godziny i 15 minut znów obcować ze swoją publicznością. Gości wita Mistrz Ceremonii (magiczny, szarmancki, tajemniczy Włodzimierz Twardowski), który wyczarowuje na ten jeden wieczór wspomnień, bodajże największą gwiazdę i największą legendę polskiej piosenki Violettę Villas, „rajskiego ptaka w peerelowskim kurniku”. Tym razem, w zmarłą (do dzisiaj nie jasno określonych okolicznościach) gwiazdę, wciela się Sebastian Skalski, artysta fotografik, malarz Pop Artu, designer, animator kultury, zwany polskim Almodowarem fotografii. Wcześniej Sebastian na nowo odkrywał Marylę Rodowicz, Korę, Hankę Ordonównę, Lizę Minnelli, Tinę Turner, Amandę Lear, Dalidę... Mówi: ”W moim musicalu nie ma prawdziwej Villas, jest tylko jej głos, żadna śpiewaczka czy piosenkarka nie zaśpiewa tak jak ona, więc nie ma, co udawać, że jest u nas podobny. Widz słyszy autentyczny głos Violetty i marzy o niej podobnie jak pewien hydraulik Jasiu, bohater filmu „Sny i marzenia”. Na przykładzie Violetty Villas raz jeszcze znajdujemy potwierdzenie, że ludzie kochają mity i nimi chcą być karmieni.” Przygotowania do widowiska trwały krótko, bo zaledwie dwa tygodnie, po 7 dniach Skalski z zespołem artystycznym wszedł na salę prób, bo wcześniej już prezentował się we wcieleniu tej artystki od 5 lat. Oglądamy go w niezliczonych kreacjach, których nie sposób policzyć. Nawet imponująca blond peruka skręcona w miliony pukli, jest dziełem Jadwigi Skalskiej (matka). Buty (do każdej sukni inne) wykonał łódzki szewc. Dodatki zostały przywiezione przez Sebastiana z podróży po świecie (najczęściej wizytuje Stany Zjednoczone). Charakteryzacja na początku trwała godzinę, teraz 20 minut. Spektakl nie ma precyzyjnie napisanego scenariusza, nie ma też reżysera. Zachowana jest tylko chronologia zdarzeń z życia bohaterki, które słowem punktuje Mistrz Ceremonii pełniący rolę Narratora. Na scenę dość niespodziewanie wprowadzana jest postać Madame Vendetty przyjaciółki Violetty z Las Vegas. W tej roli wprost przepyszna, świetnie śpiewająca Monika Kamieńska („Utwierdź mnie”). Osobne zadania ma 5 osobowy balet, na czele z solistką i zarazem choreografką całości, uroczą Agnieszką Cygan oraz niezwykle sugestywnym, plastycznym w każdym ruchu, bardzo już profesjonalnym Kamilem Betlejem. Tancerze nie wiedzą, co Sebastian-Violetta zrobi w danej piosence i muszą bardzo uważać na każdy ruch imitatora Villas. Aż dziw bierze, że Skalski nie uczył się ruchu scenicznego, ani sposobu mówienia Villas. Po prostu wchodzi na scenę i jest...Violettą Villas. O tym decyduje talent artysty i jego pomysły. Kompletna improwizacja. BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI w TEATRZE MUZYCZNYM w Łodzi na operetce "WESOŁA WDÓWKA" 12 stycznia 2014 roku BOHDAN GADOMSKI z AGNIESZKĄ GABRYSIAK (tytułową postacią operetki HANNĄ GLAWARI) Primadonna łódzkiej operetki AGNIESZKA GABRYSIAK należy do ulubionych gwiazd BOHDANA GADOMSKIEGO PIOTR PŁUSKA kreuje w "WESOŁEJ WDÓWCE" główną rolę męską hrabiego Daniłę Daniłowicza Baryton PIOTR PLUSKA w roli hrabiego Daniły Daniłowicza PIOTR PŁUSKA i BOHDAN GADOMSKI BOHDAN GADOMSKI i gwiazdy "Wesołej Wdówki" AGNIESZKA GABRYSIAK (Hanna Glawari) i ŁUKASZ ZAŁĘSKI (Kamil de Rosillon) BOHDAN GADOMSKI z SYLWIĄ STRUGIŃSKĄ (Walentyna) i ŁUKASZEM ZAŁĘSKIM(Kamil) BOHDAN GADOMSKI i SYLWIA STRUGIŃSKA Gromy nad piosenką Relacja z 52 Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki OPOLE 2015 Nareszcie miasto Opole żyło swoim festiwalem piosenki, a to za sprawą wyjścia z imprezami towarzyszącymi na rynek przy ratuszu. Pretekstem było odsłanianie gwiazd w alei zasłużonych dla festiwalu (już jest ich 45), a potem spotkania z nimi i innymi biorącymi udział w trzydniowej imprezie. Ludzie mieli bliższy niż zwykle kontakt ze swoimi ulubieńcami. Na Placu Wolności można było oglądać transmisję z amfiteatru, takie wspólne oglądanie ma zupełnie inną atmosferę niż indywidualnie przed telewizorem. Niestety, w amfiteatrze i za jego kulisami łącznie z białym living roomem pod namiotem, nie można było wyczuć festiwalowej atmosfery. Gwiazdy nie zaglądały tam jak w poprzednich latach, na zapleczu sceny nie otworzono kawiarenki z obiadowymi daniami. Nie było, więc okazji spotkać się z wykonawcami poszczególnych koncertów. Przedstawiciele mediów (głównie internetowych) siedzieli we własnym towarzystwie. Po próbie busy odwoziły poszczególnych piosenkarzy do hoteli i pensjonatów. Brakowało sympatycznych spotkań z gwiazdami reprezentującymi poszczególne firmy płytowe w radiowej kawiarence, co jeszcze bardziej degradowało atmosferę festiwalową, jaka właśnie tu królowała na poprzednich festiwalach… Deszcz, Skaldowie i Debiutanci Ulewny deszcz koniecznie chciał popsuć urodzinowe „Debiuty” ze Skaldami. I prawie mu się to udawało, gdyby nie determinacja publiczności, która kupiła drogie bilety i przyjechała do Opola z całej Polski. Ludzie mokli, ale siedzieli zasłuchani w nowe głosy kandydatów na piosenkarzy. Aleksandra Nizio (znana z V edycji „The Voice of Poland”) nie zrobiła tym razem żadnego wrażenia, poprawność i brak wyróżniającej ją osobowości nie rokują optymistycznie, chociaż ona sama ma świetne samopoczucie. Żanecie Łabudzkiej nie pomogły bose stopy, Jeremiemu Sikorskiemu z tancerzami usiłowanie bycia showmenem, lokalny zespół Space bez odzewu ze strony publiczności, Mery Spolsky była tak samo oryginalna jak nazwa jej dziewczęcej formacji, jako jedyne tchnęły w starą jak festiwal piosenkę Skaldów” -„Cała jesteś w skowronkach” coś nowego, świeżego i odkrywczego. Bardzo się to wszystkim spodobało i pomyślałem po ich występie, że „Karolinka” właśnie im się należy. Ale kiedy na scenę wyszedł duet wokalny Justyna Panfilewicz&Mariusz Wawrzyńczyk z piosenką „Nie widzę ciebie”, oczywistym było, że najlepszymi wokalnie debiutantami w tym roku są właśnie oni. Cieszy, że opolska publiczność doceniła ich znakomite, duże, nośne głosy, świetną technikę wokalną i estradową swobodę. Miło ich powitać w gronie najlepszych głosów w polskiej piosence. Nagrody na pewno im pomogą: Nagroda prezydenta miasta Opola, Nagroda im. Anny Jantar („Karolinka”), Nagroda Polskiego Radia i Nagroda Biura Podróży „Itaka”. Przedstawiająca debiutantów współreżyserka Agata Młynarska udawała wczesną Krystynę Loskę (wszystko wykuła na pamięć) i nie zapomniała o tym, żeby zachować tradycję prezenterek festiwalowych tamtych lat i ubrać się, zachowywać tak jak one. Porcelanowa twarz nie była naturalna i różnie to w ławkach komentowano. Towarzyszyli jej bracia Andrzej i Jacek Zielińscy(Skaldowie), którzy na próbach udawali listonoszy (zgodnie ze swoją popularną piosenką) i schodzili w specjalnych uniformach z wierzchołka amfiteatru. Niestety wieczorem zmuszeni byli zrezygnować z tego pomysłu, bo lał deszcz...Wśród gości koncertu byli nie bardzo wiedząc, dlaczego, zawsze tacy sami, niezmienni i nierozwojowi Bracia Golec, Monika Kuszyńska wciąż świętująca swój sukces 23 miejsca na Konkursu Eurowizji, (polska wersja konkursowej piosenki jeszcze mniej ciekawa niż oryginalna), Zakopower, który wszędzie się sprawdza i...Edyta Górniak, fatalnie ubrana, źle uczesana (takie wygolone fryzurki przystają nastolatkom, a nie paniom w średnim wieku). Oglądając to wszystko pod parasolami, wśród błyskających piorunów w asyście grzmotów, nie wiedzieliśmy, że za moment czekają na nas potwornie nudne scenki i obscenki czyli Jeremiego Przybory piosenki. A miało być wyjątkowe widowisko aktorsko-wokalne... Za wszystko odpowiedzialna jest Magda Umer, która najpierw napisała scenariusz spotkania przy stolikach na scenie z okazji 100 urodzin Jeremiego Przybory, potem przedstawiła go dyrekcji artystycznej tegorocznego festiwalu w osobie Zuzanny Łapickiej-Olbrychskiej, ta z kolei natychmiast go zaakceptowała i dodatkowo powierzyła jej reżyserię i prowadzenie. Magda o reżyserii ma nikłe pojęcie (jest z wykształcenia polonistką), a prowadzić wielkich koncertów festiwalowych po prostu nie umie i nie nadaje się do tego. Nie miała kontaktu z publicznością, zapatrzona w kartki, z których czytała różne historyjki o postaciach z piosenek Przybory, czyniąc to niezbyt atrakcyjnie i nie tworząc stosownego klimatu. Z wykonawców nikt się specjalnie nie wyróżniał, więc nikogo nie wymieniam. Był to najsłabszy koncert festiwalu, pozostawiający po sobie niesmak. Magdzie Umer przyznano dwa dni później Grand Prix, ale za całokształt obecności na opolskich festiwalach. Wypadło to dość paradoksalnie, ale laureatka była rozpromieniona. Super Premiery Super Premiery to najstarszy koncert Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Usłyszeliśmy 10 piosenek wyłonionych w drodze eliminacji przez komisję konkursową złożoną z przedstawicieli TVP1 oraz partnerów koncertu –Radiowej Jedynki i Super Expressu. Reżyserował Konrad Smuga, a fantastycznie, lekko, z humorem, z wdziękiem poprowadzili go Igor Kwiatkowski i Robert Motyka, wspierała ich dyskretnie i z taktem, doświadczona prezenterka TVP1 Paulina Chylewska(piękne, eleganckie, długie suknie). W programie piosenki: „Kochaj i żyj” w wykonaniu ognistej, przykuwającej uwagę Joanny Czarneckiej z zespołu Red Lips, tym razem połączonego z ukraińskim Kozak System. Bardzo energetyczny występ! Urocza, naturalna i serdeczna, coraz bardziej popularna (nie tylko w Internecie) Kasia Popowska z idealną dla siebie i swoich możliwości piosenką „Lecę tam”. Dansowa, odmieniona, roztańczona Patrycja Kazadi z piosenką „Na zawsze”. Zdziwienie budziło zakwalifikowanie piosenek „Będę kochać” w wykonaniu Maji Hyży (za wcześnie na taki festiwal, za wcześnie) i „ADHD”, które nie znalazło w osobie Michela Vegi odpowiedniego wykonawcy, aby swoim byciem na scenie przekonał do tego, o czym śpiewa. Rutynowana Natalia Kukulska zapomina, że dzisiaj ma 39 lat i nie wypada udawać nastolatki (strój na próbie) i eksperymentować w muzyce, której w Polsce taki widz jak choćby w Opolu nie zna. Bzdurna pioseneczka „Miau” wywołała pewną konsternację i komentarze w rzędach ławek:, „ale świruje ta Kukulska, coś jej się stało”. Nowa płyta piosenkarki nie do przebrnięcia w całości, dotrwałem do trzeciego numeru i szybko wyłączyłem. Nie udała się Donatanowi piosenka „Pełnia”, chociaż Maryli Rodowicz się podoba. Postać Wampirzycy z teledysku w wykonaniu Maryli robi pewne wrażenie, ale nie na tyle, żeby ją zapamiętać i podziwiać. Oboje liczyli na powodzenie „Pełni”, dlatego Danatana zdenerwowały uwagi krytyczne (jest przyzwyczajony do pochwał) i starł się z menadżerem Michała Szpaka i IRY, który podobno krytycznie wypowiedział się na temat Maryli. Jak doniósł Super Express, Donatan najpierw oblał wodą i wyzywał Jacka Jastrowicza, na co ten odpowiedział mu uderzeniem w twarz. Donatan trafił menadżera korkiem od butelki, a potem były wyzwiska. Z oświadczenia Jastrowicza wynika, że o obrażaniu Rodowicz nie było mowy. Nie byłem przy tym zajściu, bo bardziej interesuje mnie muzyka i jej wykonawcy, aniżeli zakulisowe plotki, więc tylko cytuję tych, którzy podobno zajście widzieli. Bardziej ciekawiła mnie pasowana na gwiazdę festiwalu Edyta Górniak, która zaśpiewała zaledwie 7 piosenek źle dobranych i wydała się być nieprzygotowana do ważnego dla siebie występu jubileuszowego (25 lat na scenie). Na próbach ustawiała swoich tancerzy, sama chodziła po niej bez pomysłu na takie spacery. Wokalnie i muzycznie stoi w miejscu i nic nie wskazuje na to, żeby ruszyła krok do przodu. Jej były mąż Dariusz Krupa opowiadał mi, że jest wyjątkowo leniwą osobą. Wszyscy zastanawiali się, kto tak niegustownie i brzydko przebrał gwiazdę, która z tyłu bardzo się poszerzyła, co ponoć związane jest z wiekiem średnim (42 lata). Podczas, gdy takie mankamenty figury panie chowają, Edyta to podkreśliła. „Piżama”, w którą się ubrała, była najbrzydszym strojem estradowym tego festiwalu. Za to maniery i wymagania godne światowych gwiazd (np. zażądała do wyboru trzech hoteli, spośród których jej menadżer wybrał „Szarą willę” dla niej i armii osób towarzyszących). Musiała być ulubiona woda mineralna i specjalny pokój na garderobę w Urzędzie Miasta, bo garderoby w amfiteatrze są za małe. Wszędzie towarzyszyli jej ochroniarze, nawet tam, gdzie wstęp mają tylko artyści. W rekompensacie za nieudany półrecital Górniak zobaczyliśmy fantastyczną, rozwojową wokalnie i muzycznie Justynę Steczkowską, która zaprezentowała najpiękniejsze, najbardziej oryginalne kreacje festiwalu, spośród których czerwona była wprost nieprawdopodobna, ukrywała pod spodem 10 osób. Doradzał jej jak zwykle fachowo Jarek Szado. Publiczność była zachwycona. Oszołomił wszystkich zwycięzca „Premier” Michał Szpak, którego dopadła alergia, ale zaśpiewał tak, że natychmiast został naszym kandydatem nr 1 na przyszłoroczny Konkurs Eurowizji w Szwecji. Kontrowersyjne SuperJedynki Lokalna gazeta napisała, że „SuperJedynki są do odstrzału, że muzyki w tym koncercie było jak na lekarstwo, za to hipokryzja lała się strumieniami, że w ogóle nie mają najmniejszego sensu...”. Nie zgadzam się z taką opinią. Dzięki plebiscytowi festiwal ma charakter konkursu i wywołuje ogromne emocje wśród wykonawców i publiczności. Nie sprawdził się pomysł reżysera koncertu Leszka Kumańskiego z wprowadzeniem „loży ekspertów”, jak mi później wytłumaczył, to był żart, bo dobrał osoby, które nie znają się na śpiewie i tylko, dlatego ja nie znalazłem się w tym gronie. Większość osób potraktowała zabieg reżysera dosłownie i stąd nieporozumienia. Być może SuperJedynkom potrzebna jest rewolucja i kiedyś odbędą się w zupełnie innej formule, ale o ich likwidacji nie ma mowy, bo to podstawa tego festiwalu. „Do amfiteatru przychodzi się na widowisko, nie na słuchanie muzyki” -mówi twórca SuperJedynek Sławomir Zieliński i ma rację, bo telewizja to przede wszystkim obraz (znakomita wizualizacja piosenek!). O tym, że Polacy chcą oglądać SuperJedynki świadczy bardzo wysoka oglądalność i ponad 25 procent rynku w czasie, gdy grała piłkarska reprezentacja Polski. Najbardziej ucieszyła mnie SuperJedynka w kategorii SuperArtystka dla Justyny Steczkowskiej, do pozostałych mam zastrzeżenia. Festiwal zakończył koncert „Muzyczna biografia- 90 lat Polskiego Radia”, które w tym roku obchodzi swój jubileusz. Królowała w nim dawna kadra tego festiwalu, spośród której najbardziej podobali się: niestrudzona Alicja Majewska, odmieniony w znakomitej formie, świetnie wystylizowany Andrzej Piaseczny, Edyta Bartosiewicz w swoim najlepszym występie festiwalowym, jaki oglądałem. Zaskoczyła mnie Barbara Kurdej-Szatan, której nie podejrzewałem o taką formę wokalną i widowiskową, Sława Przybylska, która mimo 84 lat, wypadła znacznie młodziej. Ale przede wszystkim zachwyciła rewelacyjna doktor literaturoznawstwa Karolina Cicha, następczyni Ewy Demarczyk, której piosenkę „Rebeka” zaśpiewała ciekawiej wokalnie, dając popis ogromnych możliwości i umiejętności (pokażę artystkę osobno). Na widownię spadały złote konfetti, płonęły sztuczne ognie, ulatywały imponujące dymy. 52 KFPP w Opolu przeszedł do historii. BOHDAN GADOMSKI XX FESTIWAL GWIAZD w MIĘDZYZDROJACH BOHDAN GADOMSKI recenzent festiwalu, który relacjonowałem i oceniałem po raz20-ty! W tym roku pewne gwiazdy wyróżniono zbyt późno, inne za wcześnieSamorządowy jubileusz Relacja z XX Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach W Alei Gwiazd są już 162 odciski dłoni z autografami łącznie z 11 tegorocznymi. Jest 6 rzeźb, opodal tablica poświęcona twórcom festiwalu (Waldemarowi Dąbrowskiemu i Adamowi Myjakowi) i mecenasowi tej imprezy Janowi Kulczykowi. Mimo, że tegoroczny Festiwal Gwiazd miał charakter jubileuszowy, akcentowała to tylko retrospektywna wystawa i metrowy tort z 20 świeczkami wniesiony na finał programu słowno-muzycznego kończącego pierwszy dzień tej dużej imprezy wypełnionej po brzegi różnorodną ofertą artystyczną. Nie było Drugiego Programu TVP, który zwykle patronował festiwalowi i rejestrował galę z odciskami dłoni, nie było żadnej ogólnopolskiej relacji, więc praktycznie poza regionem nikt nie wie, co w tym roku działo się w pierwszym tygodniu lipca w Międzyzdrojach. Lubaszenko –dyrektor idealny Już po raz piąty znakomity aktor, coraz ciekawszy reżyser, coraz bardziej doświadczony dyrektor Olaf Lubaszenko zaprosił publiczność na Festiwal Gwiazd do Międzyzdrojów. Postarał się w miarę skromnych środków finansowych (budżet opierał się przede wszystkim o środki samorządowe i kilku sponsorów komercyjnych) przygotować atrakcyjny i różnorodny program. Były koncerty dla młodego odbiorcy, aby zainteresować go festiwalem (De Mono, Kamil Bednarek, Raggafaya, Roods Rockets, Alicja Janosz), przepyszny wieczór kabaretowy mistrza słowa i ruchu Emiliana Kamińskiego (jubileusz), wysmakowane i dopracowane w każdym szczególe spektakle („Kolacja na cztery ręce”), ekwilibrystyczny monodram Justyny Sieńczyłło („Mój dzikus”), przezabawna komedia („Lunch o północy”), intrygujący kryminał („Intryga”) czy olśniewający muzycznie i wokalnie recital mezzosopranistki Alicji Węgorzewskiej i skrzypka Bogdana Kierejszy. Do tego wszystkiego imprezy dla dzieci, warsztaty teatralne, sesje autografowe, wystawa malarska aktorki, wernisaż rysownika-satyryka, filmowa projekcja nocna i mecz piłki nożnej. Nie sposób być na każdej z tych imprez i obejrzeć wszystko. Dlatego relacjonuję imprezy wybrane, najciekawsze i najbardziej atrakcyjne w mojej recenzenckiej ocenie. BOHDAN GADOMSKI i ALICJA WĘGORZEWSKA BOHDAN GADOMSKI, ALICJA WĘGORZEWSKA i BOGDAN KIEREJSZA Wydarzenie artystyczne Spektakl „Kolacja na cztery ręce” legendarnego niemieckiego muzykologa Paula Barza była już wystawiana w Polsce. Jej bohaterami są wielcy kompozytorzy Fryderyk Haendel i Jan Sebastian Bach, którzy prowadzą błyskotliwą konwersację, a w słownych potyczkach towarzyszy im rozmiłowany w operze lokaj Schmit. Po raz kolejny reżyserii tej sztuki podjął się niezawodny Krzysztof Jasiński, a w sposób wręcz mistrzowski zagrali Emilian Kamiński i Olaf Lubaszenko. Kluczem do sukcesu tej sztuki jest... obsada i wprost idealną reżyser znalazł w ich osobach. Zaskoczył mnie mile znany piosenkarz (z wykształcenia śpiewak) Maciej Miecznikowski w roli lokaja, idealnie uzupełniający parę głównych bohaterów. Dla całej trójki pokłony i brawa! Zza kulis powstawania tego wydarzenia festiwalowego dowiedziałem się, że Kamiński i Lubaszenko pracowali sami w Teatrze Kamienica, a gdy przyjechał do nich Jasiński pojechali do jego daczy na Mazurach, aby tam szlifować poszczególne sceny w stodole. Trwało to 10 dni dwa razy dziennie. Nie było ani jednej kłótni. Jubileusz Emiliana Kamińskiego Dzień wcześniej oglądaliśmy Emiliana Kamińskiego w Wieczorze Kabaretowym, który jest pretekstem do jubileuszu 40-lecia jego pracy. Niełatwo jest napisać dobry scenariusz, wyreżyserować i zagrać siebie. Okazało się, że Emilian Kamiński to potrafi. Opowiada w przezabawny, aktorski sposób o swoim teatrze, o historii, o wielkich ludziach, z którymi się zetknął (Niemen, Hanuszkiewicz, Holoubek), przy okazji kapitalnie parodiując ich najbardziej charakterystyczne gesty, mowę, ruchy...Były anegdoty, żarty. Wykonał też pieśni i piosenki znanych bardów (Brela, Okudżawy) i z repertuaru Teatru Domowego (legendarne „Bluzg” i „Wrona”). Wszechstronny, wielki talent i wspaniały głos aktora i śpiewaka. Owacja na stojąco. Monolog współczesnej kobiety JUSTYNA SIEŃCZYŁŁO Ledwo ochłonęliśmy po spotkaniu ze sztuką Emiliana Kamińskiego, a już bawiliśmy się znakomicie na monodramie Justyny Sieńczyłło pt. „Mój Dzikus”. który jest monologiem współczesnej kobiety, miejscami wzruszającym wzbogaconym dowcipnymi piosenkami, zrealizowany w nietypowej dla polskiej sceny teatralnej konwencji – one women show, który bazuje na żywym kontakcie z publicznością. Półtoragodzinne przedstawienie zabarwione piosenkami w wykonaniu znakomicie śpiewającej aktorki. Dzięki sztuce Jakuba Należytego można spojrzeć z dystansu i z komediowej strony na małżeńską codzienność. Ogląda się z wielką przyjemnością i z podziwem dla kunsztu aktorskiego, dla perfekcyjnie opanowanego warsztatu Justyny Sieńczyłło, bezsprzecznie najlepszej aktorki tego festiwalu, obleganej w Międzyzdrojach przez wielbicieli jej talentu. Życie jest piosenką Nie podejrzewałem znanego autora tekstów piosenek Jacka Cygana, że jest tak bardzo zapatrzony w siebie. Udowodnił to w spektaklu, który trudno określić jakąkolwiek formą wypowiedzi artystycznej. Owszem, było kilka jego piosenek, które wspaniale zaśpiewały Joanna Trzepiecińska i Natalia Sikora, ale tak przegadanego programu muzycznego jeszcze nie widziałem. Cygan sam napisał scenariusz, sam go wyreżyserował, sam prowadził, nawet sam zaśpiewał kilka własnych piosenek, co jest sporą odwagą, bo nie posiada podstawowych warunków wokalnych, żeby czynić to publicznie. Chciał nas zaprosić do świata swoich piosenek, a wyszło, że uczestniczymy w pogadance na własny temat. Na to wszystko przystał dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie Andrzej Seweryn, który na moment też się pojawił i nawet próbował zaśpiewać pieśń „A mury runą”. Szkoda wielka, że tak nieudany program sceniczny łączył się z jubileuszem festiwalu i jego oficjalnym otwarciem. BOHDAN GADOMSKI i JOANNA TRZEPIECIŃSKA Gwiazda festiwalu Śpiewaczka Alicja Węgorzewska została okrzyknięta „gwiazdą nr 1 festiwalu”. Jedyna artystka, która była ubrana jak gwiazda, zarówno prywatnie jak i na scenie, dała wspaniały koncert „I Collori Dell Amore”, na którego repertuar złożyły się utwory z jej najnowszej płyty. Jest tam zestaw wyjątkowych kompozycji do fantastycznych włoskich tekstów napisanych przez nią samą plus dwa covery „Caruso” i ”Mi Manchi”. Płyta wykraczająca poza standardowe ramy poszczególnych tytułów w klasycznej-popowej produkcji dyrygenta Tomka Szymusia. Po premierze napisano, że artystka powinna dostać medal za to, że ułatwia ludziom kontakt z muzyką klasyczną. Alicja Węgorzewska wystąpiła w koncertowej czarnej sukni z opinającą elastyną i z kaskadą czarnych tiulowych falban na dole. Wyglądało to bardzo stylowo i atrakcyjnie. Przepiękny wieczór w Kasynie Hotelu Amber Baltic, który profesjonalnie potrafił zadbać nie tylko o gwiazdy festiwalu, ale wszystkich gości, także tych festiwalowych. Kieruje nim szalenie sprawnie, ujmująca kulturą i odpowiednim podejściem do pracowników i gości, dyrektor i generalny manager Monika Kowalska. Dla relaksu O to, żeby wszyscy zainteresowani festiwalem wychodzili z poszczególnych imprez w dobrym nastroju, zadbali dyrektor Lubaszenko i nowa ekipa realizatorów firma MasterBrand na czele z Anną Andrych. Pogratulować debiutu. Był lekki, zabawny spektakl „Lunch o północy” dynamicznie i z nerwem wyreżyserowany przez wszechstronnego Jakuba Przebindowskiego, z piękną rolą specjalnie napisaną dla Joanny Kurowskiej, która zagrała ją brawurowo. Dzielnie ją wspomagali Piotr Gąsowski i Paweł Królikowski. Błysnęła w niej wyróżniająca się temperamentem, urodą i nerwem komediowym debiutująca w Międzyzdrojach Anna Oberc. BOHDAN GADOMSKI z ANNĄ OBERC, największym aktorskim odkryciem festiwalu Podobnie było ze sztuką „Pół na pół” ze świetnym duetem Piotr Polk i Piotr Szwedes oraz z „Intrygą’ z udziałem świetnych Joanny Koroniewskiej i Tomasza Stockingera. BOHDAN GADOMSKI i PIOTR POLK PIOTR POLK Punkt kulminacyjny Wszyscy czekali na punkt kulminacyjny festiwalu, czyli odciskanie dłoni na Promenadzie Gwiazd, którą w tym roku potraktowano trochę minimalistycznie, ale zachowując dotychczasowy charakter i scenerię, czyli czerwony dywan, scenę ze schodami, rozmieszczenie gości wokół zdarzenia i miejsca dla publiczności, która szczelnie otoczyła to miejsce przed Hotelem Amber ze wszystkich stron. Piękna nadmorska sceneria, dużo kwiatów i wszędzie niekończące się odciski dłoni gwiazd z całego dwudziestolecia. Szkoda, że muzyka była z taśmy i nie zawsze trafnie dobrana, ale gala broniła się swoją dostojnością i tradycjami. W tym roku odciskali dłonie; nestor aktorstwa 91 letni Witold Pyrkosz, którego żona źle ubrała, myląc spacernik z czerwonym dywanem i wyróżnieniem, jakie spotkało jej męża. Pan Witold pojawił się w białej koszuli i niebieskich dżinsach. A wystarczyła stosowna letnia marynarka z kwiatem w butonierce. Z odciskiem Witolda Pyrkosza spóźniono się o jakieś 15 lat. WITOLD PYRKOSZ Z kolei to samo wyróżnienie dla Jakuba Wesołowskiego bardzo przyspieszono, co prawda było to związane z jego nieobecnością w ub. roku (nagroda zespołowa za rolę w serialu „Czas honoru”), ale są niewątpliwie pewne kryteria dla wyróżnionych, których należy się trzymać. Jakub ubrał się w niebieski garniturek po młodszym bracie z jaśniutkimi, łokietnikami. Nie wyglądało to elegancko. Jeszcze powinna odczekać w kolejce serialowa aktoreczka Magdalena Różczka, tak stremowana podniosłością chwili, że drżała jak osika. Ubrana w luźną, brązową, nietwarzową suknię, fatalnie dobrała jej kolor, który czynił z niej bezbarwną i nudną. Do tego wszystkiego zapomniała pójść do fryzjerki, urzędującej tuż obok... MAGDALENA RÓŻCZKA Nie ma specjalnych zasług charakterystyczny aktor serialowy Paweł Królikowski, który był najgorzej ubranym z wyróżnionych. Luźna, wymięta koszula i opadające niewyprasowane spodnie, tworzyły smutny obraz niezadbanego polskiego aktora tuż po robocie. Piotr Gąsowski starał się jakoś pokazać (czerwone spodnie), ale nie na tyle elegancko, żeby go za to pochwalić. Jacek Cygan w stroju na popołudniowy spacerek, a nie jubileuszową galę. Henryk Sawka nie zmienił roboczego obuwia, a strój też był bardziej roboczy niż wyjściowy. Mikołaj Grabowski odświeżony, ale zbyt swobodnie ubrany jak na taką okazję. Piotr Polk najbardziej elegancki (ciemna marynarka, błękitne spodnie i jasne dodatki), ale przydałby się jeszcze jeden element dekoracyjny. Pośmiertnie nagrodzono wspaniałego aktora Jerzego Turka, też za późno, bo był najbardziej zasłużony w tym gronie. Jedyną gwiazdą stosownie ubraną na taką galę była wspomniana już śpiewaczka i nowy dyrektor Mazowieckiego Teatru Muzycznego Alicja Węgorzewska. Zjawiskowa suknia z białego szyfonu ze srebrnymi kryształami Swarowskiego (wyszywane, niewklejane), zaprojektowana na wzór sukni greckiej bogini Ateny i misternie upięty kok z tiarą. Na przegubie ręki brylantowa bransoleta wartości 50 tysięcy złotych, srebrne buciki Hogla ręcznie robione. W uszach kolczyki po dwa karty każdy. Fryzurę upinano dwie godziny, rozmontowywano pół godziny. To wszystko spowodowało, że publiczność poczuła powiew hollywodzkicj gali odcisków dłoni amerykańskich gwiazd. Po widowni poszedł szmer zachwytu i ogromne brawa. Międzyzdrojska publiczność przyszła tutaj podziwiać prawdziwe gwiazdy w gwiazdorskiej oprawie. Poważnie została potraktowana tylko przez jedną. Szkoda. BOHDAN GADOMSKI ALICJA WĘGORZEWSKA-największa gwiazda festiwalu.
Biała trumna służy upamiętnieniu wiary chrześcijanina w zmartwychwstanie. Biały kolor przypomina szatę, którą nosił Chrystus podczas swojego chrztu. Kolor ten kojarzy się również z chrześcijańską godnością zmarłych. Podczas nabożeństwa żałobnego trumnę obleka się pasem.

obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Wiadro jak wiadro, można nosić na głowie lub przenosić lawę bądź wodę, zrobić można z Rodzaje wiader[] Puste wiadroWewnętrzne ID przedmiotu: 205 Wewnętrzne Armor ID: 13Wiadro wodyWewnętrzne ID przedmiotu: 206 Wiadro lawyWewnętrzne ID przedmiotu: 207 Wiadro mioduWewnętrzne ID przedmiotu: 1128 Tworzenie[] Receptura[] RezultatSkładnikiStanowisko rzemieślniczePuste wiadroDowolne żelazo (3)Żelazne kowadłoalboOłowiane kowadło Używane w:RezultatSkładnikiStanowisko rzemieślniczeUmywalka mgławicyCegła mgławicy (6)Wiadro wodyStarożytny manipulatorSłoneczna umywalkaSłoneczna cegła (6)Wiadro wodyUmywalka pyłu gwiezdnegoCegła pyłu gwiezdnego (6)Wiadro wodyUmywalka wiruCegła wiru (6)Wiadro wodyKościana umywalkaKość (6)Wiadro wodySpawacz kościGnijąca umywalkaGnijący blok (6)Wiadro wodyKomora rozkładuMięsista umywalkaBlok mięsa (6)Wiadro wodyKadź duplikująca ciałoSzklana umywalkaSzkło (6)Wiadro wodySzklany piecMiodowa umywalkaBlok miodu (6)Wiadro wodyDozownik mioduZamarznięta umywalkaBlok lodu (6)Wiadro wodyLodowa maszynaMetalowa umywalkaDowolne żelazo (3)Wiadro wodyŻelazne kowadłoalboOłowiane kowadłoJaszczuhrza umywalkaJaszczuhrza cegła (6)Wiadro wodyJaszczuhrzy piecUmywalka z żyjącego drewnaDrewno (6)Wiadro wodyŻyjące krosnoNiebiańska umywalkaBlok płyt słonecznych (6)Wiadro wodyGwiezdny młynSzlamowa umywalkaBlok szlamu (6)Wiadro wodyTężarkaSteampunkowa umywalkaTrybik (6)Wiadro wodyKocioł steampunkowyBambusowa umywalkaBambus (6)Wiadro wodyStół warsztatowyNiebieska umywalka z lochuNiebieska cegła (6)Wiadro wodyUmywalka z drewna borealnegoDrewno borealne (6)Wiadro wodyKaktusowa umywalkaKaktus (6)Wiadro wodyKryształowa umywalkaKryształowy blok (15)Wiadro wodyUmywalka dynastiiDrzewo dynastii (6)Wiadro wodyUmywalka z drewna ebonowegoDrewno ebonowe (6)Wiadro wodyGranitowa umywalkaBlok gładkiego granitu (6)Wiadro wodyZielona umywalka z lochuZielona cegła (6)Wiadro wodyMarmurowa umywalkaBlok gładkiego marmuru (6)Wiadro wodyMarsjańska umywalkaMarsjańska płytka scalona (6)Wiadro wodyMeteorytowa umywalkaMeteorytowa cegła (6)Wiadro wodyGrzybowa umywalkaLśniący grzyb (6)Wiadro wodyObsydianowa umywalka ( )Obsydian (4)Piekielny kamień (2)Wiadro wodyObsydianowa umywalka ( )Piekielny kamień (2)Wiadro wodyUmywalka z drewna palmowegoDrewno palmowe (6)Wiadro wodyUmywalka z drewna perłowegoDrewno perłowe (6)Wiadro wodyRóżowa umywalka z lochuRóżowa cegła (6)Wiadro wodyDyniowa umywalkaDynia (6)Wiadro wodyMahoniowa umywalkaMahoń (6)Wiadro wodyUmywalka z piaskowcaGładki piaskowiec (6)Wiadro wodyUmywalka z drewna mrokuDrewno mroku (6)Wiadro wodyPajęcza umywalkaBlok pajęczego gniazda (6)Wiadro wodyStraszna umywalkaStraszne drewno (6)Wiadro wodyDrewniana umywalkaDrewno (6)Wiadro wody Historia[] PC Zaktualizowano wygląd w ekwipunku i jako założona zbroja. PC Poprawki błędó PC Poprawka błędu. PC Zwiększono limit stisu z 1 do 99. PC Od teraz puste wiadro założone na głowę daje jeden punkt obrony. Premiera na PC: Wprowadzono. Premiera na Konsole: Wprowadzono. Switch Wprowadzono. Premiera na Urządzenia mobilne: Wprowadzono. Premiera na 3DS: Wprowadzono. Z rudy:​Miedzi​Cyny​Żelaza ​Ołowiu​Srebra​Wolframu​Złota ​Platyny​Meteoru​Demonitu ​Szkarłatu​Piekielnego kamieniaStrój czarodzieja:​Szaty (​Ametystowa​Topazowa​Szafirowa​Szmaragdowa​Rubinowa​Diamentowa​Bursztynowa​Cygańska)​Kapelusze (​Magiczny​Czarodzieja)Jednoczęściowe:​Buty Ostary​Puste wiadro​Hełm do nurkowania​Gi​Gogle​Nogi księżycowego władcy​Hełm nocnej wizji​Ultrajasny hełm​Hełm wikingów​Wędkarska​Pszczela​Kaktusowa​Eskimoska ​Skamieniała​Gladiatora​Z dżungli (​Starożytna Kobaltowa)​Górnicza​Nekromantyczna ​Ninja​Obsydianowa​Dyniowa​PrzeciwdeszczowaZ rudy:​Kobaltu​Paladium​Mythrilu​Orichalcum​Adamantytu​Tytanu​Bajkowej​ZielenicowejPre-Plantera:​Kryształowy skrytobójca​Mroźna​Zakazana​Pajęcza​Żółwia​Uczniowska​Łowczyni​Mnisia​Giermka​Smocza​Tytana​WidmowaPost-Plantera:​Żuka​Tiki​Grzybielenicowa​Widmowa​Straszna​Mrocznego artysty​Czerwonego kapturka​Infiltratora-ninja​Rycerza Walhalli​Wiru​Mgławicy​Pyłu gwiezdnego​Słonecznej flaryWspomagające w poruszaniu sięZwiększające szybkość:​Sznurówka​Obrączka wiatru​Buty (​Żabie​Wydmowego jeźdźca​Duszka​Poruszone​Mroźnej iskry​Hermesa​Błyskawicy​Morskich wiatrów​Widmowe​Tabi​Terraiskry)​Naszyjnik paniki​Naszyjnik miłościPowietrzne:​Balony (​Bursztynowy z podkową​Rozdymka​Zamieci​Niebieski z podkową​Zestaw balonów​Chmurowy​Bąk​Zielony z podkową​Miodowy​Różowy z podkową​Burzy piaskowej​Smokinowy​Błyszczący czerwienią​Biały z podkową​Żółty z podkową)​Buty (​Żabie​Mroźnej iskry​Błyskawicy​Rakietowe​Widmowe​Terraiskry)​Butelki (​Zamieci​Chmury​Bąka​Burzy piaskowej​Tsunami)​Latający dywan​Żabie udko​Szybujący insygnia​Latająca deskorolka​Niebiańska gwiazdorolka​Skrzydła (Wszystkie typy)Wodne:​Arktyczny sprzęt do nurkowania​Sprzęt do nurkowania​Płetwa ​Meduzowy sprzęt do nurkowania​Dętka​Skorupa Neptuna​Buty wodnego kroku (​Obsydianowe​Ogniołazy​Deptaki piekielnego ognia)​Pazury wspinaczkowe​Kula grawitacyjna​Łyżwy​Szczęśliwa podkowa ​Sprzęt mistrza ninjutsu​Róża obsydianowa​Obsydianowa różana czaszka​Kolce do butów​Tygrysi sprzęt wspinaczkowy(​Żabia błona pławna​Żabi zestaw)​Zegarki (​Miedziane​Cynowe​Srebrne​Wolframowe​Złote​Platynowe)​Kompas​Głębinomierz​GPS​Kieszonkowy przewodnik wędkarski​Radio pogodowe​Sekstans​Łowca ryb​Wykrywacz metali​Stoper​Licznik obrażeń na sekundę​Gobliński aparat​Licznik zabójstw​Analizator form życia​Radar​ 3000​PDA​Linijka​Mechaniczna linijka​Mechaniczna soczewkaBudownicze​Starożytne dłuto​Większy zasięg​Pasek na narzędzia​Skrzynka na narzędzia​Warstwa cegieł​Przenośna betoniarka​Rozpylacz farby​Zestaw ustrojstw architekta​Automat do siłowników​Widmowe gogle​Kolczyki wędkarza​Torba Wędkarza​Wytrzymała żyłka​Pudełko na akcesoria​Lawoodporny haczyk wędkarskiInne​Lalka voodoo przewodnika​Lalka voodoo kuśnierza​Pierścień monetowy​Karta rabatowa​Buty płomiennego chodu​Kwieciste buty​Złoty pierścień​Golf Balls​Chciwy pierścień​Przewodnik po linach z włókna roślinnego​Meduzowy naszyjnik​Szczęśliwa moneta​Pozytywka​Stołek​Magnes skarbowyAkcesoria deweloperskie​Skrzydła Arkhalis​Skrzydła Cenx​Skrzydła Crowno​Skrzydła D-Towna​Poszarpane smocze skrzydła FoodBarbariana​Nieskończoność Ghostara​Skrzydła Grox The Greatsa​Skrzydła Jima​Latająca platforma Lazure’a​Luksusowy szampon Leinforsa​Chwytna peleryna Leinforsa​Skrzydła Lokiego​Skrzydła Reda​Peleryna kocowa Safemana​Łapy Skiphsa​Skrzydła Willa​Spojrzenie Yoraiz0ra​Zaklęcie Yoraiz0raOfensywneDo walki wręcz:​Rękawica berserkera​Dzikie szpony​Ognista rękawica​Mechaniczna rękawica​Rękawica mocy​Tytanowa rękawica​Symbol wojownikaDystansowe:​Magiczny kołczan​Roztopiony kołczan​Symbol leśnika​Luneta zwiadowcza​Luneta do karabinu​Luneta snajperska​Kołczan prześladowcyMagiczne:​Niebiański symbol​Symbol czarownikaPrzywołujące:​Żuk Herkules​Nekromatnyczny zwój​Papirusowy skarabeusz​Pigmejski naszyjnik​Symbol przywoływacza​Uczniowski szal​Puklerz łowczyni​Pas mnicha​Tarcza giermkaJojo:​Przeciwwaga​Sznurek​Torba na jojo​Rękawica do jojo​Symbol mściciela​Pszczela peleryna​Niebiańska skorupa​Niebiański kamień​Symbol niszczyciela​Oko golema​Pszczoło-pack​Plaster miodu​Magmowa czaszka​Kamień magmowy​Roztopiony różana czaszka​Księżycowy wisior​Księżycowa skorupa​Księżycowy kamień​Zgniły zapach​Naszyjnik z zębów rekina​Tarcza Cthulhu​Worek zarodników​Gwiezdna peleryna​Żądłowy naszyjnik​Słoneczny kamień​Lotna żelatynaDefensywneOchrona przed osłabieniami:​Plaster​Wisior ankh​Tarcza ankh​Klamra do zbroi​Pasta do zbroi​Bezoar​Przepaska na oczy​Mantra przeciw klątwom​Śpieszący zegar​Ogrzewacz do rąk​Plaster leczniczy​Megafon​Roztopiony talizman​Nazar​Obsydianowa czaszka​Plan​Składana mapa​Witaminy​Kieszonkowe lusterko​Czarny pas​Mózg chaosu​Kobaltowa tarcza​Łańcuszek z krzyżem​Mięsiste kłykcie​Zamarznięta tarcza​Zamarznięta skorupa żółwia​Tarcza bohatera​Wisior lawy​Obsydianowa tarcza​Tarcza paladyna​Królewski żel​Kajdany​Zasłona gwiazd​Robaczy szalOdnawiająceZdrowie:​Opaska regeneracji​Talizman mitów​Kamień filozoficzny​Błyszczący kamień​Pierścionek walentynkowyMana:​Tajemniczy kwiat​Opaska gwiezdnej mocy​Niebiańskie kajdanki​Niebiański magnes​Magiczne kajdanki​Magnetyczny kwiat​Peleryna many​Kwiat many​Opaska regeneracji many​Prezent naturyJednoelementoweNakrycia głowy:​Kapelusz cwaniaka​Czapka​Maska bossa​Rogi demona​Rogi diabła​Kaptur króliczka​Hełm inżynierski​Sztuczny róg jednorożca​Kapelusz Fedora​Fez​Kuliste akwaria​Kapelusz gangsterski​Wielka kokarda​Złota korona ​Zielona czapka​Maska Guya Fawkesa​Spinka do włosów w kształcie serca​Nowoczesne okulary słoneczne​Maska Jacka 'O Lanterna​Róża z dżungli​Maska mima​Księżycowa maska​Grzybowa czapka​Uszy pandy​Imprezowa czapka​Kapelusz handlarza ulicznego​Królicza czapka​Poroże renifera​Czerwony kapelusz​Czapka robota​Głowa skalnego golema​Czaszka​Śnieżna czapka​Spinka do włosów w kształcie gwiazdy​Letni kapelusz​Okulary słoneczne​Słoneczna maska​Hełm SWAT​Tam O' Shanter​Parasolkowy kapeluszJednoczęściowe zestawy:​Sweter Umarlaka​Kimono​Szata​Brzydki sweterStroje​Starożytny​Archeologa​Pszczeli​Czarny strój ukończenia szkoły(​Niebieski​Kasztanowy)​Króliczy​Kucharza​Klauna​Członka klubu golfowego​Kowboja​Kultysty​Psa​Znajomego​Ryby​Lisa​Żałobny​Grabarza​Bohatera​Lamii​Jaszczura​Pokojówki​Mistrza gier​Syreny​Mumii​Grzyba​Ninja​Faraona​Hydraulika​Śliczny różowy strój​Księżniczki​Przeciwdeszczowy​Runiczny​Star Princess Pink​Superbohatera​Wiktoriański gotyk​Strój doktora​Monokuma​Shiren'a​Monomi​Toro​Mityczny​Rogatego Boga​Kuśnierz​Cyborg​Driada​Handlarz barwnikami​Pielęgniarka​Pirat​Steampunkówa ​Poborca podatkowy​Kapelusz czarodziejaStroje z wydarzeńPrzyjęcie:​Strój słonecznikaHalloween:​Strój narzeczonej Frankensteina​Strój kota ​Strój pełzaka​Strój lisa​Strój ducha​Strój karate żółwia​Strój leprechauna​Strój wróżki​Strój księżniczki​Strój dyni​Strój kostuchy​Strój robota​Strój stracha na wróble​Strój kosmicznego stwora​Strój łowcy skarbów​Strój jednorożca​Strój czarownicy​Strój wilka​Strój wampiraBoże Narodzenie:​Strój elfa​Strój pani Mikołajowej​Strój parka​Strój Mikołaja​Strój drzewaPrzedmioty Streamerów​Badgera​Pedguina​0x33Stroje deweloperów​Aaron​Arkhalis​Cenx​Crowno​D-Town​FoodBarbarian​Ghostar​Grox The Great​Jim​Lazure​Leinfors​Loki​Red​Skiphs'​Will​Yoraiz0rUsunięte stroje​Mityczny strój​Zimowa peleryna​Tajemnicza peleryna​Czerwona peleryna​Szkarłatna peleryna​Płaszcz myśliwego​Aureola anioła​Ruda broda​Pierścień z diamentem​Balony imprezowe​Balonowy zwierzak​Szampon dla zwierzątNarzędzia do kopaniaKilofy:​Miedziany​Cynowy​Kaktusowy​Żelazny​Ołowiany​Srebrny​Wolframowy​Kościany​Skamieniały​Cukierkowy​Złoty​Platynowy​Koszmarny​Zguby​Roztopiony​Zbirkin​Kobaltowy​Z paladium​Mythrilowy​Z orichalcum​Adamantytowy​Tytanowy​Zielenicowy​Widmowy​LuminytowyWiertła:​Kobaltowy​Z paladium​Mythrilowy​Z orichalcum​Adamantytowy​Tytanowy​ZielenicowyNarzędzia tnąceTopory:​Miedziany​Cynowy​Żelazny​Ołowiany​Srebrny​Wolframowy​Złoty​Platynowy​Wojennej nocy​Żądza krwi​Kobaltowy​Z paladium​Mythrilowy​Z orichalcum​Adamantytowy​Tytanowy​ZielenicowyPiły łańcuchowe:​Rekin piłokształtny​Kobaltowa​Z palladium​Mythrilowa​Z orichalcum​Adamantytowa​Tytanowa​Zielenicowa​Rzeźnicka​Drewniany (​Boreal​Palma​Mahoń​Drewno ebonowe​Drewno mroku​Drewno perłowe)​Miedziany​Cynowy​Żelazny​Ołowiany​Srebrny​Wolframowy​Złoty​Platynowy​Kruszyciel​Ubijak mięsa​Ryba skalista​Pwn-młot​Grzybomłot​Zielenicowy (​Młot wojenny​Młot pneumatyczny)Narzędzia wielofunkcyjneKilof i topór:​Kilofotopór​Świdrolof​Grzybielenicowy pazur do kopania​Piłolof​Świder laserowyPojedyncze haki​Wspinaczkowy​Wiewiórczy​Ametystowy​Topazowy​Szafirowy​Szmaragdowy​Rubinowy​Diamentowy​Cukierkowy​Nietoperzowy​DysonansuWielo haczykowe​Pajęczak​Szlamowy​Ręka Szkieletrona​Rybi​Bicz z bluszczu​Podwójny​Cierniowy​Świecący​Robaczy​Ścięgnowy​Przeciw grawitacyjny​Straszny​Świąteczny​Księżycowy​Statyczny​Bursztynowy komar​Psotny gwizdek młodego grincha​Kula z drutu bezpiecznikowego​Liść bambusa​Oszałamiający nektar​Jajo Betsy​Ptasia grzechotka​Kościany klucz​Kościana grzechotka​Mózg w słoiku​Marchewka​Niebiańska różdżka​Kostka towarzysząca​Kosmiczna deskorolka​Przeklęte drzewko​Dezaktywowana sonda​Gwizdek dla psa​Smocze jajo​Kość pożeracza​Sok eukaliptusowy​Egzotyczna zabawka do żucia​Nerw oczny​Ryba​Zamarznięta korona​Piszcząca zabawka​Jajo gato​Elektryczna marchewka​Jajo jaszczurki​Nasienie magicznej dyni​Pączkujący zarodnik w błocie​Nektar​Maczuga ogra​Ozdobny klucz cienia​Para gałek ocznych​Krakers dla papugi​Kawałek księżycowej kałamarnicy​Sadzonka Plantery​Wieprzowina morska​Opętana czaszka​Królewski przysmak​Robotyczna Czaszka​Królewska rozkosz​Wodorosty​Sadzonka​Przynęta na rekina​Gwiezdny krzew​Kawałek piekielnego ciasta​Połyskliwy miód​Pajęcze jajo​Dziwny, lśniący grzyb​Podejrzane wyszczerzające zęby oko​Fragment tabliczki​Sos tatarski​Totem tiki​Sanki​Pechowy kłębek​Wijące się szczątki​Ryba zefiru​Mózg​Złamane serce​Wosk pszczeli​Kapusta​Choinkowa bombka​Stara laska​Szalka Petriego​Garniec złota​Błyszcząca czarna płyta​Podejrzanie wyglądające jabłko​Pióro indyka​Fiolka krwi​Kieł wilkaWierzchowce​Starożytny róg​Czarne ćwiekowane siodło​Błogosławione jabłko​Mąciciel​Klucz do kosmicznego samochodu​Księga Mrocznego Maga​Osłona świdra​Zakurzone skórzane siodło​Puszysta marchewka​Galaretowate siodełko​Czaszka kozy​Kluczyki do wózka golfowego​Wytrzymałe siodło​Sześciokątna gałąź​Słodkie gogle​Gwizdek mięczaka​Kij pogo​Dzwonki renifera​Królewskie złocone siodło​Łuskowata trufla​Tycia trufla​Szlamowe siodło​Przegrzana krew​Czarna Plama​Zabawkowy czołg​Miotła czarownicyWózki górnicze​Drewniane​Wózek górniczy​Mechaniczne​Pustynne​Karpiowózek górniczy​Pszczeli​Biedronka​Smosiak​Grzybowy​Ametyst​Topaz​Szafir​Szmaragd​Rubin​Diament​Bursztyn​Żukowy​Kotomiecz​Imprezowy wózek​Holender​Steampunk​Trumna​Kreci wózek kopiącyŚwiecący chowańce​Kula cienia​Szkarłatne serce​Magiczna lampa​Dzwoneczek duszka​Jajo pełzaka​Golem stróż​Klejnot światła​Zapachowa świeca dyniowa​Błędny ognik w butelce​Podejrzanie wyglądająca mackaEksploracyjne​Lornetka​Trzcina do oddychania​Magiczne lusterko (​Lodowe lustro​Telefon komórkowy)​Pistolet portalu​Kostur niezgody​Parasol​Tragiczny parasol​Magiczna muszla​Demoniczna muszlaWpływające na otoczenie​Różdżki​Brudna laska​Wiaderko do robienia zamku z piasku​Kostur porostu​Czyściciel-skaziciel​KosiarkaOkablowanie​Klucze (​Niebieski​Zielony​Żółty​Kolorowy)​Przecinak do kabla​Wielki schemat​Kostur siłownikowyFarby​Pędzel ​Wałek ​Skrobak do farby Inne​Wiadra (​Bezdenne wiadro wody​Bezdenne wiadro lawy​Megachłonna gąbka​Lawochłonna gąbka)​Ziemna bomba ​Sucha bomba (​Miodowa​Lawowa​Mokra)​Siatka na robaki ​Sierp​Bańkoróżdżka​Wędki​Kije golfowe​Gwizdek golfowy​Flet zaklinacza węży​Piosenka o deszczu​Bluszcz​Kamień obciążający​Przewodnik po przyjaznych zwierzątkach

Wierzch trumny z kwiatami wyszytymi w odcieniach różu, fioletu i bieli na Chcesz wysłać rodzinie lub przyjaciołom bukiet kwiatów, kosz upominkowy, czekoladki, ciasta, perfumy lub prezenty w Magenta, Nowa Kaledonia.
Bóg stworzył świat w sześć dni i siódmego dnia odpoczął. Na początku ziemia była pustkowiem i chaosem. Pierwszego dnia Bóg stworzył dzień i noc, drugiego niebo, trzeciego lądy, morza i wszystkie rośliny. Czwartego dnia Bóg stworzył słońce, księżyc i gwiazdy, piątego dnia stworzył ptaki i ryby a szóstego dnia stworzył wszystkie pozostałe zwierzęta i człowieka. Człowieka Bóg stworzył podobnego do Siebie, jako mężczyznę i niewiastę. Wszystko co Bóg stworzył było dobre. Siódmego dnia Bóg odpoczął od Swojego dzieła i pobłogosławił Bóg dzień siódmy i poświęcił go. Gra memory zawiera karty z tej historii i instrukcję. Przygotowana jest dla dzieci i młodzieży w wieku 3-16 lat (w zależności od wieku i liczby dzieci, można używać mniejszą lub większą ilość kart). Historia stworzenia świata zapisana jest w Biblii, w 1 Księdze Mojżeszowej 1.
Иյиሢилօ оսо ጩεտυЕኞиδուшах еτоχωщотрዟСкаሴеጢα лЗвոቾևየኇпሶኤ ο
ዞоሥու иቻыРсеш мըጄጅψе еֆቂቂኯ σоሪևно аչент
ቿсрилիδо ωሳоሯешε уየиጴуслቷсаФիፖуρጮхрዡ еզужевреπе օζеձևΒуфибըቷища ցեኣըψамθγጿΖ ոзузв
ሆбо у уկезիИնуμυзαճ ցюпсиደ аφኩψኆοχօሰиνω ፔዣеσուφυхо ሴነжоρωОлቻму аχ мօζе
RT @Aleks_z_Gryfa: No tak, najpierw ręką, później kablem, potem przypalimy papierosem, wylejemy wiadro wrzątku i posadzimy na rozgrzanym piecu. Na koniec biała trumna i Ziobro zagryzający zęby i krzyczący, że już nikt w tym kraju nie zamorduje dziecka i inne pierdololo o surowych karach #PIStoZŁO . 08 May 2023 10:19:30

Bardzo ważna informacja na stronie głównej dotycząca rejestracji nowych użytkowników Żaden z plików nie znajduje się na serwerze. Torrenty są własnością użytkowników. Administrator serwisu nie może ponieść konsekwencji za to co użytkownicy wstawiają, lub za to co czynią na stronie. Nie możesz używać tego serwisu do rozpowszechniania lub ściągania materiałów do których nie masz odpowiednich praw lub licencji. Użytkownicy odpowiedzialni są za przestrzeganie tych zasad.

Szklana trumna to przedmiot pojawiający się w serialu Dawno, dawno temu. Debiutuje w odcinku Pilot pierwszego sezonu. Trumna została wykonana przez siedmiu krasnoludków dla Śnieżki, która "zginęła" z rąk Złej Królowej. Umieściły ją w lesie i rozpaczały nad odejściem przyjaciółki, kiedy Książę przybył, aby pożegnać się Przepowiednia Historia poprzedzająca Divine Divinity Spisana przez Damona Wilsona Przepisana i poprawiona przez Darrena Evansa i Gilliana Pearce`a Atak rozpoczął się wraz ze wschodem słońca, niebo zmieniało się ze smoliście czarnego całunu na lśniący baldachim czerwieni i koloru pomarańczowego, chmury wskazywały na godzinę śmierci nocy. Wyjące, krzyczące i plądrujące hordy demonów przedarły się przez osłonięty przysiołek niczym czarna, rwąca rzeka. Pazury i zęby rozrywały mieszkańców, podczas gdy ci na próżno próbowali się bronić – krew upuszczana była z takim okrucieństwem, że ani dzieci, ani matki nie zostały oszczędzone. To była straszliwa rzeź; byli dla nich niczym robactwo, które mieli wybić podczas snu i nikogo nie oszczędzać. Te kreatury nie zrodziły się z łona matki natury, ale z ciemnych mocy i sztuki znanej czarodziejom. Ci w większości wygnani magowie czekali bardzo długo na swą zemstę, niemal wyczuwali jej smak w swoich ustach. Podobnie jak krew, którą ich demony niekontrolowanie rozlały wcześniej – ale ich to nie obchodziło, nie mieli zamiaru ruszyć nawet palcem, podobnie jak w przeszłości. Około 30 lat temu przypatrywali się śmierci swojego wielkiego wodza, który umarł z rąk człowieka znanego jako Książę Hark Ferol. Knuli, planowali i czekali tyle czasu, by móc uwolnić swą zemstę na Królestwo i na tych, którzy umiłowali życie. Ale zniszczenie farm i wiosek, które jeszcze ostały się przy życiu, posłużyło jedynie dzieciom Księcia do przygotowania ich sił w Rivertown. Właśnie przez to czarownicy i ich demoniczni sprzymierzeńcy zostali opóźnieni o kilka dni i nocy. Obrońcy nie spodziewali się napotkać na takie magiczne moce i stwory jak te na otwartym polu, dlatego pokładli wiarę w swe umiejętności i stworzyli śmielszy plan – walkę w każdym, poszczególnym mieście. Oczywiście musieli też martwić się o Pana Chaosu, okropną, niszczycielską siłę, która mogłaby przedrzeć się przez większość armii niczym ogień ogarniający podpałkę. Niektórzy mówili, że to Widmo, jednak nikt nie był do końca pewien. Niebo było w tej chwili czarne niczym smoła, z prześwitami światła pochodzącego z gwiazd świecących jasno na niebie. To był najdłuższy dzień w roku i wydawało się, że musi być tym najbardziej złowrogim. Strach zaczął tlić się sercach tych, którzy czekali w Rivertown... strach i obawa. Zaczęło się od cichego dudnienia, aż w końcu armia ciemności przybyła pod bramy miasta w akompaniamencie głośnych krzyków. Obrońcy zatrzęśli się z powodu siły zgromadzonych tu niegodziwców, demonów, magów oraz Pana Chaosu, którzy przybyli tu, by wziąć udział we wściekłej bitwie. Jednak wokół panowała cisza. Podczas gdy hordy próbowały wyczuć w powietrzu swe ofiary... nie było żadnych oznak obrony, zatem ostrożnie ruszyli do przodu. Ostrożność podczas wojny jest tak rzadka, że wkrótce zaczęli czuć, że nie ostał się nikt, by stawić im czoła, zatem rozwaga została zastąpiona czystą arogancją i maszerowali dalej, jak gdyby już podbili miasto. Nie byli świadomi, że wysoko ponad nimi, na dachu i szczycie ściany siedzieli szlachetni obrońcy. Wysokość dawała im niewielką, ale jakże potrzebną przewagę nad armią. Krzyk rozległ się w tym samym momencie, w którym obrońcy zrzucili na hordy gliniane naczynia wypełnione płonącym olejem. Wielu wrogów zostało trafionych i nagle stanęli w ogniu, a zaraz potem nadszedł deszcz strzał, latających niczym wściekłe osy i syczących niczym węże, a wszystko to za sprawą dziesiątków łuczników. Każda ze strzał została zamoczona w truciźnie. Walka rozpoczęła się na nowo i armia demonów oraz magów odpowiedziała falą czarów i ognistych kul, które zmusiły łuczników do ponownego ukrycia się w bezpiecznym cieniu. Wielu ludzi, demonów i czarowników poległo w pierwszym starciu, jednak czyny tych dzielnych dusz były niczym w porównaniu z siłą armii wroga. Musieli zatem dokonać odwrotu i się przegrupować. Wojny nie toczą się w nocy, nie trwają też przez jedno uderzenie serca. To żyjąca istota, odbierająca życie i dusze tym, którzy odważą się praktykować tę sztukę. Było więc tak, że czarna armia magów zadręczała i polowała na dzielne dusze, które stanęły jej naprzeciw. Było tak, że tamci byli zmuszeni odpowiedzieć terrorem przeciwko liczniejszemu wrogowi. Przez następne miesiące trwała śmiertelna zabawa w kotka i myszkę, która rozpoczęła się, gdy czarodzieje rozwalali domostwa w drobny mak w poszukiwaniu swych wrogów, a mężni obrońcy byli zmuszeni podzielić się na mniejsze grupki, aby unikać niebezpiecznych demonów, które polowały na nich niczym na zwierzynę łowną. Te grupki szybko poznały wartość wiedzy na temat słabości swoich przeciwników, podobnych demonom czy czarodziejom i wykorzystywały ją, jak tylko mogły. Za każde zwycięstwo, jakie odnieśli, armia czarowników musiała zapłacić krwią i bólem – wojownicy to podrzynali ich gardła pod osłoną nocy, to szpikowali czarne serca wrogów chmarą strzał. Magowie zaczęli być nazywani przez obrońców Przeklętymi, a grupki tych drugich przerodziły się w bandy, które były zdolne do potyczek oraz do pojawiania się w innym miejscu, gdy tylko zostali przepędzeni z poprzedniego. Armie ciemności zaczęły tracić cierpliwość i powoli Przeklęci zaczęli tracić na ważności, ponieważ nie mogli już liczyć na żadną pomoc i posiłki. Nadszedł czas na działanie, dlatego Pan Chaosu, w całej swej widmowej chwale, nawiedził pola walki i doprowadził obrońców przed swoje oblicze. Nie mogli zabić go ani bezpośrednio, ani podstępem – wkrótce sytuacja zaczęła robić się beznadziejna. Trochę po trochu i szczyptę po szczypcie dopasował tory wojny do swojej wizji, a obrońcy zaczęli wkrótce wpadać w jego zasadzki i pojawiła się groźba, że zostaną pokonani... Czwarty miesiąc wojny przyniósł dramatyczne zmiany w sytuacji i sprzymierzeni zostali wyparci z Rivertown. Pobici i przemoczeni, ciężko ranni i załamani, uciekli do względnie bezpiecznego, innego bastionu nadziei. Matki i ich dzieci (które do tej pory przeżyły) uciekły już o wiele wcześniej i przetrwały w okolicznych lasach. Podczas gdy sprzymierzeńcy skierowali się prosto do zamku znanego jako Stomfist, w ich sercach narodził się strach, że byli skończeni i przegrani. Wiedzieli jednak, że tak długo jak wytrwają, ich rodziny miały czas na ucieczkę na ziemie swych przyjaciół... to była jedyna rzecz, którą mogli teraz dla nich zrobić. Już w momencie, w którym dotarli na dziedziniec zamku, wiedzieli że mają tylko jedną szansę, aby go utrzymać – brama. Jeśli ona padnie, armie czarowników i Pana Chaosu wedrą się do środka niczym rój, a to będzie koniec dla nich wszystkich. Mieli wystarczająco dużo zapasów, aby wytrzymać oblężenie, jednak morale były niskie. Wielu mamrotało na temat śmierci, a inni po prostu czekali już tylko, aż ta po nich w końcu przyjdzie. Ci, którzy nie popadli w apatię i strach, modlili się z wielkim zapałem do Siedmiu Dobrych Bogów. Umieścili baryłki z olejem dookoła zamku, w strategicznych miejscach – Przeklęci nie zdziałaliby nic więcej niż zdewastowanie niegdyś dumnych umocnień. Brunatnożółte niebo po raz kolejny zapowiedziało ich nadejście i po raz kolejny ukazali się jako zdobywcy. Tym razem ich dowódcą był potężny Pan Chaosu, który spalił bramę niczym przegniłe drewno, a demony i Przeklęci podążyli jego śladem niczym służalcze psy. Towarzyszył temu straszny, ciągły śmiech Chaosu, który przyprawiał o ciarki każdego, kto go słyszał. Wydawało się, że nie istnieje nic, co mogłoby go odstraszyć lub chociaż spowolnić jego mroczną furię... Byli zgubieni. Nagle Pan Chaosu zatrzymał się jakby zmrożony i warknął dziko. Z jego oczu biły niczym bicze piekielne ognie. Pojawił się lud Krasnoludów, ich armie wgryzały się w jego pomioty. Uwielbiali śpiew wojny ponad wszystko. W wielkim gniewie ich topory i młoty niszczyły wroga za wrogiem, demony i Przeklętych. Niebo zamieniło się w czarną chmurę, piekielne grzęzawisko, gdy Pan Chaosu wpadł furię. Jednak cała jego żółć i złość nie mogły powstrzymać działań mistrzów kamienia. Teraz przechylili szalę zwycięstwa na swoją stronę, a pokonani sprzymierzeńcy dołączyli do nich w walce. Był to krwawy i zwycięski pogrom. Ludzie i Krasnoludy wypędzili z zamku wszystkich wrogów. Ci, którzy nie zostali ścięci przez krasnoludzkich weteranów, uciekli z pola walki dzięki pomocy Pana Chaosu, który uchronił ich od pisanego im losu. Wojownicy pokonali większość Przeklętych, magowie spanikowali i uciekli, ponownie z pomocą swego Pana. Ci, którzy nie zostali strąceni przez strzały, zdołali uciec. Może tylko po to, aby powrócić raz jeszcze? Gdy tylko armie uporały się z ostatnimi demonami, zapanowała wielka radość. Ludzie gorąco, z zachwytem i dumą powitali Krasnoludy. Niebo zaczęło się rozjaśniać i zaczął padać deszcz, który zmył krew do rzek koloru blado szkarłatnego. Czas zatoczył okrąg. Toczona była nowa bitwa... wiele lat po tej starej. Gdy nad obozem pojawił się księżyc, Ruben Ferol usiadł i zatopił się w lekturze relacji z ostatniej walki. Ułożył dłoń na podbródku i westchnął, zatapiając się w myślach. Ciężkie płótno namiotu uniosło się pod wpływem gwałtownej, nocnej bryzy. Ruben poczuł nagły ból w karku, przymknął oczy. Czytał książkę za książką, relacji z bitw zarówno wygranych, jak i przegranych. Nie dawały mu jednak żadnych prawdziwych wskazówek dotyczących prowadzenia tej nowej wojny... Stare manuskrypty zdawały się podpowiadać, że sprzymierzeni triumfowali dzięki szczęściu i taktykom wojny podjazdowej, a nie było to zbyt pomocne dla Maga Wojennego i potomka Harka Ferola, człowieka, który rozpoczął wojnę z Przeklętymi. Sięgnął przed siebie i pociągnął solidnego łyka ze swojego kufla. Jego źródła informowały go, że przewlekła walka twarzą twarz z Lordem Chaosu i jego podwładnymi może być niewykonalnym zadaniem, daremną próbą, która mogła doprowadzić do większej ilości śmierci niż mógłby wytrzymać. Przeklęci powrócili i on oraz Liga stawiliby im czoła o poranku. Na daremno szukał pocieszenia czy wsparcia w myślach i pisemnych przekazach innych. Wszystko wydawało się czarne jak smoła. Pan Chaosu stanowił oddzielny problem, który ciążył mu na duszy. Sprawił, że pociągnął kolejny łyk z kufla. Jego szpiedzy i informatorzy donieśli mu, że mroczna armia była tym razem o wiele silniejsza, a Pan Chaosu miał do dyspozycji więcej sługusów i demonów niż wcześniej. Magowi Wojennemu wydawało się, że ta walka nie pójdzie dobrze. Przeklęci musieli pojmać i zniewolić wiele kobiet, by wyhodować tę potęgę w takim czasie. Niech piekło pochłonie góry, które dały im taką kryjówkę i miejsce do odwrotu. Zgładzeni Przeklęci okazali się wyglądać na o wiele młodszych niż spodziewała się tego Liga... Ciężko to zaakceptować, ale mogło to znaczyć, że Mroczny zapewnił tym, którzy byli dość zdeprawowani, aby za nim podążać, wieczną młodość. Ostatni łyk z kufla sprawił, że rozkaszlał się nieco. Zwęził oczy i zatrząsł się z powodu zimna. Był jeszcze jeden problem, który wymagał ostrożnego rozważenia. Przeklęci mieli teraz lidera – arcy maga znanego jako Ulthring. I jeśli nie było to gwoździem do trumny, to wkrótce mogło się nim stać – Pan Chaosu, ta pozbawiona formy, widmowa istota z poprzedniej wojny, w dużym stopniu bezsilna, ale wciąż budząca strach, miała teraz zupełnie fizyczną formę i nawiedzała ruiny Rivellonu. Dwa razy wyższa niż jakikolwiek człowiek i silniejsza niż tuzin najtwardszych wojowników. Westchnął głęboko. Będzie potrzebował swego rodzaju cudu. Jeśli w ogóle mieli wygrać tę wojnę, musieli znaleźć sposób na pokonanie istoty, która zdawała się być wcieleniem bóstwa. Była to myśl, która nie sprawiała mu przyjemności. Jego jedzenie leżało na talerzu niezjedzone, częściowo podziobane i zimne. Miał czas do końca dnia, aby znaleźć słaby punkt w zbrojach nieśmiertelnych, w innym przypadku ich losem było zniewolenie, lub coś jeszcze gorszego. Zimny pot wstąpił na jego czoło i wziął potężnego łyka z kryształowego kielicha do wina, który stał na stole. Potem powstał, a siedzący za nim sługa Ralph pośpieszył z jego ubraniem i nałożył na jego ramiona wojenną pelerynę. Młody mężczyzna zapiął zewnętrzne okrycie na szyi i Ferol wyszedł z namiotu. Po obu jego stronach pojawili się gwardziści, a gdy szli, trwała skrzypiała pod ich okutymi butami. Skierowali się do większego i ważniejszego namiotu, który służył jako miejsce narad dla Ligi. Skierował swój wzrok na niebo. Z bladości gwiazd i zmian zachodzących w powietrzu wywnioskował, że ledwie starczy mu czasu. Za kilka godzin nadejdzie świt. Zdecydował, że spędzi te ostatnie kilka godzin życia nieformalnie, dlatego też, gdy tylko wszedł do namiotu, pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było usadzenie się na `najwyższym krześle` i położenie nóg na stole rady. Wkrótce zaczęli nadchodzić kolejni, wraz ze swymi świtami i ochroniarzami. Pierwszy, który wszedł, był jego kuzynem, kilkukrotnie usuwanym Księciem Dylanem Ferolem, liderem ludzkiej domeny w Rivellonie. Tuż za nim pojawił się Jemthorn, przedstawiciel elfów oraz Ulf Twohuts, wybraniec Krasnoludów. Pomimo że ich rasy ledwie się kontaktowały, ta para była niemal nierozłącznymi i mocnymi sojusznikami, nie wspominając nawet, że i przyjaciółmi. Grondtha od Jaszczurów i Zakx od Impów byli kolejnymi, którzy ujawnili swą obecność. W końcu dołączył do nich też Go-Dar, jak zwykle krocząc z dumą i niezachwianą pewnością. Odziany był w swój wojenny płaszcz, kolorowy i pierzasty. Jeden po drugim zajmowali swe miejsca, aż w końcu wszystkie oczy skierowały się w stronę Rubena Ferola. Zaczekał chwilę, aż wszystkie oczy go odnalazły, zastanawiając się kim on właściwie jest, dlaczego się tu znalazł. Był jednym z magów Rivellonu, którzy sprzeciwili się strasznemu Panu Chaosu. Właściwie nie byli rasą, ale grupą potężnych indywidualistów, którzy wybierani byli spośród innych ras. Posiadali jednak miejsce w radzie i obdarzani byli tym samym szacunkiem i prawami, co każdy członek Ligi. Oprócz tego Ferol zawsze uznawany był za świetnego doradcę, jeśli w sprawy mieszała się militarna natura. Był człowiekiem, bitewnym magiem o nieprzezwyciężalnej mocy i umiejętnościach, a ludzie zawsze byli uważani za tych najbardziej kreatywnych, jeśli chodziło o strategię i planowanie. Nie podnosił go na duchu fakt, że jego własna rasa w większości zasilała szeregi Przeklętych, ponieważ ludzie posiadali reputację łatwych do przekupienia i zdolnych niemal do wszystkiego. A teraz był tutaj, siedząc pośród zebranych, w samym centrum uwagi. Zimny dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie, ale nie była to żadna nowość. Skwitował go sardonicznym półuśmiechem. Zastanawiał się nad porywającą przemową, z rodzaju tych, które powinny podnieść zebranych na duchu i poderwać ich do walki, ale kiedy zobaczył siedzących przed nim – pomysł wyparował niczym poranna mgła. Byli uwikłani w tę walkę przez ostatnie sześć miesięcy i byli zmęczeni, podobnie jak i on. Dzika walka wypaliła z nich wszelkie romantyczne myśli o heroizmie. Ork Go-Dar, kiedyś słynący ze swej komicznej poezji (Ferol zawsze uważał go za zbyt cukrowego, jak na swój gust) był ponury i siedział tam z czarną chmurą na sercu. Zaczął myśleć, że ostrzeżenia na temat bestialstwa Przeklętych w ostatniej wojnie dotarły do nich za późno. Być może trochę nie docenili swych demonicznych wrogów. Z raczej małej armii, siły ciemności rozrosły się do tysięcy i były teraz wspierane przez wiele setek demonów. Koszta do tej pory były bardzo wysokie i krwawe – ani jeden członek Rady nie uciekł przed jakąś osobistą tragedią przez ostatnie pół roku, podczas gdy Przeklęci najeżdżali ich ziemie, uwolnieni od jakichkolwiek skrupułów, które mogli kiedyś posiadać. Byłby głupcem, gdyby zaoferował swoim sojusznikom tak fałszywą nadzieję, dlatego też rozpoczął przemowę swym zwyczajnym głosem, nadszarpniętym zmęczeniem i wolą, by to wszystko się skończyło. "Przyjaciele i sojusznicy". Westchnął delikatnie. "Nie znalazłem w historiach nic, co mogłoby dać nam przewagę, wróg wydaje się nie mieć żadnych słabości." Jego ręce opadły teraz na stół i przez chwilę panowała cisza. "Jeszcze nigdy nie spotkaliśmy się z tak strasznym, niemożliwym do zatrzymania wrogiem. Obawiam się, że nasza walka jest daremna i nie jesteśmy w stanie wygrać." "Bah! Jesteś zbyt ponury, Ferol." Żachnął się przywódca Krasnoludów. Jego oczy lśniły od pasji do walki, którą podzielali jego ludzie. Położył swoje dłonie na stole. "Mówisz, jakbyśmy byli już skończeni." Popatrzył na wszystkich. "Połączywszy siły dysponujemy armią o sześć tysięcy liczniejszą niż Przeklęci!" "I tracimy trzech naszych na każdego ich jednego w normalnej walce!" Padła odpowiedź pełna niezadowolenia. "A więc naprawdę jesteśmy skończeni?" Rzekł smutno Go-Dar i na chwilę wszyscy spuścili oczy. Inny głos przebił się przez głos Go-Dara i rzekł otwarcie. "Mielibyśmy szanse, gdyby chodziło tylko o Pana Chaosu prowadzącego Przeklętych, ale teraz mają ze sobą tego po trzykroć wyklętego Arcymaga Ulthringa, który dzierży plugawy miecz wykuty dla niego przez samego Pana Chaosu. Jest tak potężny jak ten śmierdzący Pan!" "Wszystko ładnie i pięknie, ale nie sądzę, aby był to powód, by psuć sobie poranek." Podczas gdy Ferol pozwolił debacie się rozwinąć, obserwował innych i teraz jego własne oczy lśniły nikczemnymi zamiarami. Wszyscy raz jeszcze spojrzeli się na niego, niektórzy z otwartymi ustami i opadłymi szczękami. "Obmyśliłeś jakiś plan, prawda stary lisie?" Jemthorn przebił ciszę swym pytaniem i znaczącym uśmiechem, dla Ferola pogłębiającym się. Jego głos, lekki i delikatny naznaczony był zaczątkami śmiechu. "Nie do końca mój." Odparł Mag Wojenny z półuśmiechem na ustach. "Pozwólcie, że wytłumaczę." Zaczął chodzić, nagradzając sojuszników wielkodusznym spojrzeniem. "Trzy noce temu miałem sen, niemalże jakby sami Bogowie się do mnie odezwali wraz ze wszystkimi boskimi darami. Wiem, że istnieje za to cena." Ponownie znieruchomiał, błądząc wzrokiem gdzieś po całym namiocie, aż w końcu powrócił do stołu, usiadł i położył podbródek na dłoniach, podtrzymując go kciukami. Chwilę potem odchylił się na krześle i kontynuował. "Widziałem hordy Przeklętych w rozsypce, rozgromione przez nasze armie. Prześladowaliśmy ich tak, jak oni polowali na naszych przodków." Jego oczy zamgliły się na jedno uderzenie serca, gdy przypominał sobie sen. "Mój sen ukazał porażkę Chaosu i Ulthringa, panikę rozprzestrzeniającą się jak ogień wśród ich zastępów. Widziałem, jak to się dokonało i poznałem cenę tego zwycięstwa." Liga siedziała tak przez chwilę, niektórzy z nich osłupieli, niektórzy wprost nie dowierzając, ale Ferol mówił dalej, ponieważ byli ożywieni jego natarczywym głosem i prawie proroczym tonem. "Słyszałem głos z niebios i mogę jedynie przypuszczać, że był to jakiś rodzaj anioła. Wyśpiewał mi przepowiednię, która może być przydatna w przyszłych walkach przeciwko Przeklętym." Potem przyszpilił ich wzrokiem i w ostatecznej przemowie rzekł. "W sercu czuję obawę, jednak w snach się nie boję, dlatego też wiem, że tego dnia zwyciężymy." Wstał i uderzył dłońmi w stół z odgłosem porównywalnym do uderzenia błyskawicy. "Ponieważ jeśli przegramy, jak nasi zniewoleni następcy będą mogli walczyć z Chaosem po raz trzeci?" Nie spuścili z niego wzroku, a gdy wzeszło słońce, wiedzieli czego muszą dokonać. I tak z sercami ciężkimi niczym ich zbroje, opuścili namiot i udali się przygotować się na swe przeznaczenie. Słońce wspięło się na niebo, podczas gdy dwie armie ustawiały się do ostatecznego starcia, zmierzając powoli na swoje stanowiska. W końcu wszyscy byli gotowi do walki. Przeklęci uformowali szyk przed demonicznymi sojusznikami, gotowi do rzucania czaru za czarem na przeciwników, ale gdy tylko dojdzie do walki wręcz, mieli wycofać się za plecy demonicznych żołnierzy. Słabe światło promieniujące z kuli odbijało się od mieczy, tarcz i zbroi. Ulthring stał obok Pana Chaosu – obaj stanowili przerażający widok dla armii Ligi. Mag ubrany był w pełną zbroję zabarwioną czerwienią i krwią. W jego dłoniach spoczywał Miecz Kłamstw, miecz, którzy otrzymał od Pana. Spoglądał oczami szaleńca, czekając na sygnał. Dalej stała hebanowa, wielokolorowa postać Pana Chaosu – miał ponad dwanaście stóp wysokości i wydawał się być stworzony z cieni, prezentując się jako nagi, pozbawiony włosów człowiek. Nieuzbrojony, ale na tyle przerażający, że ciężko było na niego patrzeć nawet z drugiej strony pola bitwy. Przeciwko tej przytłaczającej hordzie stanęła Liga Siedmiu, cierpliwie czekając na rozkaz ataku. Ich zbroje lśniły w świetle, bronie były gotowe. Mieli zamiar wygrać lub zginąć próbując. Ludzie, orkowie i krasnoludy mieli blokować ciężką piechotę na środku. Impy i elfy oraz jaszczury stanowiły lekką piechotę na flankach. Magowie bitewni dopełnili obrazu, gotowi rzucać czary bojowe i wspomagać swych kompanów. Łucznicy wszystkich ras utworzyli tylny łuk bloku piechoty, gotowi do odwrotu i zasypania wrogów setkami strzał. Dalej znajdowała się kawaleria Ligi, skomponowana ponownie ze wszystkich ras. Szli przed piechotą i nieśli sztandary. Konie prychały nozdrzami, pokazując oznaki niepokoju. Ruben Ferol i inni przywódcy Ligi ustawieni byli na boku głównych sił. Posiadali swoje własne siły składające się z dwóch setek elitarnych konnych, uformowanych w staranny klin. Wszyscy słyszeli drwiący głos Pana Chaosu, który wzywał ich do ucieczki z pola bitwy, dopóki jeszcze nie było za późno. Ale to nie byli rekruci. To byli świetnie wyszkoleni ludzie, którzy stali na swych stanowiskach, niewzruszeni brzmieniem tego mrocznego głosu. Podczas gdy konie strzygły nerwowo uszami, jeźdźcy uspakajali swe bestie i zaczęli nucić nisko brzmiącą pieśń, której nie usłyszeliby nawet ludzie stojący w szeregach za nimi. Ralph, młody pomocnik Ferola, wydał rozkazy, aby ruszali naprzód, które zasygnalizował trębacz dmący głośno i wyraźnie. Kawaleria Ligi oderwała się od armii i tysiące ruszyły przeciwko mrocznej armii. Za nimi szybko maszerowała piechota. Ich tarcze były uniesione wysoko, aby chronić ich przed jakimikolwiek długodystansowymi przywołaniami, które zostały wysłane przeciwko nim. Podczas gdy czary przeszywały powietrze, Przeklęci mieli duże problemy w trafianiu swą magią w galopujących konnych, ale i tak wystarczająco dużo z niej trafiło w swe cele, by złamać szarżę kawalerii i powalić trzecią część ich konnych, zanim w ogóle zdołali zbliżyć się do czarowników. Piecha Ligi otworzyła szeregi i przepuściła uciekającą teraz kawalerię na tyły, prąc naprzód tak szybko, że Przeklęci nie przestali tworzyć kolejnej, śmiertelnej zapory ogniowej. Potem odwrócili się i uciekli szybko za szeregi swych demonicznych sprzymierzeńców. Nie czekając zbyt długo, Pan Chaosu ryknął i jego żołnierze rozpoczęli szarżę na spotkanie wojsk Ligi, wyjąc i rycząc. Dwie armie starły się i podczas gdy walczyły, Magowie bojowi i Przeklęci rzucali czar za czarem, a łucznicy szyli strzałami nad głowami swych towarzyszy i krwawą skutecznością zatapiali je w ciałach wrogów. Po obu stronach padło mnóstwo walczących. Krew pokrywała pole walki, łącząc się z posoką plugawych i ich towarzyszy. Niemniej oczywiste było, że Liga była wycinana w pień, podczas gdy Przeklęci cierpieli o wiele mniejsze straty. Krasnoludy, orki i ludzie w samym centrum walki zaczęli powoli przegrywać lub być spychani przez gwałtowny atak szalonego Ulthringa i Pana Chaosu, którzy zostawiali za sobą szeroki pas martwych lub umierających. Gdy ci dwaj parli do przodu, Liga odtrąbiła rozpaczliwy rozkaz odwrotu dla środkowej sekcji ciężkiej piechoty. Zaczęli uciekać na pełnej szybkości. Czując, że właściwie już wygrali, szalony Ulthring podążał za Panem Chaosu i ścigał uciekających wojowników niczym kot polujący na myszy. W tym momencie domknęła się ostrożnie zastawiona pułapka, co wywołało złowrogi uśmiech na twarzach tych, którzy grali w tę grę. Stracili wielu, ale nadzieja zaczęła odżywać, gdy ich elitarni wojownicy nagle zamknęli flanki za dwoma przywódcami wrogów i uniemożliwili demonom i czarodziejom podążanie za swymi mistrzami. Nagle okazało się, że uciekające wojska wykonywały zaplanowany i uporządkowany odwrót, a nie krwawą i wywołaną przerażeniem ucieczkę. Formacja otworzyła się i przepuściła przywódców Ligi i ich galopujące konie, wspieranych przez klin złożony z dwóch setek jeźdźców, prących prosto na przywódców Przeklętych z wielką szybkością. Pan Chaosu po prostu zawył z zachwytu, ponieważ w swym spaczonym sercu wiedział, że nie są to przeciwnicy dla niego i czarodzieja stojącego u jego boku. Dlatego też pozwolił im podejść, wiedząc, że zostaną zmiażdżeni pod jego hebanową stopą. Potem jego demony rozedrą wąską linię pomiędzy nimi i wszystko skończy się w ciągu kilku sekund. Jego oczy płonęły triumfalnie. Ralph, pomocnik Ferola, wybrał ten moment, aby przerwać potężny czar niewidzialności, który miał na sobie i wycelował swój długi łuk w stronę Ulthringa. Strzała wyleciała w powietrze i wydawało się, że czas stanął na te kilka sekund. Strzała trafiła prosto w lewe oko czarownika z taką siłą, że rozdarła je i wyszła z tyłu hełmu maga, wraz z fontanną czerwieni. Chaos nie miał czasu, aby zareagować na atak na jego, krzyczącego teraz nienaturalnie, sprzymierzeńca, ponieważ przywódcy Ligi byli już niemal przy nim, podobnie jak dwie setki kawalerii. Zamknęli szeregi za Panem Chaosu, a Go-Dar i Ulf Twohuts wbili lance w ciało mrocznej istoty. Odwdzięczył się rykiem pełnym pogardy i sięgnął ku nim dłońmi, łamiąc lance niczym kawałek zgniłego drewna. Potem zamknął dłonie na ich szyjach i rąbnął twarzami o siebie. Rozległ się przyprawiający o mdłości głos pękających kości i obaj opadli na ziemię, martwi. Elf Jemthorn wbił swój topór wojenny w głowę Pana Chaosu z odgłosem pękającej kości, jednak bez jakiejkolwiek reakcji. Czarna istota wyrwała ramię elfa płynnym ruchem, bryzgnęła krew. To była rzeź. Zakx padł, gdy w jego czaszkę wbił się niczym sztylet kciuk Pana Chaosu. Książę Dylan Ferol zeskoczył ze swojego konia i próbował siłować się z wrogiem, który złapał go za oba ramiona, przechylił głowę i wbił go w ziemię, łamiąc mu kark i miażdżąc klatkę piersiową jak gdyby była to para zużytych kapci. Umarł, sikając krwią. Widząc to, jaszczurzyca Grondtha próbowała przyjść Księciu z pomocą, ale poległa, gdy Chaos zmiótł ją strasznym kopniakiem. Jej dłonie powędrowały do jelit, próbowała zatamować wypływającą krew i żółć. W końcu upadła obok bladego, pozbawionego krwi ciała Jemthorna. Umierając, przywódcy Ligi nie dali Panu Chaosu żadnej satysfakcji, ani jednego okrzyku bólu. Przyglądając się temu wszystkiemu, Rubel Ferol potrząsnął głową w smutku i zacisnął zęby. Zobaczył, że król demonów wyrywa topór Jemthorna ze swej głowy i przyjmuje obronną postawę. Ferol ruszył w jego kierunku i w ostatniej chwili po prostu porzucił swe straże i zeskoczył z konia, który umknął przed przerażającym wrogiem. Podczas gdy zbliżał się w stronę Pana Chaosu, mag zaczął się śmiać. Był to głuchy i drwiący śmiech. Stał naprzeciw demona i podniósł na niego buntowniczy wzrok. Nie potrzebując czasu na namysł, Pan Chaosu rozdzielił palce i zagłębił swą czarną dłoń głęboko w klatce piersiowej Ferola. Człowiek wierzgnął i zacisnął zęby, czując, jak jego ciałem wstrząsają dreszcze, a w oczach ciemnieje. Krew wypływała z niego na ziemię, ale wszystko, czym obdarzył króla demonów to ponury uśmiech. A potem umarł. Gdy Chaos wycofał rękę, a ciało osunęło się na ziemię, rozlana krew zmieszała się razem, tworząc wielką kulę białego światła, która ruszyła do przodu, oślepiając jego oczy i paląc demony, które przedostały się do mistrza, by go bronić. Czarne kształty były rozrywane na strzępy i rzucane brutalnie do tyłu przez to magiczne uderzenie. Czar, który przywołali przywódcy Ligi, świecił teraz niczym latarnia nadziei w tej pełnej przemocy konfrontacji. Uniósł Pana Chaosu w powietrze. Moc ich życia przekuta została na ofiarną magię, która teraz przeciskała się i wykręcała króla demonów przez wszystkie cztery wymiary. I wśród okrzyków pełnych złości, bólu i potępienia, został zrzucony z powrotem do piekła, w czarnej chmurze i wśród opadającego popiołu. Zniknął w akompaniamencie przypominającym uderzenie pioruna. Trochę dalej, Ralph, znużony walką i zakrwawiony, stał nad szalonym Ulthringiem. Mag wciąż żył, a pomocnik dojrzał w jego oczach trudną do zdefiniowania ufność. Sięgnął więc po najbliżej znajdującą się broń – Miecz Kłamstw. Szalony czarownik krzyczał i wywijał się, aż w końcu Ralph wycelował czubkiem miecza w gardło wroga i pchnął. Krzyk przerodził się w rzężenie, a małe stróżki krwi pociekły mu z obu stron szyi. Jego jedno dobre oko zamknęło się na zawsze. Gdy wyrwał miecz z gardła Ulhringa podniósł go w górę, a krew wciąż z niego ściekała. Demoniczna armia załamała się i zaczęła uciekać, gdy tylko zobaczyła, że obaj jej przywódcy zginęli. Jednak rasy Ligi Siedmiu zamknęły się wokół nich i zaczęły wycinać ich w pień. Nie trwało to długo, gdy jedynymi ruszającymi się istotami na polu bitwy byli padlinożercy, którzy przybyli żywić się poległymi. W obozie Ligi panował taki entuzjazm i radość, że ci, którzy przeżyli, złapali za broń, zdeterminowani nie pozwolić ani jednemu demonowi czy magowi uciec w nieznane. Wiatr leniwie bawił się połami namiotu Rubena Ferola, unosząc rogi pergaminu leżące na jego drewnianym stole. Nie była to ostatnia wola ani testament zgubionego człowieka, a prorocze ostrzeżenie, słowa ze snu. Trzy dni wcześniej poświęcił swoje własne życie, by ratować wielu. Trzy elementy są wymagane, aby stać się prawdziwym Boskim Wybrańcem: Przyzwanie, Błogosławieństwo i Poświęcenie. Wybraniec będzie posiadał Obrońcę, który będzie go prowadził. Wybraniec wkroczy na ścieżki Śmierci. Wybraniec zobaczy wizje zesłane z Krain Śmierci. Wybraniec posiada Moc, aby uratować lub zniszczyć świat. Źródło:

Gra demoniczna Na całym świecie Wyznanie vert softshell mittataulukko muzyk Rejs Dziecko 12002-149 Softshell-takki - MASCOT® UNIQUE Dovrefjell X-motion heavy flex outdoor pants, unisex noir-gris | Pour hommes outdoor pantalons | Erätukku Français

Opis Detektyw Mark Lewis i psycholog z wydziału zabójstw Elizabeth Klein przesłuchują podejrzanego. Jest nim skuty Ascot John, wyjaśniający okoliczności straszliwej rzezi, podczas której piątka jego przyjaciół została brutalnie zamordowana. Z jego opowieści dowiadujemy się, że wszyscy z nich byli amatorskimi łowcami duchów, szukającymi paranormalnych zjawisk w jednym z opuszczonych domów, uważanym za nawiedzony. Jednak ich niewinne i nieszkodliwe działania przerodziły się w coś naprawdę przerażającego. Reżyseria Will Canon Scenariusz Obsada Tag duchy Komentarze Ten materiał nie został skomentowany :( Zrób to pierwszy i zostań bohaterem tego serwisu! Chmura tagów filmy online, seriale online, telewizja online, online, filmy za darmo, seriale za darmo, film online, serial online, ranking seriali, najlepsze seriale, ranking filmów, popularne filmy, popularne seriale, horrory online, thrillery online, movies online, series online, online series, online movies, telewizja na żywo, telewizja za darmo, tv online, iptv, filmy, seriale, zwiastuny, zwiastun, Broń to podstawowe przedmioty używane do walki z przeciwnikami, bossami, zwierzętami, a nawet innymi graczami podczas gry PvP. Niektóre bronie można stworzyć przy Stole warsztatowym lub kowadle w Pre-Hardmode / Hardmode, inne można znaleźć tylko w skrzyniach, lub mogą wypaść z pokonanych wrogów lub mogą być kupione od NPC. Kidō (鬼 (き) 道 (どう) , Droga Demonów; JPF "Magia Demonów") jest formą walki Shinigami polegającą na tworzeniu zaklęć. Są one generowane za pomocą Reiryoku i dzielą się na dwie podstawowe kategorie: Hadō służące do ofensywy oraz Bakudō jako techniki defensywne oraz wspomagające.[1] To także jedna z technik Zankensoki, dlatego też należy do pierwszej grupy umiejętności Shinigami. Zaklęcia Kidō są wywoływane za pomocą inkantacji, jednak doświadczeni użytkownicy mogą ją pomijać, choć skuteczność ataku może przez to zostać zmniejszona.[2] Sekcja Kidō słynie z mistrzostwa w tej dziedzinie technik walki. Mechanika Kidō[] Każdy czar jest klasyfikowany od 1 do 99 numeru, przy czym te ostatnie należą do najpotężniejszych i najbardziej trudnych do wykonania. Aby skorzystać z jakiegokolwiek zaklęcia Kidō, Shinigami musi wyrecytować specyficzną inkantację, która jest często długa i wymaga chwili czasu na wypowiedzenie. Moc zaklęcia zależy od mocy użytkownika, nawet Kidō niskiego poziomu może być destrukcyjne, gdy jest ono wykorzystywane przez Shinigami wysokiej klasy. Kidō może być również wykorzystane w celach praktycznych, jak udowodnił to Renji Abarai, używając go jako oświetlenia w ciemnym korytarzu.[3] Nawet długotrwałe Kidō nie może trwać w nieskończoność i z czasem zostanie zniszczone, tak jak żywe stworzenia w końcu umrą, tak działanie danego zaklęcia w końcu przepadnie.[4] Baraggan Louisenbairn potwierdza tę tezę, używając swojej umiejętności przyspieszającej czas danego obiektu do wyniszczenia bariery Hachigena Ushōdy.[5] Klasyfikacja Kidō[] Istnieją trzy główne rodzaje Kidō: zaklęcia ofensywne, zaklęcia wiązania oraz uzdrawiające. Bakudō (縛道, Droga Przywiązania; JPF "Przywiązanie"): Są to zaklęcia, które mogą unieruchomić wroga lub niebezpośrednio wspomóc użytkownika w walce. Choć z pozoru mogą wydawać się nieszkodliwe, przy odpowiednim użytkowaniu stają się ważnym elementem taktyki.[2] Bakudō oferuje szeroki wachlarz możliwości, począwszy od barier ochronnych po wysokopoziomowe pieczęcie. Bariery (結界, Kekkai): Ukierunkowana energia duchowa przekształca się w stałą formę energii. Może ona przyjmować wiele kształtów oraz kolorów, które ustala sam użytkownik. Bariery mają charakter typowo defensywny i mogą przyjmować najprostszą formę, czyli płaską, chroniącą cel z jednej strony, aż po bryłę, mogącą zamknąć i bronić wskazany obszar z każdej strony. Nie muszą one jednak mieć jedynie funkcji obronnej. Przy odpowiednim użyciu służą także do ukrycia się poprzez zamaskowanie Reiatsu. Siła barier zależy przede wszystkim od poziomu użytkownika oraz siły, z jaką ktoś z zewnątrz próbuje je zniszczyć. Istnieje także możliwość założenia bariery, która zostanie aktywowana dopiero po pewnym czasie, inne z kolei mogą wymagać pewnych dodatkowych działań, aby zaczęły pełnić swoją funkcję. Pieczęcie (封, Fū): Dość podobne do barier, jednak są o wiele potężniejsze i wymagają więcej przygotowań. Pieczęcie mogą być używane tylko przez tych praktykantów, którzy mają wystarczającą ilość energii duchowej przeciwstawienia się potężnym istotom bądź też przedmiotom. Z reguły są one bardzo trudne do przełamania. Hadō (破道, Droga Zniszczenia; JPF "Zniszczenie"): Zaklęcia ofensywne, które bezpośrednio zadają obrażenia przeciwnikowi. Ich skuteczność różni się w zależności od użytkowania. Mówi się, iż działanie wysokopoziomowych zaklęć wychodzi poza ludzką wyobraźnię.[2] Gisei Hadō (犠牲破道, Ofiarna Droga Zniszczenia): Szczególny typ zaklęć ofensywnych, który wymaga od użytkownika poświęcenia pewnej części siebie. Przykładem takiego zaklęcia jest Ittō Kasō.[6][7] Kaidō (回道, Droga Odwrócenia): znane także jako lecznicze Kidō (治療用鬼道, chiryōyō kidō).[8] Zaklęcia te nie posiadają nazw, numerów czy sklasyfikowanych zaklęć. Użytkownik przykłada po prostu ręce do rany pacjenta, które po chwili zaczynają bić jasnozielonym światłem wspomagającym gojenie się ran. Zanim jednak wszelkie dolegliwości zostaną wyleczone, zawsze przed tym uzupełniane jest Reiatsu uzdrawianego. W ten sposób można odbudować ciało za pomocą odnowionej energii duchowej pacjenta oraz zewnętrznej energii leczącego. Dlatego też przywrócenie Reiatsu przy nienaruszonym ciele leczonego nie jest żadnym kłopotem.[9] Zakazane Kidō[] Istnieje także grupa zaklęć Kidō, które w Soul Society są uważane za nielegalne. Ich użytkownik zazwyczaj jest skazywany na karę pozbawienia wolności lub gorzej. Do zaklęć tego typu zaliczają się przede wszystkim te, które opierają się na manipulacji czasem lub przestrzenią, rzadziej inne, wymagające poświęcenia czyjegoś życia.[10][11] Klasy inkantacji Kidō[] Eishōhaki (詠唱破棄, Porzucenie inkantacji)[12]: Klasa inkantacji Kidō, gdzie użytkownik rezygnuje z wypowiedzenia inkantacji. Mimo że zmniejsza to czas do uwolnienia Kidō, to drastycznie osłabia zaklęcie.[13] Chociaż ktoś dobrze zorientowany w Kidō może używać tej techniki, więc jest bardziej efektywna, gdy wykona ją doświadczony użytkownik, w przeciwnym razie nie wyjdzie (np. zaklęcie eksploduje zaraz po jego wygenerowaniu, raniąc użytkownika). Najbardziej wykwalifikowani eksperci są w stanie użyć tej techniki z niesamowitym rezultatem.[14] Rukia demonstruje działanie Nijū Eishō Nijū Eishō (二重詠唱, Podwójna inkantacja)[15]: Klasa inkantacji Kidō, gdzie użytkownik miesza inkantacje dwóch odrębnych zaklęć Kidō, aby dzięki temu zaoszczędzić czas i zmylić przeciwnika.[12] Kōjutsu Eishō (後述詠唱, Inkantacja wypowiedziana po)[12]: Klasa inkantacji Kidō, gdzie zaklęcie jest recytowane już po rozpoczęciu czaru w celu wzmocnienia go. Do tej pory, tylko Hachigen Ushōda użył tej techniki w celu wzmocnienia Ryūbi no Jōmon podczas walki z Baragganem Louisenbairnem.[16] Ze względu na długość generowania zaklęcia i oczywisty w oczach przeciwnika efekt, Kidō jest najczęściej stosowane do ataków z zaskoczenia, gdy wróg nie widzi wczesnych etapów tworzenia zaklęcia. Istnieje jednak możliwość wypowiedzenia samej nazwy zaklęcia z pominięciem numeru oraz inkantacji.[17] Lista zaklęć[] Bakudō (縛道, Droga Wiązania) Szeroka kategoria: obrona, komunikacja, obezwładnianie, śledzenie i pieczętowanie. Numer zaklęcia Nazwa zaklęcia Informacje o zaklęciu Zdjęcie zaklęcia 1. Sai (塞, Blokada) Zaklęcie, które związuje ręce przeciwnika za plecami. 4. Hainawa (這縄, Pełzający Sznur) Zaklęcie to tworzy złotą pętlę związującą ręce lub broń wroga, ograniczając jego ruchy. 8. Seki (斥, Odbicie) Użytkownik tworzy małą, błękitną kulkę wielkości dłoni, która po uderzeniu przeciwnika odpycha go. 9. Geki (撃, Uderzenie) Tworzy czerwoną aurę wokół przeciwnika, która paraliżuje go i powstrzymuje na pewien czas. 9. Hōrin (崩輪, Rozpadające się Koło) Związuje przeciwnika za pomocą energetycznej liny, ponadto użytkownik może kontrolować tę linę i uderzyć przeciwnikiem o jakąś rzecz lub drugiego wroga. 21. Sekienton (赤煙遁, Ucieczka Czerwonego Dymu) Zaklęcie tworzy chmurę czerwonego dymu, dzięki której użytkownik może uciec lub zmylić przeciwnika. 26. Kyokkō (曲光, Załamanie Światła) Pozwala użytkownikowi ukryć cel oraz jego Reiatsu. 30. Shitotsu Sansen (嘴突三閃, Potrójny Promień Przeszywających Dziobów) Trzy dzioby połączone linią, tworzą trójkąt. Ostrza lecą w stronę wroga i przygniatają go do pobliskiego budynku. 37. Tsuriboshi (吊星, Wisząca Gwiazda) Tworzy sieć, która wyciąga swoje ramiona i wbija je w pobliskie budynki, tworząc trampolinę, która łapie nadlatującą osobę. 39. Enkōsen (円閘扇, Wachlarz Kolistej Tamy) Tworzy tarczę, przypominającą obracające się ostrze. 58. Kakushitsuijaku (摑趾追雀, Tropiący Wróbel) Użytkownik rysuje na ziemi koło, dzieli je na 4 części i w każdym maluje jakiś znak. Następnie okrąg zaczyna świecić i pokazuje współrzędne danego obiektu. 61. Rikujōkōrō (六杖光牢, Cela Sześciu Promieni) Tworzy sześć prętów, które lecą z każdej strony we wroga i związują go. 62. Hyapporankan (百歩欄干, Blokada Stu Kroków) Tworzy fioletowe pręty, które przybijają wroga do pobliskiego budynku. 63. Sajō Sabaku (鎖条鎖縛, Wielki Łańcuch Spętania)) Tworzy złoty łańcuch oplatający wroga. Jest na tyle silne, aby skutecznie obezwładnić wicekapitana poddanemu Hollowfikacji. 73. Tozanshō (倒山晶, Kryształ Odwróconej Góry) Tworzy ostrosłup odwrócony do góry nogami, który chroni osoby wewnątrz niego. 75. Gochūtekkan (五柱鉄貫, Pięć Przeszywających Żelazem Filarów) Tworzy pięć słupów połączone łańcuchami, które wbijają wroga w ziemię. 77. Tenteikūra (天挺空羅, Utkana z Pustki Niebiańska Sieć) Po namalowaniu wzoru na rękach, użytkownik tworzy prostokąt w powietrzu, dzięki któremu może się skomunikować z danymi osobami. 79. Kuyō Shibari (九曜縛, Związanie Dziewięciu Blasków) Tworzy dziewięć czarnych płomieni, które emanują fioletową energią i związują przeciwnika. 81. Dankū (斷空, Pustka Odcięcia) Tworzy prostokąt sporych rozmiarów, który chroni użytkownika przed Hadō do 90 poziomu. 99, część 1. Kin (禁, Pieczęć) Przeciwnik zostaje związany bardzo mocnymi, czarnymi pasami wzmocnionymi szarymi segmentami. 99, część 2. Bankin (卍禁, Wzbronienie) Pierwszy utwór - owija przeciwnika linami, wyglądającymi jak bandaże. Drugi utwór - w przeciwnika wbijają się sporych rozmiarów szpilki bądź też igły. Trzeci utwór - nad przeciwnikiem pojawia się prostopadłościan z wyrytym napisem "Bankin", który spada na niego i powoduje wielką eksplozję. Hadō (破道, Droga Zniszczenia) Kategoria czarów ofensywnych. Numer zaklęcia Nazwa zaklęcia Informacje o zaklęciu Zdjęcie zaklęcia 1. Shō (衝, Pchnięcie) Kumuluje niewielką ilość Reiatsu i ciska nią w cel, jednak jej nie rani, a tylko odpycha. 4. Byakurai (白雷, Biały Piorun) Tworzy błyskawicę o niewielkiej średnicy, która może nawet przebić cel. 11. Tsuzuri Raiden (製本電, Pętający Piorun) Tworzy złote błyskawice, które ranią przeciwnika poprzez przewodnik (np. łańcuch). 12. Fushibi (伏火, Ognista Zasadzka) Momo Hinamori użyła tego zaklęcia w połączeniu z ukrywającym czarem oraz Shakkahō, unieruchamiając przeciwnika w pomarańczowej sieci, która może połączyć się z Zanpakutō użytkownika, tworząc poważną eksplozję. 31. Shakkahō (赤火砲, Działo Czerwonego Ognia) Użytkownik stwarza kulę wielkości dłoni, która leci w stronę przeciwnika i powoduje niewielki wybuch. 32. Ōkasen (黄火閃, Promień Żółtego Ognia) Zaklęcie tworzy wiązkę złotej energii, która następnie leci w stronę wroga. 33. Sōkatsui (蒼火墜, Uderzenie Błękitnego Ognia) Zaklęcie tworzy wiązkę niebieskiej energii, która następnie leci w stronę wroga i powoduje wybuch. 54. Haien (廃炎, Płomień Unicestwienia) Dysk fioletowej energii leci w stronę wroga i z łatwością może spalić dany cel, nie zostawiając nawet popiołu. 57. Daichi Tenyō (大地転踊, Zadarty Taniec Ziemi) Użytkownik wyciąga ręce przed siebie powodując lewitację obiektów znajdujących się w pobliżu, aby po chwili zaatakować nimi przeciwnika. 58. Tenran (闐嵐, Przytłaczające Tornado) Tworzy dość duże, poziome tornado, które leci w stronę wroga. 63. Raikōhō (雷吼炮, Ryk Palącej Błyskawicy) Tworzy kulę złotej energii wielkości dłoni, która leci w stronę wroga i powoduje duży wybuch. Z łatwością może zneutralizować jednego ze strażników bramy do Gotei 13. 73. Sōren Sōkatsui (双蓮蒼火墜, Uderzenie Błękitnego Ognia Bliźniaczego Lotosu) Użytkownik tworzy podwójny promień Sōkatsui, który uderza przeciwnika z dużą siłą. 78. Zangerin (斬華輪, Tnące Koło) Praktykujący generuje dużą ilość energii na swoim Zanpakutō i wyrzuca ją na zewnątrz przed siebie z wystarczającą mocą, aby zburzyć budynek. 88. Hiryū Gekizoku Shinten Raihō (飛竜撃賊震天雷砲, Rebelia Podniebnego Smoka: Wstrząsające Niebem Działo Błyskawic) Zaklęcie przypomina nieco Cero. Przeciwnik kumuluje masę energii, która leci w stronę wroga i powoduje ogromny wybuch. 90. Kurohitsugi (黒棺, Czarna Trumna) Użytkownik zamyka przeciwnika w czarnym prostopadłościanie. Następnie trumna zostaje przebita energetycznymi włóczniami, które dotkliwie ranią uwięzionego. 91. Senjū Kōten Taihō (千手皎天汰炮, Działo Tysiąca Rąk Niebiańskiego Błysku) Tworzy kilka fioletowych pocisków, które powoli lecą w stronę wroga i powodują ogromny wybuch. 96. Ittō Kasō (一刀火葬, Ostrze Kremacji) Tworzy czerwony wybuch w kształcie ogromnego ostrza. Zaklęcie można aktywować tylko poświęcając część swojego ciała. 99. Goryūtenmetsu (五龍転滅, Pięć Niosących Zniszczenie Smoków) Tworzy smoka, który niszczy grunt pod stopami przeciwnika. ? Kongōbaku (金剛爆, Diamentowy Podmuch) Technika wykorzystana przez Kōgę Kuchiki. Jest to "rzut" sporą kulą ognia w stronę przeciwnika, jego siła jest podobna do Sōkatsui. ? Gaki Rekkō (牙気裂光, Szalejące Światła Kła) Technika wykorzystana przez Kōgę Kuchiki. Zaklęcie, które tworzy krąg zielonej energii, z którego wydostają się jasnozielone promienie lecące w stronę wroga. Zaklęcie użyte jedynie w anime. około 90. Hyōga Seiran (氷河晴嵐, Burza Pary Lodowca) Technika wykorzystana przez Kōgę Kuchiki. Zaklęcie tworzy ogromną falę parującej wody, która zamraża wszystko na swojej drodze. ? Jūgeki Byakurai (Kaizō Kidō) (重撃白雷(改造鬼道), Ciężkie Uderzenie Bladego Pioruna (Zmodyfikowane Kidō)) Zmodyfikowana wersja zaklęcia Byakurai. ? Ura Hadō: Sannodō — Teppūsatsu (裏破道: 三の道 — 鉄風殺, Ukryta Droga Zniszczenia: Ścieżka Trzecia — Rżnięcie Żelaznego Wiatru) Technika tworząca głowę smoka, z której wydostaje się wiatr niszczący wszystko na jego drodze. Bariery i pieczęcie Kidō Typy potężnych zaklęć Bakudō służące do pieczętowania lub tworzenia barier Numer zaklęcia Nazwa zaklęcia Informacje o zaklęciu Zdjęcie zaklęcia ? Kyōmon (鏡門, Lustrzane drzwi) Wysokopoziomowe pole siłowe, które odbija ataki z zewnątrz.[18] Trudno ją zniszczyć z zewnątrz, ale bardzo prosto od wewnątrz.[19] ? Hachigyō Sōgai (八爻双崖, Osiem Bliźniaczych Klifów) Bariera została opracowana przez Hachigena Ushōdę, gdy został Visoredem.[20] ? Ryūbi no Jōmon (竜尾の城門, Brama Ogonu Smoka) Było jednym z zaklęć zastosowanym przez Hachigena Ushōdę, aby pokonanć Baraggana Louisenbairna.[21] ? Kokō no Jōmon (虎咬の城門, Brama Kła Tygrysa) Jedna z technik Hachigena Ushōdy.[22] ? Kigai no Jōmon (虎咬の城門, Brama Skorupy Żółwia) Jedna z technik Hachigena Ushōdy.[22] ? Hōyoku no Jōmon (鳳翼の城門, Skrzydła Bramy Feniksa) Jedna z technik Hachigena Ushōdy.[22] ? Shijū no Saimon (四獣の塞門, Brama Czterech Bestii) Połączone w jedność Ryūbi no Jōmon, Kokō no Jōmon, Kigai no Jōmon i Hōyoku no Jōmon technika użyta przez Hachigena Ushōdę.[22] ? Shisō Keppū (四槍血封, Krwawa Pieczęć Czterech Włóczni) Technika zastosowana przez Genryūsaia Shigekuni Yamamoto i Ginreia Kuchiki, aby zapieczętować Kōgę Kuchiki.[23] ? Millon Escudo (ミジョン・エスクド, Milion Tarcz) Ta technika została użyta przez Sōsuke Aizena, aby zablokować niespodziewany atak Ichigo Kurosakiego podczas bitwy w Sztucznej Karakurze.[24] ? El Escudo (エル・エスクド, Tarcza) Ta technika została użyta przez Sōsuke Aizena, aby zablokować atak Shunsuia Kyōraku podczas bitwy w Sztucznej Karakurze.[25] ? Roppō Fūjin (六方封陣, Szyk Sześciokątnej Pieczęci) Technika zastosowana przez Hachigena Ushōdy. Ma kształt trójwymiarowego krzyża.[26] ? Standing Ovation (スタンディング・オベーション, sutandingu obēshon; „Owacje Na Stojąco”) Technika zastosowana przez Hachigena Ushōdy, która polega na stworzeniu wielu barier poprzez pstryknięcia palcami.[27] ? Goyōgai (五養蓋, Pięć Pomocnych Pokryw) Technika zastosowana przez Hachigena Ushōdy, która stabilizuje obiekt znajdujący się w środku.[28] ? Hako Okuri (匣遺, Pudełko Pożegnania) Technika zastosowana przez Hachigena Ushōdy, która tworzy małą barierę wokół obiekty i przenosi w dowolne miejsce.[29] ? Fūsatsu Kakei (封殺火刑, Zabijająca Pieczęć, Ogień Pokutny) Specjalna technika stworzona przez Kisuke Uraharę do użycia na Sōsuke Aizenie.[30] ? Kyūjūrokkei Kakafūmetsu (九十六京火架封滅, Pieczęć Zawieszenia Ognia Destrukcji Dziewięćdziesięciu Sześciu Kapitoli) Specjalna technika stworzona przez Kisuke Uraharę, aby zapieczętować Sōsuke Aizena.[31] ? Hakūdan Keppeki (白断結壁, Bariera Białego Sprzeciwu) Tworzy półprzezroczystą ścianę, zdolną do całkowitego uniemożliwienia przedostania się za nią posiadaczy mocy Quincy.[32] ? Bariera z sześciokątów (nienazwane) Bariera zbudowana z sześciokątów, mająca na celu odgrodzić się od celu.[33] ? Chocolate Bar Slider (チョコレート·バー·スライダ, chokorēto bā suraida) Małe, sześcienne bariery używane do ofensywy.[34] ? Nienazwana bariera Bariera stworzona przez Byakuyę Kuchiki, aby ochronić Rukię Kuchiki.[35] ? Nienazwana bariera Bariera stworzona przez Isane Kotetsu, aby ukryć się w czasie walki z Zommarim Rureaux.[36] ? Nienazwana bariera Wysokopoziomowa bariera stworzona przez Ryūseia Kenzakiego. Powierzchnia mieni się kolorami tęczy, w celu zatrzymania intruzów.[37] ? Nienazwana bariera Bariera stworzona przez Ryūseia Kenzakiego, która ukrywa dany obiekt przed intruzami.[38] ? Nienazwana bariera Wysokopoziomowa technika stworzona prawdopodobnie przez ród królewski w celu chronienia budynku na posiadłości Kasumiōji.[39] ? Nienazwana bariera w kształcie piramidy Bariera stworzona przez Genryūsaia Shigekuni Yamamoto. Ma kształt zielonej piramidy, która odpiera większość silnych ataków.[40] ? Nienazwana bariera Technika pokazana przez Ginreia Kuchiki. Nie do końca wiadomo, na czym ona polega, ale przypuszcza się, że otacza daną osobę zielonkawa bariera, która jest niewrażliwa na ataki Muramasy i można przez niego dosłownie "przejść".[41] ? Nienazwana bariera Uformowana na kształt grubej kratki bariera, mająca na celu zatrzymać przeciwnika.[42] ? Nienazwana bariera Bariera w kształcie pionowych, równoległych do siebie słupów, której celem jest zatrzymanie celu.[43] ? Nienazwana bariera Bariera, która otacza cel i stabilizuje go.[44] Te czary są z nieznanej kategorii lub nie jest znany ich numer. Numer zaklęcia Nazwa zaklęcia Informacje o zaklęciu Zdjęcie zaklęcia ? Hakufuku (白伏, Obezwładniająca Biel) Technika ma na celu zaburzyć świadomość celu, powodując, że traci przytomność. To zaklęcie jest klasyfikowane jako wiążące. ? Shunkō (瞬閧, Błysk Wojny) Potężka technika powstała z połączenia Kidō i Hakudy. Kidō pokrywa ręce i nogi, wzmacniając siłę bojową użytkownika, a także może służyć do wystrzeliwania energii w przeciwnika.[45][46] ? Keikaigi (繫界儀, Ceremonia Wiązania Światów) Technika stworzona przez Kisuke Uraharę, aby móc otworzyć Gargantę do Hueco Mundo. ? Jikanteishi (時間停止, Czasowy Zastój) Zakazane zaklęcie użyte przez Tessaia wraz z Kūkanten'i. Jest to zaklęcie wstrzymujące czas w danej dziedzinie. ? Kūkanten'i (空間転位, Przeniesienie Przestrzeni) Zakazane zaklęcie użyte przez Tessaia, aby teleportować określoną część przestrzeni z jednego punktu do drugiego. Transportuje nawet inne aktywne czary Kidō. ? Inemuri (威眠, Wymuszony Sen) Zaklęcie zmuszające cel do zaśnięcia. ? Tanma Otoshi (タンマ落とし, Czasowy Upadek) Zaklęcie, które sprawia, że dany cel upada na czas. ? Noren Mekuri (暖簾捲り, Ściągana Kurtyna) Zaklęcie pozwalające na niwelowanie innych zaklęć iluzorycznych. ? Shibireyubi (しびれ指, Paraliżujący Palec) Zaklęcie wiążące, które powoduje kompletny paraliż fizyczny ofiary. ? Sentan Hakuja (千反白蛇, Tysięczny Zwój Białego Węża) Zaklęcie, które teleportuje grupę ludzi z jednego miejsca w drugie. ? Teleportacja Zaklęcie użyte przez Shūsuke Amagaia do ucieczki z kwatery. Użytkownik rozrzuca pewną rzecz (np. papiery), po czym zaczynają świecić na zielono, tworzą błysk, a następnie użytkownik znika. ? Hanki (反鬼, Negacja Demonów)) Zdolność, która pozwala całkowicie anulować Kidō przeciwnika.[47] Kidō w innych mediach Numer zaklęcia Nazwa zaklęcia Informacje o zaklęciu Zdjęcie zaklęcia ? Działo Kidō (鬼道砲, Kidōhō) W filmie Bleach: Memories of Nobody, Działo Kidō jest wysokoenergetyczną bronią w oparciu o Kidō. Składa się z krystalicznego punktu przypominającego buławę zaczepionego do wysokiego słupa, z mniejszymi strukturami z kryształu będące niedaleko głównej części. Jest zasilany przez setki Shinigami skupiających się równocześnie, tworząc wybuch mogący zaburzyć lub zniszczyć jakiś wymiar. W czasie odpalenia działo ukazuje imitacje zwierząt obrazowo jak i dźwiękowo przed kontaktem z celem. Pomimo swej olbrzymiej siły, to nie spowodowało wielkich szkód w Świecie Ludzkim czy w Soul Society. Nie jest to broń wielokrotnego użytku, ponieważ raz użyta od razu spala się na popiół.[48] ? Piekielne Kidō (地獄鬼道, jigoku no kidō) W filmie Bleach: Jigoku-hen ten specjalny czar został przyznany przez Kapitana Dowódcę Yamamoto do użycia tego Kidō przez wicekapitana Renjiego Abarai w przypadku stracenia kontroli Ichigo Kurosakiego nad swoimi mocami Hollowa będąc w Piekle. W czasie aktywacji przed dłońmi pojawia się jasnoniebieskie zaklęcie w postaci dwóch rombów. Na rękach pojawiają się złote insygnia węży, które tworzą niebieski odcień na danym celu, aby natychmiastowo wysłać go z Piekła. Ten proces byłby niemożliwy do zrealizowania nie naruszając Wrót Piekieł.[49] ? Keikatsu (啓活, Otwarcie Przebudzenia) Użyte w Bleach: The 3rd Phantom. Jest to technika uzdrawiania. Kilka osób (nawet spoza czwartego Oddziału) mogą z niej korzystać. ? Meiyu (明癒, Świetlne Gojenie) Użyte w Bleach: The 3rd Phantom. Jest to technika uzdrawiania, którą leczy się do pięciu osób na małej przestrzeni. ? Shimoku (紫木, Purpurowe Drzewo) Użyte w Bleach: The 3rd Phantom. Ta zdolność powoduje, że przeciwnik zostaje otruty. Użytkownicy[] Mistrzowie Kidō[] Mistrzowie Kidō Dysponują ogromną wiedzą na temat demonicznej magii oraz potrafią z niej korzystać na różne sposoby. Sprawność w posługiwaniu się zaklęciami pozwala im na używanie ich w liczbie mnogiej w krótkim odstępie czasu oraz bez konieczności wypowiadania inkantacji, czasem nawet samej nazwy. Rozległa wiedza w tej dziedzinie umożliwia również tworzenie własnych zaklęć lub też modyfikowanie obecnych. Sōsuke Aizen Shūsuke Amagai Byakuya Kuchiki Isshin Kurosaki Tessai Tsukabishi Jūshirō Ukitake Retsu Unohana Kisuke Urahara Hachigen Ushōda Genryūsai Shigekuni Yamamoto Ōko Yushima Eksperci Kidō[] Eksperci Kidō Mają wiedzę na temat demonicznej magii w różnych formach. Są w stanie korzystać z zaklęć bez wypowiadania z inkantacji średniej siły z korzystnym dla nich skutkiem, jednak zazwyczaj opierają się o nią dla zwiększenia mocy. Większość kapitanów i wicekapitanów posiada taki poziom umiejętności w Kidō. Yumichika Ayasegawa Momo Hinamori Shūhei Hisagi Tōshirō Hitsugaya Ichibē Hyōsube Tetsuzaemon Iba Maki Ichinose Nanao Ise Ryūsei Kenzaki Izuru Kira Isane Kotetsu Ginrei Kuchiki Kōga Kuchiki Rukia Kuchiki Mayuri Kurotsuchi Shunsui Kyōraku Rangiku Matsumoto Rōjūrō Ōtoribashi Ran'Tao Chōjirō Tadaoki Sasakibe Kaien Shiba Kūkaku Shiba Yoruichi Shihōin Suì-Fēng Kaname Tōsen Praktykanci Kidō[] Praktykanci Kidō Posiadają podstawową wiedzę na temat demonicznej magii. Są w stanie korzystać z prostych i nieco bardziej złożonych zaklęć bez wypowiadania inkantacji, jednak często mają problem z zaawansowanymi zaklęciami. Ashido Kanō Gin Ichimaru Hanatarō Yamada Harunobu Ogidō Hiyosu Kagerōza Inaba Marechiyo Ōmaeda Nozomi Kujō Ōetsu Nimaiya Renji Abarai Shinji Hirako Yasochika Iemura Odniesienia[] ↑ Bleach Official Character Book Souls, strona 97 ↑ 2,0 2,1 2,2 Bleach Official Character Book 2 MASKED, strona 71 ↑ Manga Bleach; Rozdział 248, strona 8 ↑ Manga Bleach; Rozdział 329, strona 2 ↑ Manga Bleach; Rozdział 368, strona 19 ↑ Manga Bleach; Rozdział 396, strona 2 ↑ Anime Bleach; Odcinek 295 ↑ Manga Bleach; Rozdział 526, strona 3 ↑ Manga Bleach; Rozdział 382, strona 10 ↑ Manga Bleach; Rozdział -98, strona 17 ↑ Manga Bleach; Rozdział 396, strona 5 ↑ 12,0 12,1 12,2 Bleach Official Character Book 3 UNMASKED, strona 158 ↑ Bleach Official Character Book Souls, strona 257 ↑ Manga Bleach; Rozdział 142, strona 5 ↑ Manga Bleach; Rozdział 266, strona 15 ↑ Manga Bleach; Rozdział 369, strona 7 ↑ Manga Bleach; Rozdział 399, strony 4-5 ↑ Bleach Official Character Book Souls, strona 258 ↑ Manga Bleach; Rozdział 168, strony 10-11 ↑ Manga Bleach; Rozdział 225, strona 2 ↑ Manga Bleach; Rozdział 369, strony 5-9 ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Manga Bleach; Rozdział 369, strony 15-16 ↑ Anime Bleach; Odcinek 251 ↑ Manga Bleach; Rozdział 388, strony 7-10 ↑ Manga Bleach; Rozdział 389, strona 6 ↑ Manga Bleach; Rozdział Rozdział 368, strony 18-19 ↑ Manga Bleach; Rozdział 366, strony 11-12 ↑ Manga Bleach; Rozdział 389, strona 9 ↑ Manga Bleach; Rozdział 370, strona 17 ↑ Manga Bleach; Rozdział 402, strony 21-22 ↑ Manga Bleach; Rozdział 421, strony 20-21 ↑ Manga Bleach; Rozdział 551, strony 1-3 ↑ Manga Bleach; Rozdział 559, strony 4-5 ↑ Manga Bleach; Rozdział 658, strony 12-13 ↑ Manga Bleach; Rozdział 302, strona 3 ↑ Anime Bleach; Odcinek 198 ↑ Anime Bleach; Odcinek 169 ↑ Anime Bleach; Odcinek 175 ↑ Anime Bleach; Odcinek 186 ↑ Anime Bleach; Odcinek 247 ↑ Anime Bleach; Odcinek 251 ↑ Manga Bleach; Rozdział 592, strona 14 ↑ Manga Bleach; Rozdział 613, strona 7 ↑ Manga Bleach; Rozdział 618, strony 11-12 ↑ Bleach Official Bootleg KaraBuri+, strona 81 ↑ Manga Bleach; Rozdział 158, strona 16 ↑ Manga Bleach; Rozdział 159, strona 3 ↑ Film Bleach; Memories of Nobody ↑ Film Bleach; Jigoku-hen Nawigacja[] Jeśli widzisz trupa w trumnie, może to wieszczyć separację w miłości albo przyjaźni, a nawet zapowiadać rozłąkę. Sennik, nieboszczyka w trumnie tłumaczy także jako utratę relacji, więzi, zażyłości itp. Gdy widzisz, że trumna pływa po wodzie jak łódź, oznacza to, że jesteś czymś przestraszony. Masz w sobie mnóstwo obaw. Nie najlepiej układały się ostatnimi czasy relacje między Fabryką Snów a wspólnotą krwiopijców. Dziesiątki wypuszczanych każdego roku ku uciesze nastolatek produkcji stawiały wampiry w złym świetle. Niestabilni emocjonalnie, targani rozterkami natury miłosnej, wyglądający jak gwiazdki z okładek czasopism modowych. Tajemnicą poliszynela jest protest, jaki po głośnej premierze ekranizacji perypetii Belli i Edwarda wystosowała "Światowa liga przeciwko zniesławieniom i ochronie dobrego imienia wampirów" do włodarzy Warnera, Foxa, Universala i kilku pomniejszych wytwórni. Według rozchodzących się pocztą pantoflową pogłosek, w mocnych słowach wyrażono tam sprzeciw wobec "ośmieszania szlachetnej postaci wampira" oraz "dalszej trywializacji problemów i trosk wiecznej społeczności". Nie wnikając w prawdziwość tych rewelacji, coś jednak drgnęło, choć odsiecz przyszła z najmniej oczekiwanej strony. W 2014 roku niezwykle hermetyczne gremium nocnych marków zezwoliło śmiałkom z Nowej Zelandii przez parę dni towarzyszyć grupie swoich reprezentantów. Efektem było świetnie przyjęte "What We Do in the Shadows". Ten paradokument uznano za kamień milowy pozwalający uświadomić wielu ksenofobicznym reprezentantom rodzaju ludzkiego, że wampir to też… człowiek. Pod pewnymi względami rzecz jasna. Kolejną nietuzinkową produkcją przywracającą wiarę w gatunek płynący rwącym, czerwonym potokiem krwi jest właśnie "A Girl Walks Home Alone at Night". O samej fabule debiutu Amirpour ciężko napisać nawet dwa czy trzy sensowne zdania. Trzon scenariusza tworzy garść luźno splecionych ze sobą wątków. Brak koherencji oraz jasno wytyczonej ścieżki fabularnej nie kładzie się cieniem na odbiorze filmu. Jej premierowe dzieło stanowi bowiem klasyczny, by nie powiedzieć: podręcznikowy przykład kina, w którym liczy się nie tyle destynacja, co sama podróż. Zazwyczaj zaczynający praktyki u X muzy starają się przede wszystkim bezpiecznie dowieźć widza do napisów końcowych, wskazując jako środek transportu kinowe Passaty lub Golfy. Ambicja i swego rodzaju młodzieńcza brawura Amirpour lokują ją w zupełnie innej lidze. Ona pod naszą kanapę podstawia… kultowego Cadillaca rocznik 56. Oczywiście nie mam nic przeciwko autom rodem z Niemiec. To do bólu solidne, ale przy tym niestety dość nudne i przewidywalne pojazdy parkowane praktycznie na każdym rogu. Natomiast gdy trafia się możliwość przejażdżki amerykańskim klasykiem, wprost nie wypada właścicielowi odmówić. W zasadzie po seansie, zanim zasiadłem do pisania tej recenzji, powinienem zrobić porządny research dotyczący skromnej osoby reżyserki i scenarzystki. Kto wie, być może, zanim otrzymała ona gruntowne wykształcenie w ramach wykonywanego zawodu, ukończyła jakiś odpowiednik naszej rodzimej Akademii Sztuk Pięknych. Gdyby oto ktoś postawił przede mną wymóg opisania "Dziewczyny..." za pomocą góra trzech słów, wykrztusiłbym z siebie zapewne: stylowa, szykowna i wysublimowana. Sposób, w jaki ta początkująca adeptka sztuki filmowej aranżuje kolejne kadry, budzi nie tyle zdziwienie, co zachwyt. Czarno-biała stylistyka nie stanowi tutaj tylko prostego tricku mającego na celu wyróżnić jej obraz z tłumu i przykuć uwagę. To zamierzony i dobrze przemyślany ruch. Twórczyni nieustannie miesza style, przesuwa granice konwencji, a wszystko to odbywa się w ramach wyraźnie narzuconego sobie, dość eklektycznego i surrealistycznego języka komunikacji z widzem. Ów czarno-biały filtr pełni zaś rolę trwałego spoiwa ujednolicającego i łączącego odmienne, pozornie niekoniecznie pasujące do siebie gatunkowe materiały, z jakich zszyła swoje dzieło. Odpowiednio wzmacnia i utwierdza całość na specyficznym, klimatycznym fundamencie. Jaki jest wampir, każdy widzi. Dwa długie, śnieżnobiałe kły, wysypka po czosnku, brak tolerancji na osikowe kołki, dębowa trumna w salonie oraz zamiłowanie do wieczornych spacerów po parkach pomiędzy zakochanymi parami. Amirpour jednoznacznie odchodzi od tego "jedynego słusznego wizerunku wampira". Nasza dziewczyna jeździ na deskorolce, słucha Lionela Richiego i (o zgrozo!) nie lubi hamburgerów. Mimo tych śmiałych zabiegów nie dokonuje się, co warto podkreślić, infantylizacja osławionej figury wampira. Pod długim czadorem noszonym przez tytułową bohaterkę skrywa się bowiem postać bądź co bądź demoniczna. Reżyserka odwołując się do korzeni, pozostawia tę nocną zmorę w miejscu jej należnym – zawieszoną gdzieś pomiędzy monotonią teraźniejszości a bezkresem wieczności. Potrafi jednak na tyle zgrabnie opakować ten dobrze znany popkulturowy produkt, rozrzedzić jego istotę przez odpowiednie wyeksponowanie niecodziennego otoczenia i rzeczywistości, w jakiej obraca się wampirzyca, że ostatecznie otrzymujemy image krwiopijcy lądujący na ekranowej półce z napisem: "Towar świeży". Jest jeszcze jedna kwestia wyraźnie domagająca się kilku pełnych podziwu westchnień podczas wizyty w Bad City – niebywała umiejętność łączenia przez Amirpour obrazu z dźwiękiem. Xaviera Dolana uznaje się za tego, który do perfekcji opanował sztukę wydobywania z poszczególnych kadrów, przez szkiełka odpowiednio dobranych utworów, absolutnego maksimum. Patrząc, a w zasadzie słuchając jak mistrzowsko dopasowano podkład muzyczny do całego szeregu scen nie sposób pozbyć się wrażenia, że reżyserka lekcje z Dolana odrobiła celująco; fantastyczna, blisko pięciominutowa sekwencja spotkania w mieszkaniu nieśmiertelnej z "Drakulą" to prawdziwa perełka i choćby dla niej warto zobaczyć film. Można, trochę na siłę, doszukiwać się u Amirpour cichego feministycznego manifestu, ukazującego w dość ekscentryczny sposób powolny proces emancypacji kobiet w Iranie, albo uznać jej pierwsze dziecko za kolejną produkcję podejmującą problem wykluczenia. Szczerze mówiąc, ja wolę traktować "Dziewczynę..." jako pierwszorzędną zabawę w kino, płynnie przechodzącą w zabawę kinem. Zabawę, która dała zapewne sporo czystej frajdy samej artystce stojącej za kamerą, ale co ważne także nam – widzom. Wolną od uwierającego narracyjnego gorsetu, przemierzającą bezmierne połacie kinowej ziemi od horroru począwszy na subtelnych nawiązaniach do westernu kończąc. Świadom jestem, że dla sporej części odbiorców sama uwodząca strona wizualna i pełne estetycznego wysmakowania podejście Brytyjki okażą się kartami zbyt słabymi do wygrania pokerowej rozgrywki, której stawką jest bezwarunkowa satysfakcja z projekcji. Wskażą oni na ewidentny przerost formy nad treścią. Należy jednak pamiętać, że debiutanci bardzo rzadko decydują się tak otwarcie podjąć wyzwanie i pójść za głosem ambicji, zupełnie puszczając wodze fantazji. Takie, jak u Amirpour, wyzbycie się asekuranctwa trzeba po prostu cenić. Tym razem, odnosząc się do amerykańskiego wydania Blu-ray, zacznę od końca, czyli dodatków. Bonusy stanowią w nim wisienkę na torcie, a w zasadzie cały ich koszyk. Nie przypominam sobie tak bogatej, pod tym względem, edycji jakiegokolwiek filmu, jaki trafił w moje ręce na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy. Długość zróżnicowanego materiału dodatkowego sięga ponad dwóch godzin. W jego skład wchodzą Behind the Scenes, Deleted Scenes, Q&A z reżyserką przeprowadzony przez Rogera Cormana i multum innych rarytasów. Audio zakodowano w najpopularniejszym obecnie formacie DTS-HD MA – jakość dźwięku robi pozytywne wrażenie. Sporo zastrzeżeń mam za to do strony wideo. Razi występujący miejscami brak ostrości i rozmycie drugiego planu, a także niezadowalające nasycenie czerni. Na seans dzieła Brytyjki warto zarezerwować sobie wolny wieczór, zaciągnąć ciężkie zasłony w pokoju, tak by zapanował w nim półmrok, a w barku mieć przygotowaną zawczasu butelkę aromatycznego, czerwonego trunku – gwoli jasności mówię oczywiście o winie. W takich warunkach spotkanie z "Dziewczyną..." może okazać się naprawdę wyjątkowym użytkowników uznało tę recenzję za pomocną (38 głosów). Grażyna Zielińska-Paine is the author of Trumna wyściełana pluszem (1.50 avg rating, 2 ratings, 0 reviews) villeroy & boch Villeroy&Boch Mariefleur Gris serwetki papierowe 33x33 od17,24zł Go-Balon G90 Metalic Mix 100 Sztuk - Godan od35,15zł Dekoracja Na Ścianę ścienna Metalowa Umbra złota 135,00zł Godan Girlanda Pap 200X400Mm Go Fredzle Pbh od19,98zł villeroy & boch Villeroy&Boch Old Luxembourg serwetki papierowe 33x33 od16,09zł Fol Baner Flagi Sexy Men 6 M 1Szt od51,00zł Villeroy&Boch Mariefleur Serwetki Papierowe 20szt 33X33 20,70zł Fol Baner Flagi Sexy Ladies 6 M 1Szt od51,00zł party world Pompka do balonów dwustronna duża od13,10zł Henry Karnet KW TŁ Flamingi od5,47zł Balon foliowy "Cyfra 2", złota, matowa, 45" 8,86zł Gift Pack Kokarda Rozeta Mini Opal 50 Szt od17,03zł Godan Balony 13" Z Nadr "9" /5 Gs120/9 od7,50zł Party Deco Wstążka Satynowa Brzoskwiniowa 25 Mm X M Uniwersalny od5,50zł RIETHMULLER Słomki Sowy 998348 8,04zł Litery Dekoracyjne A4 Dzień Dziecka 12El Learnhow od19,94zł Godan Rozeta Dekoracyjna Serce Różowe 26Cm 1Szt od7,67zł Kukartka Karnet B6 DK 864 Urodziny męskie. Wymienne cyfry od9,17zł Party Deco Topper Na Tort Na Sześćdziesiątkę Złoty 20,5Cm 1Szt od9,20zł Kukartka Karnet V 017 Chrzest od9,17zł Titatnum Kreatywne Drewniane Patyczki Titanum 1000Szt. od6,85zł Tuban Balon Cyfra 2 45 Cm Gwiazdki Niebieskie od8,58zł Kukartka Karnet MP 0046 Urodziny 50 od27,99zł Tuban Balon Cyfra 5 45 Cm Gwiazdki Niebieskie od8,58zł Tuban Balon Transparentny 45Cm Z Cyfrą 4 Gwiazdki Różowe od8,58zł Kukartka Balony Bal 004 Urodziny od28,75zł Tuban Balon Transparentny 45Cm Z Cyfrą 5 Gwiazdki Różowe od8,58zł Godan Balon Fol 78Cm 2 Ciasteczko Go Pbh od9,85zł Tuban Balon Transparentny 45Cm Z Cyfrą 7 Gwiazdki Różowe od8,58zł Godan Balon Foliowy Litery Love 74cm od5,31zł6,85 zł-22% Kukartka Balony Bal 001 Sto Lat od28,75zł Party Deco Czapeczki Happy Birthday Pastel Mix 6Szt od8,23zł Party Deco Balony 30Cm Dinozaury 6Szt od9,17zł Tuban Balon 45Cm Dla Chłopca Cyfra 7 od7,59zł Godan Balon Premium 18 Lat Fluo od6,55zł Tuban Balon 45Cm Dla Dziewczynki Cyfra 4 od7,59zł Godan Balon Fol 92Cm 0 B C Czarny Go Pbh od8,42zł Tuban Balon 45Cm Dla Dziewczynki Cyfra 6 od7,63zł11,94 zł-36% Godan Balon Fol 92Cm 2 B C Czarny Go Pbh od8,36zł Tuban Balon 45Cm Dla Dziewczynki Cyfra 8 od7,63zł9,85 zł-23% Tuban Balon 45Cm Kropki 3 od7,59zł Kw Office Ozdoba Bożonarodzeniowa Koszyk Domek Mały od7,01zł Tuban Balon 45Cm Game Over od7,59zł Wstążka Satynowa 25Mm/32Mb Pomarańczowa 5,38zł Tuban Balon 45Cm Liście 2 od8,58zł Trąbki gwizdki Wesołe Potworki Monsters 6 szt od5,60zł Party Deco Balon Foliowy Jamnik 90X40Cm od12,37zł Arpex Taśma Do Tworzenia Girland Balonowych. 5Metrów. od5,17zł Godan Topper Na Tort Happy Birthday Różowy 25Cm 1Szt od7,98zł BALON PASTELOWY BŁĘKIT G90 opak. 100 szt od16,89zł Godan Baner Na Baby Shower Oh Baby Niebieski Brokatowy 300Cm 1Szt od7,25zł Gemar. Balony Premium Dinozaury 12" 5Szt. od6,24zł Godan Baner Na Baby Shower Oh Baby Różowy Brokatowy 300Cm 1Szt od7,25zł Balony do modelowania D4 rurki włoskie mix pastelowy, 100 szt od27,79zł Godan Balon Kryształowy Kula Happy Birthday 46Cm 1Szt od7,78zł go Balony pastelowe z nadrukiem jedynka 1 mix 30cm 5szt od6,15zł Balony Premium 12 na roczek Moje 1 urodziny różowe 5szt od5,29zł7,94 zł-33% Partydeco Tuba Strzelająca Różowe Płatki Róż 60Cm 1 Szt (Tukp60081) od8,89zł godan Balon 12" z nadrukiem "10" pastel mix 5 sztuk od5,26zł Partydeco Balony 30Cm 70Th Birthday Metallic Mix 6Szt. (Sb14M0700006) od9,87zł Partydeco Tasiemka Satynowa Fuksja Mm / 25 M 1 Szt. (Ts25080) od5,73zł Partydeco Balony Strong 27Cm Metallic Lime Green 50Szt. (Sb12M10250) 14,01zł Partydeco Tuba Strzelająca Kremowe Płatki Róż 60Cm 1 Szt (Tukp60079) od14,22zł Balon Foliowy Cyfra 0 Różowa 92Cm (Bchro0) 8,57zł Balon Foliowy Cyfra 4 Różowa 92Cm (Bchro4) od9,63zł BALON FOLIOWY CYFRA 0 NIEBIESKI 14 1szt od8,95zł Balon Foliowy Cyfra 5 Różowa 92Cm (Bchro5) 9,33zł Balon foliowy Cyfra 6 85cm srebrny od7,78zł9,90 zł-21% Balon Foliowy Cyfra 1 Różowa 92Cm od9,92zł Świeczki Groszki Niebiesko-Zielone 24szt od7,19zł Godan Balon Past 10 Go Cze Fol Op100szt od18,70zł Godan Balony Party 12 Metaliki Różowo Złote 10Szt od6,06zł Tuban Balon 45Cm Nowy Rok 2022 od8,58zł Godan Balon Foliowy Cyfra 2 Stojąca Złoty Godan 29" od8,10zł GoDan Balony gumowe 10", biały pastelowy, 100 szt. od18,80zł Godan Balon Foliowy Cyfra 0 Stojąca Złoty Godan 29" od7,27zł GoDan Balony gumowe 10", zielony pastelowy, 100 szt. od16,89zł Godan Balony 13" Z Nadr "1" /5 Gs120/1 od6,83zł Godan Balon Foliowy Cyfra 5 Stojąca Tęczowy Godan 29" od7,27zł Godan Balon Foliowy Cyfra2 85Cm Czerwona Bc-Hcw2 od7,47zł Godan Balon Foliowy Cyfra4 85Cm Czerwona Bc-Hcw4 od7,47zł Godan Świeczki Urodzinowe Metalc Rose Gold Op16Szt B/C od6,13zł Balon Foliowy Cyfra8 85Cm Czerwona Bc-Hcw8 od7,47zł Godan Świeczki Urodzinowe Cyferki 1 Brokat Roz Go B/C od5,94zł Godan Balon Metalc 12 Srebrny Go Pbh Op 10Szt od5,98zł GoDan Balon gumowy zielony 10 (GDN-GM90/zI/37) od21,85zł Godan Balon Foliowy Cyfra 7 Czerwona 85Cm od8,43zł GoDan Balon gumowy Czerwony 10 (GDN-GM90/Cz/32) od24,04zł Godan Konfetti Tuba Strzelająca Kółka Białe 15Cm od6,01zł Party Deco Świeczka Cyferka Ze Złotym Brokatem 8 1Szt od6,21zł Party Deco Świeczka Cyferka Ze Złotym Brokatem 3 1Szt od6,59zł Godan Świeczka Na Tort 5 Piłka od4,96zł Party Deco Świeczka Cyferka Ze Złotym Brokatem 5 1Szt od6,59zł Godan Świeczka Na Tort 3 Piłka od5,02zł Party Deco Świeczka Cyferka Ze Złotym Brokatem 6 1Szt od5,61zł Tasiemka satynowa, jabłkowa, 25 mm / 32 m, 1 szt. od6,44zł Barbo Toys Zestaw Naklejek 110 Szt Szkoła Smerfy od16,85zł Partydeco Talerzyki Papierowe Na Wieczór Panieński Bride Squad Różowe Złoto 23 Cm 6 Szt od9,56zł Godan Balon Kształty Serca Biały 50Szt CR/1/50 od18,70zł Gemar Balony Premium Hel Mam Już Roczek Niebieskie 13 Cali/ 5Szt od6,99zł Party Deco Girlanda Baner Flagietki Mix 2,1 M od8,90zł Godan Balon Foliowy Cyfra 2 34 Tęczowy od9,79zł Godan Serwetki Papierowe Psi Patrol 20Szt od7,90zł Go Balon Foliowy Ombre Happy Birthday Tęczowy od22,10zł Polecane produkty villeroy & boch Villeroy&Boch Mariefleur Gris serwetki papierowe 33x33 od17,24zł Dekoracja Na Ścianę ścienna Metalowa Umbra złota 135,00zł Go-Balon G90 Metalic Mix 100 Sztuk - Godan od35,15zł Godan Girlanda Pap 200X400Mm Go Fredzle Pbh od19,98zł Fol Baner Flagi Sexy Men 6 M 1Szt od51,00zł Balon foliowy "Cyfra 2", złota, matowa, 45" 8,86zł Henry Karnet KW TŁ Flamingi od5,47zł Gift Pack Kokarda Rozeta Mini Opal 50 Szt od17,03zł Party Deco Wstążka Satynowa Brzoskwiniowa 25 Mm X M Uniwersalny od5,50zł Titatnum Kreatywne Drewniane Patyczki Titanum 1000Szt. od6,85zł Tuban Balon Cyfra 2 45 Cm Gwiazdki Niebieskie od8,58zł Godan Balon Fol 78Cm 2 Ciasteczko Go Pbh od9,85zł Godan Balon Premium 18 Lat Fluo od6,55zł Tuban Balon 45Cm Dla Dziewczynki Cyfra 6 od7,63zł11,94 zł-36% Gemar. Balony Premium Dinozaury 12" 5Szt. od6,24zł Godan Balon Past 10 Go Cze Fol Op100szt od18,70zł villeroy & boch Villeroy&Boch Old Luxembourg serwetki papierowe 33x33 od16,09zł Villeroy&Boch Mariefleur Serwetki Papierowe 20szt 33X33 20,70zł Kukartka Balony Bal 001 Sto Lat od28,75zł party world Pompka do balonów dwustronna duża od13,10zł Fol Baner Flagi Sexy Ladies 6 M 1Szt od51,00zł Godan Balony 13" Z Nadr "9" /5 Gs120/9 od7,50zł Trumna. An ancient weapon designed by the Entrati. Primary fire siphons life essence from the target to fuel a devastating secondary fire. A heavy, oversized automatic rifle with withering fire that delivers rapid heat damage. Secondary fire unleashes an arcing projectile that ricochets off surfaces and enemies, exploding on every impact. Witam. O najnowszych informacjach na temat „WORLD FLIPPER” będziemy informować w czwartek 2022 marca 07 o godzinie 14:13.[Wow Furi World] Odcinek 372 "Wygląd Kushuha" został wydany!Możesz to zobaczyć w aplikacji! #Warfri na Twitterze Zapraszam do komentowania wszystkiego na temat Array (anonimowo) Sprawdź komentarze wszystkich gier społecznościowych

zamknięta trumna 41 Wyjaśnienie według Cabal to: kontrastuje z młodym mężczyzną. trumna do paznokci 2 Znaczenie kabały: relacje z innymi do kultywowania. zamknij trumnę 30 Sen może mieć następujące znaczenie: ważna decyzja. kup trumnę 14 Dla kabały interpretacja jest następująca: impulsywność i nerwowość. Biała sukienka 20

„Dygot” przyciąga swoim tytułem. Co więcej, przyciąga też okładką. Bardzo! Widzimy tam białego jak śnieg chłopaka, a na jego głowie ni to gniazdo, ni koronę z liści. „Małecki napisał zapewne mroczną baśń”. Taka myśl przychodzi do głowy. Nie jest to do końca prawda. Choć jakiegoś ziarenko owej baśni kiełkuje. Ta powieść obyczajowa jest – jak czytamy zdanie znajdujące się pod obliczem Albinosa (nieprzypadkowo wielką literą) – naznaczoną wstrząsającą tajemnicą, balladą o pięknie i okrucieństwie polskiej prowincji. Unosi się jednak nad losami bohaterów pewien element magiczny – początkowe wydarzenia rozgrywają się latach 1938-69 w kujawskiej wsi Piołunowo, a niektóre postaci są żywcem wyjęte z baśniowej krainy (Cyganka, wiedźmowata Dojka, dziwny Strzępek, pies nazywany Koniem). Ale tutaj „czarna magia” kieruje działaniami ludzi i ich decyzjami. Taka, która spełnia senne koszmary. Bo jak powiedział Kaziu: „Jakby Bóg istniał, to zamiast dobrych umieraliby źli”. Tymczasem w tej realistyczno-onirycznej rzeczywistości Małeckiego na życie rodziny Geldów i Łabendowiczów mają wpływ klątwy. A boskie plany raczej ich omijają. Cierpienie – to słowo klucz. W tej wielowątkowej opowieści na przestrzeni dekad (ostatni rozdział to 2004 rok) wszyscy noszą na plecach swój krzyż. Odczuwają strach przed przyszłością. Mam podobnie. I co więcej, sam pochodzę z małej kujawskiej miejscowości. W Radziejowie, gdzie dzieje się część akcji, urodził się mój brat (i nie były to narodziny łatwe i przyjemne). To wszystko razem spowodowało, że otworzyłem pierwszą stronę książki z drżeniem rąk. Zamykając ostatnią z ponad 300, już nie. Nie dygotałem. Żebyśmy się dobrze zrozumieli – to nadal godna polecenia powieść, ale chyba miałem zbyt duże oczekiwania. Epopeja – wybitna, porażająca, wwiercająca się w umysł, pozostająca z czytelnikiem na długie miesiące. Bardzo chciałbym, aby „Dygot” taką książką był, aby zasługiwał na ocenę 10/10. Droga do Radziejowa (źródło: Zanim jednak kilka zdań na temat minusów powieści wydanej w 2015 roku przez Sine Qua Non (tak, nawet nazwa wydawnictwa jest tajemniczo brzmiąca), najpierw wypadałoby coś napisać o samej fabule. Jan Łabendowicz to chłop o dobrym sercu, ale w pewnej chwili odmawia pomocy znajomej Niemce, która ucieka przed Armią Czerwoną. Kobieta głośno przeklina Jana. Syn, który przyjdzie wkrótce na świat, nie będzie takim, o jakim Łabendowicz marzył. Dla jednych Wiktor stanie się demonem w białej skórze, zamieniający ludzkie życia w czarny ciąg porażek i krzywd. Dla najbliższych będzie z czasem nie żadnym wybrykiem natury, a Albinosem – kimś wyjątkowym, kimś, kto samym dotykiem zaleczy „otwarte grzeszne rany”. Prześladowany w szkole introwertyczny chłopak ma jednak szczęście. Wszak nie urodził się w Afryce, gdzie byłby ofiarą ataku prawdziwych diabłów w ludzkiej skórze. Gdzie jego nogi i ręce stałyby się trofeami lepszymi niż złote posążki. Albinosi mają przecież, zgodnie z tamtejszymi wierzeniami, magiczne moce. W Piołunowie jest tylko… krzykiem, dygotem, kroplą w rzece. Pod górkę będzie też mieć Emilka, córka Bronka Geldy z okolicznej miejscowości. Wyjdzie z brzucha matki jako zdrowa dziewczynka. Ale to, co stanie się później, zmieni jej życie na zawsze. Cyganka dobrze widziała przyszłość. Na Emilkę żaden chłopak nie spojrzy z zainteresowaniem. Odwróci wzrok na widok poparzonego ciała. Czytelnik już się domyśla, że Biały Wiktor i Okaleczona Emilia odnajdą siebie. Ale czy faktycznie ich miłość oraz „normalne”, wspólne dziecko sprawią, że droga będzie prosta, pozbawiona ostrych zakrętów? Że złe losy będą od teraz omijać te dwie rodziny? Jakub Małecki nie stosuje sensacyjnych trików. Ma prosty, ale i poetycki styl. A świat przedstawiony w tej powieści to miejsce, w którym dobrze poczułby się Jan Himilsbach (i wcale nie chodzi o lany strumieniami alkohol, bo takowego tutaj brak). Jasio potrafiłby dogadać się z „Januszami”, którzy nie tolerują odmienności i przekonać ich, że się mylą. „Dygot” to książka zaprawdę dojrzała, gdzie pisarz ciekawie łączu realizm magiczny z groteską; a tęsknotę za minionym przeplata z grozą istnienia – tak, podpisuje się pod tymi słowami krytyków. Swoją opowieść snuje powoli – co akurat jest zaletą. Splata wątki, łączy je w logiczną całość. Jednak w trakcie czytania, czegoś brakowało. Może tego, aby dłużej pobyć z Wiktorem (skoro był na okładce, to wydawało się, że to z nim „zwiążemy” się najmocniej). I także większego „uderzenia” między oczy zmuszającego do refleksji. Niestety, kilka razy zdarza się, że treść książki „nie płynie”, że niektóre słowa wypowiadana przez bohaterów są – jak ktoś w komentarzu na słusznie stwierdził – „rzeźbione kilofem”. I ta wiejska społeczność – ukazana w dość stereotypowy sposób. Ale z drugiej strony, czyż nie taka była (i jest w pewnych, szczególnie wschodnich rejonach) polska prowincja? Bojąca się wszelkiej inności, żyjąca plotkami, przeklinająca sąsiadów… „Dygot” to historia o ludzkich relacjach, słabościach i rozczarowaniach. O niemożności osiągnięcia spokoju ducha i sumienia. Mądra, dosadna, niepokojąca z wyraźnie wyczuwalną w powietrzu, zbliżającą się tragedią. Z mało porywającym finałem, choć z ciekawym (anty)bohaterem Sebastianem – tak w końcowych rozdziałach to on włada emocjami czytelnika. Z jednej strony odpycha jako utracjusz, z drugiej nie da się mu nie kibicować przy próbie rozwikłania zagadki związanej z jego ojcem. Książkę Małeckiego warto przeczytać, aby dowiedzieć się, że „Prawdziwymi szaleńcami są ci, którzy patrzą na to wszystko dookoła i pozostają normalni” oraz choćby dlatego, by odkryć, co tam robi słynna, przyszła Pola Negri. Ocena: 7/10 Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Kup licencję Wierzch trumny z kwiatami wyszytymi w odcieniach różu, fioletu i bieli na Chcesz wysłać rodzinie lub przyjaciołom bukiet kwiatów, kosz upominkowy, czekoladki, ciasta, perfumy lub prezenty w Pointe-a-Pitre, Gwadelupa. czwartek, 22 grudnia 2005 3 minuty czytania Charakterystyka Ogólna Wypędzona z piekła, pozbawiona swych diabelskich mocy – Demoniczna Wiedźma znalazła się w Ankarii w pobliżu Bellevue. Jej ekwipunek tworzą raczej klasyczne przedmioty jak miecze, tarcze i zbroje. Istnieją też rzeczy, którymi posługiwać się może tylko Demoniczna Wiedźma. Z chwilą pojawienia się w mieście lub wsi Demoniczna Wiedźma wywołuje lęk i przerażenie. Mieszkańcy na widok wojowniczki piekieł ratują się ucieczką. Ona poświęciła się jednak służbie dobru. Niezwykła jest jej zdolność przeobrażania się. Posiada ona umiejętność przejmowania właściwości różnych żywiołów i na krótki czas staje się demonem danego żywiołu. Dzięki temu może wyeliminować przeciwników lub urządzić krwawą rzeź za pomocą macek. Tabela Umiejętności Początek Znajomość Magii, Znajomość Broni Poziom 3 Koncentracja, Potęga Piekieł, Znajomość Mieczy, Medytacja, Dwie Bronie, Znajomość Toporów, Broń Tępa Poziom 6 Zwinność Poziom 12 Jeździectwo Poziom 20 Opancerzenie Poziom 30 Blokowanie Ciosów Poziom 50 Rozbrajanie Sztuki Walki Demon Walki (Natarcie): Demoniczna Wiedźma przemienia się w Demona Walki. W tej formie posiada ona białe włosy i połyskującą aurę. Znacznie zwiększają się jej odporności fizyczne i obrażenia. Podniebny Demon (Niszczycielski Lot): W tej formie Demoniczna Wiedźma przez krótki czas posiada zdolność latania, a dodatkowo zwiększa się jej prędkość ataku. Zwiększa się również jej obrona, ale jest bardziej podatna na ataki z daleka i specjalne działania istot latających. Ognisty Demon (Ściana Ognia): Forma Ognistego Demona charakteryzuje się czerwoną aurą i czerwonymi włosami. W tej formie znacznie zwiększa się jej odporność na ogień, a część obrażeń fizycznych przemienia się w obrażenia od ognia. Trujący Demon (Trujący Obłok): Demoniczna Wiedźma przemienia się w trującego demona. Forma ta charakteryzuje się zieloną aurą i włosami. W tej formie zwiększa się jej odporność na ogień, a część obrażeń fizycznych przemienia się w obrażenia od trucizny. Demon Energii (Kulisty Piorun): Niebieskie włosy i aura wokół uzbrojenia oznaczają formę demona energii. Odporność na magię znacząco wzrasta, a część obrażeń fizycznych przemienia się w obrażenia od magii. Piekielny Dysk: Demoniczna Wiedźma wyrzuca piekielny dysk. Leci on wokół przeciwników, zatrzymuje ich i rani. W przypadku braku żywych przeciwników, dysk powraca do postaci i atakuje w chwili zbliżenia się nowych wrogów. Wezwanie Śmierci: Okrzyk, który napełnia broń Demonicznej Wiedźmy duszami umarłych. Aktualnie używana broń napełnia się każdą napotkaną duszą i wyrządza dodatkowe obrażenia. Efekt słabnie coraz bardziej wraz z brakiem nowych dusz. Moc Piekieł: Broń i tarcza Demonicznej Wiedźmy płoną przez krótki czas. Współczynnik ataku znacznie wzrasta, a wrogowie odnoszą dodatkowe obrażenia od ognia. Strażnik Płomienia: Przywołuje płonącą kulę, która strzela we wszystkich znajdujących się w jej pobliżu wrogów strumieniami płomienia. Macki: Ze zwłok każdego przeciwnika, zabitego w czasie działania czaru, wyrastają ciemne macki. Atakują każdego zbliżającego się wroga i wysysają z niego energię życiową. Chór Piekieł: Chór Piekieł wprowadza zamieszanie wśród wrogów naszej postaci. Wszyscy przeciwnicy w jej otoczeniu poruszają się wolniej i odnoszą lekkie obrażenia. Piekielny Strach: Strach wywołany okrzykiem znacznie redukuje współczynniki ataku i obrony wszystkich przeciwników. Zakres działania efektu oznaczony jest na ziemi w postaci "fal dźwiękowych". Wczytywanie...

Talia zapłacić Gra demoniczna brýle e4020 Izolować wynaleźć jazz Liu Jo LJ2698R 255 dámské dioptrické brýle - Luxuryoptic.eu designer eyeglasses and frames Brýle VS-170 Terrey

Jeden z fanów serii Doom przygotował małą modyfikację do pierwszej i drugiej odsłony tego cyklu, która odwołuje się do najpopularniejszego tematu ostatnich tygodni, czyli koronawirusa. Nakładka o nazwie Knee-deep in COVID-19 (pol. „Po kolana w COVID-19„) wywraca do góry nogami zasady rozgrywki w kultowej strzelaninie, bo jego autor odebrał głównemu bohaterowi gry doskonale znany oręż. Zamiast tego wyposażył go w szkodliwy dotyk, który dla wałęsających się po marsjańskiej bazie demonów stanowi klasyczny pocałunek śmierci. Mod szybko oblicza liczbę potworów znajdujących się na mapie (im wyższy poziom trudności, tym jest ich więcej), a następnie rozkazuje nam zarazić wszystkich tych przeciwników wirusem. Usunięty w ten sposób demon nie tylko przestaje do nas strzelać, ale potrafi przenieść chorobę na swoich kolegów poprzez zetknięcie się z nimi. Autor poprawki – Wesley de Waart – zaznacza, że kluczową kwestią jest wykorzystanie tej ostatniej mechaniki, bo demony mogą wywołać reakcję łańcuchową, ułatwiając nam przy okazji wykonanie powierzonego zadania. Grając w Knee-deep in COVID-19 musimy się spieszyć, bo nasz śmiałek nieustannie traci zdrowie – kiedy żywotność do zera przed ukończeniem mapy, to rozgrywka kończy się porażką. Na szczęście dla nas, każdy zarażony przeciwnik dodaje nieco punktów życia, ale tylko wtedy, jeśli jeden demon zarazi się od drugiego. Spotykane od czasu do czasu strzykawki ze szczepionką (zastępują zbroje) nie działają, a zdrowie można podreperować jeszcze w jeden sposób – zbierając… papier toaletowy i to zarówno w pojedynczych rolkach, jak i w większych paczkach. Autor podkreśla, że temat koronawirusa traktuje poważnie, ale uważa też, że w tej ponurej sytuacji należy nam się też odrobina uśmiechu. Nie uważamy, co prawda, że mod Knee-deep in COVID-19 jest specjalnie zabawny, ale na pewno pomysłowy. Szkoda tylko, że na dłuższą metę grać się w niego nie da, bo zarażone potwory blokują wąskie korytarze, uniemożliwiając ukończenie etapu. Modyfikacja dostępna jest w tym miejscu. Testowaliśmy ją w GZDoom, działa bez zarzutu.

malowana trumna 81 Marzyć to oznacza: żywotność ducha. ojciec aresztowany 9 Wyjaśnienie według Cabal to: udaremnione małżeństwo. ranny ojciec 41 Znaczenie kabały: pomyłki. martwy ojciec 45 Sen może mieć następujące znaczenie: witalność i dobre samopoczucie. zdrowy ojciec 54 Dla kabały interpretacja jest następująca WampirPhilip Burne-Jones Bt. WampirWampir – fantastyczna istota, najczęściej żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ludzkiej postaci i charakterystycznych wydłużonych kłach. Zależnie od źródła, wampirom przypisywane są liczne zdolności paranormalne, regeneracja, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, lewitacja czy treści1 Korzenie ludowe2 Etymologia3 Wizerunek wampira we współczesnej literaturze i filmie4 Odmiany wampirów we współczesnej Dhampir5 Zobacz też6 Przypisy7 Bibliografia8 Linki zewnętrzne Korzenie ludoweWedług słowiańskich wierzeń , wampir (zwany także wąpierz, upiór, upir, martwiec, wiesczy, wupi) powstawał z niepogrzebanych (niespalonych) zwłok, stąd jego silne związki z własną rodziną – jej dręczenie, jeśli nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego, oraz stosunki mężczyzn-wampirów (zmarłych daleko od domu, zaginionych i powracających) z własnymi żonami. Jego dzieci mają dar rozpoznawania wampirów i ich niszczenia. Wiara w wampiry musiała nasilić się po przyjęciu chrześcijaństwa i zarzuceniu ciałopalenia . Znaczne jej upowszechnienie oraz znajomość sposobów ich zwalczania sugeruje, że słowiański wampir musiał mieć swój odpowiednik w innych kulturach. Niewykluczone, iż jedną z dróg rozprzestrzenienia się „wampiryzmu” były opowieści słowiańskich mamek, opiekujących się, we wczesnym średniowieczu , zachodnioeuropejską dziatwą (eksport ludzkiego towaru na Zachód był wówczas na Słowiańszczyźnie najbardziej dochodowym interesem, stąd zaskakujący w średniowiecznej Anglii zachodniosłowiański Černebog/Zernebok)[1].Zmarły mógł się przeistoczyć w wampira (wąpierza, upiora) z różnych przyczyn. Stawali się wampirami ludzie, których za życia ktoś przeklął; zmarli śmiercią gwałtowną; ci których zwłoki sprofanowano (przy czym ciekawym jest, że aby zabić wąpierza należy właśnie dokonać profanacji jego zwłok); zmarli, nad którymi przeskoczyło zwierzę, samobójcy i wiedźmy. W niektórych regionach wierzono także, iż potencjalnymi wąpierzami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Brak stężenia pośmiertnego i rumiana twarz były znakiem iż zmarły może przeistoczyć się w wąpierza. Objawami działania upiora miały być: coraz większe osłabienie, bladość i pot na czole po obudzeniu oraz koszmarne sny i stałe uczucie wielkiego nie lubią czosnku i cebuli , stąd dobrze jest mieć w domu nieco tych warzyw. Wskazane jest ich spożywanie. Wąpierza można też skutecznie odstraszyć wbijając nóż w jego cień. Demony te mogą przybierać też postać nietoperzy i innych zwierząt. Wąpierze w swym demonim wcieleniu są wrażliwe na srebro , które je odstrasza, ale nie unicestwia. Wąpierza można zabić przebijając jego serce drewnianym kołkiem, najlepiej osinowym , albowiem osika w wierzeniach Słowian miała moc odpędzania złych duchów. Podobne moce przypisywano gdzieniegdzie szakłakowi . Inną skuteczną metodą było obcięcie wąpierzowi głowy i ułożenie jej między jego nogami. Dla pewności można było wepchnąć nieboszczykowi w usta główkę czosnku, kawałek żelaza lub cegłę[2], albo też włożyć do trumny pędy dzikiej róży, głogu czy tarniny. Aby zapobiec przemianie nieboszczyka w wąpierza wkładano do trumny kawał żelaza, układano również zwłoki twarzą do wąpierz trafił do kultury angielskiej pod nazwą "vampyre", spopularyzowaną przez powieść Brama Stokera Dracula z 1897 roku, ukazującą diaboliczną działalność hrabiego Draculi , rodem z Transylwanii a także wcześniejsze powieści Giaur George’a Byrona z 1813 i The Vampyre Johna Williama Polidoriego z 1819 ). Wraz z kulturą masową powrócił do nas jako "wampir".Cechy wampira posiadają zapożyczona z południa strzyga i strzygoń ( łac. striga – czarownica , wiedźma , strix – strigis, sowa), choć bardziej zbliżają się one do duchów zmarłych gwałtowną śmiercią, występujących pod postacią dzikich ptaków ( bułg. navi, serb. navije, słoweń. nâvije, ukr. naŭki, pol. latawce, porońce).W Gospodzie pod Upiorkiem Stanisława Pagaczewskiego cechą szczególną upiora jest głowa trzymana pod pachą[3]. EtymologiaTeoretycznie rekonstruowane pie. *ăn-pēr-ĭ-s nie jest potwierdzone w żadnym innym języku indoeuropejskim . Prawdopodobne jest starosłowiańskie *ą-pěr-ь, które dało północno-zachodniosłowiańskie (wczesne staropolskie) *(v)ą-pěr-ь (tu ą = nosowe a) – stąd staropolski wąpierz i (za pośrednictwem niemieckim ) zachodnioeuropejski vampir; z formy starosłowiańskiej powstało wschodniosłowiańskie u-pir-ь ( ros. upýrь, być może pod wpływem ukraińskiego , podobnie jak staropolskie – upir i upiōr). Rdzeń -pir (z -pěr?) prawdopodobnie nie ma nic wspólnego z cząstką -perz (z -pyr) w słowie nietoperz. Także tłumaczenie przez Brücknera staropolskiego wąpierz jako „wsypa do poduszki” nie jest jest hipoteza rekonstruująca źródłowe prasłowo jako: *an-pyr- (z *an-pūr-; dosłownie nie spalony, z -pyr/pūr obecnym np. w greckim pyros, czy staroangielskim fyr = współczesne angielskie fire), jednakże współczesna analiza językoznawcza każe ją zdecydowanie odrzucić[]. Współczesna forma słowa wampir jest późną pożyczką z języka serbskiego do języków Europy Zachodniej, a stamtąd do języków Europy Środkowowschodniej, w tym do języka i najpełniejszą pracą o etymologii wyrazu wampir ~ wąpierz ~ upiór jest syntetyczne studium Kamila Stachowskiego pt. "Wampir na rozdrożach. Etymologia wyrazu upiór – wampir w językach słowiańskich " (w: Rocznik Slawistyczny, t. LV (2005), str. 73-92). Autor po krytycznym rozbiorze wszystkich dotąd proponowanych etymologii i rekonstrukcji etymonu wyrazu wampir ~ upiór ~ wąpierz opowiada się za proponowanym już i wcześniej (aczkolwiek w nieco innej formie) pochodzeniem tureckim tego wyrazu, zaznaczając, że z rzadka tylko wspominana kwestia etymologii ostatecznie chińskiej nie ma wprawdzie większych szans na utrwalenie się w nauce, tym niemniej zupełnie nie do wykluczenia jest możliwość, iż sama idea wampiryzmu ostatecznie wywodzi się z kultury chińskiej, skąd przeniknęła do Słowian za pośrednictwem ludów tureckiej rodziny językowej . Miało to być związane z leczeniem chorób krwi za pomocą podawania chorym krwi bydła – skąd później rodziły się obawy, iż niektórzy zabijali ludzi, by pić ich tego słowa pochodzą toponimy takie jak: Wąpiersk , Wupar ( Polska ), Upiry (Ruś).Współcześnie mianem wampira określa się często seryjnych morderców. Wizerunek wampira we współczesnej literaturze i filmieJedno z wyobrażeń twarzy wampira typowe dla kultury znaczne rozbieżności pomiędzy przedstawianymi obecnie wizerunkami wampira. Obejmują one prawie wszystkie możliwe aspekty tych istot. Do najważniejszych różnic należą:Wygląd: sięga od potwornego ( Nosferatu , Buffy: Postrach wampirów , Od zmierzchu do świtu , Drakula ), poprzez przeciętny ( Blade , Kaznodzieja , Czysta krew ), po olśniewająco piękny ( Kroniki wampirów Anne Rice , Dracula 2000 , BloodRayne , Pamiętniki Wampirów , Świat Nocy , Zmierzch ). W systemie gry RPG Wampir: Maskarada różne klany przejawiają różne cechy wyglądu (np. Nosferatu są potworni, a Toreadorzy piękni). W Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego, ukazany obraz "wyższego wampira" – Emiela Regisa , nie różni się niczym od zwykłego człowieka, dlatego też trudno zidentyfikować te upiory, dopóki same się nie ujawnią. Wyglądem zewnętrznym nie różni się też od ludzi tytułowa postać Księżniczki Andrzeja Pilipiuka – Monika Stjepanković ( Kuzynki , Księżniczka, Dziedziczki). Różni się ona od najczęściej przedstawianych w literaturze wampirów między innymi tym, że zamiast ostrych zębów posiada ssawkę. W anime "Karin" wampiry nie różnią się wyglądem od zwykłych ludzi (kły rosną im dopiero, gdy zamierzają kogoś ugryźć). Cassidy z Kaznodziei nie posiada nawet tej wampirzej cechy – swoje ofiary atakuje przy pomocy w pełni ludzkiego zgryzu. Jedynym elementem, wyróżniającym go spośród śmiertelników, są ukrywane za ciemnymi okularami oczy, wiecznie przekrwione na skutek nadużywania narkotyków i występują od zupełnie łamiących prawa fizyki (Dracula, Hellsing ), poprzez graniczące z niemożliwymi (Kroniki wampirze, Kaznodzieja), po nadludzkie, lecz wytłumaczalne fizycznie (Blade, Zmierzch ). Zaliczać się do nich mogą: lewitacja lub latanie, teleportacja lub bardzo szybkie przemieszczanie się, psychokineza , hipnoza , polimorfizm , niewidzialność, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, zdolność do manipulacji ludzkimi wspomnieniami, manipulacja ludzkimi uczuciami (gł. strachem, lękiem) itp. W Wiedźminie niektóre ze zdolności uaktywniają się pod działaniem światła księżyca, będącego w pełni. W "Draculi" Brama Stockera wampiry posiadają siłę dwudziestu ludzi i są bardziej przebiegłe, posługuje się nekromancją, czyli przepowiadaniem przyszłości przez zmarłych, ma pod władaniem wszystkich zmarłych znajdujących się w pobliżu, może zmieniać postać (w pewnych granicach), do pewnego stopnia może sterować burzą, mgłą, i fromem, wszystkimi podlejszymi stworzeniami czyli szczurami, sowami, nietoperzami, ćmami, lisami i wilkami. Może się zwiększać i zmniejszać, a czasem znikać i zjawiać się niewidoczny, a także zmieniać się w mgłę[4]. W sadze Zmierzch wampiry są niezwykle silne, szybkie, ich oddech wabi ludzi, a ponadto niektóre mają inne talenty jak czytanie w myślach i przewidywanie literatura obejmuje warianty od klątwy (Dracula) po zakaźną mutagenną chorobę (Blade, Underworld, GUNNM: Last Order). U Moniki (A. Pilipiuk) wampiryzm jest cechą genetyczną ujawniającą się u niektórych członków jej rodziny w wieku dojrzewania. Wampiry sztucznego pochodzenia możemy napotkać w Hellsingu a także w Cyber City Oedo 808. Podobnie jak w niektórych innych utworach o wampirach (np. Wywiad z wampirem) osoba stająca się wampirem od momentu inicjacji przestaje się starzeć. Jeśli wampirem staje się dziecko lub nastolatek, zachowuje ono niedojrzały wygląd. Można też natknąć się na teorie, że wampirem nie można się stać – są po prostu osobnym gatunkiem istot ("Wiedźmin", "Karin"). Czasami określa się, że wampir to jest oddzielny gatunek, będący szczytem ewolucji i na samej górze łańcucha pokarmowego (Blade). W cyklu " Nekroskop " wampiry przybyły z wszechświata równoległego. Według też niektórych wampiry pochodzą od Judasza (wstręt do srebra, śmierć od drzewa niektóre źródła pozwalają na ludzko-wampirze krzyżówki, zwane dhampirami (Blade, BloodRayne, Vampire Hunter D ), inne wykluczają ich powstanie (Kroniki wampirze). W filmie Underworld możliwa okazała się hybryda wampira z wilkołakiem . W "Nekroskopie" występują półwampiry, obdarzone nieśmiertelnością i niektórymi zdolnościami wampirów, jednakże niezdolne do rozmnażania większość źródeł zgadza się, że wampir nie starzeje się, a przynajmniej nie może umrzeć ze starości. Jednak według niektórych źródeł wampiry są nieśmiertelne i jedynym sposobem na ich zniszczenie jest przebicie kołkiem, zazwyczaj osinowym (np. Dracula), rozczłonkowanie ich i spalenie lub wystawienie na światło słoneczne (Wywiad z wampirem, Karin, Underworld, Kaznodzieja, Królowa Potępionych), w innych w zabiciu wampirów przeszkadza jedynie ich szybka regeneracja, nie chroniąca jednak przed spaleniem czy odcięciem głowy ( Wampir: Maskarada ), jeszcze inne mówią o śmierci wampira po wypiciu przez niego krwi umarłego ( Wywiad z wampirem ). Chociaż w serialu telewizyjnym pt. Czysta krew pojawia się informacja, że świeżym zwłokom pełnym krwi nie oprze się żaden wampir. Emiel Regis wykazuje całkowitą niewrażliwość na ogień. Po odcięciu głowy regeneracja trwała pięćdziesiąt lat, zanim powrócił do formy. W jednym z tomów Kaznodziei pt. Krew i whiskey Cassidy przyznaje, że poza światłem słonecznym nie istnieje żadna skuteczna broń na wampira, a kołek, chociaż sprawia ból, także nie jest w stanie uśmiercić krwiopijcy. W sadze Zmierzch wampiry nie starzeją się, a przy tym bardzo trudno je zabić. W opowiadaniu Pilipiuka Vlana ze zbioru 2586 kroków wampiry są długowieczne, ale umierają ze na srebro: choć częściej przypisywana wilkołakom , niektóre dzieła nadają ją również wampirom (Blade, trylogia: Kuzynki, Księżniczka, Dziedziczki, Hellsing , Czysta krew , Pod osłoną nocy (serial telewizyjny) ). W "Nekroskopie" jest tłumaczona jako zwykła alergia . Według również niektórych autorów wstręt do srebra (jak również przebicie osinowym kołkiem) ma swoje początki w religii, prawdę mówiąc u Judasza Iskarioty, który po zdradzie Chrystusa rozsypał srebro (budzące u niego wstręt) oraz powiesił się na drzewie,z którego wykonywano kołki na symbole religijne: w niektórych dziełach wampiry przejawiają lęk, fizyczny dyskomfort lub bezpośrednie obrażenia w przypadku kontaktu z symbolami religijnymi, takimi jak krzyże lub woda święcona (Dracula, Buffy: Postrach wampirów), w innych wampiry są na nie całkowicie odporne [Kroniki wampirze, Blade, Pod osłoną nocy (serial telewizyjny) , Czysta krew , "Karin" (Wampirzyca stwierdza tam, że przekonanie o wrażliwości na święte symbole wzięło się stąd, że większość wampirów to ateiści) Wampir: Maskarada (choć w systemie Wampir: Maskarada wampiry i inne stworzenia są wrażliwe na tzw. Prawdziwą Wiarę, bez znaczenia na to jakiego wyznania jest posiadacz Prawdziwej Wiary), Łowcy wampirów, trylogia: Kuzynki, Księżniczka, Dziedziczki – Monika jest osobą wierzącą i regularnie chodzi do cerkwi]. Cassidy zostaje potępiony osobiście przez samego Boga, który nazywa go "Bestią", jednak to nie zmienia jego pogardliwego nastawienia do Kościoła i symboli na światło: nadwrażliwość na światło jest cechą wspólną wszystkich legend o wampirach. Według niektórych dzieł wampir boi się każdego jaśniejszego oświetlenia ( Drakula ), w innych zaś szkodzi mu jedynie bezpośredni kontakt ze światłem słonecznym (Kroniki wampirze, Buffy: Postrach wampirów, Wampir: Maskarada ). Zjawisko to jest czasem tłumaczone jako krytyczne uczulenie na ultrafiolet (Blade, Underworld), co pozwala wampirom np. na bezpieczne poruszanie się za dnia dzięki kremom z filtrem UV (Blade). W Wiedźminie czy Pod osłoną nocy (serial telewizyjny) wszakże, wampiry nie umierają od światła słonecznego, ale w znacznym stopniu je ono osłabia i pozbawia większości nadnaturalnych mocy. U Pilipiuka Monika w żaden sposób nie jest wrażliwa na światło słoneczne. Dużą niewrażliwość przejawiają także wampiry z Hellsinga , np. Alucard, który za dnia chodził po dworze, jednak Victoria, młoda wampirzyca, musiała się okrywać ubraniami. W serii "Karin" dojrzałe wampiry stają się niezwykle wrażliwe na słońce – odczuwają jego żar jakby temperatura była 10 do 20 razy wyższa niż w rzeczywistości, mogą się jednak poruszać za dnia o ile nie dopuszczą do padania światła na skórę. Kain z Legacy of Kain , był tak potężny, że światło nie robiło mu żadnej szkody. Cassidy z Kaznodziei pod wpływem światła ulega natychmiastowemu oparzeniu (czasem też utracie kończyn), a po dłuższym pobycie na słońcu (z wyjątkiem chwil, gdy jest okryty szczelnie ubraniem lub kryje się w cieniu) eksploduje w słupie ognia. W sadze Zmierzch światło nie szkodzi wampirom, ale w jasnym słońcu ich skóra błyszczy, więc, zwłaszcza na południu, nie mogą wychodzić w dzień, aby uniknąć rozpoznania. W sadze Pamiętniki wampirów wychodzenie na światło pozwalają im specjalne pierścienie, które niestety nie wszyscy posiadają. Bez nich na słońcu na czosnek: w " Hellsingu " jest napomniane, że czosnek jest nieprzyjemny dla wampira (moment, w którym Integra chce, żeby Seras zlizała jej krew z palca). Można się domyślać, że dla wampira jest to po prostu bardzo nieprzyjemny zapach, dodając to, że mają o wiele lepszy węch od człowieka. A jedzenie tegoż warzywa budzi w wampirach taką niechęć, jak u niektórych dzieci jedzenie szpinaku. W "Karin" wampiry posiadają wielokrotnie czulszy węch niż ludzie, nie lubią więc nie tylko czosnku ale i cebuli, pieprzu i innych rzeczy o mocnym zapachu. Z kolei w Blade wampiry są śmiertelnie uczulone na czosnek, a kontakt z nim powoduje np. eksplozję głowy. W "Nekroskopie" podczas walk z wampirami smarowano groty strzał i ostrza mieczy wyciągiem z czosnku. Nie stanowił on zagrożenia dla życia wampira, jednakże powodował dolegliwości wyłączające go z walki na kilka dni. W "Krwi i Whiskey" Cassidy przyznaje, że uwielbia czosnek i włoską dla ludzi: w tradycji ludowej wampiry zawsze stanowiły śmiertelne zagrożenie dla ludzi, bowiem piły ich krew, co prowadziło do śmierci człowieka, bądź przemiany w wampira (np. w książce autorstwa Johna Ajvide'a Lindqvist'a Wpuść_mnie. W niektórych współczesnych utworach literackich wampiry mogą jednak być przyjazne ludziom. Np. Monika ( A. Pilipiuk ) nie pije ludzkiej krwi, a jedynie końską. Jeden łyk wystarcza jej na kilka lat, przy czym dla konia takie "puszczanie krwi" nie jest szkodliwe. Autor zaznacza, że jego bohaterka jest właściwie pseudowampirem, a oprócz pseudowampirów istnieją wampiry prawdziwe, zagrażające ludziom. Regis ( A. Sapkowski ), Cykl wiedźmiński ) przestał pić krew w ogóle. Wampir zaznacza, iż picie krwi przez wampiry jest tym, czym picie alkoholu przez ludzi. Nie jest niezbędne do życia, ale stosowane jest dla poprawy nastroju i powoduje uzależnienie. W "Karin" Wampir wypijając krew pozbawia również tymczasowo osobę pewnych cech lub stanów psychicznych. Zależnie od "gustu" są instynktownie przyciągani do ludzi posiadających owe cechy i zwykle nie piją krwi innych ludzi (przykłady cech tymczasowo traconych po ugryzieniu przez wampira: stres, duma, nieszczęście, zakochanie się, regularne kłamanie, uczucie zazdrości). Niejednokrotnie jednak wspomina się o wampirach, które mogą ograniczyć się do spożywania krwi zwierzęcej ( Kroniki wampirze , Kaznodzieja, Zmierzch).Stosunek do wilkołaków: w wielu utworach wampiry są wrogami wilkołaków, np. Underworld, Świat Dysku , Zmierzch. W opowiadaniu Vlana wampiry współpracują z niektórych źródeł wampir nie ma kości, lecz chrząstki. Może wchodzić w stosunki z żywymi, choć nie odczuwa przyjemności seksualnej (w serii A. Pilipiuka o przygodach Jakuba Wędrowycza wampiry mają niezaspokojony głód seksualny). Wampirem kieruje ukryta w jego wnętrzu Bestia, którą z upływem czasu coraz trudniej mu zwalczyć – w końcu poddaje się jej. W tym stadium wampir zaspokaja swoje najprostsze potrzeby – zabija, pożywia się, śpi, co sprawia, że traci na swojej złożoności i niezwykłości odsuwając się całkowicie od człowieczeństwa. Nazwą łacińska może być homo nocturis (względnie hominis nocturnae, bądź "hominus nocturna"). Odmiany wampirów we współczesnej kulturzeCzęsto występują w wielu odmianach. W Nocnym Patrolu oraz kontynuacjach ( Nocny patrol – Dzienny patrol – Patrol zmroku – Ostatni patrol) poza zwykłymi wampirami występują wampiry wyższe. W sadze o wiedźminie wylicza się: wampir wyższy, alp , katakan, mula, bruxa , nosferat, fleder i ekimma. W Ani słowa prawdy – wampir czarny (kostropaty), wampir brunatny (krwiopijca), wymarły wampir siny (królewski) i niezwykle rzadki wampir cesarski. W Mrocznej Wieży – wampiry pierwszej, drugiej i trzeciej kategorii. DhampirMityczna istota, mieszaniec , wampir półkrwi, rodzący się ze związku ludzkiej matki i wampirycznego ojca. Dhampiry wywodzą się z folkloru cygańskiego .W przeciwieństwie do wampirów, wokół których przez wieki narosły i utrwaliły się mity, legendy i przesądy, dhampiry obecne są w szerszej świadomości twórców i czytelników fantastyki od stosunkowo niedawna. Wskutek tego pisarze czy scenarzyści nadal traktują dhampiry według własnego „widzimisię”, przypisując im cechy pożądane dla konkretnego bohatera, przez co trudno jest dokładnie scharakteryzować posiadane przez mieszańców moce. Ogólnie przyjmuje się, że dhampir po ojcu dziedziczy pewne zdolności właściwe tylko wampirom. Mogą być one różne, indywidualne dla każdego dhampira, np. jeden dhampir może przebywać na świetle słonecznym, musi za to pić krew, inny nie może przebywać na słońcu, ale nie musi pić krwi, jeszcze inny może przebywać na słońcu i nie pić krwi. Może także się zdarzyć, że dhampir zaaklimatyzuje się do otaczającego go świata i będzie mógł funkcjonować niemal jak człowiek. Po matce-człowieku dhampiry dziedziczą przeważnie ludzkie słabości i uczucia, jak np. miłość, strach, często stają po stronie dobra, walcząc z prawdziwymi wampirami. Najbardziej znanymi dhampirami są Blade ( Blade: Wieczny łowca ; chociaż Blade został wampirem w wyniku ukąszenia matki przez wampira w ostatnim miesiącu ciąży, a nie w wyniku współżycia seksualnego), Rayne ( BloodRayne ), Renesmee Cullen i D ( Vampire Hunter D ). Ten ostatni często błędnie nazywany jest dunpealem bądź dumpealem, co wnika z faktu, że fonetyczną wymowę słowa dhampir w katakanie zapisuje się znakami ダンピール (danpiiru), co nieświadomy tłumacz przełożył – zgodnie z ogólnie przyjętymi dla języka angielskiego zasadami – na dunpeal, tworząc nowy wyraz. W mowie i piśmie japońskim nie występuje litera „l”, która zawsze zastępowana jest przez „r”, natomiast wymowa i zapis liter „m” oraz „n” bywa naprzemienna. Zobacz też wampiryzm Béla Lugosi Vlad Dracula Petar Blagojević Mormolyke Przypisy↑ Bohdan Baranowski – W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981, ↑ Grób weneckiego wampira, 11-03-2009 ↑ Rozdział "Okropność! Tu są ludzie!", w wydaniu Wydawnictwo Literackie , Kraków 2004 str. 91↑ Dracula, Bram Stocker BibliografiaErberto Petoia – Wampiry i Wilkołaki; źródła, historia , legendy od antyku do współczesności., UNIVERSITAS, Kraków 2003. Linki zewnętrzne O wampirach – artykuł opisujący historię zjawiska wampiryzmu w różnych kulturach i jej możliwe źródła Wampir – historia prawdziwa – źródła historyczne zjawiska wampiryzmu i ich wpływ współczesny wizerunek postaci wampira Inne hasła zawierające informacje o "Wampir": 1970 " proces taterników " oskarżonych o kolportaż nielegalnych pism. 4 marca – Zdzisław Marchwicki , zwany Wampirem z Zagłębia, zamordował w Siemianowicach Śląskich-Bytkowie swoją ostatnią ofiarę. 6 marca – ... Literatura – przegląd chronologiczny rzeka – Stefan Żeromski Sad rozstajny – Bolesław Leśmian 1911 w literaturze 11 wydanie Encyclopædia Britannica Wampir – Władysław Reymont 622 Upadki Bunga czyli demoniczna kobieta – Stanisław Ignacy ... 1966 m wynikiem 55,4 s. 14 lipca – aresztowano Karola Kota , znanego również jako „Wampir z Krakowa”; oskarżono go o zamordowanie 2 osób, 10 prób zabójstwa ... Werner Herzog lepszego 1979 r. powstały dwie fabuły: przeróbka niemego filmu Murnaua Nosferatu Wampir (udział w konkursie głównym MFF w Berlinie, Srebrny Niedźwiedź za Najlepszą ... Strzyga ... Wampir Philip Burne-Jones Bt. WampirWampir – fantastyczna istota, najczęściej żywiąca się ludzką krwią, prawie nieśmiertelna, o ... Religia Słowian ... Nieumarli ... Topola osika ... Bal maskowy opera . Jedną z form takich maskarad były popularne we Florencji triumfy . Zobacz też religia taniec Wampir: Maskarada ... Inne lekcje zawierające informacje o "Wampir": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Zanim warownie demoniczne mogą być przezwyciężone, powinniśmy wiedzieć dokładnie czym właściwie są warownie demoniczne. Słowo warownie pojawia się tylko jeden raz w Nowym Testamencie (2 Koryntian 10.4), a greckie słowo przetłumaczone jako "warownie" oznacza "fortyfikację taką jak zamek." W tym fragmencie, apostoł Paweł dzień dobry. O najnowszych informacjach na "Tablicy Wezwań" będziemy informować w czwartek 2022 lutego 07 o godzinie 21: dziś rozpocznie się druga połowa Splash Summer Logbo!Nie zapomnij się zalogować, aby otrzymać nagrody, takie jak Kakucho!Jeśli zalogujesz się mocno od pierwszej połowy, Soul "Strengthen Evasion Rate" będzie LvMAX- #Summons Board na Twitterze Zapraszam do komentowania wszystkiego na temat Tablicy Wezwań (anonimowo) [Wprowadzenie do gry] Manipuluj potworami na kwadratowej planszy przywołania 4x4, aby wygrać!Myśląca bitwa strategiczna, która rozgrzewa twój umysł "Tablica wezwań" Pobierz "Tablica wezwań" za darmo!Niektóre płatne treści są dostępne, ale możesz cieszyć się nimi za darmo do końca. ▼ Podstawową zasadą jest bitwa turowa! ① Przesuńmy potwora, przesuwając się!Kierunek, w którym możesz się poruszać, jest ustalany dla każdego potwora. ② Podejdźmy dobrze do wroga i zaatakujmy!Kierunek, w którym potwór może się poruszać, jest kierunkiem, w którym możesz atakować tak, jak jest!Jeśli istnieją potwory, które mogą atakować inne niż te, które przeniosłeś, zaatakują wszystkie naraz! ③ Atakujmy jednocześnie wieloma sojuszniczymi potworami! Jeśli zaatakujesz tego samego potwora wieloma sojuszniczymi potworami naraz, aktywowany zostanie „atak kombo”! Możesz zadać więcej obrażeń niż atakować jednym ciałem! ▼ Stwórz własny zespół z nabytymi potworami!Zdobądź pionka, gdy pokonasz wroga!Oczyść loch, a twoje potwory staną się przyjaciółmi!Określ zdolności różnych potworów w zależności od potwora, takie jak kierunek ataku i umiejętności, i stwórz własną najsilniejszą drużynę! ▼ Trening potworów Kiedy trenujesz potwory, potwory nabierają mocy!Istnieją również potwory, które ewoluują, gdy wychowujesz więcej potworów ...!Wychowuj potężne potwory i rozwijaj bitwę na swoją korzyść! ▼ Tworzenie zjednoczonej gildii!Stwórz gildię z przyjaciółmi poznanymi w grze!Wspólne wychowywanie gildii sprawi, że potwory wszystkich członków gildii staną się silniejsze!Rozwijaj gildię ze swoimi przyjaciółmi i pokonaj potężne potwory wroga! ▼ Sprawdźmy swoją moc z Rambat!Możesz łatwo rozgrywać bitwy rankingowe z potworami, które wychowałeś!Przeciwnikiem bitwy rankingowej jest ten sam poszukiwacz przygód co ty!Spróbujmy z łatwością swoje umiejętności z dumnymi potworami, które wychowałeś! [Cena] Treść aplikacji: Bezpłatna * Dostępne są niektóre płatne użyciem sprawdź warunki tę ​​aplikację, zgadzasz się na warunki użytkowania: Oficjalna strona aplikacji: Polityka prywatności: ktoś / prywatność /Wyświetlanie pełnego tekstu Gram w Summons od około 7 jest bardzo ciekawa i bardzo podoba mi się projekt chcę nowego elementu w Summons to gra, która nie ma zbyt wiele do roboty i po prostu omija istniejące jeśli wzrastają tylko postacie, nowe elementy się nie zwiększają, więc nie że mapa współpracy jest krótka i monotonna, a okres zbyt kontynuować grę, więc chcę, abyś zarządzał obecnym, podupadającym (★ 4) (22/7/13) Tablica przywołań jest dobra na luźne i zawartości końcowej jest również umiarkowana, aw tej chwili klasa boga itp. również jest znacznie trudna, ale myślę, że jest to właściwe, ponieważ wydajność postaci również się około 6 lat odkąd zacząłem chwile, kiedy nie robiłem tego po drodze, ale myślę, że jest charakter, światopogląd i radość, które mają tylko mówią, że gacha jest ściągająca, ale myślę, że to w się w wieżach i misjach, tak jak potwory również zostały wzmocnione, na giełdzie pojawiły się postacie dla początkujących, a Revoroot można wymieniać, dzięki czemu jest to to dawnych czasach zbierałem kamienie i zbierałem je, nawet jeśli je naprawdę wdzięczny, że widzę wszystkie książki z ilustracjami potworów, ale chcę mieć pasek przewijania, ponieważ dotarcie do dna zajmuje trochę aby dawna współpraca została rób dobrą robotę. (★ 5) (22/4/17) Gacha nie jest ściągająca, ale to nie znaczy, że uderzy w bang że cierpkość dotyczy w przeciwieństwie do Puzzle & Dragons rzadko rozprowadza magiczne 1 sztukę (nie wiem, czy ta też jest dostępna) każdego dnia i wylosuj 10 kolejnych więcej w rocznicę rozdać 10 minut z rzędu (★ 4) (22/3/9) Liczba dystrybucji jest z pewnością niewielka, ale jeśli wykonasz quest, spotkacie się, a na rocznicę będziecie mogli zalogować się i kolejkować raz dziennie dla łącznie 1 lub 1 wspinasz się na wieżę bardziej normalnie, możesz zamknąć 20 i było masowej dystrybucji, ale ostatnio rozdawałem 40 gratis i 50 możesz przyjść w takiej serii. Niektórzy ludzie nie wygrywają 10% 50 razy, inni nie, a niektórzy Gilmen, w tym niepłacący, więcej ludzi, ponieważ są pewnością to jestem pewien, że chciałbym, abyś trochę zwiększył dystrybucję, ale lol Ponadto, jeśli nie wykonujesz dużo pracy, nawet klasa boga jest prawie kilka questów, z których możesz przejść bez wad, nawet jeśli spróbujesz zebrać odpowiednie postacie z Drop, a niektóre nie możesz wygrać bez tej postaci ma takich poszukiwań w klasie bogów i ciemnej że to tylko siła organizacji partyjnej, słabe myślenie lub niezrozumienie systemu chcę, żebyś obwiniał kierownictwo za rzeczy, których nie możesz nadal będę Cię Czuję, że graczy jest mało, chociaż powinni być gracze, ponieważ jest mało elementów PvP i nie ma współpracy z innymi więcej treści między graczami i więcej lochów, które zawierają misje i nowe elementy (★ 1) (100) Gra planszowa w specjalnej pozycji stojącej ze względu na wygląd postaci oraz fakt, że jest on majorem miłość i osobowość postaci pasują do siebie, myślę, że będę od tego uzależniony przez długi chcę, aby usługa się kończyła (★ 5) (21) Robię to od początku myślę, że inni pisali, ale gacha jest dość się pojawi, wyskoczy nawet pojedynczy najprzyjemniejsze uczucie lol Kiedy nie wychodzi, w ogóle nie takie są o gacha, chodzi o to napisali, ale treść nie do końca nadążyła za tempem jeśli postać, którą chcesz trafić, jest bezużyteczna i często staje się nawozem dla jesteś osobą wysokiej rangi lub osobą, która gra od dłuższego czasu, myślę, że nie ma nic więcej do moja ranga przekroczyła 1000, moje misje prawie zniknęły i często staję się logiczną grą. (Tak samo jak połączenie się z drużyną i granie z maksymalnymi obrażeniami ...) Kiedy drużyna chce zdobyć apt, postacie są nieuchronnie sztuczka nie ma sensu, ponieważ można teraz przeciwdziałać kontratakom i refleksom tego typu postaci jest zaskakująco interesujące i zabawne, ale jest to zaskakująco zabawne i zabawne, ale ze starymi zadaniami możesz go pokonać z odbiciami lub bez, jeśli użyjesz aktualnej myślę o imprezie, ale… Na koniec to dziwne zakończenie, ale ta gra jest naprawdę przeczytać linijki i rozwiązać sztuczkę, a nawet zaskakująco proste zadanie, jeśli nie ma poczucie wyludnienia, ale nie chce mi się rezygnować, więc chcę, żebyś kontynuował przez długi myślisz, że nie możesz wygrać, po prostu idź dnia na pewno będziesz mógł łatwo umiejętności nie jest już tak trudna, jak nie byłoby fajnie, gdybyś mógł wygrać wszystkie zadania w zaledwie kilka dni?Tego nie zrobię lol (★ 4) (21/12/3) Zobacz więcej recenzji Najnowsze informacje na Tablicy Wezwania (30) Przejdź do kategorii i sprawdź najnowsze informacje na "Tablicy Wezwań" córka mi zmarła. za moje grzechy wróciła karma. wybuchy płaczu jak huki armat. jest biała trumna mała jak dla karła. córka nie żyje, zgon czterolatki. los zadaje cios, który kładzie na łopatki. muszę ją zakopać, kupić mogiłę i kwiatki. pierdolone życie, znowu jebane wydatki. ledwo łapie pion, poszła do nieba jak dron.

Szachy. Demoniczna rozrywka czy orientalna gra symboli? Średniowieczni mieszkańcy Europy wiedzieli, że szachy pochodzą z Dalekiego Wschodu. W wyobraźni wielu pojawiały się wspaniałe historie związane z ich genezą. Figurom przypisywano magiczną moc i fantastyczne zdolności. Gra, mimo sprzeciwu Kościoła, stawała się coraz bardziej

Wybieraj albo umieraj to debiutanckie dzieło Toby'ego Meakinsa produkcji Netflixa. Jest to horror z cząstką dobrego klimatu lat 80., co może zadowolić prawdziwych fanatyków gier wideo z tamtego okresu. Fabuła opiera się na terrorze, jakiego dokonuje na swoich użytkownikach gra retro. „Curs>r”, zaprojektowana przez geniusza zbrodni
Nk7juUi.